¤داستان سد عشق قسمت دوم¤

ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺭﺍﺣﻠﻪ ﭘﺪﺭﺷﻮ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﻮﺩﺵ ﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺧﺸﻢ ﻭ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﺑﻪ ﺍﻭﺧﯿﺮﻩﺷﺪﻩﺑﻮﺩﻭﺍﺯﺷﺪﺕﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﺭﮔﻬﺎﯼﮔﺮﺩﻧﺶﺑﺎﻻﺯﺩﻩﺑﻮﺩ.ﺭﺍﺣﻠﻪ ﺧﺸﮑﺶﺯﺩﻩﺑﻮﺩﻭﻫﺎﺝﻭﻭﺍﺝﻣﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﭘﺪﺭﺵﺑﻪﺳﻤﺘﺶﺧﻢﺷﺪﻭ ﮔﻮﺷﯽﺗﻠﻔﻦﺭﻭﺍﺯﺩﺷﺘﺶﮔﺮﻓﺖﻭ ﺑﻌﺪﺳﯿﻠﯽﻣﺤﮑﻤﯽﭘﺎﯼﮔﻮﺵﺭﺍﺣﻠﻪ ﺧﻮﺍﺑﻮﻧﺪ.ﻗﺪﺭﺕ ﺳﯿﻠﯽﺑﻪ ﻗﺪﺭﯼﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺭﺍﺣﻠﻪﺑﻪﻃﺮﻓﯽﭘﺮﺗﺎﺏﺷﺪﻭﺻﺪﺍﯼ ﺳﯿﻠﯽ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ ﻭ ﺑﺎﺭﺑﺪ ﺷﻨﯿﺪ. ﺑﺎﺭﺑﺪﻫﺮﭼﯽﺍﻟﻮﮔﻔﺖﻓﺎﯾﺪﻩﺍﯼﻧﮑﺮﺩ ﻭﺑﺎﻧﺎﺍﻣﯿﺪﯼﮔﻮﺷﯽﺭﻭﺳﺮﺟﺎﯾﺶ ﮔﺬﺍﺷﺖ. ﭘﺪﺭﺭﺍﺣﻠﻪﺑﻪﺳﻤﺖﺭﺍﺣﻠﻪﺭﻓﺖﻭ ﻣﻮﻫﺎﯼﺑﻠﻨﺪﻭﻣﻮﺍﺟﺶﺭﻭﺩﺭﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖﻭﺭﺍﺣﻠﻪﺭﻭﺍﺯﺯﻣﯿﻦﺑﻠﻨﺪﮐﺮﺩﻭ ﺑﻌﺪﺑﺎﺗﻤﺎﻡﻭﺟﻮﺩﺳﺮﺭﺍﺣﻠﻪﺩﺍﺩ ﮐﺸﯿﺪ ﮐﻪ:ﺩﺧﺘﺮﻩﺑﯽ ﭼﺸﻢﻭ ﺭﻭ، ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺭﻭﺷﻦﺣﺎﻻﺩﯾﮕﻪﻣﯿﺸﯿﻨﯽﺑﺎﭘﺴﺮﻫﺎﯼ ﻏﺮﯾﺒﻪﺩﻝﻣﯿﺪﯼﻭﻗﻠﻮﻩﻣﯿﮕﯿﺮﯼ، ﻫﺎﺍﺍﺍﺍ،ﻓﮑﺮﮐﺮﺩﯼﻣﻦﻣﯿﺰﺍﺭﻡﺗﻮﺍﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪﺍﺯﺍﯾﻦﻏﻠﻄﺎﺑﮑﻨﯽ،ﺍﯾﻦﻗﺪﺭ ﻣﯿﺰﻧﻤﺖﮐﻪﺩﯾﮕﻪﻫﻮﺱﻋﺸﻖﺑﺎﺯﯼ ﺍﺯﺳﺮﺕﺑﭙﺮﻩ،ﺩﺧﺘﺮﻩﺑﯽﺁﺑﺮﻭﻭ ﻫﺮﺯﻩ.((((بقیه داستان را در ادامه مطلب دنبال کنید))))

¤داستان سده عشق قسمت اول¤

ﺭﺍﺣﻠﻪﺗﻮﯼﺧﻮﻧﻪﻧﺸﺴﺘﻪﺑﻮﺩﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻤﺎﺱﺩﻭﺳﺖﭘﺴﺮﺵﺑﺎﺭﺑﺪﺑﯿﻘﺮﺍﺭﯼ ﻣﯿﮑﺮﺩ.ﺭﺍﺣﻠﻪ ﺗﺎﺯﻩ ۱۴ ﺳﺎﻟﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ۳ﻣﺎﻩﭘﯿﺶ ﺩﺭﺭﺍﻩﻣﺪﺭﺳﻪ ﺑﺎﺑﺎﺭﺑﺪ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﺪﻩﺑﻮﺩ،ﺑﺎﺭﺑﺪﺍﺯﺍﻭﻥﺗﯿﭗﭘﺴﺮﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮﺩﮐﻪﺑﻪﺭﺍﺣﺘﯽﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖﺩﻝ ﺩﺧﺘﺮﻫﺎﺭﻭﺍﺳﯿﺮﺧﻮﺩﺵﮐﻨﻪ،ﭘﺴﺮﯼ ﺧﻮﺵﺗﯿﭗﻭﭼﺮﺏﺯﺑﻮﻥﮐﻪﺗﻮﯼ ﺍﯾﻦ ﻣﺪﺕﮐﻢﺗﻮﻧﺴﺘﻪﺑﻮﺩﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰﺭﺍﺣﻠﻪ ﺑﺸﻪﻭﺭﻭﯼﺗﺨﺖ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﯿﻪﻗﻠﺒﺶ ﺣﮑﻤﻔﺮﻣﺎﯾﯽﮐﻨﻪ.ﺭﺍﺣﻠﻪ ﭼﯿﺰﺯﯾﺎﺩﯼ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩﺑﺎﺭﺑﺪﻧﻤﯿﺪﻭﻧﺴﺖ،ﺭﺍﺣﻠﻪﺷﯿﻔﺘﻪ ﻇﺎﻫﺮﺯﯾﺒﺎﻭﺣﺮﻓﻬﺎﯼﺩﻝﻧﺸﯿﻦﺑﺎﺭﺑﺪ ﺷﺪﻩﺑﻮﺩ،ﺑﺮﺍﯼﺭﺍﺣﻠﻪﺧﯿﻠﯽﺯﻭﺩﺑﻮﺩ ﮐﻪﻭﺍﺭﺩﺍﯾﻦﺑﺎﺯﯾﻬﺎﯼﻋﺸﻘﯽﺑﺸﻪ،ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﻓﻘﻂ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺑﺎﺭﺑﺪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮﺩ. ﺭﺍﺣﻠﻪﺍﺯﺍﻭﻥﺩﺧﺘﺮﻫﺎﯼﺭﻣﺎﻧﺘﯿﮏﻭ ﻋﺎﺷﻖﭘﯿﺸﻪﺑﻮﺩ،ﺍﺯﺍﻭﻥﺩﺧﺘﺮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪﺗﺸﻨﻪﻋﺸﻖﻭﻣﺤﺒﺖﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺣﺎﻻ ﻫﺮﻋﺸﻖﻭﻣﺤﺒﺘﯽﮐﻪﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺖ ﺑﺎﺷﻪﻭﺍﺯﻃﺮﻑﻫﺮﮐﺴﯽﺍﻋﻤﺎﻝ ﺑﺸﻪ. ﺑﺎﺭﺑﺪﻗﻮﻟﻬﺎﯼ ﺯﯾﺎﺩﯼﺑﻪ ﺭﺍﺣﻠﻪﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ، ﺍﺯﺟﻤﻠﻪﻗﻮﻝﺍﺯﺩﻭﺍﺝ((((بقیه داستان در ادامه مطلب))))

¤داستان دل شکستگان¤

ﺍﯾﻦﺩﺍﺳﺘﺎﻧﯽﮐﻪﻣﯽﻧﻮﯾﺴﻢ،ﯾﮏ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻭﺍﻗﻌﯽﻣﯽﺑﺎﺷﺪ.ﺩﺭﺣﻘﯿﻘﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮﺍﯾﻦﺩﺍﺳﺘﺎﻥﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪﺍﺯﺯﻧﺪﮔﯽ ﺷﺨﺼﯽﺍﺳﺖ.ﺍﯾﻦﺩﺍﺳﺘﺎﻥﺭﺍﺑﺎﺯﺑﺎﻥ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺍﺻﻠﯽ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺑﯿﺎﻥ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. ﻣﻦﻋﻠﯽﻫﺴﺘﻢ،۲۴ﺳﺎﻟﻪ،ﺳﺎﮐﻦ ﺗﻬﺮﺍﻥ.ﺍﺯﺁﻥﭘﺴﺮﻫﺎﯾﯽﮐﻪﺑﻪﺩﻟﯿﻞ ﻏﺮﻭﺭﺯﯾﺎﺩﺍﺻﻼﻓﮑﺮﻋﺎﺷﻖﺷﺪﻥﺑﻪ ﺳﺮﻡ ﻧﻤﯿﺰﺩ. ﺩﺭﺳﺎﻝ۱۳۷۵،ﻭﻗﺘﯽﺩﺭﺩﻭﺭﻩﯼ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﯾﯽﺑﻮﺩﻡﺑﺎﭘﺴﺮﯼﺁﺷﻨﺎﺷﺪﻡ. ﺍﺳﻢ ﺁﻥ ﭘﺴﺮ ﺁﺭﺵ ﺑﻮﺩ.ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺩﻭﺳﺘﯽﻣﺎﺑﯿﺸﺘﺮﻭﻋﻤﯿﻖﺗﺮﻣﯽﺷﺪ ﺗﺎﺟﺎﯾﯽﮐﻪﻫﻤﻪﻣﺎﺭﺍﺑﻪﻋﻨﻮﺍﻥ۲ ﺑﺮﺍﺩﺭﻣﯽﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ.ﻫﻤﯿﺸﻪﺑﺎﻫﻢ ﺑﻮﺩﯾﻢﻭﻫﺮﮐﺎﺭﯼﺭﺍﺑﺎﻫﻢﺍﻧﺠﺎﻡﻣﯽ ﺩﺍﺩﯾﻢ.ﺍﯾﻦﺩﻭﺳﺘﯽﻣﺎﺗﺎﺯﻣﺎﻧﯽﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺷﺖﮐﻪﺁﻥﺍﺗﻔﺎﻕﻟﻌﻨﺘﯽﺑﻪﻭﻗﻮﻉ ﭘﯿﻮﺳﺖ. ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۸۴، ﺩﺭ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﯽ ﻭﻗﺘﯽ ﺍﺯﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪﺑﯿﺮﻭﻥﺁﻣﺪﻡﺑﺮﺍﯼﮐﻤﯽ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖﺩﺭﭘﺎﺭﮐﯽﮐﻪﺩﺭﺁﻥﻧﺰﺩﯾﮑﯽ ﺑﻮﺩ،ﺭﻓﺘﻢ((((بقیه داستان در ادامه مطلب))))

¤ﮔــﺎﻫــــﯽ ﺑـﺎﯾــــﺪ ﺭﺩ ﺷــــﺪ¤

ﮔــﺎﻫــــﯽ ﺑـﺎﯾــــﺪ ﺭﺩ ﺷــــﺪ ﺑـﺎﯾــــﺪ ﮔـﺬﺷـــﺖ ﮔــﺎﻫـــﯽ ﺑـﺎﯾــــﺪ ﺩﺭ ﺍﻭﺝ ﻧـﯿـــﺎﺯ، ﻧﺨـــﻮﺍﺳـــﺖ ﮔــﺎﻫــــﯽ ﺑــﺎﯾـــﺪ ﮐــﻮﯾـــﺮ ﺷـــﺪ ﺑـﺎ ﻫــﻤـــﻪ ﯼ ﺗﺸــﻨﮕـــﯽ ﻣﻨــﺖ ﻫﯿـــﭻ ﺍﺑـــﺮﯼ ﺭﺍ ﻧـﮑﺸﯿـــﺪ ﮔــﺎﻫــــﯽ ﺑــــﺮﺍﯼ ﺑـــﻮﺩﻥ ﺑــﺎﯾــــﺪ ﻣــﺤــــﻮ ﺷـــﺪ ﺑـﺎﯾــــﺪ ﻧﯿــﺴـــﺖ ﺷــــﺪ ﮔــﺎﻫــــﯽﺑــــﺮﺍﯼ ﺑـــﻮﺩﻥ ﺑـﺎﯾــــﺪ ﻧﺒــــﻮﺩ ﮔــﺎﻫــــﯽﺑـﺎﯾــــﺪ ﺳﯿــﮕــﺎﺭﺕ ﺭﺍ ﺑــﺮﺩﺍﺭﯼ ﻭ ﺭﻫﺴــﭙــــﺎﺭ ﮐــــﻮﭼـــﻪ ﻫـــﺎﯾـــﯽ ﺑــﺸـــﯽ ﮐـــﻪ ﺧﯿــﻠـــﯽ ﻭﻗﺘــــﻪﺭﻫــﮕـــﺬﺭﯼﺍﺯﺵ ﻋﺒـــﻮﺭ ﻧـﮑــــﺮﺩﻩ ﮔــﺎﻫــــﯽ ﺑـﺎﯾـــﺪ ﻧﺒــﺎﺷـــﯽ ﺗـﺎ ﻻﺍﻗــــﻞ ﯾــﻪ ﺟــﺎﯾــــﯽ ﺗــــﻮﯼ ﮔـــﻮﺷـــﻪ ﮐــﻨــــﺎﺭ ﺍﯾـــﻦ ﺷــﻬــــﺮ ﺩﻟــــﯽ ﺑــﺮﺍﺕ ﺗﻨــــﮓ ﺑــﺸــــﻪ…

¤ﺩﻭستــــتﺩﺍﺭﻡ¤

ﺩﻭستــــتﺩﺍﺭﻡ ﻫـــﺎﺭﺍﻧـﮕــــﻪ ﻣـــﯽﺩﺍﺭﯼ ﺑــــﺮﺍﯼ ﺭﻭﺯ ﻣﺒــــﺎﺩﺍ ﺩﻟــــﻢ ﺗﻨــــﮓ ﺷــــﺪﻩﻫــــﺎ ﺭﺍ، ﻋــــﺎﺷــﻘﺘـــﻢﻫــــﺎ ﺭﺍ… ﺍﯾــــﻦﺟﻤــﻠــــﻪﻫـــﺎﺭﺍﮐــــﻪ ﺍﺭﺯﺷــﻤﻨـــﺪﻧـــﺪﺍﻟــﮑـــﯽ ﺧــــﺮﺝ ﮐﺴــــﯽ ﻧــﻤـــﯽﮐــﻨــــﯽ! ﺑــﺎﯾـــﺪ ﺁﺩﻣــﺶ ﭘــﯿــــﺪﺍ ﺷــــﻮﺩ! ﺑـــﺎﯾـــﺪﻫــﻤــــﺎﻥﻟـﺤﻈــــﻪﺍﺯﺧـــﻮﺩﺕﻣــﻄﻤــــﺌﻦ ﺑــﺎﺷـــﯽﻭﺑــﺎﯾـــﺪﺑـــﺪﺍﻧــــﯽ ﮐــــﻪﻓــــﺮﺩﺍ،ﺍﺯﺍﻣــــﺮﻭﺯ ﮔــﻔﺘﻨــــﺶ ﭘﺸـﯿﻤــــﺎﻥ ﻧــﺨــــﻮﺍﻫــــﯽ ﺷــﺪ! ﺳِـﻨـــﺖ ﮐــــﻪ ﺑــﺎﻻ ﻣـــﯽﺭﻭﺩ ﮐــﻠــــﯽ ﺩﻭﺳــﺘـــﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﭘﯿــﺸــــﺖﻣــﺎﻧــــﺪﻩ،ﮐــﻠـــﯽﺩﻟــﻢﺗــﻨــــﮓﺷــــﺪﻩﻭ ﻋـــﺎﺷـﻘﺘـــﻢ ﻣــﺎﻧــــﺪﻩ ﮐــﻪ ﺧـــﺮﺝ ﮐــﺴــــﯽﻧﮑــــﺮﺩﻩﺍﯼﻭﺭﻭﯼ ﻫــــﻢﺗـﻠﻨﺒــــﺎﺭ ﺷــــﺪﻩﺍﻧــﺪ! ﻓــﺮﺻــﺖﻧــﺪﺍﺭﯼ ﺻــﻨــــﺪﻭﻗــــﺖﺭﺍﺧــــﺎﻟــــﯽ ﮐــﻨــــﯽ!. ﺻــﻨــــﺪﻭﻗـــﺖﺳﻨـــﮕﯿــــﻦ ﺷــــﺪﻩﻭﻧــﻤــــﯽﺗــﻮﺍﻧــــﯽ ﺑــــﺎ ﺧــــﻮﺩﺕ ﺑِـﮑﺸـــﯽﺍﺵ… ﺷــــﺮﻭﻉ ﻣــــﯽﮐﻨــــﯽ ﺑــﻪ ﺧـــﺮﺝ ﮐـــﺮﺩﻧــﺸــــﺎﻥ! ﺗـــﻮﯼﻣﯿــﻬﻤــــﺎﻧــﯽﺍﮔـــﺮ ﻧـﮕــــﺎﻫـــﺖﮐــــﺮﺩﺍﮔــــﺮ ﻧــﮕــــﺎﻫــــﺶ ﺭﺍ ﺩﻭﺳــــﺖ ﺩﺍﺷــﺘــــﯽ ﺗــــﻮﯼ ﺭﻗــــﺺ ﺍﮔــــﺮ ﭘــﺎﺑــﻪﭘــﺎﯾــﺖ ﺁﻣــــﺪ ﺍﮔــــﺮ ﻫـــﻮﺍﯾــــﺖ ﺭﺍﺩﺍﺷـــﺖﺍﮔــــﺮﺑــﺎﺗــــﻮ ﺗـــﺮﺍﻧــــﻪﺭﺍﺑــــﻪﺻــــﺪﺍﯼ ﺑــﻠﻨــــﺪ ﺧـــﻮﺍﻧــــﺪ…

¤داستان ابر صورتی(قسمت سوم)¤

ﻣﺎﺭﺍﺩﺍﺧﻞﮐﺎﻣﯿﻮﻥﻫﺎﭼﯿﺪﻧﺪﻭﺑﻪ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩﺑﺮﺩﻧﺪ،ﺁﻧﺠﺎﻣﺮﺍﺑﺎﻫﻤﻪﯼﺑﺎﺭ ﺍﺿﺎﻓﻪﺍﯼﮐﻪﺍﺯﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥﻫﺎﯼ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺩﺍﺷﺘﻢﺳﻮﺍﺭﻫﻮﺍﭘﯿﻤﺎﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭﭘﺮﻭﺍﺯ ﮐﺮﺩﯾﻢ.ﻭﻗﺘﯽﺩﺭﺗﻬﺮﺍﻥﺑﻪﺯﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢﻫﻮﺍ ﺍﺑﺮﯼ ﺑﻮﺩ.ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺍﺧﻞ ﯾﮑﯽﺍﺯﺍﻧﺒﺎﺭﻫﺎﯼﺑﺰﺭﮒﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﻣﻬﺮ ﺁﺑﺎﺩﺑﺮﺩﻧﺪ.ﻫﻤﺎﻥ ﺟﺎﯾﯽﮐﻪﻭﻗﺘﯽ ﺩﯾﭙﻠﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢﺑﻤﺒﺎﺭﺍﻥﺷﺪ.ﺁﻧﻬﺎﺩﺭﺑﺰﺭﮒﺍﻧﺒﺎﺭ ﺭﺍﺑﺴﺘﻨﺪﻭﻣﺎﺭﺍﺍﺯﮐﯿﺴﻪﻫﺎﯼ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺩﺍﺭ، ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ.ﮐﻒ ﺍﻧﺒﺎﺭ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻫﺎﯼﯾﮏﺷﮑﻞﺑﻮﺩﻭﻣﺎﺭﺍﺑﻪﺩﻗﺖ ﺩﺍﺧﻞﺗﺎﺑﻮﺕﻫﺎﻣﯽﭼﯿﺪﻧﺪ.ﺑﻌﻀﯽﻫﺎ ﺩﻭﺭﺗﺮﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩﺑﻮﺩﻧﺪﻭﮔﺮﯾﻪﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ. ﻭﻗﺘﯽﮐﺎﺭﺷﺎﻥﺗﻤﺎﻡﺷﺪ،ﺭﻭﯼﻫﺮ ﺗﺎﺑﻮﺕﭘﺮﭼﻢﺑﺰﺭﮔﯽﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪﻭﺟﻠﻮﯼ ﺁﻥﯾﮏﻋﮑﺲﭼﺴﺒﺎﻧﺪﻧﺪ.ﺭﻭﯼﺗﺎﺑﻮﺕ ﻣﻦﻋﮑﺲﺟﻮﺍﻧﯽﺭﺍﭼﺴﺒﺎﻧﺪﻩﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪﺳﺒﯿﻞﻧﺎﺯﮎﺩﺍﺷﺖ.ﻣﻦﺩﺭﻋﻤﺮﻡ ﻫﯿﭻﻭﻗﺖﺳﺒﯿﻞﻧﺪﺍﺷﺘﻢ،ﭘﯿﺪﺍﺑﻮﺩﮐﻪ ﺟﺎﯾﯽﺩﺭﺧﺎﮎﺩﺷﻤﻦﺷﻤﺎﺭﻩﯼﻣﻦ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.[[[[[بقیه داستان در ادامه مطلب]]]]]