فاصله

ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻫﺎﺳﺖ ﮔﺎﻩ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﯾﺸﻢ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﯽﺗﻮﺑﻪﻟﺒﺨﻨﺪﯼﺍﯾﻦﻓﺎﺻﻠﻪﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﯼ ﺗﻮ ﺗﻮﺍﻧﺎﯾﯽ ﺑﺨﺸﺶ ﺩﺍﺭﯼ ﺩﺳﺘﻬﺎﯼ ﺗﻮ ﺗﻮﺍﻧﺎﯾﯽ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺑﺨﺸﺪ ﭼﺸﻤﻬﺎﯼﺗﻮﺑﻪﻣﻦﻣﯽﺑﺨﺸﺪﺷﻮﺭ ﻋﺸﻖ ﻭ ﻣﺴﺘﯽ ﻭ ﺗﻮ ﭼﻮﻥ ﻣﺼﺮﻉ ﺷﻌﺮﯼ ﺯﯾﺒﺎ ﺳﻄﺮﺑﺮﺟﺴﺘﻪﺍﯼﺍﺯﺯﻧﺪﮔﯽﻣﻦ ﻫﺴﺘﯽ ﺩﻓﺘﺮ ﻋﻤﺮ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺗﻮ ﺷﮑﻮﻫﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺭﻭﻧﻘﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﺴﺖ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺑﺨﺸﯽ ﯾﺎ ﺑﮕﯿﺮﯼ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺑﺨﺸﯽ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﯽ ﺳﺎﻣﺎﻧﯽ ، ﺑﺎﺩ ﺭﺍ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﻢ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻧﯽ ، ﺍﺑﺮ ﺭﺍ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﻢ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪﯽﮔﺧﻨﺪﯾﺪﻡ ﻣﻨﻪ ﮊﻭﻟﯿﺪﻩ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪﯽﮔﺧﻨﺪﯾﺪﻡ ﺳﻨﮓ ﻃﻔﻠﯽﺍﻣﺎ ﺧﻮﺍﺏﻧﻮﺷﯿﻦﮐﺒﻮﺗﺮﻫﺎﺭﺍﺩﺭﻻﻧﻪﻣﯽ ﺁﺷﻔﺖ ﻗﺼﻪﯼﺑﯽ ﺳﺮ ﻭ ﺳﺎﻣﺎﻧﯽ ﻣﻦ ﺑﺎﺩ ﺑﺎ ﺑﺮﮒ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺑﺎﺩ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: "ﭼﻪ ﺗﻬﯽ ﺩﺳﺘﯽ ﻣﺮﺩ" ! ﺍﺑﺮ ﺑﺎﻭﺭ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﺋﯿﻨﻪ ﺭُﺥ ﺧﻮﺩ ﺩﯾﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺣﻖ ﺩﺍﺩﻡ ﺁﻩ...ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ، ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩﯼﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺗﻮ ﻏﻤﮕﯿﻨﻢ ﭼﻪ ﺍﻣﯿﺪ ﻋﺒﺜﯽ ﻣﻦ ﭼﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺭ ؟! ﻫﯿﭻ! ﻣﻦ ﭼﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭ ﺗﻮ ؟! ﻫﯿﭻ! ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﻫﺴﺘﯽ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﯽ ﻣﻦ ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﯽ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺩﺍﺭﯼ ؟.... !ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﻮ ﭼﻪ ﮐﻢ ﺩﺍﺭﯼ ؟... !ﻫﯿﭻ! ﺑﯽ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻣﯽ ﯾﺎﺑﻢ ﭼﻮﻥ ﭼﻨﺎﺭﺍﻥ ﮐﻬﻦ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻥ ﺗﻠﺨﯽ ﻭﺍﺭﯾﺰﻡ ﺭﺍ ﮐﺎﻫﺶ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ، ﺍﯾﻦ ﺷﻌﺮ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﺁﺭﺯﻭﻣﯽﮐﺮﺩﻡﮐﻪﺗﻮﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩﯼ ﺷﻌﺮﻡ ﺑﺎﺷﯽ ﺭﺍﺳﺘﯽ....ﺷﻌﺮ ﻣﺮﺍ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﯽ ؟! ﺑﺎﻭﺭﻡﻧﯿﺴﺖﮐﻪﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩﯼﺷﻌﺮﻡ ﺑﺎﺷﯽ ﻧﻪ....ﺩﺭﯾﻐﺎ ، ﻫﺮﮔﺰ ﮐﺎﺷﮑﯽ ﺷﻌﺮ ﻣﺮﺍ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪﯼ!!!