¤داستان وعده¤

ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﻰ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺷﺐ ﺳﺮﺩ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺍﺯ ﻗﺼﺮ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪ.ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺳﺮﺑﺎﺯ ﭘﯿﺮﻯ ﺭﺍ ﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺳﻰ ﺍﻧﺪﮎ ﺩﺭ ﺳﺮﻣﺎ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻰ ﻣﻰﺩﺍﺩ. ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺮﺳﯿﺪ:ﺁﯾﺎ ﺳﺮﺩﺕ ﻧﯿﺴﺖ؟ ﻧﮕﻬﺒﺎﻥ ﭘﯿﺮ ﮔﻔﺖ:ﭼﺮﺍ ﺍﻯ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﻣﺎ ﻟﺒﺎﺱ ﮔﺮﻡ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻭ ﻣﺠﺒﻮﺭﻡ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ. ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ....: ﻣﻦ ﺍﻻﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﻗﺼﺮ ﻣﻰﺭﻭﻡ ﻭ ﻣﻰﮔﻮﯾﻢ ﯾﮑﻰ ﺍﺯ ﻟﺒﺎﺱﻫﺎﻯ ﮔﺮﻡ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺑﯿﺎﻭﺭﻧﺪ. ﻧﮕﻬﺒﺎﻥ ﺫﻭﻕ ﺯﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮﺩ.ﺍﻣﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﻭﺭﻭﺩ ﺑﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﻗﺼﺮ ﻭﻋﺪﻩﺍﺵ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﺮﺩ. ﺻﺒﺢ ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪ ﺟﺴﺪ ﺳﺮﻣﺎﺯﺩﻩ ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﻮﺍﻟﻰ ﻗﺼﺮ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﻧﺪ، ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻰ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭﺵ ﺑﺎ ﺧﻄﻰ ﻧﺎﺧﻮﺍﻧﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ: ﺍﻯ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻣﻦ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﻟﺒﺎﺱ ﮐﻢ ﺳﺮﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﺤﻤﻞ ﻣﻰﮐﺮﺩﻡ ﺍﻣﺎ ﻭﻋﺪﻩ ﻟﺒﺎﺱ ﮔﺮﻡ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﭘﺎﻯ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ!

¤داستان صادقانه¤

ﺑﺎ ﺳﻼﻡ, ﺧﺪﺍ ﺟﺎﻥ,ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺗﻮﯼ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﺍﺗﺎﻥ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﻣﯿﺒﯿﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﻥ ﻫﺮ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺣﺮﻑ ﻫﺎ ﺭﻭﯼ ﺍﯾﻦ ﺻﻔﻪ ﮐﻠﯿﺪ ﭼﻘﺪﺭ ﻋﺮﻕ ﻣﯿﺮﯾﺰﻡ ﺧﺪﺍﺟﺎﻥ,ﺍﺯ ﻭﻗﺘﯽ ﭘﺴﺮ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﭘﻮﻟﺪﺍﺭﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﯾﮏ ﺍﯾﻤﯿﻞ ﺩﺍﺭﯼ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﭼﮑﺶ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﻫﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺷﺪﻡ,ﻫﻢ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺩﺭﺩ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ ﻭ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻣﺎ ﮐﻪ ﺗﻮﯼ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﻥ ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮ ﻧﺪﺍﺭﯾﻢ ﻣﺎ ﺗﻮﯼ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﻥ ﺩﻭ ﺗﺎ ﺍﺗﺎﻕ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﯾﮏ ﺍﺗﺎﻕ ﻣﺎﻝ ﺁﻗﺎ ﺟﺎﻥ ﻭ ﻧﻨﻪ ﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﯾﮑﯽ ﻫﻢ ﻣﺎﻝ ﻣﻦ ﻭ ﺣﺴﻦ ﻭ ﻫﺎﺩﯼ ﻭ ﺣﺴﯿﻦ ﻭ ﺯﻫﺮﺍ ﻭ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻭ ﻧﻨﻪ ﺑﺰﺭﮒ ﺩﻭ ﺗﺎ ﭘﺸﺘﯽ ﻧﻮ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﮐﻪ ﺍﮐﺒﺮ ﺁﻗﺎ ﺑﺰﺍﺯ, ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭ ﺯﻫﺮﺍ ﺑﺮﺍﻣﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﯾﮏ ﮐﻤﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰﻣﺎﻥ ﻫﻤﺎﻥ ﺗﻮﺳﺖ ﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﻥ ﻫﻢ ﺗﻮﯼ ﺣﯿﺎﻁ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻗﺎﺟﺎﻥ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﺎ ﺁﺟﺮ ﺳﺎﺧﺘﺘﺶ ﻣﺎ ﻫﻢ ﻣﺠﺒﻮﺭﯾﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﻤﺎ ﺍﯾﻤﯿﻞ ﺑﺰﻧﯿﻢ ﺩﻭ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﺮﯾﻢ ﭘﯿﺶ ﺭﺿﺎ ﺗﺮﻣﺰﯼ ﮐﺎﺭ ﮐﻨﯿﻢ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﯿﻢ ﭘﻮﻝ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﯿﺎﺭﯾﻢ¤¤¤¤بقیه درادامه مطلب¤¤¤¤

¤داستان شکلات تلخ¤

ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﭘﺮ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﻧﮕﺮﺍﻧﯽ ﻭ ﺗﺮﺱ ﻟﺒﺎﻧﺶ ﻣﯽ ﻟﺮﺯﯾﺪ ﮔﯿﺴﻮﺍﻧﺶ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﻮﺩﺵ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺗﺮ -ﺳﻼﻡ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ....ﻣﺎﻣﺎﻧﺖ ﮐﺠﺎﺳﺖ ؟ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻪ ﮔﺮﻩ ﺧﻮﺭﺩ ﺩﺭ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻐﻀﺶ ﺗﺮﮐﯿﺪ ﻗﻄﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﺩﺭﺷﺖ ﺍﺷﮑﺶ,ﺯﻻﻝ ﻭ ﻭ ﺑﯽ ﭘﺮﻭﺍ ﭼﮑﯿﺪ ﺭﻭﯼ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﺵ -ﻣﺎﻣﺎﺍﺍﺍ..ﻧﻢ..ﻣﺎ..ﻣﺎﺍﺍ ﻧﻢ.... ﺻﺪﺍﯾﺶ ﻣﯽ ﻟﺮﺯﯾﺪ -ﺍ..ﭼﺮﺍ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﻋﺰﯾﺰﻡ,ﮔﻢ ﺷﺪﯼ ؟ ﮔﺮﯾﻪ ﺍﻣﺎﻧﺶ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﻫﻖ ﻫﻖ,ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﺁﻧﻄﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﻢ ﺁﻧﮕﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﺑﺎﺯﻭﯼ ﮐﻮﭼﮑﺶ ﻣﺪﺍﻡ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﯿﺴﯽ ﺍﺷﮏ ﭘﺎﮎ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﺶ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻐﻀﻢ ﮔﺮﻓﺖ -ﺑﺒﯿﻦ,ﺑﺒﯿﻦ ﻣﻨﻢ ﻣﺎﻣﺎﻧﻤﻮ ﮔﻢ ﮐﺮﺩﻡ, ﻭﻟﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ,ﺍﻻﻥ ﺑﺎﻫﻢ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﻣﺎﻣﺎﻧﺎﻣﻮﻧﻮ ﭘﯿﺪﺍﺷﻮﻥ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ, ﺧﺐ ؟¤¤¤بقیه دستان در ادامه مطلب¤¤¤

¤داستان حقیقتی پنهان¤

ﺩﺭﺍﺗﺎﻗﻮ ﻗﻔﻞ ﮐﺮﺩ ﭘﺮﺩﻩ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺍﺗﺎﻕ ﺭﻭ ﮐﺸﯿﺪ ﻧﺸﺴﺖ ﺭﻭﯼ ﺻﻨﺪﻟﯽ سیگار ﻧﯿﻤﻪ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺷﻮ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﭘﮏ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﺑﻬﺶ ﺯﺩ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﻭ ﺩﻭﺩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺁﻣﯿﺨﺖ ﻭ ﻣﺮﺩ,ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯼ ﻧﯿﻤﻪ ﺑﺎﺯ ﻭ ﺳﺮﺥ, ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻫﻢ ﺁﻏﻮﺷﯽ ﺭﺧﻮﺗﻨﺎﮎ,ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﺩﻭﺩ ﺳﻔﯿﺪ ﻭ ﺗﻨﺒﻞ ﺳﯿﮕﺎﺭ,ﻣﻮﺍﺝ ﻭ ﻣﻼﯾﻢ,ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﻓﺮﻭ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻣﺤﻮ ﻣﯿﺸﺪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ,ﺩﻭﺩ ﺭﻭ ﻣﯽ ﺑﻠﻌﯿﺪ ﻭ ﺍﻭﻧﻮ ﺩﺭﻭﻥ ﺧﻮﺩﺵ,ﺧﻔﻪ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻣﺮﺩ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﺎﻏﻮﺷﯽ ﺑﯽ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ,ﺳﺮﮔﯿﺠﻪ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺮﻓﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩ...¤¤¤بقیه در ادامه مطلب¤¤

¤داستان مردبی جان¤

ﻣﺮﺩ ، ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺁﻣﺪ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎﯼ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺭﻭﯼ ﭘﻠﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﺎﻧﮏ ، ﺗﻮﯼ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﮕﯽ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﯾﮏ ﺟﺎﯾﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﺩﻝ ﺧﻮﺩﺵ ، ﮐﺎﺭﺗﻦ ﺭﺍ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ، ﺩﺭﺍﺯ ﮐﺸﯿﺪ ، ﮐﻔﺸﻬﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺯﯾﺮ ﺳﺮﺵ ، ﮐﯿﺴﻪ ﺭﺍ ﮐﺸﯿﺪ ﺭﻭﯼ ﺗﻨﺶ ، ﺩﺳﺘﻬﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﻣﭽﺎﻟﻪ ﮐﺮﺩ ﻻﯼ ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ ، ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮﺩ ، ﻓﮑﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﺩ ﺁﻥ ﺩﻭﺭﻫﺎ ، ﮐﺒﺮﯾﺖ ﻫﺎﯼ ﺧﺎﻃﺮﺵ ﺭﺍ ﯾﮑﯽ ﯾﮑﯽ ﺁﺗﺶ ﺯﺩ ﺩﺭ ﭘﺲ ﮐﻮﺭﺳﻮﯼ ﻧﻮﺭ ﺷﻌﻠﻪ ﻫﺎﯼ ﻧﯿﻤﻪ ﺟﺎﻥ ، ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﯿﺪﯾﺪ ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺻﻮﺭﺗﻬﺎ ﻣﺎﺕ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎ ﭘﺮﺭﻧﮓ ، ﻫﻮﺍ ﺳﺮﺩ ﺑﻮﺩ ، ﺩﺳﺘﻬﺎﯾﺶ ﺳﺮﺩ ﺗﺮ ، ﻣﭽﺎﻟﻪ ﺗﺮ ﺷﺪ ، ﺑﺎﯾﺪ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺧﻮﺍﺑﺶ ﻣﯿﺒﺮﺩ ﺻﺪﺍﯼ ﮔﺎﻡ ﻫﺎﯾﯽ ﺁﻣﺪ ﻭ..ﺭﻓﺖ ، ﻣﺮﺩ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩ ، ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺍﺯ ﺣﺎﻝ ﺩﻟﺶ ﺧﺒﺮ ﻧﺪﺍﺭﺩ ¤¤¤بقیه در ادامه مطلب¤¤¤

¤داستان خانه ای با پنجره های طلایی¤

ﭘﺴﺮ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺩﺭ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺍﯼ ﺩﻭﺭ ﺩﺳﺖ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺻﺒﺢ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻃﻠﻮﻉ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﺮﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻭﺗﺎ ﺷﺐ ﺑﻪ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺳﺨﺖ ﺭﻭﺯﺍﻧﻪ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﻮﺩ ﻫﻢ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﻃﻠﻮﻉ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺍﺯ ﻧﺮﺩﻫﺎ ﺑﺎﻻ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﮐﻤﯽ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﮐﻨﺪ ﺩﺭ ﺩﻭﺭ ﺩﺳﺖ ﻫﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺑﺎ ﭘﻨﺠﺮﻫﺎﯾﯽ ﻃﻼﯾﯽ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﻧﻈﺮﺵ ﺭﺍ ﺟﻠﺐ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﭼﻘﺪﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻭﺳﺎﯾﻞ ﺷﯿﮏ ﻭ ﻣﺪﺭﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻟﺬﺕ ﺑﺨﺶ ﻭ ﻋﺎﻟﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ" :ﺍﮔﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺎﺩﺭﻧﺪ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﻼ ﺑﺴﺎﺯﻧﺪ ﭘﺲ ﺳﺎﯾﺮ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺧﺎﻧﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻋﺎﻟﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﯽ ﺭﻭﻡ ﻭ ﺍﺯ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ....." ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﭘﺪﺭ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﺵ ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺍﻭ ﮐﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺍﻭ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻤﺎﻧﺪ.ﭘﺴﺮ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﺭﺍ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺩﯾﺪ ﻏﺬﺍﯾﯽ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﻃﻼﯾﯽ ﺭﻫﺴﭙﺎﺭ ﺷﺪ. ﺭﺍﻩ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺗﺼﻮﺭﺵ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ.ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻇﻬﺮ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺭﺳﯿﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺷﺪﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﻃﻼﯾﯽ ﺧﺒﺮﯼ ﻧﯿﺴﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻮﺽ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺭﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﻭ ﺑﺎ ﻧﺮﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺩﯾﺪ.ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺩﺭ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﺪﺍ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩ.ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ ﺍﯼ ﻫﻢ ﺳﻦ ﺧﻮﺩﺵ ﺩﺭ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩ.ﺳﻮﺍﻝ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺁﯾﺎ ﺍﻭ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻃﻼﯾﯽ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﯾﺎ ﺧﯿﺮ ؟ ﭘﺴﺮﮎ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﺜﺒﺖ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺍﯾﻮﺍﻥ ﺑﺮﺩ.ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﺴﯿﺮﯼ ﮐﻪ ﻃﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻢ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﻏﺮﻭﺏ ﺁﻓﺘﺎﺏ,ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﻃﻼﯾﯽ ﻣﯽ ﺩﺭﺧﺸﯿﺪ