¤قـاصـدک¤

قـاصـدک آمــده بــود و چــه ســرگــردان بــود. گـفتـــم او را چـــه خبـــر آوردی؟ هیــچ نـگــفت گـفتـــم آیـا خــبری از کـــوی نگـــارم داری؟ لــب گـشـــود گـفــت ایـنـبـــار آمــدم تــاخــبری را ببـــرم! گــفــته آن یـــار کــه نــزد تــو بیـــایـم و بپـــرســم ازتــو زنــدگــی چیـسـت؟ عشــق کـجــاســت؟ و چـقـــدر ایـــن عشـق بــه حقیــقت نـــزدیـک اســت؟ گفتمــش پـــس بشنـــو آنچـــه مــن میــگـــویـم وببـــر آن را نـــزد او بـــی کــم و کـاســت، زنــدگــی را هـــرکـــس بــه طــریـقـــی بیــنـــد… یـکـــی از دل… یـکـــی ازعـقـــل… یـکـــی از احـســـاس… دیـگـــری بـا شـعـــر… آن یـکـــی بــا پـــرواز! زنــدگـــی حـــس غـــربـت مــرغــان مـهـــاجـــر و تــو بــه آن یـار بـگــو: زنــدگــی بــاران اســت. زنــدگـــی دریــاســت. زنـدگــی یــاس قـشنگـــی اســت کــه دل میبــویــد! زنــدگـــی راز شـــگفـــتی اســت کـــه جــان میـجــویـــد! زنــدگــی عـــزم سـفـــر کـــردن دل در ره مـعشــوق اســت. زنـدگــی آبــی دریــاســت و عشــق… غـــرق دریــا شــدن اســت

¤داستان حس زیبای یک معلم¤

یک روز کاملاً معمولى تحصیلى بود . به طرح درسم نگاه کردم و دیدم کاملاً براى تدریس آماده ام . اولین کارى که باید مى کردم این بود که مشق هاى بچه ها را کنترل کنم و ببینم تکالیفشان را کامل انجام داده اند یا نه . هنگامى که نزدیک تروى رسیدم ، او با سر خمیده ، دفتر مشقش را جلوى من گذاشت و دیدم که تکالیفش را انجام نداده است . او سعى کرد خودش را پشت سر بغل دستیش پنهان کند که من او را نبینم . طبیعى است که من به تکالیف او نگاهى انداختم و گفتم : " تروى ! این کامل نیست . " (((((بقیه داستان را در ادامه مطلب بخونید)))))

¤داستان هدیه سال نو قسمت چهارم¤

مرد جوان همانطور حیرت‌زده او را نگاه می‌کرد و هر دم بر میزان وحشت و نگرانی زن می‌افزود. دیگر چیزی نمانده بود که دلا شروع به گریه کند. سرانجام سکوت را شکست و با آهنگ گرفته‌ای که از آن اندوه و ندامت آشکار بود گفت: «چقدر عوض شدی... پس موهایت را کوتاه کردی و...» دلا به میان حرفش دوید: «آری عزیزم، کوتاه کردم و فروختم. حالا به من بگو: خیلی زشت شده‌ام؟ اینطور مرا دوست نداری»؟ جیم نگاهش را از روی صورتش برگرفت و به گرداگرد اتاق به گردش درآورد. زن مضطرب بار دیگر پرسید: «کجا نگاه می‌کنی؟ دنبال چه می‌گردی؟ به تو گفتم که آنها را فروختم. قیافه‌ات را باز کن؛ کمی بخند؛ امشب شب عید است؛ به من بداخلاقی نکن؛ من این موها را به خاطر تو از دست دادم؛ اما هیچ غصه و نگرانی ندارد. باز هم در خواهد آمد. (((((بقیه داستان را در ادامه مطلب دنبال کنید)))))

¤داستان هدیه سال نو قسمت سوم¤

برای شوهر محبوبش از آن بهتر ارمغانی ممکن نبود پیدا کرد. آن همه مغازه‌های مختلف را گشته بود تا سرانجام مطلوب خویش را در آن یافته بود. زنجیری بود ساده و قشنگ که به دست استاد ماهری از پلاتین ساخته شده و با ارزش چنان ساعتی که شوهرش آن را آن همه عزیز و گرامی می‌داشت مطابقت می‌کرد. به قدری ظریف و دلربا بود که «دلا» با یک نگاه شیفته شد و فهمید که از آن بهتر نمی‌تواند هدیه‌ای پیدا کند ـ حتی سادگی و ظرافت آن با شخصیت و مناعت شوهرش هم درست می‌آمد. خوشبختانه قیمتش هم خیلی زیاد نبود، درحدود همان پولی بود که «دلا» با خود داشت: بیست و یک دلار فقط ـ و هشتاد و هفت سنت هم برایش باقی می‌ماند. وقتی آن را به دست گرفت و به طرف خانه برگشت، تمام مدت به این فکر می‌کرد که حتماً شوهرش از دیدن آن بیش از حد انتظار خوشحال می‌شود و طبعاً ساعتش را بیش از پیش گرامی می‌شمرد. داخل خانه شد و با شتاب بالا رفت. (((((بقیه داستان را در ادامه مطلب دنبال کنید)))))

¤داستان هدیه سال نو قسمت دوم¤

آن وقت دست برد و بند گیسوان را از هم گشود، در یک لحظه آبشاری از تارهای طلایی به روی شانه‌های فرو ریخت. در این کاشانه فقر زده و در بین افراد خانواده، فقط دو چیز وجود داشت که برای صاحبانشان غرور و مباهات فراوان ایجاد می‌کرد: یکی ساعت طلای جیبی «جیم» که از پدربزرگش به او به ارث رسیده بود و تنها دارایی کوچک قیمتی آن خانواده را تشکیل می‌داد و دیگری گیسوان و فریبنده و روح‌نواز «دلا» که هر تماشاگری را بی‌اختیار به تحسین و ستایش وا می‌داشت. این تارهای زرین به قدری زیبا و شفاف بودند که اگر ملکه باستانی «سبا» با آن همه ثروت و شهرتش در آن حوالی می‌زیست «دلا» هر روز صبح برای اینکه جواهرات کم‌نظیر ملکه را از رونق و جلا بیندازد، تعمداً گیسوان خود را از پنجره به بیرون می‌افکند و به دست نسیم فرحناک می‌سپرد ـ (((((بقیه داستان را در ادامه مطلب دنبال کنید))))

¤داستان هدیه سال نو قسمت اول¤

یک دلار و هشتاد و هفت سنت. همه‌اش همین بود ـ و شصت سنت آن هم سکه‌های یک سنتی بود؛ سکه‌هایی که طی مدت درازی یک سنت و دو سنت درنتیجه چانه زدن با بقال و سبزی‌فروش و قصاب گرد هم آمده بود؛ سکه‌هایی که با تحمل حرف‌‌های کنایه‌آمیز فروشنده‌ها و تهمت‌های آنها به خست و دنائت و پول‌پرستی جمع شده بود و او همه این تلخی‌ها را به خود هموار کرده بود به امید آنکه بتواند در پایان سال مبلغ مختصری برای خود پس‌انداز کند. (((((بقیه داستان را در ادامه مطلب دنبال کنید)))))