شدم خسته من ازجور زمانه

ﻫﻤﻪ ﻋﺸﻖ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺭﺍﺯ ﻭ ﻫﻤﻪ ﯾﺎﺭ؛ ﻫﻤﻪ ﺩﺭﺩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺯﺟﺮ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺯﺍﺭ؛ ﻫﻤﻪ ﻓﮑﺮ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﻭ ﺩﻭ ﺭﻧﮕﯽ ؛ﻫﻤﻪ ﺭﺍﻩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺁﻩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﻫﺎﺭ؛ ﺗﻮ ﺭﻓﺘﯽ ﻭ ﺩﻟﻢ ﺧﺴﺘﻪ ﺯ ﻋﺎﻟﻢ؛ ﺷﺪﯼ ﻏﺎﯾﺐ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﯾﺪﻩﯼ ﺧﻮﻧﺒﺎﺭ؛ ﺗﻮ ﺭﻓﺘﯽ وﻧﮑﺮﺩﯼ ﺯﺩﻟﻢ ﯾﺎﺩ ؛ﻫﻤﻪ ﻧﺎﺯ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺳﺎﺯ ﻭ ﻫﻤﻪ ﻧﺎﺭ؛ ﺑﺒﯿﻦ ﺧﺎﻧﻪﯼﻋﺸﻘﻢ ﺷﺪﻩ ﻭﯾﺮﺍﻥ؛ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺁﻥ ﺩﺧﻤﻪ ﻭ ﺩﯾﻮﺍﺭ؛ ﺷﮑﺴﺘﯽ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺒﯽ؛ ﻫﻤﻪ ﺳﻮﺯ ﻭ ﻫﻤﻪ ﻗﻬﺮ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺧﺎﺭ؛ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﯽ ﻭﻓﺎﯾﯽ ﺩﺭ ﻧﮕﺎﻫﺖ؛ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺑﯽ ﺻﺪﺍ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻪﯼ ﺩﺍﺭ؛ ﺷﺪم ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺟﻮﺭ ﺯﻣﺎﻧﻪ؛ ﺩﻫﻢ ﮔﺮﺩﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺩﺍﺭ

کاش امشب یلداباشد

ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺎﺭﺍﻧﻢ ﮐﻦ ﺍﻣﺸﺐ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻟﻢ ﺳﻨﮓ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﮕﺬﺍﺭ! ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻏﻮﺷﻢ ﺟﺪﺍ ﮐﻦ ﻭ ﺩﺳﺘﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭﺭﻡ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﻦ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﻫﻢ ﺍﮔﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﺍﺵ ﺭﺍ ﻧﺜﺎﺭﻡ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﻌﺮﮐﻪ ﺍﺳﺖ... ﺁﺭﺯﻭﯾﯽ ﻧﻤﯽ ﻣﺎﻧﺪ، ﺟﺰ ﺍﯾﻨﮑﻪ؛ ﺍﻣﺸﺐ"ﯾﻠﺪﺍ"ﺑﺎﺷﺪ

مرادریاب

ﻗﻠﺐ ﻣﻦ ﭘﻮﺳﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺩﯾﻮﺍﺭﻫﺎﯼ ﺟﺴﻤﻢ ﻭ ﻧﻔﺲ ﻫﺎﯾﻢ ﺣﺒﺲ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺭﯾﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺮﮒ.. ﻭ ﺭﻭﺣﻢ ﺩﺭ ﻋﻤﻖ ﺯﻣﯿﻦ ﺯﻧﺪﺍﻧﯿﺴﺖ!.. ﺁﻫﺎﯼ ﺭﻫﮕﺬﺭ ﺁﻫﺎﯼ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﯾﺮ ﭘﺎﻫﺎﺗﺎﻥ ﺑﺮﺩﺍﺭﯾﺪ ﻣﻦ ﺍﯾﻨﺠﺎﯾﻢ ﮔﻤﺸﺪﻩ ﺍﯼ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ.. ﺩﺭ ﻏﻢ.. ﻭ ﺩﺭ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺩﻧﯿﺎ ﻣﺮﺍ ﺩﺭﯾﺎﺏ ﻣﺮﺍ ﺩﺭﯾﺎﺏ!...

پرواز

ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻫﺮ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﺮﺩ ﺑﺎﻟﻬﺎﯾﻢ ﺑﯽ ﺗﻨﻢ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﮐﺮﺩ ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎﯾﻢ ﻫﻤﻪ ﻟﺒﺮﯾﺰ ﺷﺪﻧﺪ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺍﺷﮑﻬﺎﯾﻢ ﺑﯽ ﺻﺪﺍ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﮐﺮﺩ ﺷﺎﺧﻪ ﺍﯼ ﮔﻞ ﭼﯿﺪ ﺍﻡ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺩﺷﺖ ﺷﻮﻕ ﻣﻦ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻏﻢ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﮐﺮﺩ ﺷﻌﺮ ﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺳﺮﻭﺩﻡ ﭘﺮ ﺯ ﺩﺭﺩ ﺭﻭﺡ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﮐﺮﺩ

دنیای جنگل

ﻣﻦ ﺩﺭ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺵ ﺟﻮﺍﻧﯿﻢ ﭘﯿﺮﯼ ﺭﺍ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺗﻨﻬﺎﯼ ﻭ ﺳﺎﻟﺨﻮﺭﺩﮔﯽ ﺭﺍ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻣﻦ ﻧﻬﺎﻟﯽ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺍﻡ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﺟﻨﮕﻞ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﺵ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﻣﺮﺩﻣﯽ ﮐﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺷﺎ ﻧﻪ ﻫﺎﺷﺎﻥ ﮐﻮﻟﻪ ﺑﺎ ﺭﯼ ﺍﺯ ﺩﺭﺩﻫﺎ ﻭ ﺭﻧﺞ ﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺧﻮﺷﯽ ﺻﺪ ﻧﺎ ﺧﻮﺷﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻫﺪﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﺩﻧﯿﺎ ﺟﻨﮕﻠﯽ ﺷﺪﻩﭘﺮ ﺍﺯ ﻧﻬﺎﻝ ﻫﺎﯼ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﻭ ﻏﻨﭽﻪ ﻫﺎﯼ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﭘﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﺣﯿﻮﺍﻧﺎﺕ ﻭﺣﺸﯽ ﮐﻪ ﺯﯾﺮ ﭘﺎﻫﺎﺷﺎﻥ ﻟﻪ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ ﺷﮑﻮﻓﻪ ﻫﺎﯼ ﭘﺎﮎ ﻫﺮ ﺩﺭﺧﺘﯽ ﺭﺍ ﺩﻧﯿﺎ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﻧﯿﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﺟﻨﮓ ﺍﺳﺖ...ﺟﻨﮕﻞ ﺍﺳﺖ

پروازپرستوها

ﺗﻤﺎﻡ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺑﻨﺪﯼ ﺑﺮ ﻃﻨﯿﻦ ﺧﻮﺵ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﭘﺮﺳﺘﻮﻫﺎ ﻭ ﺗﺎﺑﺶ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺑﺮ ﻃﻠﻮﻉ ﺯﯾﺒﺎﯼ ﺻﺒﺢ، ﺑﻨﮕﺮ...، ﺍﺷﮑﻬﺎﯼ ﭼﮑﯿﺪﻩ ﺷﺪﻩﯼﺷﺐ ﺭﺍ ﺑﺮ ﮔﻠﺒﺮﮔﻬﺎﯼ ﮔﻞ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﺎﺑﺶ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺭﻧﮓ ﻋﺸﻖ ﻣﯿﮕﯿﺮﻧﺪ، ﻭ ﺑﺒﯿﻦ... ﺑﺎﺩﺑﺎﺩﮐﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﮐﻮﺩﮐﯽ ﺧﺮﺩﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻩ!!...