¤متن ادبی زیبا¤

ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺩﺭ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﻗﻄﺮﺍﺕ ﺍﺷﮑﻢ ﺩﺭﮎ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯼ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﺑﻮﺩ.ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﺎﺑﺎﻭﺭﻳﻬﺎ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺎﻳﺪ ﻭﻧﺒﺎﻳﺪﻫﺎ ﺑﺎﻭﺭ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯼ ﺩﺭﺩﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﻝ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﺎﻣﻮﺷﻴﻢ ﺑﻔﻬﻤﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﻏﻮﻏﺎﻳﯽ ﺑﺮﭘﺎﺳﺖ.ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﮐﻮﺩﮐﻴﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺭﺍ ﺫﺭﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﻭﺟﻮﺩﺕ ﺑﺪﺍﻧﯽ.ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺑﺎ ﻣﮑﺚ ﺧﻮﺩ ﺗﻤﺎﻡ ﻫﺴﺘﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻣﯽ ﺩﺍﺩﯼ ﻭ ﻫﺴﺘﯽ ﺭﺍ ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺑﺨﺸﻴﺪﯼ ﮐﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺛﺮﯼ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﺒﺎﺷﺪ.ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺧﻔﻪ ﺍﻳﻦ ﮔﻞ ﺑﺨﺎﮎ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺭﺍ ﺑﺪﺳﺖ ﺗﻦ ﻧﺎﺍﻣﻴﺪ ﺑﻪ ﺑﺎﺩ ﻧﻤﯽ ﺳﭙﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﻧﻪ ﺑﺎﺩﯼ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﻧﻪ ﻣﻦ،ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺻﺪﻫﺎ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺍﯼ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﻨﺞ ﺩﻟﺖ ﺁﺷﻴﺎﻧﻪ ﺩﺍﺭﺩ.ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﻧﻮﺭ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻭﺳﻌﺖ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻫﺎﯼ ﺩﻳﮕﺮﺕ ﻧﻴﺴﺖ.ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﮔﻠﯽ ﺑﻮﺩﻡ ﺩﺭ ﺍﻭﺝ ﻧﺎﺑﻮﺩﯼ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻧﺒﻮﺩﻥ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﻳﺸﺪ ﻭ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺩﺳﺘﯽ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺵ ﺧﻴﺎﻝ(ﺯﻣﻴﻨﯽ ﮐﻪ ﻋﺎﺩﺕ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻪ ﺭﻫﮕﺬﺭﺍﻧﺶ)ﺩﻋﻮﺕ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ.ﻭﻟﯽ ﻣﻦ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ،ﻫﺮ ﭼﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﮐﺮﺩﻡ،ﻫﺮ ﭼﻪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﺮﺩﻡ ﻳﮏ ﺷﺒﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺷﺪ.ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﮐﺪﺍﻡ ﺁﺭﺯﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺻﺪﺍ ﮐﺮﺩ؟!ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﮐﺪﺍﻡ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻣﻦ ﺷﺪ؟!ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﮐﺪﺍﻡ ﺷﮏ ﻭ ﺗﺮﺩﻳﺪ ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎﯼ ﺩﺭﺩ ﺁﻟﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻳﺎﺩﺕ ﺑﺮﺩ،ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﭼﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﻗﺼﺮﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﻔﺴﻬﺎﻳﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺤﺒﻮﺱ ﺑﻮﺩ ﻳﮏ ﺷﺒﻪ ﺧﺮﺍﺏ ﮐﺮﺩﯼ؟!

¤ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻫﻤﺴﺮﯼ ﮐﻪ ﻋﺸﻖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﻼﻕ ﻣﻨﺼﺮﻑ ﮐﺮﺩ!¤

ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻣﺎﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﮔﺮﻓﺘﻢ… ﻫﺮﻃﻮﺭ ﺑﻮﺩ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺶ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﻭ ﺭﺍﺟﻊ ﺑﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﺫﻫﻨﻢ ﺭﻭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ,ﺑﺎﻫﺎﺵ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ. ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺍﺻﻠﯽ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﺟﺪﺍ ﺑﺸﻢ.ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﻫﺮﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺑﻮﺩ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺭﻭ ﭘﯿﺶ ﮐﺸﯿﺪﻡ,ﺍﺯ ﻣﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﭼﺮﺍ؟! ﺍﻣﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﺍﺯ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻥ ﻃﻔﺮﻩ ﺭﻓﺘﻢ ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﺗﺎﻕ ﻏﺬﺍﺧﻮﺭﯼ ﺧﺎﺭﺝ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻣﯽ ﺯﺩ: ﺗﻮ ﻣﺮﺩ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﺍﻭﻥ ﺷﺐ ﺩﯾﮕﻪ ﻫﯿﭻ ﺻﺤﺒﺘﯽ ﻧﮑﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺍﻭﻥ ﺩﺍﯾﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺍﺷﮏ ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ,ﻣﯽ ﺩﻭﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﺪﻭﻧﻪ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺑﻼﯾﯽ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻋﺸﻖ ﻣﻮﻥ ﺍﻭﻣﺪﻩ ﻭ ﭼﺮﺍ؟ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺟﻮﺍﺏ ﻗﺎﻧﻊ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺍﯼ ﺑﺮﺍﺵ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻨﻢ,ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺩﻟﺒﺎﺧﺘﻪ ﯾﮏ ﺩﺧﺘﺮ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ”ﺩﻭﯼ” ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺩﯾﮕﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮﻡ ﺍﺣﺴﺎﺳﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ. ﻣﻦ ﻭ ﺍﻭﻥ ﻣﺪﺕ ﻫﺎ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﻭﻥ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺗﺮﺣﻢ ﺩﺍﺷﺘﻢ[¤[¤[¤[بقیه داستان زیبا را در ادامه مطلب بخوانید]¤]¤]¤]

¤داستانی از گابریل گارسیا مارکز¤

ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﻫﺎﯾﯽ ﺭﺍ-ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﻡ ﻧﻤﯽﺁﯾﺪ-ﺧﻮﺍﻧﺪﻩﺍﻡ ﻭ ﺩﯾﺪﻩﺍﻡ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪﺍﻡ ﺭﺍ ﭼﺎﭖ ﮐﺮﺩﻩﺍﻧﺪ.! ﻣﺼﺎﺣﺒﻪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭻﮔﺎﻩ ﺩﺭ ﺁﻥﻫﺎ ﺷﺮﮐﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪﺍﻡ.!ﺍﻣﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﻣﻨﮑﺮ ﺁﻥﻫﺎ ﺑﺎﺷﻢ؛ ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺳﻄﺮ ﺑﻪ ﺳﻄﺮ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﻣﺮﺍ ﻣﻨﻌﮑﺲ ﮐﺮﺩﻩﺍﻧﺪ.! ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪﺍﯼ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﭼﺎﭖ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﺎ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺧﯿﻠﯽ ﺭﻭﺷﻦ ﻭ ﺑﺎ ﺳﺒﮑﯽ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺧﻮﺏ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺯﻧﺪﮔﯽﺍﻡ، ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﺣﯿﻄﻪﯼ ﺍﺩﺑﯿﺎﺕ، ﺑﻠﮑﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﯿﻨﻪﯼ ﻋﻘﯿﺪﻩﯼ ﺳﯿﺎﺳﯽ، ﺫﻭﻕ ﺷﺨﺼﯽ ﻭ ﺧﻮﺷﯽﻫﺎ ﻭ ﻧﺎﺧﻮﺷﯽﻫﺎ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻩ، ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﭘﯿﺶ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﯼ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﮐﻢﺗﯿﺮﺍﮊﯼ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ»ﮐﺎﺭﺍﮐﺎﺱ«ﺑﻪ ﭼﺎﭖ ﺭﺳﯿﺪ. ﺍﯾﻦ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎ ﺟﻌﻠﯽ ﺑﻮﺩ، ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻭﺟﺪ ﺁﻭﺭﺩ.ﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺩﻗﯿﻖ ﺑﻮﺩ، ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺭﻭ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺯﻧﯽ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ ﻧﺨﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ...[[[[[[بقیه داستان درادامه مطلب]]]]]]

¤داستان واقعی معلم وشاگرد¤

ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﺳﺎﻝ ﺗﺤﺼﯿﻠﻰ، ﺧﺎﻧﻢ ﺗﺎﻣﭙﺴﻮﻥ ﻣﻌﻠّﻢ ﮐﻼﺱ ﭘﻨﺠﻢ ﺩﺑﺴﺘﺎﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﮐﻼﺱ ﺷﺪ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺻﺤﺒﺖ ﻫﺎﻯ ﺍﻭﻟﯿﻪ، ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﺑﻪ ﺩﺍﻧﺶ ﺁﻣﻮﺯﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻓﺮﻗﻰ ﺑﯿﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺎﺋﻞ ﻧﯿﺴﺖ.ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻭ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﻭ ﭼﻨﯿﻦ ﭼﯿﺰﻯ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﻧﺪﺍﺷﺖ.ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﭘﺴﺮ ﮐﻮﭼﮑﻰ ﺩﺭ ﺭﺩﯾﻒ ﺟﻠﻮﻯ ﮐﻼﺱ ﺭﻭﻯ ﺻﻨﺪﻟﻰ ﻟﻢ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺗﺪﻯ ﺍﺳﺘﻮﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺗﺎﻣﭙﺴﻮﻥ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺩﻝ ﺧﻮﺷﻰ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻧﺪﺍﺷﺖ.ﺗﺪﻯ ﺳﺎﻝ ﻗﺒﻞ ﻧﯿﺰ ﺩﺍﻧﺶ ﺁﻣﻮﺯ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻼﺱ ﺑﻮﺩ.ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻟﺒﺎﺱ ﻫﺎﻯ ﮐﺜﯿﻒ ﺑﻪ ﺗﻦ ﺩﺍﺷﺖ، ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻯ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﺟﻮﺷﯿﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺶ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺭﺳﯿﺪ.ﺍﻭ ﻭﺍﻗﻌﺎً ﺩﺍﻧﺶ ﺁﻣﻮﺯ ﻧﺎﻣﺮﺗﺒﻰ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﺎﻧﻢ ﺗﺎﻣﭙﺴﻮﻥ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻧﺎﺭﺍﺿﻰ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﻤﺮﻩ ﻗﺒﻮﻟﻰ ﻧﺪﺍﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﻓﻮﺯﻩ ﮐﺮﺩ[[[[[[متن کامل داستان را در ادامه مطلب بخوانید]]]]]]

¤داستان عاشقانه واقعی¤

ﺩﺧﺘﺮﮎ ﺷﺎﻧﺰﺩﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺎﺭ ﻋﺎﺷﻖ ﭘﺴﺮ ﺷﺪ..ﭘﺴﺮ ﻗﺪﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮﺩ، ﺻﺪﺍﯼ ﺑﻤﯽ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﺍﻭﻝ ﮐﻼﺱ ﺑﻮﺩ.ﺩﺧﺘﺮ ﺧﺠﺎﻟﺘﯽ ﻧﺒﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﮐﻨﺪ، ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺭﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﻠﺒﺶ ﻧﮕﻪ ﻣﯽ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﻭﺭﺍﺩﻭﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺩﯾﺪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ. ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ، ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﺳﻼﻡ ﺑﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ، ﺩﻝ ﺩﺧﺘﺮ ﺭﺍ ﮔﺮﻡ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ.ﺍﻭ ﮐﻪ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻫﺎﯼ ﮐﺎﻏﺬﯼ ﺭﺍ ﯾﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺭﻭﯼ ﮐﺎﻏﺬ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﯾﮏ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﺴﺮ ﻣﯽ ﻧﻮﺷﺖ ﻭ ﮐﺎﻏﺬ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺍﯼ ﺯﯾﺒﺎ ﺗﺎ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺩﺍﺧﻞ ﯾﮏ ﺑﻄﺮﯼ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ. ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻥ ﭘﯿﮑﺮ ﺑﺮﺍﺯﻧﺪﻩ ﭘﺴﺮ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﭘﺴﺮﯼ ﻣﺜﻞ ﺍﻭ ﺩﺧﺘﺮﯼ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺩﺭﺷﺖ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ. ﺩﺧﺘﺮ ﻣﻮﻫﺎﯾﯽ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺳﯿﺎﻩ ﻭﻟﯽ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻭﻗﺘﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ ﺯﺩ، ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﺑﺎﺭﯾﮑﯽ ﯾﮏ ﺧﻂ ﻣﯽ ﺷﺪ.[[[بقیه این داستان زیبا وخواندنی را در ادامه مطلب بخوانید]]]

¤قصه زندگی¤

ﻳﮑﻲ ﺑﻮﺩ ﻳﮑﻲ ﻧﺒﻮﺩ ﻳﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺳﺎﺩﻩ ﻭ ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﺻﻼ ﻧﻤﻴﺪﻭﻧﺴﺖ ﻋﺸﻖ ﭼﻴﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻪ ﮐﻲ ﻣﻴﮕﻦ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﻫﻴﭽﮑﺲ ﺭﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺵ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﺮﮐﻲ ﺭﻭ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﻴﺪﻳﺪ ﺩﺍﺭﻩ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﺸﻘﺶ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻴﮑﻨﻪ ﺑﻬﺶ ﻣﻴﺨﻨﺪﻳﺪ ﻫﺮﮐﻲ ﮐﻪ ﻣﻴﻮﻣﺪ ﺑﻬﺶ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﻣﻦ ﻳﮑﻲ ﺭﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﺑﻬﺶ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻭ ﻋﺎﺷﻘﻲ ﻣﺎﻝ ﺗﻮ ﮐﺘﺎﺏ ﻫﺎ ﻭ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﺳﺖ.... ﺭﻭﺯ ﻫﺎ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﻳﻪ ﺷﺐ ﺳﺮﺩ ﺯﻣﺴﺘﻮﻧﻲ ﺗﻮﻱ ﻳﻪ ﺧﻴﺎﺑﻮﻥ ﺧﻠﻮﺕ ﻭ ﺗﺎﺭﻳﮏ ﺩﺍﺷﺖ ﻭﺍﺳﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍﻩ ﻣﻴﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﻳﻪ ﺩﺧﺘﺮﻱ ﺍﻭﻣﺪ ﻭ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭﺵ ﺭﺩ ﺷﺪ ﭘﺴﺮ ﻗﺼﻪ ﻣﺎ ﻭﻗﺘﻲ ﮐﻪ ﺩﺧﺘﺮﻩ ﺭﻭ ﺩﻳﺪ ﺩﻟﺶ ﺭﻳﺨﺖ ﻭ ﺣﺎﻟﺶ ﻳﻪ ﺟﻮﺭﻱ ﺷﺪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﺧﺘﺮﻩ ﺭﻭ ﻳﻪ ﻋﻤﺮ ﻣﻴﺸﻨﺎﺧﺘﻪ ﺣﺎﻟﺶ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﺪ ﺍﻭﻣﺪ ﺑﺮﻩ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺩﺧﺘﺮﻩ ﻭﻟﻲ ﻧﺘﻮﻧﺴﺖ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺳﺮ ﺩﻭ ﺭﺍﻫﻲ ﺗﺎ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺩﺧﺘﺮﻩ ﺍﺯﺵ ﺩﻭﺭ ﺷﺪ ﻭ ﺭﻓﺖ ﺍﻭﻥ ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻨﺠﻮﺭﻱ ﻭﺍﺳﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﺎ ﺍﻭﻥ ﺣﺎﻝ ﺧﺮﺍﺏ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺗﻮ ﺧﻴﺎﺑﻮﻥ ﺍﻳﻨﻘﺪﺭ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺍﻭﻣﺪ ﻭ ﺩﻳﺪ ﮐﻪ ﺭﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺑﺮﻓﻪ[[[بقیه داستان را در ادامه مطلب بخونید]]]