مهمان

ﺍﻣﺸﺐ ﺁﻥ ﺣﺴﺮﺕ ﺩﯾﺮﯾﻨﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺑﺮ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ؛ ﺩﺭ ﻓﺮﻭﺑﻨﺪ ﻭ ﺑﮕﻮ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻬﯽ ﺍﺳﺖ ﺯﯾﻦ ﺳﭙﺲ ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﺭ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ؛ ﺷﺎﻧﻪ ﮐﻮ ﺗﺎ ﮐﻪ ﺳﺮ ﻭ ﺯﻟﻔﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻢ ﻭ ﻭﺣﺸﯽ ﻭ ﺯﯾﺒﺎ ﺳﺎﺯﻡ؛ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﺗﺎﺯﮔﯽ ﻭ ﻧﺮﻣﯽ ﻭ ﻟﻄﻒ ﮔﻮﻧﻪ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﮔﻞ ﺭﻭﯾﺎ ﺳﺎﺯﻡ؛ ﺳﺮﻣﻪ ﮐﻮ ﺗﺎ ﮐﻪ ﭼﻮ ﺑﺮ ﺩﯾﺪﻩ ﮐﺸﻢ ﺭﺍﺯ ﻭ ﻧﺎﺯﯼ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﺨﺸﺪ؛ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﯾﻦ ﺷﻮﻕ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺩﺍﺭﻡ ﺟﻠﻮﻩ ﺑﺮ ﭼﺸﻢ ﺳﯿﺎﻫﻢ ﺑﺨﺸﺪ؛ ﭼﻪ ﺑﭙﻮﺷﻢ ﮐﻪ ﭼﻮ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺁﯾﺪ ﻋﻄﺸﺶ ﻣﻔﺮﻁ ﻭ ﺍﻓﺰﻭﻥ ﮔﺮﺩﺩ؛ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺯ ﺳﺤﺮ ﺳﺨﻨﻢ ﺩﻝ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﺯﺩ ﻭ ﺍﻓﺴﻮﻥ ﮔﺮﺩﺩ؛ ﺁﻩ ﺍﯼ ﺩﺧﺘﺮﮎ ﺧﺪﻣﺘﮑﺎﺭ ﮔﻞ ﺑﺰﻥ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻭ ﺳﯿﻨﻪ ﻣﻦ ﺗﺎ ﮐﻪ ﺣﯿﺮﺍﻥ ﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﺟﻠﻮﻩ ﮔﻞ؛ ﺍﻣﺸﺐ ﺁﻥ ﻋﺎﺷﻖ ﺩﯾﺮﯾﻨﻪ ﻣﻦ ﭼﻮ ﺯ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻨﺸﺴﺖ ﺧﻤﻮﺵ ﺯﺧﻤﻪ ﺑﺮ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺩﻝ ﻭ ﭼﻨﮓ ﺯﻧﻢ؛ ﺑﺎ ﻟﺐ ﺗﺸﻨﻪ ﺩﻭ ﺻﺪ ﺑﻮﺳﻪ ﺷﻮﻕ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺑﺎﺩﻩ ﮔﻠﺮﻧﮓ ﺯﻧﻢ؛ ﻣﺎﻩ ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﺑﯿﻨﺪﻡ ﺩﺭ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻣﺴﺖ ﻭ ﭘﺮﯾﺶ؛ ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﺟﻠﻮﻩ ﮐﻨﻢ ﮐﻮ ﺯ ﺣﺴﺪ ﭘﺮﺩﻩ ﺍﺑﺮ ﮐﺸﺪ ﺑﺮ ﺭﺥ ﺧﻮﯾﺶ؛ ﺗﺎ ﭼﻮ ﺭﻭﯾﺎ ﺷﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﻋﺸﻖ ﮐﻨﺪﺭ ﺍﻭ ﻋﻮﺩ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﺭﯾﺰﻡ؛ ﺯ ﺁﻥ ﺳﭙﺲ ﻫﻤﭽﻮیکی ﮐﻮﻟﯽ ﻣﺴﺖ ﻧﺮﻡ ﻭ ﭘﯿﭽﻨﺪﻩ ﺯ ﺟﺎ ﺑﺮﺧﯿﺰﻡ؛ ﻫﻤﻪ ﺷﺐ ﺷﻌﻠﻪ ﺻﻔﺖ ﺭﻗﺺ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺯ ﭘﺎ ﺍﻓﺘﻢ ﻭ ﻣﺪﻫﻮﺵ ﺷﻮﻡ؛ ﭼﻮ ﻣﺮﺍ ﺗﻨﮓ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﮐﺸﺪ ﻣﺴﺖ ﺁﻥ ﮔﺮﻣﯽ ﺁﻏﻮﺵ ﺷﻮﻡ؛ ﺁﻩ ﮔﻮﯾﯽ ﺯ ﭘﺲ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﺑﺎﻧﮓ ﺁﻫﺴﺘﻪﯼﭘﺎ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ؛ ﺍﯼ ﺧﺪﺍ ، ﺍﻭﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﺧﻤﻮﺵ ﺑﺴﻮﯼ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ

دوبیتی های زیبا از فریدون مشیری

ﺷﺒﯽ ﭘﺮ ﮐﻦ ﺍﺯ ﺑﻮﺳﻪ ﮬﺎ ﺳﺎﻏﺮﻡ؛ ﺑﻪ ﻧﺮﻣﯽ ﺑﯿﺎ ﮬﻤﭽﻮﻥ ﺟﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﺮﻡ؛ ﺗﻨﻢ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﺯﺍﻥ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ؛ ﻓﺮﺩﺍ ﻧﯿﺎﺑﻨﺪکسی ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﻡ ‏*‏*********************** ﻟﺐ ﺧﺸﮑﻢ ﺑﺒﯿﻦ ﭼﺸﻢ ﺗﺮﻡ ﺭﺍ؛ﺑﯿﺎ ﺍﺯ ﺑﺎﺩﻩ ﭘﺮ ﮐﻦ ﺳﺎﻏﺮﻡ ﺭﺍ؛ ﺩﻟﻢ ﺩﺭ ﺗﻨﮕﻨﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﻗﻔﺲ ﻣﺮﺩ؛ ﺭﺳﯿﺪ ﺁﻥ ﺩﻡ ﮐﻪ ﺑﮕﺸﺎﯾﯽ ﭘﺮﻡ ﺭﺍ ‏*‏*********************** ﺑﻪ ﺍﻣﯿﺪ ﻧﮕﺎﮬﺖ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻥ؛ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺷﺎﻧﻪ ﮬﺎﯾﺖ ﺳﺮ ﻧﮭﺎﺩﻥ ؛ﺧﻮﺷﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺁﺭﺯﻭﯾﯽ ﺍﺳﺖ؛ ﺩﮬﺎﻥ ﮐﻮﭼﮑﺖ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﻪ ﺩﺍﺩﻥ ‏*‏*********************** ﺑﺮﺍﯼ ﭼﺸﻢ ﺧﺎﻣﻮﺷﺖ ﺑﻤﯿﺮﻡ؛ ﮐﻨﺎﺭ ﭼﺸﻤﻪ ﻧﻮﺷﺖ ﺑﻤﯿﺮﻡ؛ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﮬﻢ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺷﺖ ﺑﮕﯿﺮﻡ؛ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﮬﻢ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺷﺖ ﺑﻤﯿﺮﻡ ‏*‏*********************** ﺷﮑﻔﺘﯽ ﮬﻤﭽﻮ ﮔﻞ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﻭﺍﻧﻢ؛ ﺩﺭﺧﺸﯿﺪﯼ ﭼﻮ ﻣﯽ ﺩﺭ ﺟﺎﻡ ﺟﺎﻧﻢ؛ ﺑﻪ ﺑﺎﻝ ﻧﻐﻤﻪ ﺁﻥ ﭼﺸﻢ ﻭﺣﺸﯽ؛ ﮐﺸﺎﻧﺪﯼ ﺗﺎ ﺑﮭﺸﺖ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻢ *********************** ﮬﻤﻪ ﺫﺭﺍﺕ ﺟﺎﻥ ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﺑﺎ ﺩﻭﺳﺖ؛ ﮬﻤﻪ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﺍﻡ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﺍﻭﺳﺖ؛ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺖ ﺍﯾﻨﺠﺎ؛ ﺧﺪﺍیا ﺍﯾﻦ ﻣﻨﻢ ﯾﺎ ﺍﻭﺳﺖ ﺍﯾﻨﺠﺎ ؟

تامرگ نیامده ست

ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻡ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻣﺮﮒ ﺁﯾﺪ ﻭ ﮔﻮﯾﺪﻡ ﺯ ﺟﺎ ﺑﺮﺧﯿﺰ؛ ﺍﯾﻦ ﺟﺎﻣﻪ ﻋﺎﺭﯾﺖ ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﺍﻓﮑﻦ ﻭﯾﻦ ﺑﺎﺩﻩ ﺟﺎﻧﮕﺰﺍ ﺑﻪ ﮐﺎﻣﺖ ﺭﯾﺰﺍ؛ ﺧﻮﺍﮬﻢ ﮐﻪ ﻣﮕﺮ ﺯ ﻣﺮﮒ ﺑﮕﺮﯾﺰﻡ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﺩ ﻭ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺷﻢ؛ ﭘﯿﻤﺎﻧﻪ ﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﺮﮒ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻡ ﻣﯽ ﻟﺮﺯﻡ ﻭ ﺑﺎ ﮬﺮﺍﺱ ﻣﯽ ﻧﻮﺷﻢ؛ ﺁﻥ ﺩﻭﺭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﯾﺎﺭ ﮬﻮﻝ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﺑﯽ ﺭﻭﺡ ﻓﺴﺮﺩﻩ ﺧﻔﺘﻪ ﺩﺭ ﮔﻮﺭﻡ؛ ﻟﺐ ﺑﺮ ﻟﺐ ﻣﻦ ﻧﮭﺎﺩﻩ ﮐﮋﺩﻣﮭﺎ ﺑﺎﺯﯾﭽﻪ ﻣﺎﺭ ﻭ ﻃﻌﻤﻪ ﻣﻮﺭﻡ؛ ﺩﺭ ﻇﻠﻤﺖ ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﮐﻪ ﺗﻨﮭﺎ ﻣﺮﮒ ﺑﻨﺸﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺩﺧﻤﻪ ﮬﺎ؛ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﻭﻣﺎﻧﺪﻩ ﻣﺎﺭ ﻭ ﻣﻮﺭ ﻭ ﮐﮋﺩﻡ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮐﺎﻭﺩ ﻭ ﺯﻭﺯﻩ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ ﮐﻔﺘﺎﺭ؛ ﺭﻭﺯﯼ ﺩﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﻻﺷﻪ ﻏﻮﻏﺎﯾﯽ ﺍﺳﺖ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺳﮑﻮﺕ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ؛ ﻏﻮﻏﺎ ﺭﻭﯾﺪ ﺯ ﻧﺴﯿﻢ ﻣﺮﮒ ﺧﺎﺭﯼ ﭼﻨﺪ ﭘﻮﺷﺪ ﺭﺥ ﺁﻥ ﻣﻐﺎﮎ ﻭﺣﺸﺖ ﺯﺍ؛ ﺳﺎﻟﯽ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻦ ﮔﻮﺭ ﺧﺎﮎ ﺧﻮﺍﮬﺪ ﺷﺪ؛ ﻭﺯ ﺧﺎﻃﺮ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺑﯽ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺍﯾﻦ ﻗﺼﻪ ﺩﺭﺩﻧﺎﮎ ﺧﻮﺍﮬﺪ ﺷﺪ؛ ﺍﯼ ﺭﮬﮕﺬﺭﺍﻥ ﻭﺍﺩﯼ ﮬﺴﺘﯽ ﺍﺯ ﻭﺣﺸﺖ ﻣﺮﮒ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ ﻓﺮﯾﺎﺩ؛ ﺑﺮ ﺳﯿﻨﻪ ﺳﺮﺩ ﮔﻮﺭ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻔﺖ ﮬﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻣﺎﺭ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﺍﺩ؛ ﺍﯼ ﻭﺍﯼ ﭼﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺟﺎﻧﺴﻮﺯﯼ ﺍﯾﻨﺴﺖ ﺣﺪﯾﺚ ﺗﻠﺦ ﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﻩ ﺭﻭﺯﻩ ﻋﻤﺮ؛ ﺑﺎ ﮬﻤﻪ ﺗﻠﺨﯽ ﺍﻧﺼﺎﻑ ﺍﮔﺮ ﺩﮬﯿﻢ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﮔﻮﺭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺭﻭ ﻧﮕﺮﺩﺍﻧﻢ ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺗﺎﺑﺎﻧﻢ؛ ﻣﻦ ﺭﻭﺯﯼ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﺮﮒ ﺭﻭ ﮐﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﮐﺮﺩﻩ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﻢ؛ ﻣﻦ ﺗﺸﻨﻪ ﺍﯾﻦ ﮬﻮﺍﯼ ﺟﺎﻥ ﺑﺨﺸﻢ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺍﯾﻦ ﺑﮭﺎﺭ ﻭ ﭘﺎﯾﯿﺰﻡ؛ ﺗﺎ ﻣﺮﮒ ﻧﯿﺎﻣﺪﺳﺖ ﺑﺮﺧﯿﺰﻡ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻦ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﯿﺎﻭﯾﺰﻡ

ستاره گم شدوخورشیدسرزد

ﺳﺘﺎﺭﻩ ﮔﻢ ﺷﺪ ﻭ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺳﺮ ﺯﺩ؛ ﭘﺮﺳﺘﻮﯾﯽ ﺑﻪ ﺑﺎﻡ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺮ ﺯﺩ ؛ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺻﺒﺤﻢ صفاﯼ ﺁﺭﺯﻭﯾﯽ؛ ﺷﺐ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﺭﺍ ﺭﻧﮓ ﺳﺤﺮ ﺯﺩ ؛ ﭘﺮﺳﺘﻮ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺍﻡ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﮎ؛ ﮔﺸﺎﯾﻢ ﭘﺮ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺑﺎﻡ ﺍﻓﻼﮎ ؛ ﺯ ﭼﺸﻢ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﺑﯽ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﮔﺮﺩﻭﻥ؛ ﺩﺭ ﺁﻭﯾﺰﻡ ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎﯾﯽ ﻃﺮﺑﻨﺎﮎ ؛ ﭘﺮﺳﺘﻮ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺎﻡ ﮬﺴﺘﯽ؛ ﺑﺨﻮﺍﻧﻢ ﻧﻐﻤﻪ ﮬﺎﯼ ﺷﻮﻕ ﻭ ﻣﺴﺘﯽ؛ ﺳﺮﻭﺩﯼ ﺳﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﺎ ﺧﺎﻃﺮﯼ ﺷﺎﺩ؛ ﺳﺮﻭﺩ ﻋﺸﻖ ﻭ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﭘﺮﺳﺘﯽ ؛ ﭘﺮﺳﺘﻮ ﺑﺎﺷﻢ ﺍﺯ ﺑﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﺑﺎﻣﯽ؛ ﺻﻔﺎﯼ ﺻﺒﺢ ﺭﺍ ﮔﻮﯾﻢ ﺳﻼﻣﯽ ؛ ﺑﮭﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻡ ﮬﺮ ﺟﺎ ﻧﻮﯾﺪﯼ ؛ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﮬﻢ ﮬﺮ ﺳﻮ ﭘﯿﺎﻣﯽ؛ ﺗﻮ ﮬﻢ ﺭﻭﺯﯼ ﺍﮔﺮ ﭘﺮﺳﯽ ﺯ ﺣﺎﻟﻢ؛ ﻟﺐ ﺑﺎﻣﺖ ﺯ ﺣﺎﻝ ﺩﻝ ﺑﻨﺎﻟﻢ ؛ ﻭﮔﺮ ﭘﺮﻭﺍ ﮐﻨﻢ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﮕﯿﺮﯼ؛ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﺯﻧﯽ ﺳﻨﮕﯽ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﻢ

ای زلال پاک

ﻣﺎﮬﯽ ﮬﻤﯿﺸﻪ ﺗﺸﻨﻪ ﺍﻡ ﺩﺭ ﺯﻻﻝ ﻟﻄﻒ ﺑﯿﮑﺮﺍﻥ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺑﺮﺩ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﮬﺮ ﮐﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﯿﻞ ﺍﻭﺳﺖ؛ ﻣﻮﺝ ﺩﯾﺪﮔﺎﻥ ﻣﮭﺮﺑﺎﻥ ﺗﻮ ﺯﯾﺮ ﺑﺎﻝ ﻣﺮﻏﮑﺎﻥ ﺧﻨﺪﻩ ﮬﺎ ﺕ ﺯﯾﺮ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺩﺍﻍ ﺑﻮﺳﻪ ﮬﺎﺕ ﺍﯼ ﺯﻻﻝ ﭘﺎﮎ ﺟﺮﻋﻪ ﺟﺮﻋﻪ ﺟﺮﻋﻪ ﻣﯽ ﮐﺸﻢ ﺗﺮﺍ ﺑﻪ ﮐﺎﻡ ﺧﻮﯾﺶ ﺗﺎ ﮐﻪ ﭘﺮ ﺷﻮﺩ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺯ ﺟﺎﻥ ﺗﻮ ﺍﯼ ﮬﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮﺏ ﺍﯼ ﮬﻤﯿﺸﻪ ﺁﺷﻨﺎ ﮬﺮ ﻃﺮﻑ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﺎ ﮬﻤﻪ ﮐﺮﺍﻧﻪ ﻩ ﺍﯼ ﺩﻭﺭ ﻋﻄﺮ ﻭ ﺧﻨﺪﻩ ﻭ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺷﻨﺎ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺑﺎﺯﻭﺍﻥ ﺗﻮ ﻣﺎﮬﯽ ﮬﻤﯿﺸﻪ ﺗﺸﻨﻪ ﺍﻡ ﺍﯼ ﺯﻻﻝ ﺗﺎﺑﻨﺎﮎ ﮏﯾﻧﻔﺲ ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﮬﺎ ﮐﻨﯽ ﻣﺎﮬﯽ ﺗﻮ ﺟﺎﻥ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺭﻭﯼ ﺧﺎﮎ

تنهانگاه

ﺗﻨﮭﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﺒﺴﻢ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﺎ؛ ﺗﻨﮭﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﺒﺴﻢ؛ ﺍﻣﺎ ﻧﻪ ﮔﺎﮬﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺗﺐ ﮬﯿﺠﺎﻥ ﮬﺎ ﺑﯽ ﺗﺎﺏ ﻣﯽ ﺷﺪﯾﻢ ؛ﮔﺎﮬﯽ ﮐﻪ ﻗﻠﺒﮭﺎﻣﺎﻥ ﻣﯽ ﮐﻮﻓﺖ ﺳﮭﻤﮕﯿﻦ؛ ﮔﺎﮬﯽ ﮐﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﮬﺎﻣﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﮐﻮﮬﺮﻩ ﻣﯿﮕﺪﺍﺧﺖ؛ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺍﯾﻦ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﭘﺎﮎ؛ ﮐﺰ ﺷﻮﻕ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺩﺍﻣﻦ ﮬﻢ ﻣﯿﮕﺬﺍﺷﺘﻨﺪ؛ ﻭﺯ ﺍﯾﻦ ﭘﻞ ﺑﺰﺭﮒ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺩﺳﺖ ﮬﺎ ﺩﻟﮭﺎﯼ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﻠﻮﺕ ﮬﻢ ﺭﺍﻩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ؛ یک ﺑﺎﺭ ﻧﯿﺰ ﯾﺎﺩﺕ ﺍﮔﺮ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﻭﻗﺘﯽ ﺗﻮ ﺭﺍﮬﯽ ﺳﻔﺮﯼ ﺑﻮﺩﯼ یک ﻟﺤﻈﻪ ﻭﺍﯼ ﺗﻨﮭﺎیک ﻟﺤﻈﻪ ﺳﺮ ﺭﻭﯼ ﺷﺎﻧﻪ ﮬﺎﯼ ﮬﻢ ﺁﻭﺭﺩﯾﻢ؛ ﺑﺎ ﮬﻢ ﮔﺮﯾﺴﺘﯿﻢ ﺗﻨﮭﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﺒﺴﻢ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﺎ؛ ﻣﺎ ﭘﺎﮎ ﺯﯾﺴﺘﯿﻢ ﺍﯼ ﺳﺮﮐﺸﯿﺪﻩ ﺍﺯ ﺻﺪﻑ ﺳﺎﻟﮭﺎﯼ ﭘﯿﺶ ﺍﯼ ﺑﺎﺯﮔﺸﺘﻪ ﺍﺯ ﺳﻔﺮ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺩﻭﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﮬﺎﯼ ﺧﻮﺏ ﺗﻮ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﻮﺩﯼ ﺑﺨﺸﻨﺪﻩ