مهمان

ﺍﻣﺸﺐ ﺁﻥ ﺣﺴﺮﺕ ﺩﯾﺮﯾﻨﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺑﺮ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ؛ ﺩﺭ ﻓﺮﻭﺑﻨﺪ ﻭ ﺑﮕﻮ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻬﯽ ﺍﺳﺖ ﺯﯾﻦ ﺳﭙﺲ ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﺭ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ؛ ﺷﺎﻧﻪ ﮐﻮ ﺗﺎ ﮐﻪ ﺳﺮ ﻭ ﺯﻟﻔﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻢ ﻭ ﻭﺣﺸﯽ ﻭ ﺯﯾﺒﺎ ﺳﺎﺯﻡ؛ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﺗﺎﺯﮔﯽ ﻭ ﻧﺮﻣﯽ ﻭ ﻟﻄﻒ ﮔﻮﻧﻪ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﮔﻞ ﺭﻭﯾﺎ ﺳﺎﺯﻡ؛ ﺳﺮﻣﻪ ﮐﻮ ﺗﺎ ﮐﻪ ﭼﻮ ﺑﺮ ﺩﯾﺪﻩ ﮐﺸﻢ ﺭﺍﺯ ﻭ ﻧﺎﺯﯼ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﺨﺸﺪ؛ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﯾﻦ ﺷﻮﻕ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺩﺍﺭﻡ ﺟﻠﻮﻩ ﺑﺮ ﭼﺸﻢ ﺳﯿﺎﻫﻢ ﺑﺨﺸﺪ؛ ﭼﻪ ﺑﭙﻮﺷﻢ ﮐﻪ ﭼﻮ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺁﯾﺪ ﻋﻄﺸﺶ ﻣﻔﺮﻁ ﻭ ﺍﻓﺰﻭﻥ ﮔﺮﺩﺩ؛ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺯ ﺳﺤﺮ ﺳﺨﻨﻢ ﺩﻝ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﺯﺩ ﻭ ﺍﻓﺴﻮﻥ ﮔﺮﺩﺩ؛ ﺁﻩ ﺍﯼ ﺩﺧﺘﺮﮎ ﺧﺪﻣﺘﮑﺎﺭ ﮔﻞ ﺑﺰﻥ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻭ ﺳﯿﻨﻪ ﻣﻦ ﺗﺎ ﮐﻪ ﺣﯿﺮﺍﻥ ﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﺟﻠﻮﻩ ﮔﻞ؛ ﺍﻣﺸﺐ ﺁﻥ ﻋﺎﺷﻖ ﺩﯾﺮﯾﻨﻪ ﻣﻦ ﭼﻮ ﺯ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻨﺸﺴﺖ ﺧﻤﻮﺵ ﺯﺧﻤﻪ ﺑﺮ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺩﻝ ﻭ ﭼﻨﮓ ﺯﻧﻢ؛ ﺑﺎ ﻟﺐ ﺗﺸﻨﻪ ﺩﻭ ﺻﺪ ﺑﻮﺳﻪ ﺷﻮﻕ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺑﺎﺩﻩ ﮔﻠﺮﻧﮓ ﺯﻧﻢ؛ ﻣﺎﻩ ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﺑﯿﻨﺪﻡ ﺩﺭ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻣﺴﺖ ﻭ ﭘﺮﯾﺶ؛ ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﺟﻠﻮﻩ ﮐﻨﻢ ﮐﻮ ﺯ ﺣﺴﺪ ﭘﺮﺩﻩ ﺍﺑﺮ ﮐﺸﺪ ﺑﺮ ﺭﺥ ﺧﻮﯾﺶ؛ ﺗﺎ ﭼﻮ ﺭﻭﯾﺎ ﺷﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﻋﺸﻖ ﮐﻨﺪﺭ ﺍﻭ ﻋﻮﺩ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﺭﯾﺰﻡ؛ ﺯ ﺁﻥ ﺳﭙﺲ ﻫﻤﭽﻮیکی ﮐﻮﻟﯽ ﻣﺴﺖ ﻧﺮﻡ ﻭ ﭘﯿﭽﻨﺪﻩ ﺯ ﺟﺎ ﺑﺮﺧﯿﺰﻡ؛ ﻫﻤﻪ ﺷﺐ ﺷﻌﻠﻪ ﺻﻔﺖ ﺭﻗﺺ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺯ ﭘﺎ ﺍﻓﺘﻢ ﻭ ﻣﺪﻫﻮﺵ ﺷﻮﻡ؛ ﭼﻮ ﻣﺮﺍ ﺗﻨﮓ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﮐﺸﺪ ﻣﺴﺖ ﺁﻥ ﮔﺮﻣﯽ ﺁﻏﻮﺵ ﺷﻮﻡ؛ ﺁﻩ ﮔﻮﯾﯽ ﺯ ﭘﺲ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﺑﺎﻧﮓ ﺁﻫﺴﺘﻪﯼﭘﺎ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ؛ ﺍﯼ ﺧﺪﺍ ، ﺍﻭﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﺧﻤﻮﺵ ﺑﺴﻮﯼ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ