جدایی

ﺍﺯ ﻫﻢ ﮔﺮﻳﺨﺘﻴﻢ ﻭ ﺁﻥ ﻧﺎﺯﻧﻴﻦ ﭘﻴﺎﻟﻪ ﺩﻟﺨﻮﺍﻩ ﺭﺍ، ﺩﺭﻳﻎ ﺑﺮ ﺧﺎﻙ ﺭﻳﺨﺘﻴﻢ! ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﺗﺸﻨﻪ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻣﻬﺮ ﺑﻮﺩ، ﺩﺭﺩﺍ ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﺗﺸﻨﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺪﺍﺧﺘﻴﻢ! ﺑﺲ ﺩﺭﺩﻧﺎﻙ ﺑﻮﺩ ﺟﺪﺍﺋﻲ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺎ، ﺍﺯ ﻫﻢ ﺟﺪﺍ ﺷﺪﻳﻢ ﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﺩﺭﺩ ﺳﺎﺧﺘﻴﻢ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﺷﻮﻕ ﻭ ﺍﻣﻴﺪ ﺩﺍﺷﺖ، ﺍﻳﻨﻚ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﻣﻼﻝ ﮔﺸﺖ، ﻭ ﺁﻥ ﻋﺸﻖ ﻧﺎﺯﻧﻴﻦ ﻛﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ، ﺩﺭﺩﺍ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﻣﺎ ﭘﺎﻳﻤﺎﻝ ﮔﺸﺖ! ﺑﺎ ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﻧﻴﺎﺯ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ، ﭘﺮﻫﻴﺰ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻣﻦ ﻧﺎﮔﺮﻳﺰ ﺑﻮﺩ. ﻣﻦ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺗﻮ ﺁﻣﺪﻡ، ﻭﻟﻲ ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﺮ ﺑﻮﺩ! ﺍﻳﻨﻚ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮﺍﻳﻢ ﺩﻭ ﺗﻨﻬﺎﻱ ﺑﻲ ﻧﺼﻴﺐ، ﻫﺮ ﻳﻚ ﺟﺪﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺭﻩ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺧﻮﻳﺶ. ﺳﺮﮔﺸﺘﻪ ﺩﺭ ﻛﺸﺎﻛﺶ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ، ﮔﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﻫﻤﭽﻮ ﺁﺩﻡ ﻭ ﺣﻮﺍ ﺑﻬﺸﺖ ﺧﻮﻳﺶ!

دلتنگی

ﭼﻘﺪﺭ ﺩﻟﻢ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺗﻨﮓ ﺷﺪﻩ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﻧﺎﻡ ﺯﻳﺒﺎﻱ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎﻱ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ ﻋﺰﻳﺰ ﻣﻦ ، ﻗﻠﺐ ﻣﻦ ﺍﻱ ﮐﺎﺵ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺍﺷﮏ ﻫﺎﻱ ﻃﻮﻓﺎﻧﻲ ﺍﻡ ﺭﺍ ﻗﻄﺮﻩ ﻗﻄﺮﻩ ﺟﻤﻊ ﮐﺮﺩ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺩﺭﻳﺎﻱ ﻏﻢ ﺁﻟﻮﺩ ﺁﻥ ﻏﺮﻭﺏ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﻧﻈﺎﺭﻩ ﮐﻨﻲ ﺍﻱ ﮐﺎﺵ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻓﻘﻂ ﻳﮏ ﺑﺎﺭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺰﻧﻢ ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺗﻮ ﺻﺪﺍﻳﻢ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪﻱ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﭼﻄﻮﺭ ، ﮐﺠﺎ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺮﺳﻢ؟ ﺍﻱ ﮐﺎﺵ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﻋﮑﺲ ﺯﻳﺒﺎﻳﺖ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺎﺯﻧﻴﻨﺖ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻳﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﻱ ﻧﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻡ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪﯼ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﻋﺸﻖ ﺭﺍﺳﺘﻴﻨﻢ ﻫﺴﺘﻲ ﺷﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺍﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺍﻣﺎ؛ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺏ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﻧﺎﻡ ﺯﻳﺒﺎﻳﺖ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺑﻲ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻣﻲ ﺑﺎﺭﺩ ﺍﻱ ﺍﻣﻴﺪ ﺁﺧﺮﻳﻨﻢ ﺑﺪﺍﻥ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ، ﻫﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﺩﺭ ﮔﺎﻩ ﺁﻓﺮﻳﺪﮔﺎﺭ ﺗﻮ ﺩﻋﺎ ﻣﻲ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﻓﻘﻂ ﻳﮏ ﺑﺎﺭ ﺑﺘﻮﺍﻧﻢ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﺍﻧﻲ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﮐﻨﻢ

شبهای بی پایان

ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺷﺐ ﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﭘﺎﯾﺎﻥ، ﭼﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﮐﻪ ﺟﺎﯼ ﭘﺎﯼ ﺣﺴﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﺸﻮﯾﺪ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺭﺍﻫﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺭﻭ ﺑﻪ ﮐﻮﯾﺮ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎﯾﻢ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﻏﻨﭽﻪ ﺍﯼ ﺩﺭ ﻗﻠﺐ ﺳﻨﮓ ﺍﯾﻦ ﮐﻮﯾﺮ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺭﻭﯾﯿﺪﻩ... ﺑﻪ ﺭﻧﮓ ﺁﺗﺸﯽ ﺳﻮﺯﺍﻥ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﺮﻡ ﻧﻔﺴﻬﺎﯾﺖ، ﺩﺭﯾﻎ ﺍﺯ ﻟﮑﻪ ﺍﯼ ﺍﺑﺮﯼ ﮐﻪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺳﻢ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺑﺮ ﺩﺍﻣﻦ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﮎ ﺑﻨﺸﺎﻧﺪ ﻧﻪ ﻫﻤﺪﺭﺩﯼ، ﻧﻪ ﺩﻟﺴﻮﺯﯼ، ﻧﻪ ﺣﺘﯽ ﯾﺎﺩ ﺩﯾﺮﻭﺯﯼ... ﻫﻮﺍ ﺗﻠﺦ ﻭ ﻫﻮﺱ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺁﻧﻬﻤﻪ ﺷﺒﮕﺮﺩﯼ ﺩﯾﺮﯾﻦ، ﻣﯿﺎﻥ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﺮﺩ ﭘﺎﯾﯿﺰﯼ ﺗﻮ ﺁﯾﺎ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﻣﺸﺐ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺍﺷﮏ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﯼ؟ ﺑﺒﺎﺭﻭ ﺟﺎﻥ ﺩﺭﻭﻥ ﺷﺎﻫﺮﮒ ﻫﺎﯼ ﮐﻮﯾﺮ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎﯾﻢ ﺗﻮ ﺟﺎﺭﯼ ﮐﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺯ ﺍﺷﮏ ﺧﺎﻟﯽ ﻭ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺩﺭﺩﻡ ﺑﺒﺎﺭ ﺍﻣﺸﺐ! ﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﺳﺎﯾﺶ ﺍﯾﻦ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺑﯽ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺳﺨﺖ ﺩﻟﺴﺮﺩﻡ. ﺑﺒﺎﺭ ﺍﻣﺸﺐ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺁﺭﺯﻭﯼ ﭘﺎﮎ ﺍﯾﻦ ﺩﻓﺘﺮ ﮔﻞ ﺳﺮﺧﯽ ﺷﻮﺩ ﺭﻭﺯﯼ! ﻭﺩﯾﮕﺮ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎ ﻧﻪ ﻫﻤﺪﺭﺩﯼ، ﻧﻪ ﺩﻟﺴﻮﺯﯼ، ﻓﻘﻂﮏﯾﭼﯿﺰ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ! ﻭ ﺁﻥ ﺷﻌﺮﯼ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎﯼ ﻟﻄﯿﻒ ﻭ ﭘﺎﮎ ﺩﯾﺮﻭﺯﯼ...

ریا

بااینکه درچشمانمان شبنم نداریم؛امانبایدگفت که اصلاغم نداریم؛ بایددراین دنیافقط باهم بجنگیم؛تنهابه این دلیل که یک پرچم نداریم؛بی حس آرامش دراین زندان اسیریم؛اماتظاهرکن که چیزی کم نداریم؛قانون جنگل راهمه حفظیم آری؛جزاسم بی مفهومی ازآدم نداریم؛ماوارث یک روح ویک دردیم؛اماانگارنسبتی باهم نداریم

برو

فاصله