من سیاهم توسفید

ﺍﻳﻦﺷﻌﺮﮐﺎﻧﺪﻳﺪﺍﻱﺷﻌﺮﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺳﺎﻝ 2005ﺷﺪﻩ ﺗﻮﺳﻂﻳﮏﺑﭽﻪﺁﻓﺮﻳﻘﺎﻳﻲﻧﻮﺷﺘﻪﺷﺪﻩ ﻭ ﺍﺳﺘﺪﻻﻝ ﺷﮕﻔﺖ ﺍﻧﮕﻴﺰﻱ ﺩﺍﺭﻩ.ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺑﻪ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﻄﻠﺐ ﺑﺮﻭﯾﺪ ﻟﻄﻔﺎ ﻧﻈﺮ ﺑﺪﻫﯿﺪ ﺑﺎ ﺗﺸﮑﺮ ﺍﺯ ﺑﺎﺯ ﺩﯾﺪ ﺷﻤﺎ ﺩﻭﺳﺖ ﻋﺰﯾﺰ

میدانم

ﻣﯽﺩﺍﻧﻢﺭﻭﺯﯼﺑﺎﺗﻦﺧﺴﺘﻪﻭﺧﯿﺲ، ﺳﻮﺍﺭﺑﺮﻗﻄﺮﺍﺕﺩﺭﺷﺖﺑﺎﺭﺍﻥﺑﺮ ﻧﺎﻭﺍﺩﻧﻬﺎﯼ ﭼﺸﻤﻢﻓﺮﻭﺩﻣﯽﺁﯾﯽ؛ ﺩﺭﻣﯿﺎﻥﺍﻧﺒﻮﻩ ﻣﮋﮔﺎﻧﻢ؛ﻣﯿﺰﺑﺎﻥﺧﻮﺍﻫﻢﺑﻮﺩﻭﺩﺭﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺭﺍﺑﺮﺍﯼﻫﻤﯿﺸﻪﻣﯽﺑﻨﺪﻡﺗﺎﺩﯾﮕﺮ ﺩﻭﺭﯾﺖ ﺭﺍ ﺣﺲ ﻧﮑﻨﻢ

مهمان

ﺍﻣﺸﺐ ﺁﻥ ﺣﺴﺮﺕ ﺩﯾﺮﯾﻨﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺑﺮ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ؛ ﺩﺭ ﻓﺮﻭﺑﻨﺪ ﻭ ﺑﮕﻮ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻬﯽ ﺍﺳﺖ ﺯﯾﻦ ﺳﭙﺲ ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﺭ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ؛ ﺷﺎﻧﻪ ﮐﻮ ﺗﺎ ﮐﻪ ﺳﺮ ﻭ ﺯﻟﻔﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻢ ﻭ ﻭﺣﺸﯽ ﻭ ﺯﯾﺒﺎ ﺳﺎﺯﻡ؛ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﺗﺎﺯﮔﯽ ﻭ ﻧﺮﻣﯽ ﻭ ﻟﻄﻒ ﮔﻮﻧﻪ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﮔﻞ ﺭﻭﯾﺎ ﺳﺎﺯﻡ؛ ﺳﺮﻣﻪ ﮐﻮ ﺗﺎ ﮐﻪ ﭼﻮ ﺑﺮ ﺩﯾﺪﻩ ﮐﺸﻢ ﺭﺍﺯ ﻭ ﻧﺎﺯﯼ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﺨﺸﺪ؛ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﯾﻦ ﺷﻮﻕ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺩﺍﺭﻡ ﺟﻠﻮﻩ ﺑﺮ ﭼﺸﻢ ﺳﯿﺎﻫﻢ ﺑﺨﺸﺪ؛ ﭼﻪ ﺑﭙﻮﺷﻢ ﮐﻪ ﭼﻮ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺁﯾﺪ ﻋﻄﺸﺶ ﻣﻔﺮﻁ ﻭ ﺍﻓﺰﻭﻥ ﮔﺮﺩﺩ؛ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺯ ﺳﺤﺮ ﺳﺨﻨﻢ ﺩﻝ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﺯﺩ ﻭ ﺍﻓﺴﻮﻥ ﮔﺮﺩﺩ؛ ﺁﻩ ﺍﯼ ﺩﺧﺘﺮﮎ ﺧﺪﻣﺘﮑﺎﺭ ﮔﻞ ﺑﺰﻥ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻭ ﺳﯿﻨﻪ ﻣﻦ ﺗﺎ ﮐﻪ ﺣﯿﺮﺍﻥ ﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﺟﻠﻮﻩ ﮔﻞ؛ ﺍﻣﺸﺐ ﺁﻥ ﻋﺎﺷﻖ ﺩﯾﺮﯾﻨﻪ ﻣﻦ ﭼﻮ ﺯ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻨﺸﺴﺖ ﺧﻤﻮﺵ ﺯﺧﻤﻪ ﺑﺮ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺩﻝ ﻭ ﭼﻨﮓ ﺯﻧﻢ؛ ﺑﺎ ﻟﺐ ﺗﺸﻨﻪ ﺩﻭ ﺻﺪ ﺑﻮﺳﻪ ﺷﻮﻕ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺑﺎﺩﻩ ﮔﻠﺮﻧﮓ ﺯﻧﻢ؛ ﻣﺎﻩ ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﺑﯿﻨﺪﻡ ﺩﺭ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻣﺴﺖ ﻭ ﭘﺮﯾﺶ؛ ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﺟﻠﻮﻩ ﮐﻨﻢ ﮐﻮ ﺯ ﺣﺴﺪ ﭘﺮﺩﻩ ﺍﺑﺮ ﮐﺸﺪ ﺑﺮ ﺭﺥ ﺧﻮﯾﺶ؛ ﺗﺎ ﭼﻮ ﺭﻭﯾﺎ ﺷﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﻋﺸﻖ ﮐﻨﺪﺭ ﺍﻭ ﻋﻮﺩ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﺭﯾﺰﻡ؛ ﺯ ﺁﻥ ﺳﭙﺲ ﻫﻤﭽﻮیکی ﮐﻮﻟﯽ ﻣﺴﺖ ﻧﺮﻡ ﻭ ﭘﯿﭽﻨﺪﻩ ﺯ ﺟﺎ ﺑﺮﺧﯿﺰﻡ؛ ﻫﻤﻪ ﺷﺐ ﺷﻌﻠﻪ ﺻﻔﺖ ﺭﻗﺺ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺯ ﭘﺎ ﺍﻓﺘﻢ ﻭ ﻣﺪﻫﻮﺵ ﺷﻮﻡ؛ ﭼﻮ ﻣﺮﺍ ﺗﻨﮓ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﮐﺸﺪ ﻣﺴﺖ ﺁﻥ ﮔﺮﻣﯽ ﺁﻏﻮﺵ ﺷﻮﻡ؛ ﺁﻩ ﮔﻮﯾﯽ ﺯ ﭘﺲ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﺑﺎﻧﮓ ﺁﻫﺴﺘﻪﯼﭘﺎ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ؛ ﺍﯼ ﺧﺪﺍ ، ﺍﻭﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﺧﻤﻮﺵ ﺑﺴﻮﯼ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ

عشق هرجاروکندآنجاخوش است

ﻋﺸﻖ ﮬﺮﺟﺎ ﺭﻭ ﮐﻨﺪ ﺁﻧﺠﺎ ﺧﻮﺵ ﺍﺳﺖ؛ ﮔﺮ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﺍﻓﮑﻨﺪ ﺩﺭﯾﺎ ﺧﻮﺵ ﺍﺳﺖ؛ ﮔﺮ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﺩﻟﮑﺶ ﺍﺳﺖ؛ ﺍﯼ ﺧﻮﺷﺎ ﺁﻥ ﺩﻝ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺁﺗﺶ ﺍﺳﺖ؛ ﺗﺎ ﺑﯿﻨﯽ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺁﯾﯿﻨﻪ ﻭﺍﺭ ؛ﺁﺗﺸﯽ ﺍﺯ ﺟﺎﻥ ﺧﺎﻣﻮﺷﺖ ﺑﺮﺁﺭ؛ ﮬﺮ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﮬﯽ ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﻧﮕﺮ؛ ﺩﺷﻤﻨﯽ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﯼ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ؛ ﻋﺸﻖ ﭘﯿﺮﻭﺯﺕ ﮐﻨﺪ ﺑﺮ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ؛ ﻋﺸﻖ ﺁﺗﺶ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ ﺩﺭ ﻣﺎ ﻭ ﻣﻦ؛ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺩﺭﯾﺎﺏ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭ؛ ﺗﺎ ﺑﯿﺎﺑﯽ ﺟﺎﻥ ﻧﻮ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪﻭﺍﺭ ؛ﻋﺸﻖ ﮬﺴﺘﯽ ﺯﺍ ﻭ ﺭﻭﺡ ﺍﻓﺰﺍ ﺑﻮﺩ؛ ﮬﺮ ﭼﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﮬﺪ ﺯﯾﺒﺎ ﺑﻮﺩ

بازبان بی زبانان

ﻏﻨﭽﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ ﺗﻤﺎﺷﺎﯾﻢ ﮐﻨﯿﺪ؛ ﮔﻞ ﺑﺘﺎﺑﺪ ﭼﮭﺮﻩ ﮬﻤﭽﻮﻥ ﭼﻠﭽﺮﺍﻍ یک ﻧﻈﺮ ﺩﺭ ﺭﻭﯼ ﺯﯾﺒﺎﯾﻢ ﮐﻨﯿﺪ؛ ﺳﺮﻭ ﻧﺎﺯ ﺳﺮﺧﻮﺵ ﻭ ﻃﻨﺎﺯ ﻣﯽ ﺑﺎﻟﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﯾﺶ؛ ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺸﻤﯽ ﺑﻪ ﺑﺎﻻﯾﻢ ﮐﻨﯿﺪ؛ ﺑﺎﺩ ﻧﺠﻮﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﺑﺮﮒ؛ ﺳﺮ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﮔﻠﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﮐﻨﺎﺭ ﭼﺘﺮ ﺑﯿﺪ؛ ﺭﺍﻩ ﺩﻭﺭﯼ ﻧﯿﺴﺖ ﭘﯿﺪﺍﯾﻢ ﮐﻨﯿﺪ؛ ﺁﺏ ﮔﻮﯾﺪ ﺯﺍﺭﯼ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﯾﺪ؛ ﮔﻮﺵ ﺑﺮ ﺁﻭﺍﯼ ﻏﻤﮭﺎﯾﻢ ﮐﻨﯿﺪ؛ ﭘﺸﺖ ﭘﺮﺩﻩ ﺑﺎﻍ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﮬﺮﺍﺱ ﺑﺎد ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺍﺳﺖ؛ ﺁﻥ ﺩﮊﺧﯿﻢ ﻭ ﺩﺍﺱ ﺳﻨﮓ ﮬﺎ ﮬﻢ ﺣﺮﻓﮭﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ؛ ﮔﻮﺵ ﮐﻦ ﺧﺎﻣﻮﺵ ها ﮔﻮﯾﺎ ﺗﺮﻧﺪ؛ ﺍﺯ ﺩﺭ ﻭ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻣﯽ ﺑﺎﺭﺩ ﺳﺨﻦ؛ ﺗﺎ ﮐﺠﺎ ﺩﺭﯾﺎﺑﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ؛ ﺩﺭ ﺧﻤﻮﺷﯽ ﮬﺎﯼ ﻣﻦ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﮬﺎﺳﺖ؛ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺩﺭﯾﺎﺑﺪ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ ﮐﺠﺎﺳﺖ؛ ﺁﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﯽ ﺯﺑﺎﻧﺎﻥ ﭼﻮ ﻣﺎ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﻧﯿﺴﺖ؛ ﭼﺸﻢ ﻭ ﮔﻮﺷﯽ ﮬﺴﺖ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ؛ ﺩﺭﯾﻎ ﮔﻮﺵ ﮬﺎ ﮬﺸﯿﺎﺭ ﻧﻪ ﭼﺸﻢ ﮬﺎ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﻧﯿﺴﺖ

گل نگاه تو

ﮔﻞ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﺩﻟﺮﺑﺎﯾﯽ ﺑﻮﺩ؛ ﻓﻀﺎﯼ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻋﻄﺮ ﺁﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﻮﺩ؛ ﺑﻪ ﺭﻗﺺ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﭼﻮ ﺫﺭﻩ ﺍﯼ ﺩﺭ ﻧﻮﺭ؛ ﺯ ﺷﻮﻕ ﻭ ﺷﻮﺭ ﮐﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺩﺭ ﺭﮬﺎﯾﯽ ﺑﻮﺩ؛ ﭼﻪ ﺟﺎﯼ ﮔﻞ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ ﺯﺩﯼ ﺑﺎ ﻣﮭﺮ؛ ﭼﻪ ﺟﺎﯼ ﻋﻤﺮ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺧﻮﺵ ﻃﻼﯾﯽ ﺑﻮﺩ؛ ﮬﺰﺍﺭ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺧﺪﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ؛ ﺍﺯ ﺁﻧﮑﻪ ﺩﯾﺪﻥ ﺗﻮ ﻗﺴﻤﺖ ﺧﺪﺍﯾﯽ ﺑﻮﺩ؛ ﺷﺐ ﺍﺯ ﮐﺮﺍﻧﻪ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﻣﻦ ﺟﺪﺍ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ؛ ﮐﻪ ﮬﺮ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﯼ ﻭ ﺭﻭﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﻮﺩ