¤آخرین یادداشتهای یک فیلسوف¤

ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﺁﻣﺪﻩ،ﭼﻄﻮﺭ ﻭﺍﺭﺩ ﺑﺪﻥ ﻣﻦ ﺷﺪﻩ.ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻮﺩﻩ- ﻣﺜﻞ ﺧﻮﺍﺏ ﺯﻣﺴﺘﺎﻧﯽ ﻭﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪﻩ.ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺍﺻﻼ ﺣﺎﻻ ﺟﺮﺃﺕ ﺧﻮﺩﻧﻤﺎﻳﯽ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ.ﻫﺮ ﮐﺎﺭﯼ ﺩﻟﺶ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ.ﻫﺮ ﺟﺎ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ.ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺩ.ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩ ﺣﺴﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ-ﻣﺜﻞ ﺷﻬﻮﺕ.ﺩﻓﻌﻪ ﺍﻭﻝ ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻬﺶ ﺷﺪﻡ ﻣﺜﻞ ﻳﻪ ﺳﻴﺎﻫﯽ،ﻣﺜﻞ ﻳﻪ ﺷﺒﺢ ﺍﺯ ﺟﻠﻮﯼ ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﻢ ﺭﺩ ﺷﺪ. ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻮﻗﻊ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺣﺮﮐﺘﺶ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﭘﻮﺳﺘﻢ ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻣﺜﻞ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﭘﻮﺳﺖ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺭﺍ ﺳﻮﺭﺍﺥ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺎﺩﺵ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﭘﻮﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﮑﻨﻨﺪ.ﻣﺜﻞ ﻧﻔﺲ ﻗﺼﺎﺏ ﮐﻪ ﺯﻳﺮ ﭘﻮﺳﺘﺶ ﻣﯽ ﺩﻭﺩ ﻭ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻳﺶ ﻧﻔﻮﺫ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ؛ﺍﻳﻦ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭘﻮﺳﺖ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺑﮑﻨﺪ.ﺩﺍﺭﻩ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺪﻧﻢ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮔﻴﺮﺩ[[[[[بقیه یادداشت در ادامه مطلب]]]]]

¤جای پای خدا¤

ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩﺑﻮﺩﻡ ﺩﺭﺧﻮﺍﺏﻛﺘﺎﺏ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﻡﺭﺍﺑﺎﺯﻛﺮﺩﻡﻭﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺳﭙﺮﻱﺷﺪﻩ ﻋﻤﺮﻡﺭﺍﺑﺮﮒﺑﻪ ﺑﺮﮒﻣﺮﻭﺭﻛﺮﺩﻡ.ﺑﻪ ﻫﺮﺭﻭﺯﻱﻛﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ،ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭﺵﺩﻭ ﺟﻔﺖﺟﺎﻱ ﭘﺎﺑﻮﺩ.ﻳﻜﻲ ﻣﺎﻝ ﻣﻦﻭﻳﻜﻲﻣﺎﻝﺧﺪﺍ.ﺟﻠﻮﺗﺮ ﻣﻲﺭﻓﺘﻢ ﻭﺭﻭﺯﻫﺎﻱﺳﭙﺮﻱ ﺷﺪﻩﺍﻡ ﺭﺍﻣﻲ ﺩﻳﺪﻡ.ﺧﺎﻃﺮﺍﺕﺧﻮﺏ،ﺧﺎﻃﺮﺍﺕﺑﺪ، ﺯﻳﺒﺎﻳﻴﻬﺎ،ﻟﺒﺨﻨﺪﻫﺎ،ﺷﻴﺮﻳﻨﻴﻬﺎ،ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻫﺎ،...ﻫﻤﻪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﻳﺪﻡ. ﺍﻣﺎﺩﻳﺪﻡ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭﺑﻌﻀﻲ ﺑﺮﮔﻬﺎ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﺟﻔﺖﺟﺎﻱﭘﺎﺍﺳﺖ.ﻧﮕﺎﻩﻛﺮﺩﻡ، ﻫﻤﻪ ﺳﺨﺖﺗﺮﻳﻦﺭﻭﺯﻫﺎﻱﺯﻧﺪﮔﻲﺍﻡﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﻲﻫﻤﺮﺍﻩﺑﺎﺗﻠﺨﻲﻫﺎ،ﺗﺮﺱ ﻫﺎ،ﺩﺭﺩﻫﺎ،ﺑﻴﭽﺎﺭﮔﻲﻫﺎ.ﺑﺎﻧﺎﺭﺍﺣﺘﻲ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺘﻢ» :ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﻮﻝ ﺩﺍﺩﻱﻛﻪﻫﻴﭻﮔﺎﻩﻣﺮﺍﺗﻨﻬﺎﻧﻤﻲ ﮔﺬﺍﺭﻱ.ﻫﻴﭻﻭﻗﺖﻣﺮﺍﺑﻪﺣﺎﻝﺧﻮﺩ ﺭﻫﺎﻧﻤﻲﻛﻨﻲﻭﻣﻦﺑﺎﺍﻳﻦﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻢﻛﻪﺯﻧﺪﮔﻲﻛﻨﻢ.ﭼﮕﻮﻧﻪ، ﭼﮕﻮﻧﻪﺩﺭﺍﻳﻦﺳﺨﺖﺗﺮﻳﻦﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺯﻧﺪﮔﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻲﻣﺮﺍﺑﺎﺭﻧﺞﻫﺎ، ﻣﺼﻴﺒﺖﻫﺎﻭﺩﺭﺩﻣﻨﺪﻱﻫﺎﺗﻨﻬﺎﺭﻫﺎ ﻛﻨﻲ ؟ ﭼﮕﻮﻧﻪ ؟« ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺎﻧﻪﻣﺮﺍﻧﮕﺎﻩﻛﺮﺩ. ﻟﺒﺨﻨﺪﻱﺯﺩﻭ ﮔﻔﺖ» :ﻓﺮﺯﻧﺪﻡ!ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻗﻮﻝ ﺩﺍﺩﻡ ﻛﻪﻫﻤﺮﺍﻫﺖﺧﻮﺍﻫﻢﺑﻮﺩ.ﺩﺭﺷﺐﻭ ﺭﻭﺯ،ﺩﺭﺗﻠﺨﻲﻭﺷﺎﺩﻱ،ﺩﺭﮔﺮﻓﺘﺎﺭﻱ ﻭ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ. ﻣﻦ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺧﻮﺩ ﻭﻓﺎ ﻛﺮﺩﻡ ،ﻫﺮﮔﺰ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﻨﻬﺎﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻢ،ﻫﺮﮔﺰﺗﻮﺭﺍﺭﻫﺎ ﻧﻜﺮﺩﻡ ،ﺣﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻟﺤﻈﻪﺍﻱ،ﺁﻥﺟﺎﻱﭘﺎﻛﻪﺩﺭﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱﺳﺨﺖﻣﻲﺑﻴﻨﻲ،ﺟﺎﻱﭘﺎﻱ ﻣﻦﺍﺳﺖ،ﻭﻗﺘﻲﻛﻪﺗﻮﺭﺍﺑﻪﺩﻭﺵ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ«!!! ﺍﺯ ﻳﻚ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﻋﺎﻣﻴﺎﻧﻪ ﺑﺮﺯﻳﻠﻲ

¤داستان باسرعت حرکت نکنید¤

ﺭﻭﺯﻱﻣﺮﺩﻱﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪﺩﺭﺍﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺟﺪﻳﺪ ﻭﮔﺮﺍﻥﻗﻴﻤﺖﺧﻮﺩﺑﺎﺳﺮﻋﺖ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺍﺯ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﻛﻢ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪﻱ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ. ﻧﺎﮔﻬﺎﻥﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﺩﻭﺍﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﭘﺎﺭﻙ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭﺧﻴﺎﺑﺎﻥﻳﻚ ﭘﺴﺮﺑﭽﻪ ﭘﺎﺭﻩﺁﺟﺮﻱ ﺑﻪ ﺳﻤﺖﺍﻭﭘﺮﺗﺎﺏﻛﺮﺩ.ﭘﺎﺭﻩﺁﺟﺮﺑﻪ ﺍﺗﻮﻣﺒﻴﻞﺍﻭﺑﺮﺧﻮﺭﺩﻛﺮﺩ.ﻣﺮﺩﭘﺎﻳﺶﺭﺍ ﺭﻭﻱﺗﺮﻣﺰﮔﺬﺍﺷﺖﻭ ﺳﺮﻳﻊﭘﻴﺎﺩﻩﺷﺪ ﻭ ﺩﻳﺪﻛﻪﺍﺗﻮﻣﺒﻴﻠﺶﺻﺪﻣﻪﺯﻳﺎﺩﻱﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ.ﺑﻪﻃﺮﻑﭘﺴﺮﻙﺭﻓﺖﻭﺍﻭﺭﺍ ﺳﺮﺯﻧﺶﻛﺮﺩ.ﭘﺴﺮﻙﮔﺮﻳﺎﻥﺑﺎﺗﻼﺵ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥﺑﺎﻻﺧﺮﻩﺗﻮﺍﻧﺴﺖﺗﻮﺟﻪﻣﺮﺩﺭﺍ ﺑﻪﺳﻤﺖﭘﻴﺎﺩﻩﺭﻭ،ﺟﺎﻳﻲﻛﻪﺑﺮﺍﺩﺭ ﻓﻠﺠﺶﺍﺯﺭﻭﻱﺻﻨﺪﻟﻲﭼﺮﺧﺪﺍﺭﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺟﻠﺐ ﻛﻨﺪ. ﭘﺴﺮﻙﮔﻔﺖ:ﺍﻳﻨﺠﺎﺧﻴﺎﺑﺎﻥﺧﻠﻮﺗﻲ ﺍﺳﺖﻭﺑﻪﻧﺪﺭﺕ ﻛﺴﻲﺍﺯﺁﻥﻋﺒﻮﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ.ﺑﺮﺍﺩﺭﺑﺰﺭﮔﻢﺍﺯﺭﻭﻱﺻﻨﺪﻟﻲ ﭼﺮﺧﺪﺍﺭﺵﺑﻪﺯﻣﻴﻦﺍﻓﺘﺎﺩﻩﻭﻣﻦﺯﻭﺭ ﻛﺎﻓﻲﺑﺮﺍﻱﺑﻠﻨﺪﻛﺮﺩﻧﺶﻧﺪﺍﺭﻡ."ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻨﻜﻪﺷﻤﺎﺭﺍﻣﺘﻮﻗﻒﻛﻨﻢﻧﺎﭼﺎﺭﺷﺪﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭘﺎﺭﻩ ﺁﺟﺮ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻛﻨﻢ." ﻣﺮﺩﺑﺴﻴﺎﺭﻣﺘﺎﺛﺮﺷﺪﻭﺍﺯﭘﺴﺮﻋﺬﺭ ﺧﻮﺍﻫﻲﻛﺮﺩ.ﺑﺮﺍﺩﺭﭘﺴﺮﻙﺭﺍﺑﻠﻨﺪﻛﺮﺩ ﻭﺭﻭﻱﺻﻨﺪﻟﻲﻧﺸﺎﻧﺪﻭﺳﻮﺍﺭﺍﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﮔﺮﺍﻧﻘﻴﻤﺘﺶ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﺶ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ. ﺩﺭﺯﻧﺪﮔﻲ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺣﺮﻛﺖ ﻧﻜﻨﻴﺪ ﻛﻪﺩﻳﮕﺮﺍﻥﻣﺠﺒﻮﺭﺷﻮﻧﺪﺑﺮﺍﻱﺟﻠﺐ ﺗﻮﺟﻪﺷﻤﺎﭘﺎﺭﻩﺁﺟﺮﺑﻪﻃﺮﻓﺘﺎﻥﭘﺮﺗﺎﺏ ﻛﻨﻨﺪ! ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺡ ﻣﺎ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻗﻠﺐ ﻣﺎﺣﺮﻑﻣﻲﺯﻧﺪ.ﺍﻣﺎﺑﻌﻀﻲﺍﻭﻗﺎﺕ ﺯﻣﺎﻧﻲﻛﻪﻣﺎﻭﻗﺖﻧﺪﺍﺭﻳﻢﮔﻮﺵﻛﻨﻴﻢ، ﺍﻭﻣﺠﺒﻮﺭﻣﻲﺷﻮﺩﭘﺎﺭﻩﺁﺟﺮﻱﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎ ﭘﺮﺗﺎﺏ ﻛﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﻮﺵ ﻛﻨﻴﻢ ﻳﺎ ﻧﻪ!

¤داستان امید به زندگی¤

ﮔﻔﺘﻪﺍﻧﺪﺍﺳﺒﯽﺑﻪﺑﯿﻤﺎﺭﯼﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺁﻣﺪﻭﭘﺸﺖﺩﺭﻭﺍﺯﻩﺷﻬﺮﺑﯿﻔﺘﺎﺩ. ﺻﺎﺣﺐﺍﺳﺐﺍﻭﺭﺍﺭﻫﺎﮐﺮﺩﻩﻭﺑﻪ ﺩﺍﺧﻞﺷﻬﺮﺷﺪﻣﺮﺩﻡﺑﻪﺍﻭﮔﻔﺘﻨﺪ ﺍﺳﺒﺖﺍﺯﭼﻪﺑﺎﺑﺖﺑﻪﺍﯾﻦﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﭘﺮﻧﮑﺒﺖﺑﯿﻔﺘﺎﺩ.ﻣﺮﺩ ﮔﻔﺖﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻏﻤﺨﻮﺍﺭﺍﻥﻧﺎﺯﻧﯿﻨﯽ ﻫﻤﭽﻮﻥﺷﻤﺎ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﻮﺩ ﺩﺍﺋﻢﺑﺮﺍﯼﻣﻦ ﺑﺎﺭ ﺣﻤﻞ ﮐﻨﺪ. ﯾﮑﯽﮔﻔﺖ ﺑﺮﺍﺳﺘﯽﭼﻨﯿﻦ ﺍﺳﺖ.ﻣﻦ ﻫﻢﻣﺎﻧﻨﺪﺍﺳﺐﺗﻮﺷﺪﻩﺍﻡ.ﻣﺮﺩﻡﺑﻪ ﻫﯿﮑﻞﻧﺤﯿﻒ ﺍﻭ ﻧﻈﺮﯼ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ ﺯﻥ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﻢ ﺗﺎﺗﻮﺍﻥﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺑﺎﺭﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﺩﺭﮐﻨﺎﺭﻡ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﺳﺐ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩ ﺗﻨﻬﺎﯾﻢ ﻭ ﻟﺤﻈﻪ ﺭﻓﺘﻨﻢ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣﯽ ﮐﺸﻢ. ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪﺁﻥ ﻣﺮﺩﻧﺤﯿﻒ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﮐﺎﺳﻪﺍﯼ ﺁﺏ ﺍﺯﻟﺐ ﺟﻮﯼ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺳﺐ ﻧﺤﯿﻒ ﺗﺮ ﺍﺯﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﺑﺮﺩ.ﻭ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺍﺳﺐ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺭﺍﺯ ﺩﻝ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ.ﭼﻨﺪﺭﻭﺯﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﺍﺳﺐ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﭘﺎﯼ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﭘﯿﺮﻣﺮﺩﺑﻪ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺷﺪ. ﺻﺎﺣﺐ ﺍﺳﺐ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪﻧﺪ. ﺍﻭ ﺭﺍﮔﻔﺘﻨﺪ ﭼﻄﻮﺭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ؟ ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﺧﻨﺪﻩﺍﯼ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖﺍﺯﺁﻧﺠﺎﯾﯽﮐﻪ ﺩﻭﺳﺘﯽ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻣﻦﯾﺎﻓﺖﮐﻪﺗﻨﻬﺎﯾﺶ ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻢﻭﺩﺭﺭﻭﺯﺳﺨﺘﯽﮐﻨﺎﺭﺵ ﺑﻮﺩﻡ. ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ: ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺲ ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﻭ ﺍﺳﺐ ﻫﺮ ﺭﻭﺯﮐﺎﻡ ﺭﻫﮕﺬﺭﺍﻥ ﺗﺸﻨﻪ ﺭﺍ ﺳﯿﺮﺍﺏ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭﺩﯾﮕﺮﻣﺮﮒﺭﺍ ﻫﻢ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻧﻤﯽ ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ… ﺍﺭﺩ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ:ﺩﻭﺳﺘﯽ ﻭ ﻣﻬﺮ، ﺍﻣﯿﺪﻣﯽﺁﻓﺮﯾﻨﺪﻭﺍﻣﯿﺪﺩﺍﺷﺘﻦﻫﻤﺎﻥ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺳﺖ

¤داستان میوه شب یلدا¤

ﺷﺐ ﺳﺮﺩﯼ ﺑﻮﺩ.…ﭘﯿﺮﺯﻥ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻣﯿﻮﻩ ﻓﺮﻭﺷﯽ ﺯﻝ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﻮﻩ ﻣﯿﺨﺮﯾﺪﻥ…ﺷﺎﮔﺮﺩﻣﯿﻮﻩ ﻓﺮﻭﺵ ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﭘﺎﮐﺖ ﻫﺎﯼ ﻣﯿﻮﻩ ﺭﻭ ﺗﻮﯼ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﺸﺘﺮﯼ ﻫﺎ ﻣﯿﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﻧﻌﺎﻡ ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ …ﭘﯿﺮﺯﻥ ﺑﺎﺧﻮﺩﺵ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﭼﯽ ﻣﯿﺸﺪ ﺍﻭﻧﻢ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﻣﯿﻮﻩ ﺑﺨﺮﻩ ﺑﺒﺮﻩ ﺧﻮﻧﻪ…ﺭﻓﺖ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺗﺮ…ﭼﺸﻤﺶ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺑﻪ ﺟﻌﺒﻪ ﭼﻮﺑﯽ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻣﻐﺎﺯﻩ ﮐﻪ ﻣﯿﻮﻩ ﻫﺎﯼ ﺧﺮﺍﺏ ﻭ ﮔﻨﺪﯾﺪﻩ ﺩﺍﺧﻠﺶ ﺑﻮﺩ …ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﮔﻔﺖ ﭼﻪ ﺧﻮﺑﻪ ﺳﺎﻟﻢ ﺗﺮﻫﺎﺷﻮ ﺑﺒﺮﻩ ﺧﻮﻧﻪ…ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﻗﺴﻤﺖ ﻫﺎﯼ ﺧﺮﺍﺏ ﻣﯿﻮﻩ ﻫﺎ ﺭﻭ ﺟﺪﺍ ﮐﻨﻪ ﻭﺑﻘﯿﻪ ﺭﻭ ﺑﺪﻩ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺵ…ﻫﻢ ﺍﺳﺮﺍﻑ ﻧﻤﯿﺸﺪ ﻫﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺵ ﺷﺎﺩ ﻣﯿﺸﺪﻥ…ﺑﺮﻕ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﺗﻮﯼ ﭼﺸﻤﺎﺵ ﺩﻭﯾﺪ..ﺩﯾﮕﻪ ﺳﺮﺩﺵ ﻧﺒﻮﺩ! ﭘﯿﺮﺯﻥ ﺭﻓﺖ ﺟﻠﻮ ﻧﺸﺴﺖ ﭘﺎﯼ ﺟﻌﺒﻪ ﻣﯿﻮﻩ.…ﺗﺎ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﻭ ﺑﺮﺩ ﺩﺍﺧﻞ ﺟﻌﺒﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﻣﯿﻮﻩ ﻓﺮﻭﺵ ﮔﻔﺖ:ﺩﺳﺖﻧﺰﻥ ﻧِﻨﻪ!ﻭَﺧﻪ ﺑﺮﻭ ﺩُﻧﺒﺎﻝ ﮐﺎﺭﺕ!ﭘﯿﺮﺯﻥ ﺯﻭﺩ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ…ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪ!ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻣﺸﺘﺮﯾﻬﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮﺩﻧﺪ!ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺭﻭ ﻗﺮﺹ ﮔﺮﻓﺖ…ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺳﺮﺩﺵ ﺷﺪ! ﺭﺍﻫﺶ ﺭﻭ ﮐﺸﯿﺪ ﺭﻓﺖ…ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻡ ﺩﻭﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﯾﻪ ﺧﺎﻧﻤﯽ ﺻﺪﺍﺵ ﺯﺩ: ﻣﺎﺩﺭ ﺟﺎﻥ…ﻣﺎﺩﺭ ﺟﺎﻥ! ﭘﯿﺮﺯﻥ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩ…ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ!ﺯﻥ ﻣﺎﻧﺘﻮﯾﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﺯﺩ ﻭ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺖ ﺍﯾﻨﺎﺭﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﻤﺎ ﮔﺮﻓﺘﻢ!ﺳﻪ ﺗﺎ ﭘﻼﺳﺘﯿﮏﺩﺳﺘﺶ ﺑﻮﺩ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻣﯿﻮﻩ… ﻣﻮﺯ ﻭ ﭘﺮﺗﻐﺎﻝ ﻭ ﺍﻧﺎﺭ.…ﭘﯿﺮﺯﻥ ﮔﻔﺖ: ﺩﺳﺘِﺖ ﺩَﺭﺩ ﻧِﮑُﻨﻪ ﻧِﻨﻪ..…ﻣُﻮ ﻣُﺴﺘَﺤﻖ ﻧﯿﺴﺘُﻢ!ﺯﻥ ﮔﻔﺖ:ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﺴﺘﺤﻘﻢ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﻦ…ﻣﺴﺘﺤﻖ ﺩﻋﺎﯼ ﺧﯿﺮ…ﺍﮔﻪ ﺍﯾﻨﺎﺭﻭ ﻧﮕﯿﺮﯼ ﺩﻟﻤﻮ ﺷﮑﺴﺘﯽ!ﺟﻮﻥ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺕ ﺑﮕﯿﺮ! ﺯﻥ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮﺍﺏ ﭘﯿﺮﺯﻥ ﻧﻤﻮﻧﺪ…ﻣﯿﻮﻩ ﻫﺎﺭﻭ ﺩﺍﺩ ﺩﺳﺖ ﭘﯿﺮﺯﻥ ﻭ ﺳﺮﯾﻊ ﺩﻭﺭ ﺷﺪ …ﭘﯿﺮﺯﻥ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﻓﺘﻦ ﺯﻥ ﺭﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯿﮑﺮﺩ…ﻗﻄﺮﻩ ﺍﺷﮑﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺶ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻏﻠﺘﯿﺪ ﺭﻭﯼ ﺻﻮﺭﺗﺶ…ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﮔﺮﻣﺶ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ… ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﻟﺮﺯﺍﻧﯽ ﮔﻔﺖ:ﭘﯿﺮ ﺷﯽ ﻧﻨﻪ.… ﭘﯿﺮ ﺷﯽ!ﺍﻟﻬﯽ ﺧﯿﺮ ﺑﯿﺒﯿﻨﯽ ﺍﯼﺷﺐ ﭼﻠﻪﻣﺎﺩﺭ ﺑﻠﻪ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ، ﺷﺐ ﯾﻠﺪﺍ ﻫﻤﻪ ﺩﻭﺭ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺗﺮﯾﻦ ﺷﺐ ﺳﺎﻝ ﺳﺮﮔﺮﻡ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺁﺟﯿﻞ ﻭ ﻣﯿﻮﻩ ﻭ ﮔﺮﻡ ﮔﻔﺘﮕﻮﯼ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﻫﺴﺘﯿﻢ ، ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺷﺐ ﺗﻤﻮﻡ ﻧﺸﻪ! ﺁﯾﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﯾﺪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﻦ ﮐﻪ ﺗﻮﯼ ﺍﯾﻦ ﺳﺮﻣﺎ ﺑﺪﻭﻥ ﺧﻮﻧﻪ ﻭ ﺳﺮﭘﻨﺎﻩ ﺑﺎ ﺷﮑﻢ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻣﯿﺨﻮﺍﺩ ﺍﯾﻦ ﺷﺐ ﺳﺮﺩ ﻫﺮﭼﻪ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺗﻤﻮﻡ ﺑﺸﻪ. . .؟

¤مادر نابینای من¤

ﻣﺎﺩﺭ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﭼﺸﻢ ﺩﺍﺷﺖ.ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮﺩﻡ…ﺍﻭﻥ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺎﯾﻪ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ.ﺍﻭﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻣﺮﺍﺭ ﻣﻌﺎﺵ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻌﻠﻢ ﻫﺎ ﻭ ﺑﭽﻪ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺍﯼ ﻫﺎ ﻏﺬﺍ ﻣﯽ ﭘﺨﺖ؛ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﺩﻡ ﺩﺭ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﻼﻡ ﮐﻨﻪ ﻭ ﻣﻨﻮ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺒﺮﻩ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪﻡ.ﺁﺧﻪ ﺍﻭﻥ ﭼﻄﻮﺭ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﻭ ﺑﺎﻣﻦ ﺑﮑﻨﻪ؟ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺧﻮﺩﻡ ﻧﯿﺎﻭﺭﺩﻡ ، ﻓﻘﻂ ﺑﺎﺗﻨﻔﺮ ﺑﻬﺶ ﯾﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ ﻭﻓﻮﺭﺍﺍﺯ ﺍﻭﻧﺠﺎ ﺩﻭﺭ ﺷﺪﻡ ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻫﻤﮑﻼﺳﯽ ﻫﺎ ﻣﻨﻮ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖﻫﻮﻭﻭ..ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﭼﺸﻢ ﺩﺍﺭﻩ ﻓﻘﻂ ﺩﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺖ ﯾﮏ ﺟﻮﺭﯼ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﻭ ﮔﻢ ﻭ ﮔﻮﺭ ﮐﻨﻢ.ﮐﺎﺵ ﺯﻣﯿﻦ ﺩﻫﻦ ﻭﺍ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﻭ ﻣﻨﻮ..ﮐﺎﺵ ﻣﺎﺩﺭﻡﯾﻪ ﺟﻮﺭﯼ ﮔﻢ ﻭ ﮔﻮﺭ ﻣﯿﺸﺪ…ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﺍﮔﻪﻭﺍﻗﻌﺎ ﻣﯿﺨﻮﺍﯼ ﻣﻨﻮ ﺷﺎﺩ ﻭ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﮐﻨﯽ ﭼﺮﺍ ﻧﻤﯽ ﻣﯿﺮﯼ ؟ﺍﻭﻥ ﻫﯿﭻ ﺟﻮﺍﺑﯽ ﻧﺪﺍﺩ....ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﻢ ﺭﺍﺟﻊ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﮐﻪ ﺯﺩﻡ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﺮﺩﻡ ، ﭼﻮﻥ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮﺩﻡ.ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ ﺍﻭﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﺍﻫﻤﯿﺘﯽ ﻧﺪﺍﺷﺖ[[[[[بقیه داستان را در ادامه مطلب دنبال کنید]]]]]