¤داستان آن طرف خیابان¤

ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﻡ ﺩﺭ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺟﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﺟﻠﻮﯼ ﻫﻤﻪ، ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺼﯿﺤﺖ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ.ﻭﺳﻂ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﯾﺶ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻭﺿﻪ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺧﻮﺵ ﺁﻣﺪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ.ﭘﺴﺮ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻭ ﺑﻪ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﯼ ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﮔﻮﺵ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ. ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ:ﻧﻤﯽ ﮔﻮﯾﻢ ﻧﻨﺪﺍﺯ، ﺑﻨﺪﺍﺯ، ﻭﻟﯽ ﺁﺧﻪ ﺍﯾﻦ ﭼﯿﻪ؟ ﺧﺐ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﺍﺳﻢ ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ، ﻗﺮﺁﻧﯽ، ﺩﻋﺎﯾﯽ، ﭼﯿﺰﯼ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﯽ ﺩﻭﺭ ﮔﺮﺩﻧﺖ، ﻧﻪ ﺍﯾﻦ.ﺣﯿﻒ ﻧﯿﺴﺖ ﺗﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﯼ ﻣﺠﻠﺲ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﯿﻦ، ﺍﺩﺍﯼ ﯾﻪ ﻋﺪﻩ ﺍﺟﻨﺒﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﯿﺎﺭﯼ؟ ﺑﭽﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎ؟ ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﺯﻧﮓ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺻﺤﺒﺖ ﺷﺪ.ﭘﺴﺮ ﺟﻮﺍﻥ ﺁﺭﺍﻡ ﺍﺯ ﻣﺠﻠﺲ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ.ﮔﻮﺷﯽ ﺍﻡ ﭘﯽ ﺗﺮﯼ ﭘﻠﯿﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﺶ ﮔﺬﺍﺷﺖ.ﺻﺪﺍﯼ ﻣﺪﺍﺣﯽ ﺭﺍ ﺯﯾﺎﺩ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﯽ ﮔﺮﯾﺎﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﮐﻠﯿﺴﺎﯼ ﺁﻧﻄﺮﻑ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺷﺪ.

¤داستان زیبای فرشته¤

ﮐﻮﺩﮐﯽﮐﻪﺁﻣﺎﺩﻩﺗﻮﻟﺪﺑﻮﺩﻧﺰﺩﺧﺪﺍ ﺭﻓﺖﻭﺍﺯﺍﻭﭘﺮﺳﯿﺪ:ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪﻓﺮﺩﺍ ﺷﻤﺎﻣﺮﺍﺑﻪﺯﻣﯿﻦ ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﯿﺪ،ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﻪﺍﯾﻦﮐﻮﭼﮑﯽﻭﺑﺪﻭﻥﻫﯿﭻﮐﻤﮑﯽ ﭼﮕﻮﻧﻪﻣﯽﺗﻮﺍﻧﻢﺑﺮﺍﯼﺯﻧﺪﮔﯽﺑﻪﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮﻭﻡ؟ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﭘﺎﺳﺦﺩﺍﺩ:ﺩﺭﻣﯿﺎﻥﺗﻌﺪﺍﺩ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼﺍﺯﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ،ﻣﻦﯾﮑﯽﺭﺍﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮﺩﺭﻧﻈﺮﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻡ،ﺍﻭﺍﺯﺗﻮ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭﯼ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮐﺮﺩ ﺍﻣﺎﮐﻮﺩﮎﻫﻨﻮﺯﺍﻃﻤﯿﻨﺎﻥﻧﺪﺍﺷﺖﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪﺑﺮﻭﺩﯾﺎﻧﻪ،ﮔﻔﺖ:ﺍﻣﺎﺍﯾﻨﺠﺎ ﺩﺭﺑﻬﺸﺖ،ﻣﻦﻫﯿﭻﮐﺎﺭﯼﺟﺰﺧﻨﺪﯾﺪﻥ ﻭﺁﻭﺍﺯﺧﻮﺍﻧﺪﻥﻧﺪﺍﺭﻡﻭﺍﯾﻦﻫﺎﺑﺮﺍﯼ ﺷﺎﺩﯼ ﻣﻦ ﮐﺎﻓﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﻟﺒﺨﻨﺪﺯﺩ:ﻓﺮﺷﺘﻪﺗﻮﺑﺮﺍﯾﺖ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺍﻫﺪﺧﻮﺍﻧﺪﻭﻫﺮﺭﻭﺯﺑﻪﺗﻮﻟﺒﺨﻨﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪﺯﺩﺗﻮﻋﺸﻖﺍﻭﺭﺍﺍﺣﺴﺎﺱ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺷﺎﺩ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻮﺩﮎ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ:ﻣﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﻣﺮﺩﻡ ﭼﻪ ﻣﯿﮕﻮﯾﻨﺪ ﻭﻗﺘﯽ ﺯﺑﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ؟...[[[[[بقیه داستان در ادامه مطلب]]]]]

¤داستان واقعی معلم وشاگرد¤

ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﺳﺎﻝ ﺗﺤﺼﯿﻠﻰ، ﺧﺎﻧﻢ ﺗﺎﻣﭙﺴﻮﻥ ﻣﻌﻠّﻢ ﮐﻼﺱ ﭘﻨﺠﻢ ﺩﺑﺴﺘﺎﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﮐﻼﺱ ﺷﺪ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺻﺤﺒﺖ ﻫﺎﻯ ﺍﻭﻟﯿﻪ، ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﺑﻪ ﺩﺍﻧﺶ ﺁﻣﻮﺯﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻓﺮﻗﻰ ﺑﯿﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺎﺋﻞ ﻧﯿﺴﺖ.ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻭ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﻭ ﭼﻨﯿﻦ ﭼﯿﺰﻯ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﻧﺪﺍﺷﺖ.ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﭘﺴﺮ ﮐﻮﭼﮑﻰ ﺩﺭ ﺭﺩﯾﻒ ﺟﻠﻮﻯ ﮐﻼﺱ ﺭﻭﻯ ﺻﻨﺪﻟﻰ ﻟﻢ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺗﺪﻯ ﺍﺳﺘﻮﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺗﺎﻣﭙﺴﻮﻥ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺩﻝ ﺧﻮﺷﻰ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻧﺪﺍﺷﺖ.ﺗﺪﻯ ﺳﺎﻝ ﻗﺒﻞ ﻧﯿﺰ ﺩﺍﻧﺶ ﺁﻣﻮﺯ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻼﺱ ﺑﻮﺩ.ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻟﺒﺎﺱ ﻫﺎﻯ ﮐﺜﯿﻒ ﺑﻪ ﺗﻦ ﺩﺍﺷﺖ، ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻯ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﺟﻮﺷﯿﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺶ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺭﺳﯿﺪ.ﺍﻭ ﻭﺍﻗﻌﺎً ﺩﺍﻧﺶ ﺁﻣﻮﺯ ﻧﺎﻣﺮﺗﺒﻰ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﺎﻧﻢ ﺗﺎﻣﭙﺴﻮﻥ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻧﺎﺭﺍﺿﻰ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﻤﺮﻩ ﻗﺒﻮﻟﻰ ﻧﺪﺍﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﻓﻮﺯﻩ ﮐﺮﺩ[[[[[[متن کامل داستان را در ادامه مطلب بخوانید]]]]]]

¤ای کاش¤

ﺍﯼ ﮐﺎﺵ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﻫﻤﻪ ﺭﻭ10ﺗﺎ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ.... ﺑﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﭼﻪ ﺩﻝ ﻫﺎﯼ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﮐﻪ ﺑﺰﺭﮔﯿﻢ ﭼﻪ ﺩﻟﺘﻨﮕﯿﻢ ﮐﺎﺵ ﺩﻟﻬﺎﻣﻮﻥ ﺑﻪ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺑﭽﮕﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﺎﺵ ﻫﻤﺎﻥ ﮐﻮﺩﮐﯽ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﮐﺎﺵ ﺑﺮﺍﯼ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥ ﻧﯿﺎﺯﯼ ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮﺩﻥ ﻧﺪﺍﺷﺘﯿﻢ ﮐﺎﺵ ﺑﺮﺍﯼ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥ ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﺎﺵ ﻗﻠﺒﻬﺎ ﺩﺭ ﭼﻬﺮﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺍﮔﺮ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻫﻢ ﺑﺰﻧﯿﻢ ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﺪ ﻭ ﺩﻝ ﺧﻮﺵ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯾﻢ ﮐﻪ ﺳﮑﻮﺕ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯾﻢ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻦ... ﺑﭽﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﻩ ﺍﯾﻢ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻤﺎﻥ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ![[[بقیه در ادامه مطلب]]]

¤داستان یک سوال¤

ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺗﺎﮐﺴﯽ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺭﻭﯼ ﺷﻮﻧﻪﯼ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﺯﺩ ﭼﻮﻥ ﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﺯﺵ ﯾﻪ ﺳﻮﺍﻝ ﺑﭙﺮﺳﻪ… ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﺟﯿﻎ ﺯﺩ، ﮐﻨﺘﺮﻝ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺭﻭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩ… ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺰﻧﻪ ﺑﻪ ﯾﻪ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ…ﺍﺯ ﺟﺪﻭﻝ ﮐﻨﺎﺭ ﺧﯿﺎﺑﻮﻥ ﺭﻓﺖ ﺑﺎﻻ…ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﭼﭗ ﮐﻨﻪ… ﺍﻣﺎ ﮐﻨﺎﺭ ﯾﻪ ﻣﻐﺎﺯﻩ ﺗﻮﯼ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪ… ﺑﺮﺍﯼ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﯿﻦ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﻭ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺭﺩ ﻭ ﺑﺪﻝ ﻧﺸﺪ… ﺳﮑﻮﺕ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﺣﮑﻢ ﻓﺮﻣﺎ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: "ﻫﯽ ﻣﺮﺩ ﺩﯾﮕﻪ ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﻭ ﺗﮑﺮﺍﺭ!ﻧﮑﻦ…ﻣﻦ ﺭﻭ ﺗﺎ ﺳﺮ ﺣﺪ ﻣﺮﮒ ﺗﺮﺳﻮﻧﺪﯼ"! ﻣﺴﺎﻓﺮ ﻋﺬﺭﺧﻮﺍﻫﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ" :ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺩﻭﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﯾﻪ ﺿﺮﺑﻪﯼ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺗﻮ ﺭﻭ ﻣﯽﺗﺮﺳﻮﻧﻪ" ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ" :ﻭﺍﻗﻌﺂ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ…ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺭﻭﺯﯾﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﯾﻪ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩﯼ ﺗﺎﮐﺴﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﮐﺎﺭ ﻣﯽﮐﻨﻢ… ﺁﺧﻪ ﻣﻦ۲۵ﺳﺎﻝ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩﯼ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺟﻨﺎﺯﻩ ﮐﺶ ﺑﻮﺩﻡ

¤داستان مرگ¤

ﭼﻨﺪ ﻭﻗﺘﻲ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺑﺨﺶ ﻣﺮﺍﻗﺒﺖ ﻫﺎﻱ ﻭﻳﮋﻩ ﻳﮏ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ، ﺑﻴﻤﺎﺭﺍﻥ ﻳﮏ ﺗﺨﺖ ﺑﺨﺼﻮﺹ ﺩﺭ ﺣﺪﻭﺩ ﺳﺎﻋﺖ ۱۰ﺻﺒﺢ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻳﮑﺸﻨﺒﻪ ﺟﺎﻥ ﻣﻲ ﺳﭙﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺭﺑﻄﻲ ﺑﻪ ﻧﻮﻉ ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ ﻭ ﺷﺪﺕ ﻭﺿﻌﻒ ﻣﺮﺽ ﺁﻧﺎﻥ ﻧﺪﺍﺷﺖ. ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﮕﻔﺘﻲ ﭘﺰﺷﮑﺎﻥ ﺁﻥ ﺑﺨﺶ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﮐﻪ ﺑﻌﻀﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﺎﻭﺭﺍﻱ ﻃﺒﻴﻌﻲ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﺧﺮﺍﻓﺎﺕ ﻭ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﻭ ﺍﺟﻨﻪ ﻭ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ.ﮐﺴﻲ ﻗﺎﺩﺭ ﺑﻪ ﺣﻞ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻧﺒﻮﺩ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺁﻥ ﺗﺨﺖ ﺩﺭﺳﺖ ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ۱۰ﺻﺒﺢ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻳﮑﺸﻨﺒﻪ ﻣﻲ ﻣﻴﺮﺩ .ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻟﻴﻞ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺍﺯ ﭘﺰﺷﮑﺎﻥ ﻣﺘﺨﺼﺺ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺮﺭﺳﻲ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺟﻠﺴﻪ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺑﺤﺚ ﻭ ﺗﺒﺎﺩﻝ ﻧﻈﺮ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﻳﮑﺸﻨﺒﻪ ، ﭼﻨﺪ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺳﺎﻋﺖ۱۰ﺩﺭ ﻣﺤﻞ ﻣﺬﮐﻮﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﺍﻳﻦ ﭘﺪﻳﺪﻩ ﻋﺠﻴﺐ ﻭ ﻏﺮﻳﺐ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮﻧﺪ. ﺩﺭ ﻣﺤﻞ ﻭ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻮﻋﻮﺩ ، ﺑﻌﻀﻲ ﺻﻠﻴﺐ ﮐﻮﭼﮑﻲ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺩﻋﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺑﻌﻀﻲ ﺩﻭﺭﺑﻴﻦ ﻓﻴﻠﻤﺒﺮﺩﺍﺭﻱ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻭ… ﺩﻭ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ۱۰ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ» ﺟﺎﻧﺴﻮﻥ«‌ﻧﻈﺎﻓﺘﭽﻲ ﭘﺎﺭﻩ ﻭﻗﺖ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻳﮑﺸﻨﺒﻪ ﻭﺍﺭﺩ ﺍﺗﺎﻕ ﺷﺪ. ﺩﻭﺷﺎﺧﻪ ﺑﺮﻕ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﺣﻔﻆ ﺣﻴﺎﺕ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺮﻳﺰ ﺑﺮﻕ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺩﻭﺷﺎﺧﻪ ﺟﺎﺭﻭﺑﺮﻗﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺮﻳﺰ ﺯﺩ ﻭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﮐﺎﺭ ﺷﺪ!!..