¤چشم انتظار¤

ﺻﻨﺪﻭﻗﭽﻪ ﺧﺎﻙ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺯﻧﺪﮔﻴﻢ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩﻡ ﺗﺎ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﻋﺸﻖ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻛﺮﺩﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺎﺑﻢ ﺍﻣﻴﺪ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻧﻮﺭﻱ ﺑﺘﺎﺑﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺁﻥ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺁﻳﺎ ﻋﺸﻖ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺍﻡ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺻﻨﺪﻭﻗﭽﻪ ﻛﻮﭼﻚ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ ؟ ﺍﻣﻴﺪ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﻭﻗﺘﻲ ﺍﻥ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩﻡ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺩﺭ ﺁﻥ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻜﺮﺩﻡ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺑﻮﺩ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﺩﻓﺘﺮ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﺧﺎﻙ!... ﻭ ﺁﻥ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺣﺴﺮﺕ ﺑﻮﺩ ﺁﻥ ﺣﺴﺮﺕ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﻓﺮﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺣﺘﻲ ﺣﺲ ﻣﻴﻜﺮﺩﻡ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻗﻔﺲ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻙ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺩﻭﺭ ﻣﻲ ﮐﻨﻨﺪ! ... ﺁﻳﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮﺩ...؟! ... ﺩﻓﺘﺮ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺭﺍ ﻭﺭﻕ ﺯﺩﻡ ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻥ ﻋﺸﻖ ﺍﻣﺎ ﭼﻴﺰﻱ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﺪﻳﺪﻡ ﺟﺰ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﻛﺎﻏﺬ ﺍﻧﮕﺎﺭﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻴﺰﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ:ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻣﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﺍﻧﺪﻛﻲ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﻭﻗﺖ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﺑﺎﺯ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﮔﺸﺘﻦ ﻛﺮﺩﻡ ﺷﺎﻳﺪ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﻴﺎﺑﻢ ﻭﺭﻗﻬﺎ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﺭﻭ ﻛﺮﺩﻡ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﺒﻮﺩ ﻫﻴﭻ ﻧﺸﺎﻧﻲ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﻧﺪﻳﺪﻡ ﻭﻟﻲ ﺩﺭ ﺗﻪ ﺻﻨﺪﻭﻗﭽﻪ ﻳﻚ ﮔﻞ ﺳﺮﺥ ﺑﻮﺩ ﺁﻥ ﮔﻞ ﺳﺮﺥ ﺧﺸﻜﻴﺪﻩ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻮﻱ ﻣﻌﻄﺮ ﮔﻞ ﺳﺮﺥ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺭﺍ ﭘﺮ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﻧﺸﺎﻧﻲ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻟﺶ ﻓﺮﺳﻨﮕﻬﺎ ﺭﺍﻩ ﺭﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺑﻢ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺧﺎﻙ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﺑﺴﺎﺯﻡ ﺑﻲ ﺍﻧﻜﻪ ﺑﺪﺍﻧﻢ ﻋﺸﻖ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻧﻢ ﺍﺳﺖ ﻧﻪ ﺟﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﻭ ﻣﻦ ﭼﺸﻢ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ، ﺩﺭ ﺣﺴﺮﺕ ﻳﮏ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﺕ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻡ...

¤بیزارم از آن عشقی که...؟¤

ﺑﯿﺰﺍﺭﻡ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻋﺸﻖ ﮐﻪ ﻋﺎﺩﺕ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﯾﺎ ﺁﻥ ﮐﻪ ﮔﺪﺍﯾﯽ ﻣﺤﺒﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﻟﮕﯿﺮﻡ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻝ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺣﺲ ﺗﻤﻠﮏ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﻏﻮﻏﺎﯼ ﺣﺴﺎﺩﺕ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﻝ ﺩﺭ ﺗﺐ ﻭ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺗﻨﻮﻉ ﻃﻠﺒﯽ ﭼﯿﺴﺖ؟ ﺑﺎﻏﯽ ﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺑﻪ ﺁﻓﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻮﺩﺑﯿﻨﯽ ﻭ ﺧﻮﺩﺧﻮﺍﻫﯽ ﺍﮔﺮ ﻣﻌﻨﯽ ﻋﺸﻖ ﺍﺳﺖ، ﺑﮕﺬﺍﺭ ﮐﻪ ﺁﯾﯿﻨﻪ ﻧﻔﺮﺕ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ! ﺍﺯ ﻭﻫﻦ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ! ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﻋﺸﻘﯿﻢ ﻭ ﺩﻝ ﻣﻨﺠﻤﺪ ﻣﺎ ﺟﺎ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﮔﺮ ﻏﺮﻕ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﻧﻪ ﺍﯾﻦ ﺣﺲ ﻣﺠﺎﺯﯼ ﺳﺖ ﺍﯼ ﻋﺸﻖ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﮐﻪ ﺟﺴﺎﺭﺕ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ

¤به انتظارنشسته ام¤

ﻭﻗﺘﻲ ﺍﻭ ﺁﻣﺪ ﺩﺭﻫﺎﻱ ﻗﻠﺒﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﻳﺶ ﮔﺸﻮﺩﻡ ﻭ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﮐﻮﺩﮐﻲ ﺑﻲ ﺭﻳﺎ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺗﺰﻭﻳﺮ ﺑﺎ ﺁﻏﻮﺷﻲ ﺑﺎﺯ ﭘﺬﻳﺮﺍﻳﺶ ﺷﺪﻡ ﻏﺮﻳﺒﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻓﺮﺳﻨﮓ ﻫﺎ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻭﺭ ﺑﻮﺩ. ﺍﻭ ﻗﺪﻡ ﺑﻪ ﺩﻧﻴﺎﻳﻢ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﺳﻨﮕﺪﻟﻲ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻱ ﺩﺭﺧﺖ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺷﮑﺴﺖ ﺑﻲ ﺁﻧﮑﻪ ﺣﺘﻲ ﺍﺯ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺑﺎﻏﺒﺎﻥ ﺷﺮﻡ ﮐﻨﺪ. ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻢ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﻴﻠﮕﻮﻧﺶ ﻧﻈﺎﺭﻩ ﮔﺮ ﺑﻲ ﻭﻓﺎﻳﻲ ﻫﺎﻳﺶ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺻﺪﺍﻱ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻥ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪ. ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﻭ ﺑﺎﻏﺒﺎﻥ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺘﻢ ﺣﺘﻲ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻭ ﺁﺏ ﭼﺸﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﻧﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻳﺶ ﻧﺒﺴﺘﻴﻢ. ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻴﺪ ﮐﻪ ﻫﻢ ﺭﻧﮕﻤﺎﻥ ﺷﻮﺩ. ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﻣﺎ ﻧﺒﻮﺩ. ﺍﻭ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﮔﺮﺩﺑﺎﺩ ﻭﺯﻳﺪ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺷﮑﺴﺖ ﻭ ﺷﮑﻮﻓﻪ ﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﭘﺮﺍﮐﻨﺪ. ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺁﻧﮑﻪ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻓﺮﺍﺗﺮ ﺭﻭﺩ.ﺍﻣﺎ... ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ ﻃﻮﻓﺎﻧﻬﺎ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ ﮔﺮﺩﺑﺎﺩﻫﺎﻱ ﺗﻠﺦ ﺁﻣﺪ. ﺗﻠﺨﻲ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺭﻓﺖ. ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺻﺪﺍﻱ ﻗﺪﻡ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺑﺮﮔﻬﺎﻱ ﺧﺸﮏ ﮐﻪ ﺩﻭﺭﺗﺮ ﻭ ﺩﻭﺭﺗﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺷﻨﻴﺪﻡ. ﺍﻭ ﺭﻓﺖ.ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﻭ ﻫﻤﻪ ﻧﻬﺎﻝ ﻫﺎ ﻭ ﺑﻮﺗﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺑﻬﺎﺭﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺜﻞ ﺑﻬﺎﺭﺍﻥ ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺷﮑﻔﺘﻦ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻳﻢ... ﺍﻣﺎ ﻧﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ... .....

¤دلم گرفته¤

ﺩﻟﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺩﻟﻢ ﻋﺠﯿﺐ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﻪ ﺍﯾﻦ ﺩﻗﺎﯾﻖ ﺧﻮﺷﺒﻮ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﺷﺎﺧﻪ ﯼ ﻧﺎﺭﻧﺞ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻧﻪ ﺍﯾﻦ ﺻﺪﺍﻗﺖ ﺣﺮﻓﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﮑﻮﺕ ﻣﯿﺎﻥ ﺩﻭ ﺑﺮﮒ ﺍﯾﻦ ﮔﻞ ﺷﺐ ﺑﻮﺳﺖ ﻧﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻫﺠﻮﻡ ﺧﺎﻟﯽ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻧﻤﯽ ﺭﻫﺎﻧﺪ ﻭ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺗﺮﻧﻢ ﻣﻮﺯﻭﻥ ﺣﺰﻥ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﺑﺪ ﺷﻨﯿﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ... ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺣﺮﻑ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﮔﻔﺘﻦ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺣﺮﻑ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﻧﺸﺪ ﻭ ﺳﮑﻮﺕ ﻧﻘﻄﻪ ﯼ ﻋﻄﻔﯽ ﺑﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺗﺎ ﺑﻬﺎﺭ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﮐﻪ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺍﺯ ﻋﻄﺮ ﺷﮑﻮﻓﻪ ﻫﺎﯼ ﻧﺎﺭﻧﺞ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺭﺳﺪ ﻫﺮ ﺑﺎﺭ...

¤اگه تنهایی بخون!¤

ﺍﮔﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﺨﻮﺍﻥ!ﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﯾﮑﯽ ﺭﻭ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﮐﻪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﺶ ﮐﺮﺩﯾﻢ! ¤¤ﺯﺍﻧﻮﻫﺎﻣﻮ ﺑﻐﻞ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻣﻮ ﻧﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻨﺎﺭ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺩﯾﺪﻡ ﯾﻪ ﺳﺎﯾﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺭﻭﻡ ﺳﺮﻡ ﺭﻭ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﺑﺎﻻ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎﻡ، ﺍﺯ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺁﺏ ﺷﺪﻡ ﺗﻤﺎﻡ ﺻﻮﺭﺗﻢ ﻋﺮﻕ ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﯽ ﭘﺮ ﮐﺮﺩ ﮔﻔﺖ:ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﮔﻔﺘﻢ:ﺁﺭﻩ ﮔﻔﺖ:ﺩﻭﺳﺘﺎﺕ ﮐﻮﺷﻦ؟ ﮔﻔﺘﻢ:ﻫﻤﺸﻮﻥ ﮔﺬﺍﺷﺘﻦ ﺭﻓﺘﻦ گفت:ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯽ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻫﺴﺘﻦ! ﮔﻔﺘﻢ:ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ گفت:ﻣﻨﻮ ﻭﺍﺳﻪ ﺍﻭﻧﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﯽ ﮔﻔﺘﻢ:ﻧﻪ گفت:ﺍﮔﻪ ﻧﻪ،ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﯾﺎﺩ ﻣﻦ ﻧﺒﻮﺩﯼ؟ ﮔﻔﺘﻢ:ﺑﻮﺩﻡ گفت:ﺍﮔﻪ ﺑﻮﺩﯼ،ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺍﺳﻤﻢ ﺭﻭ ﻧﺒﺮﺩﯼ ؟ ﮔﻔﺘﻢ:ﺑﺮﺩﻡ، ﻫﻤﯿﻦ ﺍﻻﻥ ﺑﺮﺩﻡ گفت:ﺁﺭﻩ،ﺍﻻﻥ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ،ﻭﻗﺖ ﺳﺨﺘﯽ ﮔﻔﺘﻢ )': ﮔﺮ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺍﺯ ﺷﺮﻡ؛ﺣﺮﻓﯽ ﻭﺍﺳﻪ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﺳﺮﻣﻮ ﺍندﺍﺧﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ-ﮔﻔﺘﻢ:ﺁﺭﻩ ﮔﻔﺘﻢ:ﺗﻮ ﺭﻓﺎﻗﺘﺖ ﮐﻢ ﺁﻭﺭﺩﻡ،ﻣﻨﻮ ﺑﺨﺶ گفت:ﺑﺒﺨﺸﻢ؟؟؟ ﮔﻔﺘﻢ:ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺑﺨﺸﯽ ﻣﻨﻮ؟ ﺣﻖ ﺩﺍﺭﯼ؛ گفت:ﻧﻪ!ﺍﺯﺕ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﻧﺒﻮﺩﻡ!ﭼﯿﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﺑﺨﺸﯿﺪﻡ؟ ﺗﻮ ﻋﺰﯾﺰ ﺗﺮﯾﻨﯽ ﻭﺍﺳﻢ،ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎﻡ ﮔﺬﺍﺷﺘﯽ ﺍﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎﺕ ﻧﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻣﻮ ﻧﻤﯽ ﺫﺍﺭﻡ ﮔﻔﺘﻢ:ﻓﻘﻂ ﺷﺮﻣﻨﺪﺗﻢ ؛گفت:ﺣﺎﻻ ﭼﺮﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﯽ؟ ﮔﻔﺘﻢ:ﺁﺧﻪ ﺗﻨﻬﺎﻡ؛ گفت:ﭘﺲ ﻣﻦ ﭼﯽ ﺭﻓﯿﻖ؟ ﻣﻦ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﻓﻘﻂ ﮐﺎﻓﯿﻪ ﺻﺪﺍ ﺑﺰﻧﯽ ﻣﻨﻮ ﺗﺎ ﺑﯿﺎﻡ ﭘﯿﺸﺖ ﻣﻦ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺩﺍﺭﯼ ﻣﻨﻮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮐﺴﺎﯾﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯽ ﺫﺍﺭﯼ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎﺕ ﻣﯽ ﺫﺍﺭﻥ ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﻣﻮﻗﻊ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪﯼ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮﺭ،ﻓﻘﻂ ﮐﺎﻓﯿﻪ ﺻﺪﺍ ﺑﺰﻧﯽ ﻣﻨﻮ ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ،ﺣﺘﯽ ﺍﮔﻪ ﻣﻨﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺰﺍﺭﯼ، ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻮﺍﻇﺒﺖ ﺑﻮﺩﻡ،ﺗﻮ ﺑﺎ ﺍﻭﻧﺎ ﺧﻮﺵ ﺑﻮﺩﯼ،ﻣﻨﻮ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﺮﺩﯼ ﺗﻮ ﺍﯾﻦ ﺧﻮﺷﯽ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﻮﺍﻇﺒﺖ ﺑﻮﺩﻡ،ﺁﺧﻪ ﺭﻓﯿﻘﺘﻢ،ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﺩﯾﮕﻪ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﯿﺎﻭﺭﺩﻡ،ﺑﻐﺾ ﮐﺮﺩﻣﻮ ﺧﻮﺩﻣﻮ ﺍندﺍﺧﺘﻢ بغلش،ﺯﺍﺭ ﺯﺩﻡ،ﮔﻔﺘﻢ ﻏﻠﻂ ﮐﺮﺩﻡ ﮔﻔﺘﻢ ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﺍﻡ،ﮔﻔﺘﻢ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ،ﮔﻔﺘﻢ ﺩﺳﺘﻤﻮ ﺭﻫﺎ ﻧﮑﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺩﻡ ﮔﻢ ﺑﺸﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ… ﮔﻔﺘﻢ:ﺩﺍﺩ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺭﻓﯿﻘﯿﯿﯿﯿﯿﯿﯿﯿﯿﯿﯿﯿﯿﯿﯿﯽ بغلش ﮐﺮﺩﻡ ﮔﻔﺘﻢ:ﺗﻮ ﺑﻦ ﺑﺴﺖ ﺭﻓﯿﻘﯽ ﯾﮏ ﮐﻼﻡ،ﺧﺪﺍ ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮﯾﻨﯽ

¤حالا که تو دوسم نداری چه کنم؟¤

ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺩﻭﺳﺘﻢ ﻧﺪﺍﺭﻱ ﭼﻪ ﻛﻨﻢ؟...ﺑﺎ ﺩﺭﺩ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﻲ ﻗﺮﺍﺭﻱ ﭼﻪ ﻛﻨﻢ؟¤¤ ﮔﻴﺮﻡ ﻛﻪ ﻛﻨﻢ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﺮﻭﻥ...ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺯﺧﻢ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭﻱ ﭼﻪ ﻛﻨﻢ؟¤¤ ﻧﻴﺴﺖ ﺗﺮﺳﻢ ﻓﻘﻂ ﺍﺯ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ...ﺑﺎ ﺣﺴﺮﺕ ﺗﻠﺦ ﺍﻳﻦ ﺟﺪﺍﻳﻲ ﭼﻪ ﻛﻨﻢ؟¤¤ ﭘﺮ ﺑﻮﺩ ﻫﻮﺍﻱ ﺩﻟﻢ ﺍﺯ ﺩﻟﺘﻨﮕﻲ...ﮔﻔﺘﻲ ﻛﻪ ﻛﻨﻢ ﺩﻝ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺧﺎﻟﻲ ﭼﻪ ﻛﻨﻢ؟¤¤ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻛﻪ ﻧﻔﺲ ﻛﺸﻴﺪﻧﻢ ﺍﺟﺒﺎﺭﻳﺴﺖ...ﺑﺎ ﻗﺼﻪ ﻱ ﺟﺒﺮ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﭼﻪ ﻛﻨﻢ؟¤¤ ﺭﻓﺘﻲ ﻭ ﺷﺪﻡ ﻣﻦ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﻏﺮﻳﺐ...ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺩﻭﺳﺘﻢ ﻧﺪﺍﺭﻱ ﭼﻪ ﻛﻨﻢ؟