آمد...

ﺁﻣﺪ،ﺑﯽﺁﻧﮑﻪﻧﻈﺮﻣﺮﺍﺑﭙﺮﺳﺪﺁﻫﺴﺘﻪ ﻭﺁﺭﺍﻡﺁﻣﺪ،ﺁﻣﺪﻭﮐﻨﺎﺭﺗﻨﻬﺎﺋﯽﻣﻦ ﺁﺭﺍﻣﯿﺪ،ﻧﮕﺎﻫﺶﮐﺮﺩﻡ،ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮﺩ،ﺁﺥﮐﻪﭼﻪﺳﺎﺩﻩﻭﭼﻪﺑﯽ ﺩﻏﺪﻏﻪ ﮐﻨﺎﺭﻡﺁﺭﺍﻣﯿﺪﻩﺑﻮﺩ؛ﮔﻮﺋﯽﻫﯿﭽﮕﺎﻩ ﻃﻌﻢﺗﻠﺦﻏﻢﺩﻭﺭﯼﻭﺭﻓﺘﻦﻭﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪﻥﺭﺍ ﻧﭽﺸﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ؛ﺗﺮﺳﯿﺪﻡ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﻤﻪ ﭘﺎﮐﯽﻭﺳﺎﺩﮔﯽﺍﺵ؛ﺗﺮﺳﯿﺪﻡﻭﮔﺎﻣﯽ ﺑﻪﻋﻘﺐﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ؛ﻣﺘﻌﺠﺐﺩﺭﻣﻦ ﻧﮕﺮﯾﺴﺖﻭﺑﻌﺪﻟﺒﺨﻨﺪﯼﺷﯿﺮﯾﻦﺑﺮﻟﺐ ﻧﺸﺎﻧﺪﻭﮔﺎﻣﯽﺑﻪﺳﻮﯼﻣﻦﺑﺮﺩﺍﺷﺖ! ﻧﮕﺎﻫﺶﻫﻤﭽﻮﻧﮕﺎﻩﮐﻮﺩﮐﯽ،ﻧﻮﭘﺎ ﺳﺎﺩﻩﺑﻮﺩﻭﺑﯽﺭﯾﺎ؛ﻭﻣﻦﺍﺯﺁﻧﻬﻤﻪ ﺳﺎﺩﮔﯽﻧﮕﺎﻫﺶﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪﻡ! ﻟﺒﺨﻨﺪﺵﮔﺮﻡﺑﻮﺩ ﻭﺩﻟﻨﺸﯿﻦ؛ ﺍﻣﺎﻣﻦ ﺍﺯ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪﻡ! ﺍﻭﻧﻮﭘﺎﺑﻮﺩﻭﻣﻦﺍﺯﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕﻧﺎ ﭘﺎﯾﺪﺍﺭﺵﺑﯿﻢﺩﺍﺷﺘﻢ؛ﺧﻮﺍﺳﺘﻢﻟﺐ ﺑﮕﺸﺎﯾﻢﻭﺑﮕﻮﯾﻢﺍﯼﺳﺎﺩﻩﺍﯼﭘﺎﮎ؛ ﻣﯿﺘﺮﺳﻢﺍﺯﺭﻭﺯﯼﮐﻪﺍﯾﻦﺑﺮﻕﺷﻮﻗﯽ ﮐﻪﺍﻣﺮﻭﺯﺩﺭﭼﺸﻤﺎﻧﺖﺑﻨﺸﺴﺘﻪﺑﻪ ﻣﺎﺗﻤﯽﺳﺮﺩﻭﺑﯽﺭﻭﺡﮔﺮﺍﯾﺪ ! ﻣﻦ ﺷﮑﺴﺘﻪﻭﺯﺧﻢﺧﻮﺭﺩﻩﺍﻡﺍﺯﻣﻦ ﺑﮕﺬﺭ! ﺑﺮﻣﻦﺭﻭﺍﻣﺪﺍﺭﺗﺠﺮﺑﻪ ی ﻋﺸﻘﯽﺭﺍﮐﻪ ﺑﻪﻣﺎﺗﻢﺭﻓﺘﻦﻧﺸﺴﺘﻨﺖﭘﯿﻮﻧﺪﺧﻮﺭﺩ! ﺧﺴﺘﻪﺗﺮﺍﺯﺁﻧﻢﮐﻪﺗﻮﺍﻧﯽﺑﺮﺍﯼﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺷﮑﺴﺘﻦ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ! ﺍﻣﺎﺁﻧﭽﻨﺎﻥﺳﺎﺩﻩﻭﺯﯾﺒﺎﻭﺩﺭﻣﻦﻣﯽ ﻧﮕﺮﯾﺴﺖﮐﻪﻫﻤﺎﻥﺁﻥﺍﺯﺑﯿﻢﺍﺯﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻧﺶﻣﻬﺮﺧﻤﻮﺷﯽﺑﺮﻟﺐﻧﺸﺎﻧﺪﻡﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺎﺭﻩ ﺍﺵ ﻧﺸﺴﺘﻢ! ﺣﺎﻝﺍﻣﺮﻭﺯﺍﻭﺭﻓﺘﻪﻭﻣﻦﺩﺭﺁﺗﺶ ﻧﺒﻮﺩﻥﻧﮕﺎﻩﺯﯾﺒﺎﯾﺶﺳﺎﺩﮔﯽﮐﻼﻣﺶ ﭘﺎﮐﯽﺩﻝﺑﻪﮔﻨﺎﻩﻧﯿﺎﻟﻮﺩﻩﺍﺵﻣﯽ ﺳﻮﺯﻡ ﻭ ﺩﻡ ﺑﺮ ﻧﻤﯽ ﺁﻭﺭﻡ! ﺑﺎﺗﻮﺑﺎﺗﻮﺍﯼﺁﯾﻨﻪ ی ﭘﺎﮐﯽﻫﺎﺧﻮﺑﯽﻫﺎ ﻫﺮﺟﺎﮐﻪﻫﺴﺘﯽ؛ﻭﻧﻮﺭﻫﺮﺩﻟﯽﮐﻪ ﺑﺎﺷﯽ؛ ﺁﺭﺯﻭﯼ ﺑﻬﺘﺮﯾﻨﻬﺎﯾﻢ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭپی ﺍﺕ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺍﺳﺖ... ﺯﯾﺒﺎﺯﯾﺒﺎﯾﻢﻫﺮﮔﺰﺑﺎﻭﺭﻣﺪﺍﺭﮐﻪﺁﻧﯽ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﺖﮐﻨﻢ؛ﺗﻮﺭﻓﺘﯽﺍﻣﺎﺍﯾﻦﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎﻫﻨﻮﺯﮐﻪﻫﻨﻮﺯﺍﺳﺖﺑﺮﺳﺮپیچ ﻫﻤﺎﻥﺟﺎﺩﻩﮐﻪﺗﻮﺭﻭﺯﯼﻋﺸﻖ ﺧﻮﺍﻧﺪﯾﺶﺑﻪﺍﻧﺘﻈﺎﺭﻣﺤﺎﻝﺑﺎﺯﺁﻣﺪﻧﺖ ﺗﺎ ﺑﻪﻗﯿﺎﻣﺖﻻﻧﻪﮐﺮﺩﻩﺍﻡ؛ﺗﻨﻬﺎﻣﻨﺰﻟﻢ ﺍﯾﻨﺠﺎﺳﺖﻭﻫﺮﮔﺰﻓﮑﺮﺭﻓﺘﻦﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﮐﺮﺩ....

دل نوشته

ﺩﻟﺖﮐﻪﺗﻨﮓﻣﯽﺷﻮﺩﻣﯽﺧﻮﺍﻫﯽ ﻫﻤﻪ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﺪ... ﺗﻮ... ﺍﻭ... ﻭ ﺍﻧﺪﮐﯽ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﺷﮑﺎﻑ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ... ﺧﺎﻃﺮﻩﺭﺍﺗﻮﻣﯽﻧﻮﯾﺴﯽﺩﺭﺑﺮﮒ ﮔﻞ ﮐﺎﺷﯽ ﺯﻧﺪﮔﯽ.... ﺍﮔﺮﻧﺒﺎﺷﺪﺑﻪﻫﻤﻪﻣﯽﮔﻮﯾﯽﮐﻪﺑﻪ ﺣﺮﺍﺝﮔﺬﺍﺷﺘﻪﺍﯼﺗﮑﻪﺗﮑﻪﺩﻝﺗﻨﮓ ﺷﺪﻩ ﺍﺕ ﺭﺍ... ﺗﺎﺷﺎﯾﺪﺍﻭﺑﯿﺎﯾﺪﻭﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽﺭﺍﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﻨﺪ...

یادت می آید؟

ﯾﺎﺩﺕﻣﯽﺁﯾﺪﺷﺮﻭﻉﺣﺎﺩﺛﻪﺑﺎﺯﯼﺩﻭ ﭼﺸﻢﺑﻮﺩ...،ﺩﻭﭼﺸﻢﮐﻪﻫﺮﭼﻨﺪ ﻏﺮﯾﺐ،ﺍﻣﺎﮔﻮﯾﯽﺁﺷﻨﺎﯾﺎﻧﯽﺩﯾﺮﯾﻨﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ؟ﺁﺭﺍﻡﻭﺑﯽﺻﺪﺍﺩﺭﯾﮑﺪﯾﮕﺮﻣﯽ ﻧﮕﺮﯾﺴﺘﻨﺪﻭﺑﯽﻫﯿﭻﺣﺮﻓﯽﻭﺗﻼﺷﯽ، ﺁﻫﺴﺘﻪﺁﻫﺴﺘﻪ ﺧﻄﻮﻁ ﻗﻠﺐ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮐﺎﻭﯾﺪﻧﺪ؟! ﯾﺎﺩﺕﻣﯽﺁﯾﺪ،ﻃﻠﻮﻋﻤﺎﻥﭼﻨﺪﺍﻥﺑﻪ ﭼﺸﻢﻧﻤﯽﺁﻣﺪ،ﺍﻣﺎﺁﻫﺴﺘﻪﺁﻫﺴﺘﻪ ﺭﻭﯾﺎﻫﺎﯾﻤﺎﻥﺩﺭﻫﻢﮔﺮﻩﺧﻮﺭﺩ،ﺁﻧﮕﻮﻧﻪ ﮐﻪﻧﻪﺗﻮﺑﯽﻣﻦﻃﺎﻗﺖﻓﺮﺍﺭﺳﯿﺪﻥ ﻓﺮﺩﺍ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﯽﻭﻧﻪ ﻣﻦﺑﯽﺗﻮﺧﺎﻧﻪﯼ ﻗﻠﺒﻢ ﺁﺭﺍﻡ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ؟ ﯾﺎﺩﺕﻣﯽﺁﯾﺪﺑﺰﺭﮔﺘﺮﯾﻦﻫﻢﺁﻏﻮﺷﯽ ﻫﺎﯼﺧﯿﺎﻟﻤﺎﻥ،ﺩﺭیکﻟﺒﺨﻨﺪﮐﻮﺩﮐﺎﻧﻪ ﻭ ﺻﺎﺩﻗﺎﻧﻪﮐﻪ ﺍﺯ ﺗﻪﻗﻠﺐ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﯿﻨﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﯾﺎﺩﻣﯽﺯﺩ،ﺑﺮﺟﻮﯾﺒﺎﺭﻣﺘﻼﻃﻢ ﻧﮕﺎﻫﻤﺎﻥ ﺟﺎﺭﯼ ﺷﺪ؟ . . . ﻫﻨﮕﺎﻣﻪﯼﻋﻈﯿﻤﯽﺑﻮﺩﺗﻮﻟﺪﺩﻭﺳﺘﺖ ﻣﯽﺩﺍﺭﻡ،ﺑﺪﻭﻥﺁﻧﮑﻪﺑﺮﺯﺑﺎﻥﺟﺎﺭﯼ ﺷﻮﺩ،ﺩﺭﺁﻥﺯﯾﺒﺎﻟﺤﻈﻪﯼﻧﺎﺑﯽﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢﮔﺮﻩ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺩﺭ ﻋﻤﻖ ﻧﮕﺎﻫﺖ، ﺟﺎﯼﺟﺎﯼِﻣﺤﺒﺘﯽﻋﻤﯿﻖﺭﺍﻟﻤﺲﻣﯽ ﻧﻤﻮﺩ. ﻧﻤﯽﺩﺍﻧﻢﻓﻬﻤﯿﺪﯼﯾﺎﻧﻪ،ﺍﻣﺎﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪﻡﺯﯾﺒﺎﻟﺤﻈﻪﯼﺗﻮﻟﺪﻧﮕﺎﻫﺖﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻨﻢ؟!ﭼﻘﺪﺭ ﺑﯽ ﺗﺎﺏ ﺑﻮﺩﻡ؟... !!! ﻭﻗﺘﯽﮔﺎﻣﻬﺎﯾﺖ ﺑﻪﻧﺸﺎﻧﻪﯼﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ ﺍﺯﻭﺍﺩﯼﻗﻠﺒﻢﺩﻭﺭﻣﯿﺸﺪ...،ﯾﺎﺩﺕﻣﯽ ﺁﯾﺪﺑﯽﻗﺮﺍﺭﺍﺯﺧﺎﻃﺮﻡﻣﯽﮔﺬﺷﺖ، ﻟﺤﻈﻪﺍﯼﭼﺸﻢﺑﺮﻫﻢﻧﻬﻢ،ﺑﺮﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯼﭘﻬﻨﺖﺑﯿﺎﺭﺍﻣﻢﻭﻋﻄﺮﺣﻀﻮﺭﺕﺭﺍ ﻟﻤﺲﻭﺩﺳﺘﺎﻥﻣﺮﺩﺍﻧﻪﺍﺕﺭﺍﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﻨﻢ،ﺑﻪﺍﯾﻦﺍﻣﯿﺪﮐﻪﺗﻮﺷﻪﺍﯼﺑﺮﺍﯼ ﻓﺮﺩﺍﻫﺎﯼ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻗﻠﺒﻢ ﺑﺎﺷﺪ...؟!! . . . ﻣﯽﺩﺍﻧﯽ،ﺍﺯﺁﻥﯾﺎﺩﺕﻣﯽﺁﯾﺪﻫﺎﯾﯽﮐﻪ ﻗﻠﺒﻢ،ﺩﺭﺧﻠﻮﺕﺧﻮﯾﺶ،ﺍﺯﻗﻠﺒﺖﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪﭼﻨﺪﺑﻬﺎﺭﮔﺬﺷﺘﻪﻭﻣﻦﭼﻨﺪﺑﺎﺭ ﻣﯿﻬﻤﺎﻥﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﻫﺮﮔﺰ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻧﯿﺎﻣﺪﻧﺖ ﺷﺪﻡ...؟ . . . ﻫﻨﻮﺯﻫﻢﻃﻼﯾﯽ ﮔﺎﻣﻬﺎﯾﺖﺩﺭﺁﻥ ﻋﺼﺮ ﺳﺤﺮﺁﻣﯿﺰﮐﻪﺍﺯﻭﺍﺩﯼﻗﻠﺒﻢﺩﻭﺭﻣﯽ ﺷﺪﯼ...ﻭ ﻋﻄﺮ ﺷﻮﺭﺍﻧﮕﯿﺰﻧﮕﺎﻫﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ،ﺑﻪ ﺍﻣﯿﺪ ﻓﺮﺩﺍﻫﺎ ﺑﺪﺭﻭﺭ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯽ...، ﺍﺯﺻﻔﺤﻪﯼﺳﯿﻨﻪﺍﻡﭘﺎﮎﻧﺸﺪﻩ...،ﻫﺮ ﭼﻨﺪﻏﺒﺎﺭﺍﯾﺎﻡ،ﺑﺮﻋﻤﻖﺧﺎﻃﺮﺍﺗﻤﺎﻥ ﻧﺸﺴﺘﻪ. ﯾﺎﺩﺕ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ...

بیگانه

ﻏﻢﺁﻣﺪﻩﻏﻢﺁﻣﺪﻩﺍﻧﮕﺸﺖﺑﺮﺩﺭ ﻣﯿﺰﻧﺪ☼ ﻫﺮﺿﺮﺑﻪﺍﻧﮕﺸﺖﺍﻭﺑﺮﺳﯿﻨﻪ ﺧﻨﺠﺮ ﻣﯿﺰﻧﺪ☼ ﺍﯼ ﺩﻝ ﺑﮑﺶ ﯾﺎ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﻮ ﻏﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺭﻩ ﻣﺪﻩ☼ ﮔﺮﻏﻢ ﺩﺭﺍﯾﻨﺠﺎ ﭘﺎ ﻧﻬﺪﺁﺗﺶ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﯿﺰﻧﺪ☼ ﺍﺯﻏﻢﻧﯿﺎﻣﻮﺯﯼﭼﺮﺍﺍﯼﺩﻟﺮﺑﺎﺭﺳﻢ ﻭﻓﺎ☼ ﻏﻢﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﯿﮕﺎﻧﮕﯽﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺳﺮ ﻣﯿﺰﻧﺪ

باغ

ﺑﻬﺎﺭﻣﯿﺮﺳﺪﺍﻣﺎﺯﮔﻞﻧﺸﺎﻧﺶ ﻧﯿﺴﺖ☼ ﻧﺴﯿﻢﺭﻗﺺﮔﻞﺁﻭﯾﺰﮔﻞﻓﺸﺎﻧﺶ ﻧﯿﺴﺖ☼ ﺩﻟﻢ ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﺧﻮﻧﯿﻦ ﺍﺑﺮ ﻣﯿﺴﻮﺯﺩ☼ ﮐﻪﺑﺎﻍﺧﻨﺪﻩﺑﻪﮔﻠﺒﺮﮒﺍﺭﻏﻮﺍﻧﺶ ﻧﯿﺴﺖ☼ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻬﺸﺖ ﮐﻼﻏﺎﻥ ﻭ ﺑﻠﺒﻼﻥ ﺧﺎﻣﻮﺵ☼ ﺑﻬﺎﺭﻧﯿﺴﺖﺑﻪﺑﺎﻏﯽﮐﻪﺑﺎﻏﺒﺎﻧﺶ ﻧﯿﺴﺖ☼ ﭼﻪﺩﻝﮔﺮﻓﺘﻪﻫﻮﺍﯾﯽﭼﻪﭘﺎ ﻓﺸﺮﺩﻩ ﺷﺒﯽ☼ ﮐﻪﮏﯾﺳﺘﺎﺭﻩﻟﺮﺯﺍﻥﺩﺭﺁﺳﻤﺎﻧﺶ ﻧﯿﺴﺖ☼ ﮐﺒﻮﺗﺮﯼﮐﻪﺩﺭﺍﯾﻦﺁﺳﻤﺎﻥﮔﺸﺎﯾﺪ ﺑﺎﻝ☼ ﺩﮔﺮ ﺍﻣﯿﺪ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﺁﺷﯿﺎﻧﺶ ﻧﯿﺴﺖ ☼ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯿﺶ ﮔﻤﺎﻥ ﻧﺒﺮﺩ☼ ﮐﺴﯽﮐﻪﻫﻤﻨﻔﺴﺶﻫﺴﺖﻭ ﻫﻤﺰﺑﺎﻧﺶ ﻧﯿﺴﺖ☼ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻪﺟﺎﻥﻣﻦﺁﻧﮕﻮﻧﻪﺳﺮﺩﻣﻬﺮﯼ ﮐﺮﺩ☼ ﮐﻪﺩﺭﺑﻬﺎﺭﻭﺧﺰﺍﻥﮐﺎﺭﺑﺎﺟﻬﺎﻧﺶ ﻧﯿﺴﺖ☼ ﺯیکﺗﺮﺍﻧﻪﺑﻪﺧﻮﺩﺭﻧﮓﺟﺎﻭﺩﺍﻥ ﻧﺰﻧﺪ☼ ﺩﻟﯽﮐﻪﭼﻮﻥﺩﻝﻣﻦﺭﻧﺞ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﺶ ﻧﯿﺴﺖ

اشک زهره

ﺑﺎ ﻣﺮﮒ ﻣﺎﻩ ﺭﻭﺷﻨﯽ ﺍﺯ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺭﻓﺖ♠ ﭼﺸﻤﻢﻭﭼﺮﺍﻍﻋﺎﻟﻢﻫﺴﺘﯽﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﻓﺖ♠ ﺍﻟﻬﺎﻡ ﻣﺮﺩ ﻭ ﮐﺎﺥ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﯿﺎﻝ ﺭﯾﺨﺖ♠ ﻧﻮﺭﺍﺯﺣﯿﺎﺕﮔﻢﺷﺪﻭﺷﻮﺭﺍﺯ ﺷﺮﺍﺏ ﺭﻓﺖ ♠ ﺍﯾﻦ ﺗﺎﺑﻨﺎﮎ ﺗﺎﺝ ﺧﺪﺍﯾﺎﻥ ﻋﺸﻖ ﺑﻮﺩ♠ ﺩﺭﺗﻨﺪﺑﺎﺩﺣﺎﺩﺛﻪﻫﻤﭽﻮﻥﺣﺒﺎﺏ ﺭﻓﺖ ♠ ﺍﯾﻦ ﻗﻮﯼ ﻧﺎﺯﭘﺮﻭﺭ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﺷﻌﺮ ﺑﻮﺩ♠ ﺩﺭﻣﻮﺝﺧﯿﺰﻋﻠﻢﺑﻪﺍﻋﻤﺎﻕﺁﺏ ﺭﻓﺖ ♠ ﺍﯾﻦﻣﻪﮐﻪﭼﻮﻥﻣﻨﯿﮋﻩﻟﺐﭼﺎﻩ ﻣﯿﻨﺸﺴﺖ♠ ﮔﺮﯾﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﺎﺯﯾﺎﻧﻪ ﺍﻓﺮﺍﺳﯿﺎﺏ ﺭﻓﺖ♠ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻋﻤﺮ ﺩﻫﺮ ﺳﺮﺁﯾﺪ ﮐﻪ ﻋﻤﺮ ﻣﺎ♠ ﭼﻮﻥﺁﻓﺘﺎﺏﺁﻣﺪﻭﭼﻮﻥﻣﺎﻫﺘﺎﺏ ﺭﻓﺖ♠ ﺍﯼ ﺩﻝ ﺑﯿﺎ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﺷﺐ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ♠ ﺩﺭﺍﺷﮏﮔﺮﻡﺯﻫﺮﻩﺑﺒﯿﻦﯾﺎﺩﻣﺎﻩ ﮐﻦ (فریدون مشیری)