گل مهرتو

ﮔﻠﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﯾﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﻣﻦ ﮬﺪﯾﻪ ﺁﻭﺭﺩﯼ ﺍﯼ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺭﺥ ﻧﺎﺯﻧﯿﻦ ﺗﻮ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﭘﮋﻣﺮﺩ ﮬﻤﻪ ﻟﻄﻒ ﻭ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺍﺵ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺣﺴﺮﺕ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﮬﻮﺵ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻣﯽ ﺑﺮﺩ ﮔﺮﻣﺎﯼ ﺷﺐ ﺑﺮﺩ ﺻﻔﺎﯼ ﺗﻮ ﺍﻣﺎ ﮔﻠﯽ ﭘﺎﯾﺪﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﺑﮭﺸﺘﯽ ﮬﻤﯿﺸﻪ ﺑﮭﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﮔﻞ ﻣﮭﺮ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻭ ﺟﺎﻥ ﮔﻞ ﺑﯽ ﺧﺰﺍﻥ ﮔﻞ ﺗﺎ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﻡ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭ ﺍﺳﺖ

آهنگ پیشواز ایرانسل

بهاری پراز ارغوان

ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﯼ ﮔﻞ ﺟﮭﺎﻥ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ؛ ﺗﻮ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻣﻨﯽ ﺟﺎﻥ ﺟﺎﻥ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ؛ ﭼﻮ ﻣﯽ ﺗﺎﺑﺪ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﺍﺕ؛ ﮐﺮﺍﻥ ﺗﺎ ﮐﺮﺍﻥ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ؛ﭼﻮ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﻣﻦ ﺁﯾﯽ ﺑﻪ ﻣﮭﺮ؛ ﺑﮭﺎﺭﯼ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ؛ ﮐﻨﺎﺭ ﺗﻮ ﮬﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﮔﻮﯾﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﯾﺶ؛ ﮐﻪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﺑﯽ ﮐﺮﺍﻥ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ؛ ﺭﻭﺍﻧﻢ ﺑﯿﺎﺳﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﮬﺮ ﻏﻤﯽ ﭼﻮ ﺑﯿﻨﻢ؛ ﮐﻪ ﻣﮭﺮﺕ ﺭﻭﺍﻥ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ؛ ﭼﻪ ﻏﻢ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﺯ ﺗﻠﺨﯽ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ؛ ﺷﮑﺮﺧﻨﺪﻩ ﺁﻥ ﺩﮬﺎﻥ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ

عشق هرجاروکندآنجاخوش است

ﻋﺸﻖ ﮬﺮﺟﺎ ﺭﻭ ﮐﻨﺪ ﺁﻧﺠﺎ ﺧﻮﺵ ﺍﺳﺖ؛ ﮔﺮ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﺍﻓﮑﻨﺪ ﺩﺭﯾﺎ ﺧﻮﺵ ﺍﺳﺖ؛ ﮔﺮ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﺩﻟﮑﺶ ﺍﺳﺖ؛ ﺍﯼ ﺧﻮﺷﺎ ﺁﻥ ﺩﻝ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺁﺗﺶ ﺍﺳﺖ؛ ﺗﺎ ﺑﯿﻨﯽ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺁﯾﯿﻨﻪ ﻭﺍﺭ ؛ﺁﺗﺸﯽ ﺍﺯ ﺟﺎﻥ ﺧﺎﻣﻮﺷﺖ ﺑﺮﺁﺭ؛ ﮬﺮ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﮬﯽ ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﻧﮕﺮ؛ ﺩﺷﻤﻨﯽ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﯼ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ؛ ﻋﺸﻖ ﭘﯿﺮﻭﺯﺕ ﮐﻨﺪ ﺑﺮ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ؛ ﻋﺸﻖ ﺁﺗﺶ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ ﺩﺭ ﻣﺎ ﻭ ﻣﻦ؛ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺩﺭﯾﺎﺏ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭ؛ ﺗﺎ ﺑﯿﺎﺑﯽ ﺟﺎﻥ ﻧﻮ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪﻭﺍﺭ ؛ﻋﺸﻖ ﮬﺴﺘﯽ ﺯﺍ ﻭ ﺭﻭﺡ ﺍﻓﺰﺍ ﺑﻮﺩ؛ ﮬﺮ ﭼﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﮬﺪ ﺯﯾﺒﺎ ﺑﻮﺩ

بازبان بی زبانان

ﻏﻨﭽﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ ﺗﻤﺎﺷﺎﯾﻢ ﮐﻨﯿﺪ؛ ﮔﻞ ﺑﺘﺎﺑﺪ ﭼﮭﺮﻩ ﮬﻤﭽﻮﻥ ﭼﻠﭽﺮﺍﻍ یک ﻧﻈﺮ ﺩﺭ ﺭﻭﯼ ﺯﯾﺒﺎﯾﻢ ﮐﻨﯿﺪ؛ ﺳﺮﻭ ﻧﺎﺯ ﺳﺮﺧﻮﺵ ﻭ ﻃﻨﺎﺯ ﻣﯽ ﺑﺎﻟﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﯾﺶ؛ ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺸﻤﯽ ﺑﻪ ﺑﺎﻻﯾﻢ ﮐﻨﯿﺪ؛ ﺑﺎﺩ ﻧﺠﻮﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﺑﺮﮒ؛ ﺳﺮ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﮔﻠﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﮐﻨﺎﺭ ﭼﺘﺮ ﺑﯿﺪ؛ ﺭﺍﻩ ﺩﻭﺭﯼ ﻧﯿﺴﺖ ﭘﯿﺪﺍﯾﻢ ﮐﻨﯿﺪ؛ ﺁﺏ ﮔﻮﯾﺪ ﺯﺍﺭﯼ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﯾﺪ؛ ﮔﻮﺵ ﺑﺮ ﺁﻭﺍﯼ ﻏﻤﮭﺎﯾﻢ ﮐﻨﯿﺪ؛ ﭘﺸﺖ ﭘﺮﺩﻩ ﺑﺎﻍ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﮬﺮﺍﺱ ﺑﺎد ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺍﺳﺖ؛ ﺁﻥ ﺩﮊﺧﯿﻢ ﻭ ﺩﺍﺱ ﺳﻨﮓ ﮬﺎ ﮬﻢ ﺣﺮﻓﮭﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ؛ ﮔﻮﺵ ﮐﻦ ﺧﺎﻣﻮﺵ ها ﮔﻮﯾﺎ ﺗﺮﻧﺪ؛ ﺍﺯ ﺩﺭ ﻭ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻣﯽ ﺑﺎﺭﺩ ﺳﺨﻦ؛ ﺗﺎ ﮐﺠﺎ ﺩﺭﯾﺎﺑﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ؛ ﺩﺭ ﺧﻤﻮﺷﯽ ﮬﺎﯼ ﻣﻦ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﮬﺎﺳﺖ؛ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺩﺭﯾﺎﺑﺪ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ ﮐﺠﺎﺳﺖ؛ ﺁﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﯽ ﺯﺑﺎﻧﺎﻥ ﭼﻮ ﻣﺎ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﻧﯿﺴﺖ؛ ﭼﺸﻢ ﻭ ﮔﻮﺷﯽ ﮬﺴﺖ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ؛ ﺩﺭﯾﻎ ﮔﻮﺵ ﮬﺎ ﮬﺸﯿﺎﺭ ﻧﻪ ﭼﺸﻢ ﮬﺎ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﻧﯿﺴﺖ

گل نگاه تو

ﮔﻞ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﺩﻟﺮﺑﺎﯾﯽ ﺑﻮﺩ؛ ﻓﻀﺎﯼ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻋﻄﺮ ﺁﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﻮﺩ؛ ﺑﻪ ﺭﻗﺺ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﭼﻮ ﺫﺭﻩ ﺍﯼ ﺩﺭ ﻧﻮﺭ؛ ﺯ ﺷﻮﻕ ﻭ ﺷﻮﺭ ﮐﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺩﺭ ﺭﮬﺎﯾﯽ ﺑﻮﺩ؛ ﭼﻪ ﺟﺎﯼ ﮔﻞ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ ﺯﺩﯼ ﺑﺎ ﻣﮭﺮ؛ ﭼﻪ ﺟﺎﯼ ﻋﻤﺮ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺧﻮﺵ ﻃﻼﯾﯽ ﺑﻮﺩ؛ ﮬﺰﺍﺭ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺧﺪﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ؛ ﺍﺯ ﺁﻧﮑﻪ ﺩﯾﺪﻥ ﺗﻮ ﻗﺴﻤﺖ ﺧﺪﺍﯾﯽ ﺑﻮﺩ؛ ﺷﺐ ﺍﺯ ﮐﺮﺍﻧﻪ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﻣﻦ ﺟﺪﺍ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ؛ ﮐﻪ ﮬﺮ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﯼ ﻭ ﺭﻭﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﻮﺩ