ادبیات شعروسرگرمی
به وبلاگ خودتون خوش آمدینادبیات شعروسرگرمی
به وبلاگ خودتون خوش آمدین¤صلیب مرگ¤
ﺍﻣﺸﺐ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺟﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ¤ ﺍﻣﺸﺐ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻋﺸﻖ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ¤ ﺭﻭﯼ ﺟُﺮﻡِ ﭘﺎﮎِ ﻋﺸﻘﯽ ﺯﻭﻡ ﺷﺪ¤ ﺍﻣﺸﺐ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﻣﺤﮑﻮﻡ ﺷﺪ!¤ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ؟!ﻧﻪ...ﻫﯿﭻ ﮐَﺲ ﻣﻨﺼﻒ ﻧﻤﺎﻧﺪ!¤ ﺍﺷﮏ ﻫﺎﯼ ﺳَﺮ ﺑﻪ ﺯﯾﺮﺵ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻧﺪ¤ ﺑﺮ ﺻﻠﯿﺐِ ﻣﺮﮒ ﺣﺪّﺵ ﻣﯽ ﺯﺩﻧﺪ¤ ﺯﺧﻢ ﺑﺮ ﺩﺳﺘﺎﻥِ ﺳﺮﺩﺵ ﻣﯽ ﺯﺩﻧﺪ¤ ﻋﺎﺷﻘﯽ؟؟!ﭘﺲ ﺑﺎ ﺧﯿﺎﻝِ ﺍﻭ ﺑﺴﻮﺯ!¤ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﺭﺳﻤﯽ ﺳﺖ ﺩﯾﮕﺮ، ﻟﺐ ﺑﺪﻭﺯ!¤ ﮔﻮﺵ ﮐﻦ!ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﻣُﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ!¤ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﭼﻮﺏِ ﺣﺮﺍﺟﯽ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ!¤ ﯾﺎ ﮔُﻞِ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺭﺍ ﺳَﺮ ﻣﯽ ﺑُﺮﻧﺪ،¤ ﯾﺎ ﻗﺴﻢ ﺑﺮ ﻧﺎﻡِ ﻧﻔﺮﺕ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﻧﺪ!¤ "ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ"ﺑﺒﯿﻦ!ﺑﯽ ﻣﺸﺘﺮﯼ ﺳﺖ¤ ﺭﻧﮓ ﺩﻝ ﻫﺎﺷﺎﻥ ﻫﻤﻪ ﺣﺎﮐﺴﺘﺮﯼ ﺳﺖ!¤ ﻣَﺮﺩُﻣﺶ ﺑﺎ ﺟﺒﺮ ﻋﺎﺩﺕ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ!¤ ﺑﯽ ﻭﻓﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ!¤ ﻫﯿﭻ ﮐَﺲ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﻓﮑﺮِ ﻧﻮﺭ ﻧﯿﺴﺖ!¤ ﻫﯿﭻ ﮐَﺲ ﺯﺍﯾﯿﺪﻩ ﯼ ﺗﻨﺒﻮﺭ ﻧﯿﺴﺖ!¤ ﺑﯽ ﮐَﺴﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﻟﯿﻞِ ﺩﻟﺨﻮﺷﯽ ﺳﺖ!¤ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﻫﻢ ﺗﺮﺟﻤﺎﻥِ ﺧﻮﺩ ﮐُﺸﯽ ﺳﺖ!¤ ﺩﻝ ﺑﮑَﻦ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻏﻢ ﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﺑﺎﺵ¤ ﺑﯽ ﺧﯿﺎﻟﺶ!ﺗﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﺎﺩ ﺑﺎﺵ¤ ﺩﻝ ﻧَﮑَﻨﺪ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ ﺑﺎﺩ ﮐﺮﺩ¤ ﯾﮏ ﻧﻔﺲ ﻧﺎﻡِ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﮐﺮﺩ:¤ ﻋﺸﻖِ ﻣﻦ!ﺍﻣﺸﺐ ﺍﻫﻮﺭﺍﯾﯽ ﺷﺪﻡ!¤ ﺣﻠﻘﻪ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻥ، ﺗﻤﺎﺷﺎﯾﯽ ﺷﺪﻡ!!¤ ﺟُﺮﻡِ ﺯﯾﺒﺎﯾﻢ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﻣﺎﻩ ﺑﺎﺵ!¤ ﯾﻮﺳﻔﺖ ﺧﺴﺘﻪ ﺳﺖ ﺍﻣﺸﺐ...ﭼﺎﻩ ﺑﺎﺵ!
¤دیده رویا¤
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺩﯾﺪﻩ ﯼ ﺭﺅﯾﺎ ﺑﺒﯿﻨﻤﺖ¤ ﺗﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﻡ، ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺑﺒﯿﻨﻤﺖ¤ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺧﻄﺮ ﮐﻨﻢ!¤ ﺟﺎﻥ ﺑﺴﭙُﺮﻡ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮ...ﺍﻣﺎ ﺑﺒﯿﻨﻤﺖ!!¤ ﻣﻦ ﺍﻧﻌﮑﺎﺱِ ﭼﺸﻢِ ﺗﻮ ﮔﺸﺘﻢ ﺷﺒﯽ¤ ﺑﯿﺎ ﺑﺎ ﺁﯾﻨﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞِ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻤﺖ!!¤ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﻧﻤﯽ ﺭﺳﻢ!¤ ﻓﺮﺩﺍﯼ ﻣﻦ!ﺑﯿﺎ....ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﺒﯿﻨﻤﺖ!¤ ﺩﺭ ﻓﮑﺮِ ﺁﻥ ﻧﺒﺎﺵ ﺑﻪ"ﺁﻧﺠﺎ"ﺳﻔﺮ ﮐﻨﯽ!¤ ﻗﺴﻤﺖ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ"ﺍﯾﻨﺠﺎ"ﺑﺒﯿﻨﻤﺖ؟؟!¤ ﯾﻌﻘﻮﺏِ ﺷﻌﺮﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣُﺮﺩ!!¤ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﺯ ﻧﮕﺎﻩِ ﺯﻟﯿﺨﺎ ﺑﺒﯿﻨﻤﺖ!
¤خون بهای چشم قلبم¤
ﺧﻮﻥ ﺑﻬﺎﯼ ﭼﺸﻢ ﻗﻠﺒﻢ ﻣﯽ ﺗﭙﺪ.......ﺁﻫﺴﺘﻪ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺑﯽ ﺭﻣﻖ، ﻗﻠﺐ ﭘﺮ ﺗﭙﺶ ﻭ ﺗﭙﻨﺪﻩ ﺍﻡ ﺩﯾﮕﺮ ﺷﺎﺩ ﻧﯿﺴﺖ، ﻏﻤﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﻭﺳﻌﺖ ﯾﮏ ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ، ﺑﻪ ﻭﺳﻌﺖ ﯾﮏ ﺍﻗﯿﺎﻧﻮﺱ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﯾﮕﺮﺷﯿﻄﻨﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﯾﺎﺩ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﮔﻮﯾﯽ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﻎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭِﻧﺒﻮﺩﻧﺖ، ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺨﺘﻪ ﮐﺮﺩﻩ...... ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﻋﺸﻖ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮐﺮﺩ، ﺗﺎ ﺩﺍﺩﺳﺘﺎﻥ ﻋﺸﺎﻕ ﺧﻮﻥ ﺑﻬﺎﯼ ﻗﻠﺐ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﺎﺩ، ﻭﻟﯽ ﮐﻨﻮﻥ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﮕﯿﺮﺩ...... ﺷﺎﻫﺪ ﻋﺸﻘﻢ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺍﺳﺖ، ﺑﻨﮕﺮﺵ،ﭼﻪ ﻧﺎﻣﯿﺪﺍﻧﻪ ﺗﻼﺷﯽ ﻧﺎﻓﺮﺟﺎﻡ ﻭﺑﯽ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﯼ ﻋﺸﻘﺖ ﺩﺍﺭﺩ... ﺁﺭﺍﻡ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺷﺪ، ﺍﯼ ﭼﺸﻢ، ﺍﻧﺪﮐﯽ ﺩﮔﺮ ﺳﺤﺮ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﯽ ﺩﯾﺪ... ﭘﺲ ﺧﻮﺏ ﺑﻪ ﺷﻘﺎﯾﻖ ﺧﻮﻧﺨﻮﺍﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ... ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ ﺑﺮ ﺑﯽ ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ ﺍﺷﮑﺎﻧﺖ ﺍﺳﺖ…
¤نگاه کن¤
ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ، ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ ﺑﻪ ﺧﺰﺍﻧﯽِ ﺑﺎﻏﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺩﯾﺮﻭﺯ ﺑﺎ ﻫﯿﭻ ﺩﻭ ﭼﺸﻤﯽ ﺗﻮﺍﻥِ ﺩﯾﺪﻥ ﺳﺒﺰﯼ ﺍﺵ ﺩﺭ ﺁﯾﻨﻪ ﻧﺒﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ،ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ ﺑﻪ ﺭﻭﺩﯼ ﮐﻪ ﺻﺪﺍﯼ ﺟﻮﺵ ﻭﺧﺮﻭﺷﺶ ﻧﻮﺍﺯﺷﮕﺮِ ﮔﻮﺷﻬﺎﯼ ﺑﻮﺩﻭﺍﻣﺮﻭﺯ ﺟﺰ ﮔﺮﯾﻪ ﯼ ﺳﻨﮕﻬﺎﯾﺶ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ،ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻫﺎﯾﺶ ﺑﻪ ﻣﯿﻬﻤﺎﻧﯽ ﻣﺎﻩ ﻣﯽ ﺭﻓﺘﻨﺪﻭﺗﺎ ﺳﭙﯿﺪﻩ ﺩﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺭﻗﺺ ﻭ ﭘﺎﯾﮑﻮﺑﯽ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻨﮏ ﺩﺭ ﻏﻢ ﭘﺮﺩﻩ ﯼ ﺳﯿﺎﻩ ﺍﺑﺮﯼ ﺳﻤﺞ ﺩﺭﺑﻨﺪﻧﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ،ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ ﺑﻪ ﻗﻠﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﺟﻨﺒﻨﺪﻩ ﺍﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺮﺍﺕ ﭘﯿﻤﻮﺩﻧﺶ ﺭﺍﻩ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﺩ ﭼﻨﺪﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺗﻨﺶ ﺭﺍ ﺗﮑﻪ ﺗﮑﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭘﺮﺕ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ،ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ ﺑﻪ ﺁﺑﺸﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﻠﻨﺪﯾﻬﺎ ﭼﻪ ﺑﺎ ﺷﮑﻮﻩ ﻭﭘُﺮ ﺻﻼﺑﺖ ﺭﻫﺎﯾﯽ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﺟﺸﻦ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ ﻗﻨﺪﯾﻠﯽ ﺍﺳﺖ ﺳﺨﺖ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻪ ﺭﺍﻩ ﺑﺎﻻﯼ ﺭﻓﺘﻦ ﺩﺍﺭﺩﻭ ﻧﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺁﻣﺪﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ،ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ ﺑﻪ ﺁﺳﯿﺎﺑﯽ ﮐﻪ ﯾﮑﺪﻡ ﺍﺯ ﺗﮑﺎﭘﻮﯼ ﻧﻤﯽ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﻧﺎﻧﯽ ﮔﺮﻡ ﮐﻪ ﺩﮔﺮ ﭼﻮﻥ ﭼﺮﺥِ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﺍﯼ ﻓﺮﺳﻮﺩﻩ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺟﺎﺩﻩ ﺍﯼ ﺗﯿﭙﺎﯼ ﺳﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﻣﺤﺒﺘﯽ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ،ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ ﺑﻪ ﭘﺎﻫﺎﯼ ﭘﺮ ﺍﻣﯿﺪ،ﮐﻪ ﺑﯽ ﻭﻗﻔﻪ ﺳﮑﻮﺕِ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎﯼ ﺷﺐ ﺍﺯﺍﻭ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪ ﺣﺎﻟﯿﺎ ﭼﺸﻢ ﻫﻤﺎﻥ ﮐﻮﯼ ﻭ ﺑَﺮﺯ ﺩﺭ ﻧﺪﯾﺪﻧﺶ ﭘﺮﺧﻮﻥ ﺍﻧﺪ ﻭﺑﺮ ﺻﻮﺭﺕ ﺧﻮﺩ ﭼﻨﮓ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ﺑﯿﺼﺪﺍ ﺭﻭﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ،ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ ﺑﻪ ﻣﻮﺝِ ﺑﯽ ﺻﺪﺍﯼِ ﺷﺐ ﮐﻪ ﺻﺨﺮﻩ ﻫﺎﯼِ ﺳﺨﺖِ ﺳﻨﮕﯽ ﺑﺮ ﺗﻨﺶ ﺗﺎﺯﯾﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ،ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ ﺑﻪ ﻋﺼﻤﺖِ ﻋﺼﺎﯼِ ﭘﯿﺮِ ﭘﺪﺭﺑﺰﺭﮒ ﺗﮑﻪ ﭼﻮﺑﯽ ﺍﺳﺖ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺍﯾﻨﮏ ﮐﻪ ﺑﺮ ﮐﻒ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﮐﻨﯿﺰﮐﯽ ﺑﻮﺳﻪ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ ﻭ ﺳﺮﺧﯽ ﻟﺒﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﯾﺎﺩﮔﺎﺭﯼ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ،ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ ﺑﻪ ﻻﺷﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﮔﺮﻣﯽ ﺧﻮﻧﺸﺎﻥ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺭﺍ ﺍﺯﺧﻮﺍﺑﯽ ﺯﻣﺴﺘﺎﻧﯽ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻃﺮﺍﻭﺕ ﺻﺒﺢ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ،ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ... ﺑﻪ ﺗﻮ... ﺑﻪ ﻣﺎ... ﭼﻮﻥ ﺁﻭﺍﺭ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻓﺮﻭﺭﯾﺨﺘﻪ ﺍﯼ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﭼﻮﻥ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺑﺮﺁﺭﯾﻢ ﺷﺒﺤﯽ ﻣﺎﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻭ ﺑﻠﻌﺪ ﻣﺎﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺒﻮﺩﻧﯽ ﺍﺯﻟﯽ ﻏﺴﻞ ﺩﻫﺪ ﮔﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺍﯾﻢ ﻫﯿﭻ ﮔﺎﻩ ﻭ ﻫﯿﭻ ﺟﺎ... ﺣﺘﯽ ﭼﻮﻥ ﺳﺎﯾﻪ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﺑﺮ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺍﻣﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ،ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ ﮐﻪ ﺩﯾﺮﯼ ﻧﭙﺎﯾﺪ ﺗﺎ ﺻﺒﺤﯽ ﺷﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﺷﺐ ﺑﯽ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ ﺷﺒﯽ ﺷﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﺗﯿﺮﻩ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺩﺭ ﭘﺎﯾﺎﻥ، ﺩﺭ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ،ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ...