¤داستان ابر صورتی(قسمت دوم)¤

ﻫﯿﭻﯾﮏﺍﺯﮐﭙﻪﻫﺎﯼﺧﺎﮐﯽﺍﺳﻢ ﻧﺪﺍﺷﺖ.ﻓﻘﻂﯾﮏﭘﻼﮎﺳﺒﺰﮐﻪﺭﻭﯾﺶ ﺷﻤﺎﺭﻩﻫﺎﯼﺳﻔﯿﺪﯼﺣﮏﺷﺪﻩﺑﻮﺩ، ﺑﺎﻻﯼﻫﺮﮐﭙﻪﻓﺮﻭﮐﺮﺩﻩﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺩﺭﺍﻣﺘﺪﺍﺩﻗﺒﺮﻫﺎﯼﺑﯽﻧﺎﻡ،ﺭﺩﯾﻔﯽﺍﺯ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥﺍﻭﮐﺎﻟﯿﭙﭙﺘﻮﺱﺳﺎﯾﻪﻣﯽ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ.ﺑﺮﺍﺩﺭﻡﺩﺭﻧﺎﻣﻪﻫﺎﯾﯽﮐﻪﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻫﻤﯿﺸﻪﻣﯽﻧﻮﺷﺖ،ﺍﺳﺘﺮﺍﻟﯿﺎ ﭘﺮﺍﺯﺩﺭﺧﺘﺎﻥﺍﻭﮐﺎﻟﯿﭙﭙﺘﻮﺱﺍﺳﺖﻭ ﻫﯿﭻ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻧﯿﺴﺖ. ﺁﻥﻃﺮﻑﺩﺭﺧﺘﺎﻥﺑﺎﺭﯾﮏﺍﻭﮐﺎﻟﯿﭙﺘﻮﺱ ﯾﮏﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥﺩﻭﻃﺒﻘﻪﺳﯿﻤﺎﻧﯽﺑﻮﺩ. ﮐﺴﺎﻧﯽﮐﻪﮔﺎﻫﯽﺍﺯﭘﻨﺠﺮﻩﻫﺎﯼ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥﺳﺮﮎﻣﯽﮐﺸﯿﺪﻧﺪ،ﺍﺣﺘﻤﺎﻻً ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪﭘﻼﮎﻫﺎﯼﺳﺒﺰﺭﻭﯼﻫﺮ ﮐﭙﻪﯼﺧﺎﮐﯽﺭﺍﺑﺒﯿﻨﻨﺪ.ﺁﻥﺳﻮﯼﺩﯾﮕﺮ ﮔﻮﺭﺳﺘﺎﻥﻣﺰﺭﻋﻪﯼﺑﺰﺭﮔﯽﺑﻮﺩﮐﻪﺩﺭ ﺩﻭﺭﺩﺳﺖﻫﺎﯾﺶ،ﺧﻂﺑﺎﺭﯾﮏﻭﺩﺭﺍﺯﯼ ﺍﺯﺳﯿﻢﻫﺎﯼﺧﺎﺭﺩﺍﺭ ﺣﺮﯾﻢﺁﻥﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽﺩﺍﺩ.ﺻﺒﺢ ﻫﺎ ﻋﺪﻩ ﺍﯼ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﺮﯾﻠﺮ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. ﺗﺎﺭﻭﯼﻣﺰﺭﻋﻪﮐﺎﺭﮐﻨﻨﺪﻭﺑﻌﺪﺍﺯ ﻇﻬﺮﻫﺎﮐﻪﺍﺯﮐﻨﺎﺭﮔﻮﺭﺳﺘﺎﻥﻣﯽ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪﺟﻤﻠﻪﻫﺎﯼﻓﺎﺭﺳﯽﺑﺮﯾﺪﻩ ﺑﺮﯾﺪﻩ ﺍﯼ ﺷﻨﯿﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ[[[[[بقیه داستان در ادامه مطلب]]]]]

¤داستان ابر صورتی(قسمت اول)¤

ﺁﻥﺻﺒﺢﺳﺮﺩﺳﻮﻡﺩﯼ۱۳۶۰،ﻓﻘﻂ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺗﮑﻪ ﺍﺑﺮﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻟﺤﻈﻪﯼ ﻃﻠﻮﻉ ﺻﻮﺭﺗﯽﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﻢ.ﻣﺎﭘﺸﺖﺳﺮﻫﻢﺍﺯﺷﯿﺐﺗﭙﻪﺍﯼ ﺑﺎﻻﻣﯽﺭﻓﺘﯿﻢﻭﻣﻦﺑﻪﺑﺎﻻﻧﮕﺎﻩﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡﮐﻪﻧﺎﮔﻬﺎﻥﺭﮔﺒﺎﺭﮔﻠﻮﻟﻪﺍﺯﺭﻭﯼ ﺳﯿﻨﻪﺍﻡﮔﺬﺷﺖ.ﻣﻦﺑﻪﭘﺸﺖ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ،ﺷﺶ ﻫﺎﯾﻢ ﺩﺍﻍﻭﭘﺮﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯﺳﻪ ﺩﻗﯿﻘﻪ،ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽﮐﻪﻫﻨﻮﺯﺑﻪﺍﺑﺮﻧﺎﺭﻧﺠﯽﻭ ﺻﻮﺭﺗﯽﻧﮕﺎﻩﻣﯽﮐﺮﺩﻡ،ﻣﺮﺩﻡ.ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖﮐﺴﯽ ﺭﺍﮐﻪ ﺍﺯﭘﺸﺖ ﺻﺨﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﺑﺎﻻﯼﺗﭙﻪﺑﻪﻣﻦﺷﻠﯿﮏﮐﺮﺩﻩﺑﻮﺩ، ﻧﺪﯾﺪﻡ[[[[[بقیه داستان در ادامه مطلب]]]]]

¤داستان تلافی کردن¤

ﺗﻮﯼﻳﻪ ﭘﺎﺭﮎ ﺩﺭ ﺳﻴﺪﻧﯽ ﺍﺳﺘﺮﺍﻟﻴﺎ ﺩﻭ ﻣﺠﺴﻤﻪﺑﻮﺩﻧﺪﻳﮏﺯﻥﻭﻳﮏﻣﺮﺩ. ﺍﻳﻦﺩﻭﻣﺠﺴﻤﻪﺳﺎﻟﻬﺎﯼﺳﺎﻝ ﺩﻗﻴﻘﺎﺭﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮐﻤﯽﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩﺑﻮﺩﻧﺪﻭﺗﻮﯼ ﭼﺸﻤﺎﯼ ﻫﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻴﮑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻴﺰﺩﻧﺪ.ﻳﻪﺭﻭﺯﺻﺒﺢﺧﻴﻠﯽﺯﻭﺩﻳﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪﺍﻭﻣﺪﭘﺸﺖﺳﺮﺩﻭﺗﺎ ﻣﺠﺴﻤﻪﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻭﮔﻔﺖ:ﺍﺯﺁﻥ ﺟﻬﺖﮐﻪﺷﻤﺎﻣﺠﺴﻤﻪﻫﺎﯼﺧﻮﺏ ﻭﻣﻔﻴﺪﯼﺑﻮﺩﻳﺪﻭﺑﻪﻣﺮﺩﻡﺷﺎﺩﯼ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩﺍﻳﺪ،ﻣﻦﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻳﻦﺁﺭﺯﻭﯼ ﺷﻤﺎﺭﺍﮐﻪﻫﻤﺎﻧﺎﺯﻧﺪﮔﯽﮐﺮﺩﻥﻭ ﺯﻧﺪﻩﺑﻮﺩﻥﻣﺎﻧﻨﺪﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎﺳﺖﺑﺮﺍﯼ ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﺁﻭﺭﺩﻩﻣﻴﮑﻨﻢ.ﺷﻤﺎ۳۰ﺩﻗﻴﻘﻪ ﻓﺮﺻﺖﺩﺍﺭﻳﺪﺗﺎﻫﺮﮐﺎﺭﯼﮐﻪﻣﺎﻳﻞ ﻫﺴﺘﻴﺪﺍﻧﺠﺎﻡﺑﺪﻫﻴﺪ".ﻭﺑﺎﺗﻤﻮﻡ ﺷﺪﻥﺟﻤﻠﻪﺍﺵﺩﻭﺗﺎﻣﺠﺴﻤﻪﺭﻭ ﺗﺒﺪﻳﻞﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﮐﺮﺩ ﻳﮏ ﺯﻥ ﻭ ﻳﮏ ﻣﺮﺩ. ﺩﻭﻣﺠﺴﻤﻪﺑﻪﻫﻢﻟﺒﺨﻨﺪﯼﺯﺩﻧﺪﻭ ﺑﻪﺳﻤﺖﺩﺭﺧﺘﺎﻧﯽ ﻭﺑﻮﺗﻪﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺩﺭﻧﺰﺩﻳﮑﯽﺍﻭﻧﺎﺑﻮﺩﺩﻭﻳﺪﻧﺪﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽﮐﻪﺗﻌﺪﺍﺩﯼﮐﺒﻮﺗﺮﭘﺸﺖﺍﻭﻥ ﺩﺭﺧﺘﻬﺎﺑﻮﺩﻧﺪﭘﺸﺖﺑﻮﺗﻪﻫﺎﺭﻓﺘﻨﺪ. ﻓﺮﺷﺘﻪﻫﺮﮔﺎﻩﺻﺪﺍﯼﺧﻨﺪﻩﻫﺎﯼ ﺍﻭﻥ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﻫﺎ ﺭﻭ ﻣﻴﺸﻨﻴﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﺍﺯﺭﻭﯼﺭﺿﺎﻳﺖ ﻣﯿﺰﺩ.ﺑﻮﺗﻪﻫﺎ ﺁﺭﻭﻡ ﺣﺮﮐﺖﻣﻴﮑﺮﺩﻧﺪﻭﺧﻢﻭﺭﺍﺳﺖ ﻣﻴﺸﺪﻧﺪﻭﺻﺪﺍﯼﺷﮑﺴﺘﻪﺷﺪﻥ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎﯼﮐﻮﭼﻴﮏﺑﻪﮔﻮﺵ ﻣﻴﺮﺳﻴﺪ.ﺑﻌﺪ ﺍﺯ۱۵ﺩﻗﻴﻘﻪ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﻫﺎﺍﺯﭘﺸﺖﺑﻮﺗﻪﻫﺎﺑﻴﺮﻭﻥﺍﻭﻣﺪﻧﺪ ﺩﺭﺣﺎﻟﻴﮑﻪﻧﮕﺎﻩﻫﺎﺷﻮﻥﻧﺸﻮﻥ ﻣﻴﺪﺍﺩﮐﺎﻣﻼﺭﺍﺿﯽﺷﺪﻥﻭﺑﻪﻣﺮﺍﺩ ﺩﻟﺸﻮﻥ ﺭﺳﻴﺪﻥ. ﻓﺮﺷﺘﻪﮐﻪﮔﻴﺞﺷﺪﻩﺑﻮﺩﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶﻳﻪﻧﮕﺎﻫﯽﮐﺮﺩﻭﺍﺯ ﻣﺠﺴﻤﻪﻫﺎﭘﺮﺳﻴﺪ:ﺷﻤﺎﻫﻨﻮﺯ۱۵ ﺩﻗﻴﻘﻪﺍﺯﻭﻗﺘﺘﻮﻥﺑﺎﻗﯽﻣﻮﻧﺪﻩ، ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺭﻳﺪ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺑﺪﻫﻴﺪ؟" ﻣﺠﺴﻤﻪﻣﺮﺩﺑﺎﻧﮕﺎﻩﺷﻴﻄﻨﺖ ﺁﻣﻴﺰﯼﺑﻪﻣﺠﺴﻤﻪﺯﻥﻧﮕﺎﻩﮐﺮﺩﻭ ﮔﻔﺖ:ﻣﻴﺨﻮﺍﯼﻳﻪﺑﺎﺭﺩﻳﮕﻪﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﻭﺍﻧﺠﺎﻡﺑﺪﻳﻢ؟"ﻣﺠﺴﻤﻪﺯﻥﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼﺟﻮﺍﺏﺩﺍﺩ:ﺑﺎﺷﻪ.ﻭﻟﯽﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭﺗﻮﮐﺒﻮﺗﺮﺭﻭﻧﮕﻪﺩﺍﺭﻭﻣﻦ ﻣﻴﺮﻳﻨﻢ ﺭﻭﯼ ﺳﺮﺵ

¤داستان عاشقانه و غمگین "قرار"¤؛

ﻧﺸﺴﺘﻪﺑﻮﺩﻡ ﺭﻭ ﻧﯿﻢﮐﺖِ ﭘﺎﺭﮎ، ﮐﻼﻍﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﯽﺷﻤﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﺑﯿﺎﯾﺪ.ﺳﻨﮓ ﻣﯽﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ ﺑﻬﺸﺎﻥ.ﻣﯽﭘﺮﯾﺪﻧﺪ، ﺩﻭﺭﺗﺮ ﻣﯽﻧﺸﺴﺘﻨﺪ.ﮐﻤﯽ ﺑﻌﺪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺮﻣﯽﮔﺸﺘﻨﺪ، ﺟﻠﻮﻡ ﺭﮊﻩ ﻣﯽﺭﻓﺘﻨﺪ. ﺳﺎﻋﺖ ﺍﺯﻭﻗﺖِ ﻗﺮﺍﺭﮔﺬﺷﺖ.ﻧﯿﺎﻣﺪ. ﻧﮕﺮﺍﻥ، ﮐﻼﻓﻪ، ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪﻡ.ﺷﺎﺧﻪﮔﻠﯽ ﮐﻪ ﺩﺳﺘﻢ ﺑﻮﺩ ﺳَﺮْ ﺧَﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﺩﺍﺷﺖ ﻣﯽﭘﮋﻣﺮﺩ. ﻃﺎﻗﺘﻢ ﻃﺎﻕ ﺷﺪ.ﺍﺯ ﺟﺎﻡ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻡ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯿﻢ ﺭﺍ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺳﺮِ ﮐﻼﻍﻫﺎ. ﮔﻞ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ ﺯﻣﯿﻦ، ﭘﺎﺳﺎﺭَﺵ ﮐﺮﺩﻡ.ﮔَﻨﺪ ﺯﺩﻡ ﺑﻬﺶ.ﮔﻞﺑﺮﮒﻫﺎﺵ ﮐَﻨﺪﻩ،ﭘﺨﺶ، ﻟﻬﯿﺪﻩ ﺷﺪ.ﺑﻌﺪ، ﯾﻘﻪﯼ ﭘﺎﻟﺘﻮﻡﺭﺍ ﺩﺍﺩﻡ ﺑﺎﻻ، ﺩﺳﺖﻫﺎﻡ ﺭﺍ ﮐﺮﺩﻡ ﺗﻮ ﺟﯿﺐﻫﺎﺵ، ﺭﺍﻫﻢ ﺭﺍ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﺭﻓﺘﻢ. ﻧﺮﺳﯿﺪﻩ ﺑﻪ ﺩﺭِﭘﺎﺭﮎ، ﺻِﺪﺍﺵ ﺍﺯ ﭘﺸﺖِ ﺳﺮ ﺁﻣﺪ. ﺻﺪﺍﯼ ﺗﻨﺪِ ﻗﺪﻡﻫﺎﺵ ﻭﺻِﺪﺍﯼﻧَﻔَﺲ ﻧَﻔَﺲﻫﺎﺵ ﻫﻢ. ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﻢﺑﻪ ﺭﻭﻭﺵ.ﺣﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻋﻮﺍ، ﻣُﺮﺍﻓﻌﻪ، ﻗﻬﺮ.ﺍﺯ ﺩﺭﺧﺎﺭﺝﺷﺪﻡ.ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭ ﮔﺬﺷﺘﻢ.ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺍﺷﺖ ﭘُﺸﺘﻢ ﻣﯽﺁﻣﺪ.ﺻﺪﺍ ﭘﺎﺷﻨﻪﯼﭼﮑﻤﻪﻫﺎﺵﺭﺍ ﻣﯽﺷﻨﯿﺪﻡ.ﻣﯽﺩﻭﯾﺪﺻِﺪﺍﻡﻣﯽﮐﺮﺩ. ﺁﻥﻃﺮﻑِ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ، ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻡ ﺟﻠﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ. ﻫﻨﻮﺯ ﭘُﺸﺖَﻡ ﺑِﺶ ﺑﻮﺩ.ﮐﻠﯿﺪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖَﻡ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﻨﻢ، ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ، ﺑﺮﻭﻡ.ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﺸﻪ.ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻩ ﻧﮑﺮﺩﻩ، ﺻﺪﺍﯼ ﺑﻮﻭﻕ –ﺗﺮﻣﺰﯼ ﺷﺪﯾﺪ ﻭ ﻓﺮﯾﺎﺩ–ﻧﺎﻟﻪﺍﯼ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺭﯾﺨﺖ ﺗﻮ ﮔﻮﺵﻫﺎﻡ–ﺗﻮ ﺟﺎﻧﻢ. ﺗﻨﺪﯼ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ.ﺩﯾﺪﻣﺶ.ﭘﺨﺶِﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﺑﻪﺭﻭﻭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺟﻠﻮ ﻣﺎﺷﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺑِﺶ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩﺵ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﺗﻮﻭ ﺳﺮِ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﯽﺯﺩ. ﺳﺮﺵﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺭﻭﻭ ﺁﺳﻔﺎﻟﺖ،ﭘُﮑﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﻮﻥ، ﺭﺍﻩ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﯽﺭﻓﺖ ﺳﻤﺖِ ﺟﻮﻭﯼِ ﮐﻨﺎﺭِ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ. ﺗﺮﺱﺧﻮﺭﺩﻩ–ﻫﻮﻝ ﺩﻭﯾﺪﻡ ﻃﺮﻓﺶ. ﺑﺎﻻ ﺳﺮﺵ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻡ. ﻣﺒﻬﻮﺕ. ﮔﯿﺞ. ﻣَﻨﮓ. ﻫﺎﺝ ﻭ ﻭﺍﺝ ﻧِﮕﺎﺵ ﮐﺮﺩﻡ. ﺗﻮﻭ ﺩﺳﺖِ ﭼﭙﺶ ﺑﺴﺘﻪﯼ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺑﻮﺩ. ﮐﺎﺩﻭ ﭘﯿﭻ.ﻣﺤﮑﻢ ﭼﺴﺒﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﺵ.ﻧِﮕﺎﻡ ﺭﻓﺖ ﻣﺎﻧﺪ ﺭﻭﻭ ﺁﺳﺘﯿﻦِ ﻣﺎﻧﺘﻮﺵ ﮐﻪ ﺑﺎﻻ ﺷﺪﻩ، ﺳﺎﻋﺖَﺵ ﭘﯿﺪﺍ ﺑﻮﺩ.ﭼﻬﺎﺭ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺩﻗﯿﻘﻪ.ﻧﮕﺎﻡ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﺎﻋﺖِ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺳُﮑﯿﺪ. ﭼﻬﺎﺭ ﻭ ﭼﻬﻞ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺩﻗﯿﻘﻪ! ﮔﯿﺞْ–ﺩﺭﺏ ﻭ ﺩﺍﻏﺎﻥْ ﻧِﮕﺎ ﺳﺎﻋﺖِ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩﯼ ﺑﺨﺖ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﮐﺮﺩﻡ.ﻋﺪﻝْ ﭼﻬﺎﺭ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺑﻮﺩ!!

¤داستان عاشقانه زیبا¤

ﻭﻗﺘﯽ ﺳﺮ ﮐﻼﺱ ﺩﺭﺱ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺗﻤﺎﻡ ﺣﻮﺍﺳﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺩﺧﺘﺮﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﮐﻨﺎﺭ ﺩﺳﺘﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻭﻥ ﻣﻨﻮ “ﺩﺍﺩﺍﺷﯽ”ﺻﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ. ﺑﻪ ﺍﻭﻥ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺁﺭﺯﻭ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﻋﺸﻘﺶ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻪ.ﺍﻣﺎ ﺍﻭﻥ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﺴﺎﻟﻪ ﻧﻤﯿﮑﺮﺩ. ﺁﺧﺮ ﮐﻼﺱ ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ﺍﻭﻣﺪ ﻭ ﺟﺰﻭﻩ ﺟﻠﺴﻪﭘﯿﺶ ﺭﻭ ﺧﻮﺍﺳﺖ.ﻣﻦ ﺟﺰﻭﻣﻮ ﺑﻬﺶ ﺩﺍﺩﻡ.ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ”:ﻣﺘﺸﮑﺮﻡ. ﻣﯿﺨﻮﺍﻡ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻢ ، ﻣﯿﺨﻮﺍﻡ ﮐﻪ ﺑﺪﻭﻧﻪ ، ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻡ ﻓﻘﻂ“ﺩﺍﺩﺍﺷﯽ” ﺑﺎﺷﻢ.ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻘﺸﻢ.ﺍﻣﺎ…ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺠﺎﻟﺘﯽ ﻫﺴﺘﻢ..…ﻋﻠﺘﺶ ﺭﻭ ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﻢ. ﺗﻠﻔﻦ ﺯﻧﮓ ﺯﺩ.ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻮﺩ.ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ.ﺩﻭﺳﺘﺶ ﻗﻠﺒﺶ ﺭﻭ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﺍﺯ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﻡ ﭘﯿﺸﺶ. ﻧﻤﯿﺨﻮﺍﺳﺖﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻪ.ﻣﻦ ﻫﻢ ﺍﯾﻨﮑﺎﺭ ﺭﻭ ﮐﺮﺩﻡ.ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻨﺎﺭﺵ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ. ﺗﻤﺎﻡ ﻓﮑﺮﻡ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺍﻭﻥ ﭼﺸﻤﻬﺎﯼ ﻣﻌﺼﻮﻣﺶ ﺑﻮﺩ.ﺁﺭﺯﻭ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﻋﺸﻘﺶ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻪ.[[[[[بقیه داستان را در ادامه مطلب دنبال کنید]]]]]

¤زنها جگر دوست ندارن(قسمت دوم)

ﺭﺍﻩ ﮐﻪ ﻣﯽﺍﻓﺘﯿﻢ ﺗﺎﺯﻩ ﻣﯽﻓﻬﻤﻢ ﺟﺎﯼ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪﺍﻡ.ﺭﺩ ﺟﺪﻭﻝ ﺭﺍ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﻢ ﺭﻭﯼ ﺑﺎﺳﻨﻢ ﺣﺲ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺟﺎ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﻣﻮﺭ ﻣﻮﺭ ﻣﯽﺷﻮﺩ.ﺧﻮﻥ ﺗﻮﯼ ﺭﮒﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﺣﺲ ﺧﻮﺑﯽ ﺩﺍﺭﻡ.ﺗﻮﺩﻭﺯﯼ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻫﻢ ﻗﺮﻣﺰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻮﯼ ﺧﻮﺑﯽ ﻣﯽﺁﯾﺪ.ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﻮﺱ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺩﺭﺍﺯ ﺑﮑﺸﻢ.ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺮﻡ ﺍﺳﺖ. ﯾﺎﺩﻡ ﺍﺯ ﻋﮑﺲ ﺗﻮﯼ ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ ﺍﺻﻐﺮ ﻣﯽﺍﻓﺘﺪﮐﻪ ﺯﻧﯽ ﺭﻭﯼ ﺗﺨﺖ ﺩﻭﻧﻔﺮﻩﯼ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮﺯﮔﯽ ﻻﯼ ﯾﮏ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﮔﻠﺒﺮﮒ ﻗﺮﻣﺰ ﺩﺭﺍﺯ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﻭ ﻣﺮﺩﯼ، ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﮐﻤﺮ ﻭ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯼ ﭘﻬﻨﺶ ﭘﯿﺪﺍﺳﺖ، ﺭﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻮﯾﯽ ﺩﺍﺭﺩﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﺪ.ﺧﻮﺏ ﯾﺎﺩﻡ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﻮﺗﯿﻦ ﻭ ﺷﻮﺭﺕ ﺯﻥ ﻗﺮﻣﺰ ﺑﻮﺩ.ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪﻡ ﺟﮕﺮﯼ؛ ﭼﻮﻥ ﻗﺮﻣﺰﯼﺍﺵ ﺑﺎ ﻗﺮﻣﺰﯼ ﮔﻠﺒﺮﮒﻫﺎ ﻓﺮﻕ ﺩﺍﺷﺖ.ﺗﻮﯼ ﻫﻤﯿﻦ ﻓﮑﺮﻡ ﮐﻪ ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﭘﺴﺮﺁﯾﻨﻪ ﺭﺍ ﮐﺞ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺩﺍﺭﺩ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ.ﮐﯿﻔﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭﻡ ﺑﺮﻣﯽﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﻣﯽﮔﺬﺍﺭﻡ ﺭﻭﯼ ﭘﺎﻫﺎﯾﻢ.ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: »ﺟﺪﯼ ﺧﺎﻧﻮﻣﻪ ﺍﯾﻦ ﭘﺴﺮﻩﺍﯼ؟« ﻋﯿﻨﮑﺶ ﺭﺍ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺭﻭﯼ ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﻭ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﻢ ﭼﺸﻢﻫﺎﯼ ﺭﻭﺷﻨﺶ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺒﯿﻨﻢ[[[[[بقیه داستان در ادامه مطلب]]]]]