اس ام اس عشقولانه

ﺍﮔﺮ ﻋﺸﻖ ﻧﺒﻮﺩ ﺑﻪ ﮐﺪﺍﻣﯿﻦ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﮔﺮﯾﺴﺘﯿﻢ ﻭ ﺑﻪ ﮐﺪﺍﻣﯿﻦ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ؟ ﮐﺪﺍﻡ ﻟﺤﻈﻪﯼﻧﺎﯾﺎﺏ ﺭﺍ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﻣﯿﮑﺮﺩﯾﻢ؟ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻋﺒﻮﺭ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺗﻠﺦ ﺭﺍ ﺗﺎﺏ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩﯾﻢ؟ ﺁﺭﯼ...ﺑﯿﮕﻤﺎﻥ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ،ﺍﮔﺮ ﻋﺸﻖ ﻧﺒﻮﺩ... ﺭﻭﺯﯼ ﭼﺸﻢ ﻣﺴﺖ ﺗﻮ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻧﺎﺯ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮔﺮﻩ ﺯﮐﺎﺭ ﺩﻟﻢ ﺑﺎﺯ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺳﺎﺯ ﻏﻢ ﮐﻼﻡ ﺗﻮ ﺷﯿﻮﺍ ﻭ ﺩﻟﭙﺬﯾﺮ ﺩﺭ ﺧﻠﻮﺕ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﻣﻦ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺳﺎﺯ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ . . . ﻭﻣﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻡ... ﮔﺎﻫﻲ ﻭﻗﺘﺎ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻋﺬﺍﺏ ﻭﺟﺪﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻳﻪ ﻧﻔﺮ ﻣﻌﺸﻮق ﺩﺍﺭﻱ ﺑﺎﻳﺪﮔﺬﺷﺖ ﺟﻮﻥ ﻫﻨﻮﺯ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻫﺎ،ﻭ ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺎ ﻛﻢ ﺭﻧﻚ ﻧﺸﺪﻩ ﻣﻲ ﺩﻭﻧﻲ ﺯﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦ ﺧﻂ ﻣﻨﺤﻨﻲ ﺩﻧﻴﺎ ﭼﻴﻪ ؟ ﻟﺒﺨﻨﺪﻱ ﮐﻪ ﺑﻲ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺭﻭ ﻟﺒﻬﺎﻱ ﻳﮏ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﻘﺶ ﻣﻲ ﺑﻨﺪﻩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺳﮑﻮﺕ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺰﻧﻪ:ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﺁﺑﭙﺎﺵ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﮔﻠﺶ ﺩﻟﺶ ﺭﻭ ﭘﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ ، ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﺭﻭ ﺗﺤﻤﻞ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﺎﺩﺍﺑﯽ ﮔﻠﺶ ﺍﺷﮏ ﻣﯿﺮﯾﺰﻩ.ﺁﻫﺎﯼ ﮔﻠﻢ ﺁﭘﺎﺷﺘﻢ ﺗﻮ ﻣﭙﻨﺪﺍﺭ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺩﻝ ﺑﺮﮔﯿﺮﻡ… ﺗﺮﮎ ﺭﻭﯼ ﺗﻮ ﮐﻨﻢ ﺩﻟﺒﺮ ﺩﯾﮕﺮ ﮔﯿﺮﻡ… ﺑﻌﺪ ﺻﺪ ﺳﺎﻝ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻗﺒﺮﻡ ﮔﺬﺭﯼ… ﻣﻦ ﮐﻔﻦ ﭘﺎﺭﻩ ﮐﻨﻢ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺳﺮ ﮔﯿﺮﻡ… ﻋﺸﻖ ﺭﻭ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﯾﻪ ﺷﺎﺧﻪ ﮔﻞ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﮐﺮﺩ ﻭﻟﯽ ﻣﯿﺸﻪ ﻋﺸﻖ ﺭﻭ ﺑﺎ ﯾﻪ ﺷﺎﺧﻪ ﮔﻞ ﺍﺛﺒﺎﺕ ﮐﺮﺩ. ﺍﮔﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻣﯿﺴﻮﺯﻭﻧﻪ ، ﺑﯿﺨﯿﺎﻝ ، ﺁﺧﻪ ﺗﻮ ﺳﺎﯾﻪ ﺑﻮﻧﯽ/ﺍﮔﻪ ﺁﺩﻣﺎ ﻭﻓﺎ ﻧﺪﺍﺭﻥ ، ﺑﯿﺨﯿﺎﻝ ، ﺁﺧﻪ ﺗﻮ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ/ﺍﮔﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﺕ ﻣﯿﻤﯿﺮﻡ ، ﺑﯿﺨﯿﺎﻝ ، ﺁﺧﻪ ﺗﻮ ﻻﯾﻖ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻭﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺪﻭﻧﯽ. . .

آمد...

ﺁﻣﺪ،ﺑﯽﺁﻧﮑﻪﻧﻈﺮﻣﺮﺍﺑﭙﺮﺳﺪﺁﻫﺴﺘﻪ ﻭﺁﺭﺍﻡﺁﻣﺪ،ﺁﻣﺪﻭﮐﻨﺎﺭﺗﻨﻬﺎﺋﯽﻣﻦ ﺁﺭﺍﻣﯿﺪ،ﻧﮕﺎﻫﺶﮐﺮﺩﻡ،ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮﺩ،ﺁﺥﮐﻪﭼﻪﺳﺎﺩﻩﻭﭼﻪﺑﯽ ﺩﻏﺪﻏﻪ ﮐﻨﺎﺭﻡﺁﺭﺍﻣﯿﺪﻩﺑﻮﺩ؛ﮔﻮﺋﯽﻫﯿﭽﮕﺎﻩ ﻃﻌﻢﺗﻠﺦﻏﻢﺩﻭﺭﯼﻭﺭﻓﺘﻦﻭﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪﻥﺭﺍ ﻧﭽﺸﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ؛ﺗﺮﺳﯿﺪﻡ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﻤﻪ ﭘﺎﮐﯽﻭﺳﺎﺩﮔﯽﺍﺵ؛ﺗﺮﺳﯿﺪﻡﻭﮔﺎﻣﯽ ﺑﻪﻋﻘﺐﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ؛ﻣﺘﻌﺠﺐﺩﺭﻣﻦ ﻧﮕﺮﯾﺴﺖﻭﺑﻌﺪﻟﺒﺨﻨﺪﯼﺷﯿﺮﯾﻦﺑﺮﻟﺐ ﻧﺸﺎﻧﺪﻭﮔﺎﻣﯽﺑﻪﺳﻮﯼﻣﻦﺑﺮﺩﺍﺷﺖ! ﻧﮕﺎﻫﺶﻫﻤﭽﻮﻧﮕﺎﻩﮐﻮﺩﮐﯽ،ﻧﻮﭘﺎ ﺳﺎﺩﻩﺑﻮﺩﻭﺑﯽﺭﯾﺎ؛ﻭﻣﻦﺍﺯﺁﻧﻬﻤﻪ ﺳﺎﺩﮔﯽﻧﮕﺎﻫﺶﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪﻡ! ﻟﺒﺨﻨﺪﺵﮔﺮﻡﺑﻮﺩ ﻭﺩﻟﻨﺸﯿﻦ؛ ﺍﻣﺎﻣﻦ ﺍﺯ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪﻡ! ﺍﻭﻧﻮﭘﺎﺑﻮﺩﻭﻣﻦﺍﺯﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕﻧﺎ ﭘﺎﯾﺪﺍﺭﺵﺑﯿﻢﺩﺍﺷﺘﻢ؛ﺧﻮﺍﺳﺘﻢﻟﺐ ﺑﮕﺸﺎﯾﻢﻭﺑﮕﻮﯾﻢﺍﯼﺳﺎﺩﻩﺍﯼﭘﺎﮎ؛ ﻣﯿﺘﺮﺳﻢﺍﺯﺭﻭﺯﯼﮐﻪﺍﯾﻦﺑﺮﻕﺷﻮﻗﯽ ﮐﻪﺍﻣﺮﻭﺯﺩﺭﭼﺸﻤﺎﻧﺖﺑﻨﺸﺴﺘﻪﺑﻪ ﻣﺎﺗﻤﯽﺳﺮﺩﻭﺑﯽﺭﻭﺡﮔﺮﺍﯾﺪ ! ﻣﻦ ﺷﮑﺴﺘﻪﻭﺯﺧﻢﺧﻮﺭﺩﻩﺍﻡﺍﺯﻣﻦ ﺑﮕﺬﺭ! ﺑﺮﻣﻦﺭﻭﺍﻣﺪﺍﺭﺗﺠﺮﺑﻪ ی ﻋﺸﻘﯽﺭﺍﮐﻪ ﺑﻪﻣﺎﺗﻢﺭﻓﺘﻦﻧﺸﺴﺘﻨﺖﭘﯿﻮﻧﺪﺧﻮﺭﺩ! ﺧﺴﺘﻪﺗﺮﺍﺯﺁﻧﻢﮐﻪﺗﻮﺍﻧﯽﺑﺮﺍﯼﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺷﮑﺴﺘﻦ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ! ﺍﻣﺎﺁﻧﭽﻨﺎﻥﺳﺎﺩﻩﻭﺯﯾﺒﺎﻭﺩﺭﻣﻦﻣﯽ ﻧﮕﺮﯾﺴﺖﮐﻪﻫﻤﺎﻥﺁﻥﺍﺯﺑﯿﻢﺍﺯﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻧﺶﻣﻬﺮﺧﻤﻮﺷﯽﺑﺮﻟﺐﻧﺸﺎﻧﺪﻡﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺎﺭﻩ ﺍﺵ ﻧﺸﺴﺘﻢ! ﺣﺎﻝﺍﻣﺮﻭﺯﺍﻭﺭﻓﺘﻪﻭﻣﻦﺩﺭﺁﺗﺶ ﻧﺒﻮﺩﻥﻧﮕﺎﻩﺯﯾﺒﺎﯾﺶﺳﺎﺩﮔﯽﮐﻼﻣﺶ ﭘﺎﮐﯽﺩﻝﺑﻪﮔﻨﺎﻩﻧﯿﺎﻟﻮﺩﻩﺍﺵﻣﯽ ﺳﻮﺯﻡ ﻭ ﺩﻡ ﺑﺮ ﻧﻤﯽ ﺁﻭﺭﻡ! ﺑﺎﺗﻮﺑﺎﺗﻮﺍﯼﺁﯾﻨﻪ ی ﭘﺎﮐﯽﻫﺎﺧﻮﺑﯽﻫﺎ ﻫﺮﺟﺎﮐﻪﻫﺴﺘﯽ؛ﻭﻧﻮﺭﻫﺮﺩﻟﯽﮐﻪ ﺑﺎﺷﯽ؛ ﺁﺭﺯﻭﯼ ﺑﻬﺘﺮﯾﻨﻬﺎﯾﻢ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭپی ﺍﺕ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺍﺳﺖ... ﺯﯾﺒﺎﺯﯾﺒﺎﯾﻢﻫﺮﮔﺰﺑﺎﻭﺭﻣﺪﺍﺭﮐﻪﺁﻧﯽ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﺖﮐﻨﻢ؛ﺗﻮﺭﻓﺘﯽﺍﻣﺎﺍﯾﻦﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎﻫﻨﻮﺯﮐﻪﻫﻨﻮﺯﺍﺳﺖﺑﺮﺳﺮپیچ ﻫﻤﺎﻥﺟﺎﺩﻩﮐﻪﺗﻮﺭﻭﺯﯼﻋﺸﻖ ﺧﻮﺍﻧﺪﯾﺶﺑﻪﺍﻧﺘﻈﺎﺭﻣﺤﺎﻝﺑﺎﺯﺁﻣﺪﻧﺖ ﺗﺎ ﺑﻪﻗﯿﺎﻣﺖﻻﻧﻪﮐﺮﺩﻩﺍﻡ؛ﺗﻨﻬﺎﻣﻨﺰﻟﻢ ﺍﯾﻨﺠﺎﺳﺖﻭﻫﺮﮔﺰﻓﮑﺮﺭﻓﺘﻦﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﮐﺮﺩ....

دل نوشته

ﺩﻟﺖﮐﻪﺗﻨﮓﻣﯽﺷﻮﺩﻣﯽﺧﻮﺍﻫﯽ ﻫﻤﻪ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﺪ... ﺗﻮ... ﺍﻭ... ﻭ ﺍﻧﺪﮐﯽ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﺷﮑﺎﻑ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ... ﺧﺎﻃﺮﻩﺭﺍﺗﻮﻣﯽﻧﻮﯾﺴﯽﺩﺭﺑﺮﮒ ﮔﻞ ﮐﺎﺷﯽ ﺯﻧﺪﮔﯽ.... ﺍﮔﺮﻧﺒﺎﺷﺪﺑﻪﻫﻤﻪﻣﯽﮔﻮﯾﯽﮐﻪﺑﻪ ﺣﺮﺍﺝﮔﺬﺍﺷﺘﻪﺍﯼﺗﮑﻪﺗﮑﻪﺩﻝﺗﻨﮓ ﺷﺪﻩ ﺍﺕ ﺭﺍ... ﺗﺎﺷﺎﯾﺪﺍﻭﺑﯿﺎﯾﺪﻭﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽﺭﺍﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﻨﺪ...

یادت می آید؟

ﯾﺎﺩﺕﻣﯽﺁﯾﺪﺷﺮﻭﻉﺣﺎﺩﺛﻪﺑﺎﺯﯼﺩﻭ ﭼﺸﻢﺑﻮﺩ...،ﺩﻭﭼﺸﻢﮐﻪﻫﺮﭼﻨﺪ ﻏﺮﯾﺐ،ﺍﻣﺎﮔﻮﯾﯽﺁﺷﻨﺎﯾﺎﻧﯽﺩﯾﺮﯾﻨﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ؟ﺁﺭﺍﻡﻭﺑﯽﺻﺪﺍﺩﺭﯾﮑﺪﯾﮕﺮﻣﯽ ﻧﮕﺮﯾﺴﺘﻨﺪﻭﺑﯽﻫﯿﭻﺣﺮﻓﯽﻭﺗﻼﺷﯽ، ﺁﻫﺴﺘﻪﺁﻫﺴﺘﻪ ﺧﻄﻮﻁ ﻗﻠﺐ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮐﺎﻭﯾﺪﻧﺪ؟! ﯾﺎﺩﺕﻣﯽﺁﯾﺪ،ﻃﻠﻮﻋﻤﺎﻥﭼﻨﺪﺍﻥﺑﻪ ﭼﺸﻢﻧﻤﯽﺁﻣﺪ،ﺍﻣﺎﺁﻫﺴﺘﻪﺁﻫﺴﺘﻪ ﺭﻭﯾﺎﻫﺎﯾﻤﺎﻥﺩﺭﻫﻢﮔﺮﻩﺧﻮﺭﺩ،ﺁﻧﮕﻮﻧﻪ ﮐﻪﻧﻪﺗﻮﺑﯽﻣﻦﻃﺎﻗﺖﻓﺮﺍﺭﺳﯿﺪﻥ ﻓﺮﺩﺍ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﯽﻭﻧﻪ ﻣﻦﺑﯽﺗﻮﺧﺎﻧﻪﯼ ﻗﻠﺒﻢ ﺁﺭﺍﻡ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ؟ ﯾﺎﺩﺕﻣﯽﺁﯾﺪﺑﺰﺭﮔﺘﺮﯾﻦﻫﻢﺁﻏﻮﺷﯽ ﻫﺎﯼﺧﯿﺎﻟﻤﺎﻥ،ﺩﺭیکﻟﺒﺨﻨﺪﮐﻮﺩﮐﺎﻧﻪ ﻭ ﺻﺎﺩﻗﺎﻧﻪﮐﻪ ﺍﺯ ﺗﻪﻗﻠﺐ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﯿﻨﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﯾﺎﺩﻣﯽﺯﺩ،ﺑﺮﺟﻮﯾﺒﺎﺭﻣﺘﻼﻃﻢ ﻧﮕﺎﻫﻤﺎﻥ ﺟﺎﺭﯼ ﺷﺪ؟ . . . ﻫﻨﮕﺎﻣﻪﯼﻋﻈﯿﻤﯽﺑﻮﺩﺗﻮﻟﺪﺩﻭﺳﺘﺖ ﻣﯽﺩﺍﺭﻡ،ﺑﺪﻭﻥﺁﻧﮑﻪﺑﺮﺯﺑﺎﻥﺟﺎﺭﯼ ﺷﻮﺩ،ﺩﺭﺁﻥﺯﯾﺒﺎﻟﺤﻈﻪﯼﻧﺎﺑﯽﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢﮔﺮﻩ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺩﺭ ﻋﻤﻖ ﻧﮕﺎﻫﺖ، ﺟﺎﯼﺟﺎﯼِﻣﺤﺒﺘﯽﻋﻤﯿﻖﺭﺍﻟﻤﺲﻣﯽ ﻧﻤﻮﺩ. ﻧﻤﯽﺩﺍﻧﻢﻓﻬﻤﯿﺪﯼﯾﺎﻧﻪ،ﺍﻣﺎﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪﻡﺯﯾﺒﺎﻟﺤﻈﻪﯼﺗﻮﻟﺪﻧﮕﺎﻫﺖﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻨﻢ؟!ﭼﻘﺪﺭ ﺑﯽ ﺗﺎﺏ ﺑﻮﺩﻡ؟... !!! ﻭﻗﺘﯽﮔﺎﻣﻬﺎﯾﺖ ﺑﻪﻧﺸﺎﻧﻪﯼﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ ﺍﺯﻭﺍﺩﯼﻗﻠﺒﻢﺩﻭﺭﻣﯿﺸﺪ...،ﯾﺎﺩﺕﻣﯽ ﺁﯾﺪﺑﯽﻗﺮﺍﺭﺍﺯﺧﺎﻃﺮﻡﻣﯽﮔﺬﺷﺖ، ﻟﺤﻈﻪﺍﯼﭼﺸﻢﺑﺮﻫﻢﻧﻬﻢ،ﺑﺮﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯼﭘﻬﻨﺖﺑﯿﺎﺭﺍﻣﻢﻭﻋﻄﺮﺣﻀﻮﺭﺕﺭﺍ ﻟﻤﺲﻭﺩﺳﺘﺎﻥﻣﺮﺩﺍﻧﻪﺍﺕﺭﺍﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﻨﻢ،ﺑﻪﺍﯾﻦﺍﻣﯿﺪﮐﻪﺗﻮﺷﻪﺍﯼﺑﺮﺍﯼ ﻓﺮﺩﺍﻫﺎﯼ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻗﻠﺒﻢ ﺑﺎﺷﺪ...؟!! . . . ﻣﯽﺩﺍﻧﯽ،ﺍﺯﺁﻥﯾﺎﺩﺕﻣﯽﺁﯾﺪﻫﺎﯾﯽﮐﻪ ﻗﻠﺒﻢ،ﺩﺭﺧﻠﻮﺕﺧﻮﯾﺶ،ﺍﺯﻗﻠﺒﺖﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪﭼﻨﺪﺑﻬﺎﺭﮔﺬﺷﺘﻪﻭﻣﻦﭼﻨﺪﺑﺎﺭ ﻣﯿﻬﻤﺎﻥﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﻫﺮﮔﺰ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻧﯿﺎﻣﺪﻧﺖ ﺷﺪﻡ...؟ . . . ﻫﻨﻮﺯﻫﻢﻃﻼﯾﯽ ﮔﺎﻣﻬﺎﯾﺖﺩﺭﺁﻥ ﻋﺼﺮ ﺳﺤﺮﺁﻣﯿﺰﮐﻪﺍﺯﻭﺍﺩﯼﻗﻠﺒﻢﺩﻭﺭﻣﯽ ﺷﺪﯼ...ﻭ ﻋﻄﺮ ﺷﻮﺭﺍﻧﮕﯿﺰﻧﮕﺎﻫﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ،ﺑﻪ ﺍﻣﯿﺪ ﻓﺮﺩﺍﻫﺎ ﺑﺪﺭﻭﺭ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯽ...، ﺍﺯﺻﻔﺤﻪﯼﺳﯿﻨﻪﺍﻡﭘﺎﮎﻧﺸﺪﻩ...،ﻫﺮ ﭼﻨﺪﻏﺒﺎﺭﺍﯾﺎﻡ،ﺑﺮﻋﻤﻖﺧﺎﻃﺮﺍﺗﻤﺎﻥ ﻧﺸﺴﺘﻪ. ﯾﺎﺩﺕ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ...

بیگانه

ﻏﻢﺁﻣﺪﻩﻏﻢﺁﻣﺪﻩﺍﻧﮕﺸﺖﺑﺮﺩﺭ ﻣﯿﺰﻧﺪ☼ ﻫﺮﺿﺮﺑﻪﺍﻧﮕﺸﺖﺍﻭﺑﺮﺳﯿﻨﻪ ﺧﻨﺠﺮ ﻣﯿﺰﻧﺪ☼ ﺍﯼ ﺩﻝ ﺑﮑﺶ ﯾﺎ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﻮ ﻏﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺭﻩ ﻣﺪﻩ☼ ﮔﺮﻏﻢ ﺩﺭﺍﯾﻨﺠﺎ ﭘﺎ ﻧﻬﺪﺁﺗﺶ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﯿﺰﻧﺪ☼ ﺍﺯﻏﻢﻧﯿﺎﻣﻮﺯﯼﭼﺮﺍﺍﯼﺩﻟﺮﺑﺎﺭﺳﻢ ﻭﻓﺎ☼ ﻏﻢﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﯿﮕﺎﻧﮕﯽﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺳﺮ ﻣﯿﺰﻧﺪ

باغ

ﺑﻬﺎﺭﻣﯿﺮﺳﺪﺍﻣﺎﺯﮔﻞﻧﺸﺎﻧﺶ ﻧﯿﺴﺖ☼ ﻧﺴﯿﻢﺭﻗﺺﮔﻞﺁﻭﯾﺰﮔﻞﻓﺸﺎﻧﺶ ﻧﯿﺴﺖ☼ ﺩﻟﻢ ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﺧﻮﻧﯿﻦ ﺍﺑﺮ ﻣﯿﺴﻮﺯﺩ☼ ﮐﻪﺑﺎﻍﺧﻨﺪﻩﺑﻪﮔﻠﺒﺮﮒﺍﺭﻏﻮﺍﻧﺶ ﻧﯿﺴﺖ☼ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻬﺸﺖ ﮐﻼﻏﺎﻥ ﻭ ﺑﻠﺒﻼﻥ ﺧﺎﻣﻮﺵ☼ ﺑﻬﺎﺭﻧﯿﺴﺖﺑﻪﺑﺎﻏﯽﮐﻪﺑﺎﻏﺒﺎﻧﺶ ﻧﯿﺴﺖ☼ ﭼﻪﺩﻝﮔﺮﻓﺘﻪﻫﻮﺍﯾﯽﭼﻪﭘﺎ ﻓﺸﺮﺩﻩ ﺷﺒﯽ☼ ﮐﻪﮏﯾﺳﺘﺎﺭﻩﻟﺮﺯﺍﻥﺩﺭﺁﺳﻤﺎﻧﺶ ﻧﯿﺴﺖ☼ ﮐﺒﻮﺗﺮﯼﮐﻪﺩﺭﺍﯾﻦﺁﺳﻤﺎﻥﮔﺸﺎﯾﺪ ﺑﺎﻝ☼ ﺩﮔﺮ ﺍﻣﯿﺪ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﺁﺷﯿﺎﻧﺶ ﻧﯿﺴﺖ ☼ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯿﺶ ﮔﻤﺎﻥ ﻧﺒﺮﺩ☼ ﮐﺴﯽﮐﻪﻫﻤﻨﻔﺴﺶﻫﺴﺖﻭ ﻫﻤﺰﺑﺎﻧﺶ ﻧﯿﺴﺖ☼ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻪﺟﺎﻥﻣﻦﺁﻧﮕﻮﻧﻪﺳﺮﺩﻣﻬﺮﯼ ﮐﺮﺩ☼ ﮐﻪﺩﺭﺑﻬﺎﺭﻭﺧﺰﺍﻥﮐﺎﺭﺑﺎﺟﻬﺎﻧﺶ ﻧﯿﺴﺖ☼ ﺯیکﺗﺮﺍﻧﻪﺑﻪﺧﻮﺩﺭﻧﮓﺟﺎﻭﺩﺍﻥ ﻧﺰﻧﺪ☼ ﺩﻟﯽﮐﻪﭼﻮﻥﺩﻝﻣﻦﺭﻧﺞ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﺶ ﻧﯿﺴﺖ