همه می پرسند

همه ﻣﯽ ﭘﺮﺳﻨﺪ ﭼﯿﺴﺖ ﺩﺭ ﺯﻣﺰﻣﻪﯼﻣﺒﻬﻢ ﺁﺏ؟ ﭼﯿﺴﺖ ﺩﺭ ﻫﻤﻬﻤﻪﯼﺩﻟﮑﺶ ﺑﺮﮒ ؟ ﭼﯿﺴﺖ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﯼ ﺁﻥ ﺍﺑﺮ ﺳﭙﯿﺪ ﺭﻭﯼ ﺍﯾﻦ ﺁﺑﯽ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺑﺮﺩ ﺍﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﮊﺭﻓﺎﯼ ﺧﯿﺎﻟﭽﯿﺴﺖ ﺩﺭ ﺧﻠﻮﺕ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﮐﺒﻮﺗﺮ ﻫﺎ ؟ ﭼﯿﺴﺖ ﺩﺭ ﮐﻮﺷﺶ ﺑﯽ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻮﺝ ؟ ﭼﯿﺴﺖ ﺩﺭ ﺧﻨﺪﻩﯼﺟﺎﻡ ؟ ﮐﻪ ﺗﻮ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﺎﺕ ﻭ ﻣﺒﻬﻮﺕ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﯽ ﻧﮕﺮﯼ!؟ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﺑﺮ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺁﺏ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﺮﮒ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺁﺑﯽ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺧﻠﻮﺕ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﮐﺒﻮﺗﺮ ﻫﺎ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺯﻧﺪﻩ ﮐﻪ ﻟﻐﺰﯾﺪﻩ ﺑﻪ ﺟﺎﻡ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻧﻤﯽ ﺍﻧﺪﯾﺸﻢ ﻣﻦ ، ﻣﻨﺎﺟﺎﺕ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺭﺍ ، ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺳﺤﺮ ﺭﻗﺺ ﻋﻄﺮ ﮔﻞ ﯾﺦ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺑﺎﺩ ﻧﻔﺲ ﭘﺎﮎ ﺷﻘﺎﯾﻖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﯿﻨﻪﯼﮐﻮﻩ ﺻﺤﺒﺖ ﭼﻠﭽﻠﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺻﺒﺢ ﻧﺒﺾ ﭘﺎﯾﻨﺪﻩﯼﻫﺴﺘﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮔﻨﺪﻡ ﺯﺍﺭ ﮔﺮﺩﺵ ﺭﻧﮓ ﻭ ﻃﺮﺍﻭﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮔﻮﻧﻪﯼ ﮔﻞ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺷﻨﻮﻡ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻧﻤﯽ ﺍﻧﺪﯾﺸﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﯾﺸﻤﺎﯼ ﺳﺮﺍﭘﺎ ﻫﻤﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﺗﮏ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﯾﺸﻢ ﻫﻤﻪ ﻭﻗﺖ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﯾﺸﻢ ﺗﻮ ﺑﺪﺍﻥ ﺍﯾﻦ ﺭﺍ ، ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮ ﺑﺪﺍﻥ ﺗﻮ ﺑﯿﺎ ﺗﻮ ﺑﻤﺎﻥ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮ ﺑﻤﺎﻥ ﺟﺎﯼ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﺷﺐ ﻫﺎ ﺗﻮ ﺑﺘﺎﺏ ﻣﻦ ﻓﺪﺍﯼ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﻫﻤﻪ ﮔﻠﻬﺎ ﺗﻮ ﺑﺨﻨﺪ ﺍﯾﻨﮏ ﺍﯾﻦ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﯼ ﺗﻮ ﺩﺭﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﺑﺎﺯ ﺭﯾﺴﻤﺎﻧﯽ ﮐﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻮﯼ ﺩﺭﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﮕﯿﺮ ﺗﻮ ﺑﺒﻨﺪ ﺗﻮ ﺑﺨﻮﺍﻩ ﭘﺎﺳﺦ ﭼﻠﭽﻠﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﻮ ﺑﮕﻮ ﻗﺼﻪﯼﺍﺑﺮ ﻭ ﻫﻮﺍ ﺭﺍ ، ﺗﻮ ﺑﺨﻮﺍﻥ ﺗﻮ ﺑﻤﺎﻥ ﺑﺎ ﻣﻦ ، ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮ ﺑﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﻝ ِﺳﺎﻏﺮ ﻫﺴﺘﯽ ﺗﻮ ﺑﺠﻮﺵ ﻣﻦ ﻫﻤﯿﻦ یک ﻧﻔﺲ ﺍﺯ ﺟﺮﻋﻪﯼﺟﺎﻧﻢ ﺑﺎﻗﯽ ﺳﺖ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺟﺮﻋﻪﯼﺍﯾﻦ ﺟﺎﻡ ﺗﻬﯽ ﺭﺍ ﺗﻮ ﺑﻨﻮﺵ

تونیستی که ببینی

ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﯽ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻋﻄﺮ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻋﻤﻖ ﻟﺤﻈﻪ ﮬﺎ ﺟﺎﺭﯼ ﺍﺳﺖ؛ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻋﮑﺲ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺑﺮﻕ ﺷﯿﺸﻪ ﮬﺎ ﭘﯿﺪﺍﺳﺖ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺟﺎﯼ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺟﺎﻥ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺳﺒﺰ ﺍﺳﺖ؟ ﮬﻨﻮﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺑﺎﺯ ﺍﺳﺖ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪﯼ ﺍﯾﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺑﺎﻍ ﻣﯽ ﻧﮕﺮﯼ؛ ﺩﺭﺧﺖ ﮬﺎ ﻭ ﭼﻤﻦ ﮬﺎ ﻭ ﺷﻤﻌﺪﺍﻧﯽ ﮬﺎ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺗﺮﻧﻢ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺗﺒﺴﻢ ﻣﮭﺮ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻣﯽ ﻧﮕﺮﻧﺪ؛ ﺗﻤﺎﻡ ﮔﻨﺠﺸﮑﺎﻥ ﮐﻪ ﺩﺭﻧﺒﻮﺩﻥ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺩ ﻣﻼﻣﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ؛ ﺗﺮﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺻﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ؛ ﮬﻨﻮﺯ نقش ترﺍ ﺍﺯ فرﺍﺯ ﮔﻨﺒﺪ ﮐﺎﺝ ﮐﻨﺎﺭ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﺯﯾﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﮬﺎ ﻟﺐ ﺣﻮﺽ ﺩﺭﻭﻥ ﺁﯾﻨﻪ ﭘﺎﮎ ﺁﺏ ﻣﯽ ﻧﮕﺮﻧﺪ؛ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﯽ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭘﯿﭽﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻃﻨﯿﻦ ﺷﻌﺮ ﺗﻮ نگاﻩ ﺗﻮ ﺩﺭﺗﺮﺍﻧﻪ ﻣﻦ؛ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺒﻨﯽ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺩ ﻧﺴﯿﻢ ﺭﻭﺡ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺑﺎﻍ ﺑﯽ ﺟﻮﺍﻧﻪ ﻣﻦ؛ ﭼﻪ ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﮬﺎ ﮐﺰ ﭘﺎﺭﻩ ﮬﺎﯼ ﺍﺑﺮ ﺳﭙﯿﺪ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﻟﻮﺡ ﺳﭙﮭﺮ ﺗﺮﺍ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺩﻟﻢ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻡ؛ ﭼﻪ ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﮬﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺍﺑﺮ ﺑﺎﺯﯾﮕﺮ ﮬﺰﺍﺭ ﭼﮭﺮﻩ ﺑﻪ ﮬﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﮬﻤﺰﺩﻧﯽ ﻣﯿﺎﻥ ﺁﻥ ﮬﻤﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺗﺮﺍ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺍﻡ؛ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﺗﻨﮭﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ؛ ﭼﺮﺍﻍ ﺁﯾﻨﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺑﯽ ﺗﻮ ﻏﻤﮕﯿﻨﻨﺪ؛ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﯽ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺑﻪ ﻣﮭﺮﺑﺎﻧﯽ یک ﺩﻭﺳﺖ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ؛ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﯽ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﺯ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻣﯽ ﺷﻨﻮﻡ؛ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﯽ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﮬﺮﭼﻪ ﺩراین ﺧﺎﻧﻪ ﺳﺖ ﻏﺒﺎﺭ ﺳﺮﺑﯽ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺑﺎﻝ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﯽ ﺩﻝ ﺭﻣﯿﺪﻩ ﻣﻦ ﺑﺠﺰ ﺗﻮ ﯾﺎﺩ ﮬﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺭﺍ ﺭﮬﺎﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﻏﺮﻭﺏ ﮬﺎﯼ ﻏﺮﯾﺐ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺍﻕ ﻧﯿﺎﺯ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺳﺎﮐﺖ ﻭ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﺍﺳﺖ؛ ﺩﻭ ﭼﺸﻢ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺍﻣﯿﺪ ﻋﺒﺚ ﺩﻭ ﺷﻤﻊ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺟﺎﻥ ﮬﻤﯿﺸﻪ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺍﺳﺖ؛ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﯽ

ای عشق تو رو دارم

ﺷﺐ ﮬﺎ ﮐﻪ ﺳﮑﻮﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﮑﻮﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﯿﺎﮬﯽ؛ ﺁﻭﺍﯼ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ ﺍﺯ ﻻیتناﮬﯽ؛ ﺁﻭﺍﯼ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺁﺭﺩﻡ ﺍﺯ ﺷﻮﻕ ﺑﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯ؛ ﺷﺐ ﮬﺎ ﮐﻪ ﺳﮑﻮﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﮑﻮﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﯿﺎﮬﯽ؛ ﺍﻣﻮﺍﺝ ﻧﻮﺍﯼ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺭﺳﺪ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ؛ ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ ﻭ ﻣﻦ ﺗﺸﻨﻪ ﻣﮭﺮ ﺗﻮ ﭼﻮ ﻣﺎﮬﯽ؛ ﻭﯾﻦ ﺷﻌﻠﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮬﺮ ﻧﻔﺴﻢ ﻣﯽ ﺟﮭﺪ ﺍﺯ ﺟﺎﻥ؛ ﺧﻮﺵ ﻣﯽ ﺩﮬﺪ ﺍﺯ ﮔﺮﻣﯽ ﺍﯾﻦ ﺷﻮﻕ ﮔﻮﺍﮬﯽ؛ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺗﻮ ﮔﺮ ﺻﺒﺢ ﺍﺑﺪ ﮬﻢ ﺩﮬﺪﻡ ﺩﺳﺖ؛ ﻣﻦ ﺳﺮﺧﻮﺷﻢ ﺍﺯ ﻟﺬﺕ ﺍﯾﻦ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺭﺍﮬﯽ؛ ﺍﯼ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﺟﮭﺎﻧﻢ؛ ﮬﻤﻮﺍﺭﻩ ﺗﻮﯾﯽ ﮬﺮﭼﻪ ﺗﻮ ﮔﻮﯾﯽ ﻭ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﮬﯽ