درسکوت انتظار روی او

ﺩﺭ ﺳﮑﻮﺕ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺭﻭﯼ ﺍﻭ ﻟﺤﻈﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺑﻮﺩ؛ ﻫﻤﭽﻮ ﺭﻩ ﭘﯿﻤﺎﯼ ﺷﺐ ﻫﺎﯼ ﮐﻮﯾﺮ ﺁﺭﺯﻭﯼ ﻣﻦ ﻃﻠﻮﻉ ﻣﺎﻩ ﺑﻮﺩ؛ ♥ ﺩﺭ ﻫﺠﻮﻡ ﻧﺎﺷﮑﯿﺒﯽ ﻫﺎﯼ ﺳﺨﺖ– ﺑﺎ ﻃﻨﯿﻦ ﺯﻧﮓ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ؛ ﺷﻬﺮﺯﺍﺩ ﭼﺸﻢ ﺍﻭ ﺑﺎ ﻧﺎﺯ ﮔﻔﺖ: ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻋﺸﻖ ﻣﺎ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﺪ؛ ♥ ﭘﻨﺠﻪ ﺍﺵ ﭼﻮﻥ ﻗﻔﻞ ﺷﺪ ﺩﺭ ﭘﻨﺠﻪ ﺍﻡ؛ ﺧﻮﻥ ﻋﺸﻘﯽ ﺗﺎﺯﻩ ﺩﺭ ﺭﮒ ﻫﺎ ﺩﻭﯾﺪ ؛ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﻣﻦ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺭﺥ ﻣﻬﺘﺎﺑﯽ ﺍﺵ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺩﻣﯿﺪ؛ ♥ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯾﺶ ﭼﻮﻥ ﺩﻭ ﺯﻧﺠﯿﺮ ﻃﻼ ؛ ﻧﺮﻡ ﻧﺮﻣﮏ ﺣﻠﻘﻪ ﺷﺪ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻧﻢ؛ ﺩﺭ ﺷﮑﻮﻩ ﺑﻮﺳﻪ ﻫﺎﯼ ﮔﺮﻡ ﺧﻮﯾﺶ؛ ﺭﯾﺨﺖ ﺧﻮﻥ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺩﺭ ﺗﻨﻢ؛ ♥ ﻟﺐ ﭼﻮ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﺯ ﻟﺐ ﻫﺎﯼ ﻣﻦ؛ ﻣﻮﺝ ﻣﯿﺰﺩ ﻋﺸﻖ ﺩﺭ ﺳﯿﻤﺎﯼ ﺍﻭ؛ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ ﺑﺮ ﻟﺐ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﯾﺶ؛ ﺗﺎ ﮔﺬﺍﺭﻡ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺮ ﻟﺐ ﻫﺎﯼ ﺍﻭ؛ ♥ ﺍﻭ ﺑﻪ ﮔﺮﻣﯽ.«ﺑﻮﺳﻪ ﺩه»ﻣﻦ«ﺑﻮﺳﻪ ﺧﻮﺍﻩ» ؛ ﻣﺴﺖ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺏ ﺑﻮﺳﻪ ﻫﺎ؛ ﭼﻮﻥ ﺩﻭ ﻣﺎﻫﯽ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﻋﺸﻖ؛ ﺑﯿﻦ ﻟﺐ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﺣﺒﺎﺏ ﺑﻮﺳﻪ ﻫﺎ؛ ♥ ﭘﺮ ﻋﻄﺶ ﻟﺐ ﻫﺎﯼ ﺭﺥ ﭘﯿﻤﺎﯼ ﻣﻦ؛ ﻧﺮﻡ ﻧﺮﻣﮏ ﺑﺮ ﮔﻞ ﺭﻭﯾﺶ ﺧﺰﯾﺪ؛ ﺑﺎ ﺳﺮﺍﻧﮕﺸﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﻕ ﺑﻮﺳﻪ ﺩﺍﺷﺖ؛ ﭘﻨﺠﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﺩﺭ ﺑﻦ ﻣﻮﯾﺶ ﺧﺰﯾﺪ؛ ♥ ﺳﺮ ﻧﻬﺎﺩﻡ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﺮ ﺳﯿﻨﻪ ﺍﺵ؛ ﺧﻮﺍﺑﮕﺎﻩ ﻣﺮﻣﺮﯾﻨﯽ ﺩﺍﺷﺘﻢ ؛ ﻟﺐ ﻓﺸﺮﺩﻡ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺑﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﺵ؛ ﺑﻮﺳﻪ ﮔﺎﻩ ﻧﺎﺯﻧﯿﻨﯽ ﺩﺍﺷﺘﻢ؛ ♥ ﺷﯿﺐ ﭘﺴﺘﺎﻧﺶ ﭼﻮ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﺎﻏﻬﺎ؛ ﻋﻄﺮ ﻣﺴﺘﯽ ﺑﺨﺶ ﺳﮑﺮ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﺩﺍﺷﺖ ؛ ﺳﺎﻗﯽ ﻟﺐ ﻫﺎﯼ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻧﻔﺲ؛ ﺳﺎﻏﺮﯼ ﺍﺯ ﺑﻮﺳﻪ ﻫﺎ ﻟﺒﺮﯾﺰ ﺩﺍﺷﺖ؛ ♥ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ ﺑﺮ ﻫﺮ ﮔﻞ ﺑﺎﻍ ﺗﻨﺶ؛ ﺩﻭ ﻟﺐ ﻣﻦ ﺩﻭ ﭘﺮ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺑﻮﺩ ؛ ﻣﺴﺖ ﺑﻮﺩﻡ ﻣﺴﺖ ﻧﮑﻬﺖ ﻫﺎﯼ ﺍﻭ ؛ ﺭﺍﺳﺘﯽ ﭘﺎ ﺗﺎ ﺳﺮﺵ ﮔﻠﺨﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩ؛ ♥ ﺍﺯ ﻟﺒﺎﻥ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺨﺸﺸﺶ ﻧﺮﻡ ﻧﺮﻡ ؛ ﮔﺮﻡ ﺷﺪ ﭘﺎ ﺗﺎ ﺳﺮ ﻣﻦ، ﺩﺍﻍ ﺷﺪ؛ ﻏﻨﭽﻪ ﻫﺎﯼ ﻋﺸﻖ ﻧﻮ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺷﮑﻔﺖ ؛ ﻏﻨﭽﻪﻫﺎ ﮔﻞ ﮔﺸﺖ ﻭ ﮔﻞ ﻫﺎ ﺑﺎﻍ ﺷﺪ؛ ♥ ﻭﺍﯼ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻟﺐ ﻫﺎﯼ ﺷﻮﺭ ﺍﻓﮑﻦ ﮐﻪ ﺑﻮﺩ ؛ ﺍﺯ ﻧﺴﯿﻢ ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﯽ ﻧﺮﻡ ﺗﺮ؛ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻟﺬﺕ ﻣﻮﺝ ﻧﮕﺎﻩ؛ ﺍﯾﻦ یک ﺍﺯ ﺁﻥ ﺁﻥ یک ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮔﺮﻡ ﺗﺮ؛ ♥ ﺁﺗﺶ ﻋﺸﻘﺶ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﺷﻌﻠﻪ ﺭﯾﺨﺖ ؛ ﺭﺍﺳﺘﯽ ﺩﺭ ﻋﺸﻖ ﻭﺭﺯﯼ ﺩﺍﻍ ﺑﻮﺩ؛ ﮔﻠﺮﺥ ﻭ ﮔﻠﭽﻬﺮﻩ ﻫﺎ ﺩﯾﺪﻡ ﺑﺴﯽ؛ ﺍﻭ ﻧﻪ یک ﮔﻞ یک ﺟﻬﺎﻥ ﮔﻞ ﺑﺎﻍ ﺑﻮﺩ؛ ♥ ﮔﻔﺘﻤﺶ:ﺍﯼ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﺧﻮﺏ ﺁﻣﺪی؛ ﺗﺎ ﺑﺘﺎﺑﯽ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺷﺐ ﻫﺎﯼ ﻣﻦ؛ ﺗﻮ ﺷﺮﺍﺑﯽ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﻣﯿﻨﺎﯼ ﺗﻮﺳﺖ ؛ ﺑﺎ ﻟﺒﺖ ﻟﺒﺮﯾﺰ ﮐﻦ ﻣﯿﻨﺎﯼ ﻣﻦ ♥ ﻓﺎﺵ ﮔﻮﯾﻢ:ﺗﺎﺑﺶ ﻋﺸﻘﯽ ﺑﺰﺭﮒ؛ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻧﻢ ﺩﺭ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﺩﺭ ﮔﺮﻓﺖ؛ ﺍﯾﻦ ﺩﻟﻢ ﮐﺰ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﻫﺎ ﻣﯽ ﮔﺮﯾﺨﺖ؛ ﺑﺎﺭ ﺩﯾﮕﺮ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺍﺯ ﺳﺮ ﮔﺮﻓﺖ

رازحلقه

ﺩﺧﺘﺮﮎ ﺧﻨﺪﻩ ﮐﻨﺎﻥ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﭼﯿﺴﺖ ﺭﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺣﻠﻘﻪﯼﺯﺭ؟ ﺭﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﻪ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﻣﺮﺍ ﺍﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺗﻨﮓ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺑﺮ؟ ﺭﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﭼﻬﺮﻩﯼﺍﻭ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﺎﺑﺶ ﻭ ﺭﺧﺸﻨﺪﮔﯽ ﺍﺳﺖ؟ ﻣﺮﺩ ﺣﯿﺮﺍﻥ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺣﻠﻘﻪﯼﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﺍﺳﺖ ، ﺣﻠﻘﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ:ﻣﺒﺎﺭﮎ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﺧﺘﺮﮎ ﮔﻔﺖ:ﺩﺭﯾﻐﺎ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﻣﻌﻨﯽ ﺁﻥ ﺷﮏ ﺑﺎﺷﺪ ﺳﺎﻝ ﻫﺎ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺷﺒﯽ ﺯﻧﯽ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ ﻧﻈﺮ ﮐﺮﺩ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺣﻠﻘﻪﯼ ﺯﺭ ﺩﯾﺪ ﺩﺭ ﻧﻘﺶ ﻓﺮﻭﺯﻧﺪﻩﯼﺍﻭ ﺭﻭﺯﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻣﯿﺪ ﻭﻓﺎﯼ ﺷﻮﻫﺮ ﺑﻪ ﻫﺪﺭ ﺭﻓﺘﻪ ، ﻫﺪﺭ ﺯﻥ ﭘﺮﯾﺸﺎﻥ ﺷﺪ ﻭ ﻧﺎﻟﯿﺪ ﮐﻪ ﻭﺍﯼ ﻭﺍﯼ ، ﺍﯾﻦ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﭼﻬﺮﻩﯼﺍﻭ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺗﺎﺑﺶ ﻭ ﺭﺧﺸﻨﺪﮔﯽ ﺍﺳﺖ ﺣﻠﻘﻪﯼﺑﺮﺩﮔﯽ ﻭ ﺑﻨﺪﮔﯽ ﺍﺳﺖ

ظهرتابستان

ﻣﻌﺸﻮﻕ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺷﯿﺸﻪ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﻣﯽ ﺗﺎﺑﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ ﯾﺎﺩ ﻇﻬﺮﻫﺎﯼ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﻇﻬﺮﻫﺎﯼ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺩﻭﺭ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﺩﺭﺑﺰﺭﮔﻢ ﻇﻬﺮﻫﺎﯼ ﺑﭽﮕﯽ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻫﺎﯼ ﺧﯿﻠﯽ ﺩﻭﺭ ﯾﺎﺩ ﻇﻬﺮﻫﺎﯼ ﺩﺍﻍ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﺯﯾﺮ ﺳﺎﯾﻪ ﺩﺭﺧﺖ ﻫﺎ ﯾﺎﺩﺕ ﻫﺴﺖ؟ ﺩﻟﺒﻨﺪﻡ ﻣﺤﺒﻮﺑﻢ ﯾﺎﺩﻡ ﻫﺴﺖ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻟﺖ ﻣﯽ ﺁﻣﺪﻡ ﻭ ﭘﺎﯼ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺗﺎ ﺁﻥ ﻣﯿﻌﺎﺩﮔﺎﻩ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﺍﺯ ﮐﻮﭼﻪ ﻭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﺗﻮﺑﺎﻥ ﺍﺯ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭﻫﺎﯼ ﺗﻨﮓ ﺍﺯ ﺯﯾﺮ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﭘﺮ ﺳﺎﯾﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻫﻢ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻣﺎﻧﺘﻮﯼ ﺁﺑﯽ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﺟﯿﻦ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺁﻥ ﮐﻔﺶ ﻫﺎﯼ ﮐﺘﺎﻧﯽ ﻭ ﺟﻮﺭﺍﺏ ﻫﺎﯼ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺭﻧﮕﯽ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺁﻥ ﮐﻔﺶ ﻫﺎﯼ ﺍﺳﭙﻮﺭﺕ ﻭﺭﺯﺷﯽ ﺁﺑﯽ ﯾﺎﺩﺕ ﻫﺴﺖ؟ ﭼﻪ ﺭﻭﺯﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮﺩ ﭼﻘﺪﺭ ﺯﻭﺩ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺣﺴﺮﺕ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺗﺎ ﺍﺑﺪ ﺁﻥ ﻣﺴﯿﺮ ﺭﺍ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﯾﺎ ﺳﻮﺍﺭﻩ ﻫﺮ ﺭﻭﺯﻩ ﻃﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﻓﻀﺎﯼ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﻫﺎ ﯾﺎ ﺁﻥ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭﻫﺎﯼ ﺗﻨﮓ ﺟﺎﯼ ﭘﺎﯼ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﻭ ﺻﺪﺍﯼ ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺷﻨﻮﻡ ﻭ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻡ ﻭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺎﻧﻢ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﻨﻢ

دریای خون

ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺟﺎﯼ ﺩﻝ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﺧﻮﻥ ﺩﺭ ﺳﯿﻨﻪ ﺩﺍﺭﻡ؛ ﻭﻟﯽ ﺩﺭ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﺩﻝ ﮐﻢ ﻣﯿﺎﺭﻡ؛ ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺭﻭﺑﺮﻭﯾﯽ ﻣﺚ ﺁﺋﯿﻨﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ؛ ﻭﻟﯽ ﭼﺸﻤﺎﻡ ﺑﺴﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﺳﯿﺮ ﺩﯾﺪﻥ؛ ﻧﻪ یک ﺩﻝ ﻧﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﺩﻝ ﻫﻤﻪ ﺩﻝ ﻫﺎﯼ ﻋﺎﻟﻢ؛ ﻫﻤﻪ ﺩﻝ ﻫﺎ ﺭﻭ ﻣﯿﺨﻮﺍﻡ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ؛ ﺗﻮﯾﯽ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺗﻮﯾﯽ ﺷﻌﺮ ﻣﺠﺴﻢ؛ ﺗﻮ ﻗﺎﺏ ﻗﺼﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺳﺤﺮ ﮔﻞ ﮐﺮﺩﻩ ﺷﺒﻨﻢ؛ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎﺕ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﺨﻤﻞ ﺷﺮﺍﺏ ﻧﺎﺏ ﺷﯿﺮﺍﺯ؛ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﯿﺨﻮﻧﻪ ﺁﻏﺎﺯ ﻫﺰﺍﺭ ﻭیک ﺷﺐ ﺭﺍﺯ؛ ﻣﯿﺨﻮﺍﻡ ﺗﻮ ﺭﻭ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻧﻪ یک ﺑﺎﺭ ﻧﻪ ﺻﺪ ﺑﺎﺭ ﺑﻪ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﻧﻔﺲ ﻫﺎﻡ؛ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﯾﺪﻥ ﺗﻮ ﻧﻪ یک ﭼﺸﻢ ﻧﻪ ﺻﺪ ﭼﺸﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﺸﻤﺎ ﺭﻭ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻡ؛ ﺗﻮ ﺭﻭ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺚ ﮔﻞ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﻮﺋﯿﺪ؛ ﺑﺎ ﻫﺮﭼﯽ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﺩﻧﯿﺎﺳﺖ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮ ﺭﻭ ﺩﯾﺪ؛ ﺗﻮ ﺭﻭ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺚ ﻣﺎﻩ ﺭﻭ ﻗﻠﻪ ﻫﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ؛ ﺑﺎ ﻫﺮﭼﯽ ﻟﺐ ﺗﻮ ﺩﻧﯿﺎﺳﺖ ﺗﻮ ﺭﻭ ﺑﺎﯾﺪ ﺻﺪﺍ ﮐﺮﺩ؛ ﻣﯿﺨﻮﺍﻡ ﺗﻮ ﺭﻭ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻧﻪ یک ﺑﺎﺭ ﻧﻪ ﺻﺪ ﺑﺎﺭ ﺑﻪ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﻧﻔﺲ ﻫﺎﻡ؛ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﯾﺪﻥ ﺗﻮ ﻧﻪ یک ﭼﺸﻢ ﻧﻪ ﺻﺪ ﭼﺸﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﺸﻤﺎ ﺭﻭ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻡ

شدم خسته من ازجور زمانه

ﻫﻤﻪ ﻋﺸﻖ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺭﺍﺯ ﻭ ﻫﻤﻪ ﯾﺎﺭ؛ ﻫﻤﻪ ﺩﺭﺩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺯﺟﺮ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺯﺍﺭ؛ ﻫﻤﻪ ﻓﮑﺮ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﻭ ﺩﻭ ﺭﻧﮕﯽ ؛ﻫﻤﻪ ﺭﺍﻩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺁﻩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﻫﺎﺭ؛ ﺗﻮ ﺭﻓﺘﯽ ﻭ ﺩﻟﻢ ﺧﺴﺘﻪ ﺯ ﻋﺎﻟﻢ؛ ﺷﺪﯼ ﻏﺎﯾﺐ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﯾﺪﻩﯼ ﺧﻮﻧﺒﺎﺭ؛ ﺗﻮ ﺭﻓﺘﯽ وﻧﮑﺮﺩﯼ ﺯﺩﻟﻢ ﯾﺎﺩ ؛ﻫﻤﻪ ﻧﺎﺯ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺳﺎﺯ ﻭ ﻫﻤﻪ ﻧﺎﺭ؛ ﺑﺒﯿﻦ ﺧﺎﻧﻪﯼﻋﺸﻘﻢ ﺷﺪﻩ ﻭﯾﺮﺍﻥ؛ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺁﻥ ﺩﺧﻤﻪ ﻭ ﺩﯾﻮﺍﺭ؛ ﺷﮑﺴﺘﯽ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺒﯽ؛ ﻫﻤﻪ ﺳﻮﺯ ﻭ ﻫﻤﻪ ﻗﻬﺮ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺧﺎﺭ؛ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﯽ ﻭﻓﺎﯾﯽ ﺩﺭ ﻧﮕﺎﻫﺖ؛ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺑﯽ ﺻﺪﺍ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻪﯼ ﺩﺍﺭ؛ ﺷﺪم ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺟﻮﺭ ﺯﻣﺎﻧﻪ؛ ﺩﻫﻢ ﮔﺮﺩﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺩﺍﺭ

کاش امشب یلداباشد

ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺎﺭﺍﻧﻢ ﮐﻦ ﺍﻣﺸﺐ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻟﻢ ﺳﻨﮓ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﮕﺬﺍﺭ! ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻏﻮﺷﻢ ﺟﺪﺍ ﮐﻦ ﻭ ﺩﺳﺘﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭﺭﻡ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﻦ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﻫﻢ ﺍﮔﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﺍﺵ ﺭﺍ ﻧﺜﺎﺭﻡ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﻌﺮﮐﻪ ﺍﺳﺖ... ﺁﺭﺯﻭﯾﯽ ﻧﻤﯽ ﻣﺎﻧﺪ، ﺟﺰ ﺍﯾﻨﮑﻪ؛ ﺍﻣﺸﺐ"ﯾﻠﺪﺍ"ﺑﺎﺷﺪ