¤داستان دیویدوجن وارواح¤

دیوید شولتز یک کشتی گیر مشهور بین المللی بود .علاقه او به ورزش و اشتیاقش به زندگی موجب شده بود تمام کسانی که او رامی شناختند از او بعنوان یه سفیر دوستی یاد کنند.حتی رقبای او دیوید را مثل یه رفیق دوست داشتند . در 26 ژانویه 1996 دیوید بدست جان دوپان که سرپرست مرکز اموزش کشتی ای که دیوید هفت سال در انجا اموزش دیده بود به قتل رسید. صدها نفر در مجلس ترحیم او شرکت کردند .پدرش داستان زیر را از او نقل کرده بود . این داستان امواج عاطفی قلب حاضرین را به لرزه در اورده بود.کسی نبود که تحت تاثیر ان قرار نگرفته باشد.فیلیپ پدر دیوید چنین گفت: وقتی عروسم تقریبا سه بعد از ظهر روز بیست و ششم با من تماس گرفت تا خبر فوت دیوید را بدهد از حیرت و ناباوری مات و مبهوت شدم و هق هق کنان چند و چون ماجرا را جویا شدم((((بقیه در ادامه مطلب))))

¤داستان سه قطره خون قسمت چهارم¤

تنها وقتی احساسات طبیعی نازی بیدار می‌شد و بجوش می آمد که سر خروس خونالودی به چنگش می‌افتاد و او را به یک جانور درنده تبدیل می‌کرد. چشم‌های او درشت‌تر می‌شد و برق می‌زد، چنگال‌هایش از توی غلاف در می‌آمد و هر کس را که به او نزدیک میشد با خرخرهای طولانی تهدید می کرد. بعد، مثل چیزی که خودش را فریب بدهد، بازی در می‌آورد. چون با همه‌ی قوه‌ی تصور خودش کله‌ی خروس را جانور زنده گمان می کرد، دست زیر آن می‌زد، براق می‌شد، خودش را پنهان می‌کرد، در کمین می‌نشست، دوباره حمله می کرد و تمام زبردستی و چالاکی نژاد خودش را با جست و خیز و جنگ و گریزهای پی در پی آشکار می‌نمود. بعد از آنکه از نمایش خسته می‌شد، کله‌ی خونالود را با اشتهای هر چه تمامتر می‌خورد و تا چند دقیقه بعد دنبال باقی آن می‌گشت و تا یکی دو ساعت تمدن مصنوعی خود را فراموش می کرد، نه نزدیک کسی می آمد، نه ناز می‌کرد و نه تملق می‌گفت. ((((بقیه داستان را در ادامه مطلب بخونید))))

¤داستان سه قطره خون قسمت سوم¤

دیروز بود در باغ قدم می‌زدیم. عباس همین شعر را می‌خواند، یک زن و یک مرد و یک دختر جوان به دیدن او آمدند. تا حالا پنج مرتبه است که می‌آیند. من آن‌ها را دیده بودم و می‌شناختم، دختر جوان یکدسته گل آورده بود. آن دختر به من میخندید، پیدا بود که مرا دوست دارد، اصلا به هوای من آمده بود، صورت آبله‌روی عباس که قشنگ نیست، اما آن زن که با دکتر حرف می‌زد من دیدم عباس دختر جوان را کنار کشید و ماچ کرد. تا کنون نه کسی به دیدن من آمده و نه برایم گل آورده‌اند، یک سال است. آخرین بار سیاوش بود که به دیدنم آمد، سیاوش بهترین رفیق من بود. ما با هم همسایه بودیم، هر روز با هم به دارالفنون می‌رفتیم و با هم بر می‌گشتیم و درس‌هایمان را با هم مذاکره می‌کردیم و در موقع تفریح من به سیاوش تار مشق می‌دادم. رخساره دختر عموی سیاوش هم که نامزد من بود اغلب در مجلس ما می آمد. سیاوش خیال داشت خواهر رخساره را بگیرد. ((((بقیه داستان را در ادامه مطلب بخونید))))

¤داستان سه قطره خون قسمت دوم¤

دو ماه پیش بود یک دیوانه را در آن زندان پائین حیاط انداخته بودند، با تیله شکسته شکم خودش را پاره کرد، روده‌هایش را بیرون کشیده بود با آن‌ها بازی می کرد. می‌گفتند او قصاب بوده، به شکم پاره کردن عادت داشته. اما آن یکی دیگر که با ناخن چشم خودش را ترکانیده بود، دست‌هایش را از پشت بسته بودند. فریاد می‌کشید و خون به چشمش خشک شده بود. من می‌دانم همه‌ی این‌ها زیر سر ناظم است: مردمان این‌جا همه هم این‌طور نیستند. خیلی از آنها اگر معالجه بشوند و مرخص بشوند، بدبخت خواهند شد. مثلا” این صغرا سلطان که در زنانه است، دو سه بار می‌خواست بگریزد، او را گرفتند. پیرزن است اما صورتش را گچ دیوار می‌مالد و گل شمعدانی هم سرخابش است((((بقیه داستان در ادامه مطلب))))

¤داستان سه قطره خون قسمت اول¤

دیروز بود که اطاقم را جدا کردند، آیا همانطوری که ناظم وعده داد من حالا به کلی معالجه شده‌ام و هفته‌ی دیگر آزاد خواهم شد؟ آیا ناخوش بوده‌ام؟ یک سال است، در تمام این مدت هرچه التماس می‌کردم کاغذ و قلم می‌خواستم به من نمی‌دادند. همیشه پیش خودم گمان می‌کردم هرساعتی که قلم و کاغذ به دستم بیفتد چقدر چیزها که خواهم نوشت، ولی دیروز بدون اینکه خواسته باشم کاغذ و قلم را برایم آوردند. چیزی که آن قدر آرزو می کردم، چیزی که آن قدر انتظارش را داشتم…! اما چه فایده _ از دیروز تا حالا هرچه فکر می کنم چیزی ندارم که بنویسم(((بقیه داستان در ادامه مطلب)))

¤سلام مــاهٍ مـــن¤

سلام مــاهٍ مـــن! دیشب دلتنــگ شـــدم و رفـتـــم ســـراغ آسـمـــان امـــا هـــر چـــه گـشتـــم اثــری از مــاه نـبـــود کـــه نـبــود …! گـفتـــم بـیـــایــم ســراغ ِ خــودت .. احـوال مـهتــابیــت چـطـــور اســت ؟! چــه خبــر از تـمـــام خــوبـــی هــایــت و تـمـــام بـــدی هـــای مــن ؟! چـــه خبــر از تـمـــام صبــرهـــایــت در بــرابــر تـمـــام نـامــلایـمــت هـــای مــن ؟! چــه خبــر از تـمـــام آن ستــاره هـــایــی کــه بـــی مــن شـمـــردی و مــن بـــی تـــو ؟! چـــقـدر نیـــامـــده انتـظـــار خبــر دارم ؟! چــه کـنـــم دلـــم بــرای تمــام مـهــربـانــی هــایـت لـک زده ! راستــی ، بــاز هــم آســمان دلــت ابــری اسـت یــا ….؟! مــی دانــم ، تحـملــم مشـکــل اســت …. امــا خُــب چــه کـنـــم؟! یـک وقــت خســته نشـــوی و بــروی مــاه دیگـــری شــوی …. هیــچ کـــس بــه انــدازه مــن نـمــی تــوانــد آســـمانـت بــاشـــد ! تـــو فـقــط مـــاه مــن بــمـــان و بــاش ! مــاه مــن ! مــراقــب خــاطــراتـمـــان ، روزهـــای بــا هــم بــودنــمـــان ... خــلاصـــه کنـــم بـــهانــه یٍ مـــانــدنــم مــراقــبٍ "عشــقٍ" مـــن بـــاش