بازبان بی زبانان

ﻏﻨﭽﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ ﺗﻤﺎﺷﺎﯾﻢ ﮐﻨﯿﺪ؛ ﮔﻞ ﺑﺘﺎﺑﺪ ﭼﮭﺮﻩ ﮬﻤﭽﻮﻥ ﭼﻠﭽﺮﺍﻍ یک ﻧﻈﺮ ﺩﺭ ﺭﻭﯼ ﺯﯾﺒﺎﯾﻢ ﮐﻨﯿﺪ؛ ﺳﺮﻭ ﻧﺎﺯ ﺳﺮﺧﻮﺵ ﻭ ﻃﻨﺎﺯ ﻣﯽ ﺑﺎﻟﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﯾﺶ؛ ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺸﻤﯽ ﺑﻪ ﺑﺎﻻﯾﻢ ﮐﻨﯿﺪ؛ ﺑﺎﺩ ﻧﺠﻮﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﺑﺮﮒ؛ ﺳﺮ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﮔﻠﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﮐﻨﺎﺭ ﭼﺘﺮ ﺑﯿﺪ؛ ﺭﺍﻩ ﺩﻭﺭﯼ ﻧﯿﺴﺖ ﭘﯿﺪﺍﯾﻢ ﮐﻨﯿﺪ؛ ﺁﺏ ﮔﻮﯾﺪ ﺯﺍﺭﯼ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﯾﺪ؛ ﮔﻮﺵ ﺑﺮ ﺁﻭﺍﯼ ﻏﻤﮭﺎﯾﻢ ﮐﻨﯿﺪ؛ ﭘﺸﺖ ﭘﺮﺩﻩ ﺑﺎﻍ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﮬﺮﺍﺱ ﺑﺎد ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺍﺳﺖ؛ ﺁﻥ ﺩﮊﺧﯿﻢ ﻭ ﺩﺍﺱ ﺳﻨﮓ ﮬﺎ ﮬﻢ ﺣﺮﻓﮭﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ؛ ﮔﻮﺵ ﮐﻦ ﺧﺎﻣﻮﺵ ها ﮔﻮﯾﺎ ﺗﺮﻧﺪ؛ ﺍﺯ ﺩﺭ ﻭ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻣﯽ ﺑﺎﺭﺩ ﺳﺨﻦ؛ ﺗﺎ ﮐﺠﺎ ﺩﺭﯾﺎﺑﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ؛ ﺩﺭ ﺧﻤﻮﺷﯽ ﮬﺎﯼ ﻣﻦ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﮬﺎﺳﺖ؛ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺩﺭﯾﺎﺑﺪ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ ﮐﺠﺎﺳﺖ؛ ﺁﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﯽ ﺯﺑﺎﻧﺎﻥ ﭼﻮ ﻣﺎ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﻧﯿﺴﺖ؛ ﭼﺸﻢ ﻭ ﮔﻮﺷﯽ ﮬﺴﺖ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ؛ ﺩﺭﯾﻎ ﮔﻮﺵ ﮬﺎ ﮬﺸﯿﺎﺭ ﻧﻪ ﭼﺸﻢ ﮬﺎ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﻧﯿﺴﺖ

گل نگاه تو

ﮔﻞ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﺩﻟﺮﺑﺎﯾﯽ ﺑﻮﺩ؛ ﻓﻀﺎﯼ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻋﻄﺮ ﺁﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﻮﺩ؛ ﺑﻪ ﺭﻗﺺ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﭼﻮ ﺫﺭﻩ ﺍﯼ ﺩﺭ ﻧﻮﺭ؛ ﺯ ﺷﻮﻕ ﻭ ﺷﻮﺭ ﮐﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺩﺭ ﺭﮬﺎﯾﯽ ﺑﻮﺩ؛ ﭼﻪ ﺟﺎﯼ ﮔﻞ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ ﺯﺩﯼ ﺑﺎ ﻣﮭﺮ؛ ﭼﻪ ﺟﺎﯼ ﻋﻤﺮ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺧﻮﺵ ﻃﻼﯾﯽ ﺑﻮﺩ؛ ﮬﺰﺍﺭ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺧﺪﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ؛ ﺍﺯ ﺁﻧﮑﻪ ﺩﯾﺪﻥ ﺗﻮ ﻗﺴﻤﺖ ﺧﺪﺍﯾﯽ ﺑﻮﺩ؛ ﺷﺐ ﺍﺯ ﮐﺮﺍﻧﻪ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﻣﻦ ﺟﺪﺍ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ؛ ﮐﻪ ﮬﺮ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﯼ ﻭ ﺭﻭﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﻮﺩ

درسکوت انتظار روی او

ﺩﺭ ﺳﮑﻮﺕ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺭﻭﯼ ﺍﻭ ﻟﺤﻈﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺑﻮﺩ؛ ﻫﻤﭽﻮ ﺭﻩ ﭘﯿﻤﺎﯼ ﺷﺐ ﻫﺎﯼ ﮐﻮﯾﺮ ﺁﺭﺯﻭﯼ ﻣﻦ ﻃﻠﻮﻉ ﻣﺎﻩ ﺑﻮﺩ؛ ♥ ﺩﺭ ﻫﺠﻮﻡ ﻧﺎﺷﮑﯿﺒﯽ ﻫﺎﯼ ﺳﺨﺖ– ﺑﺎ ﻃﻨﯿﻦ ﺯﻧﮓ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ؛ ﺷﻬﺮﺯﺍﺩ ﭼﺸﻢ ﺍﻭ ﺑﺎ ﻧﺎﺯ ﮔﻔﺖ: ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻋﺸﻖ ﻣﺎ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﺪ؛ ♥ ﭘﻨﺠﻪ ﺍﺵ ﭼﻮﻥ ﻗﻔﻞ ﺷﺪ ﺩﺭ ﭘﻨﺠﻪ ﺍﻡ؛ ﺧﻮﻥ ﻋﺸﻘﯽ ﺗﺎﺯﻩ ﺩﺭ ﺭﮒ ﻫﺎ ﺩﻭﯾﺪ ؛ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﻣﻦ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺭﺥ ﻣﻬﺘﺎﺑﯽ ﺍﺵ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺩﻣﯿﺪ؛ ♥ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯾﺶ ﭼﻮﻥ ﺩﻭ ﺯﻧﺠﯿﺮ ﻃﻼ ؛ ﻧﺮﻡ ﻧﺮﻣﮏ ﺣﻠﻘﻪ ﺷﺪ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻧﻢ؛ ﺩﺭ ﺷﮑﻮﻩ ﺑﻮﺳﻪ ﻫﺎﯼ ﮔﺮﻡ ﺧﻮﯾﺶ؛ ﺭﯾﺨﺖ ﺧﻮﻥ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺩﺭ ﺗﻨﻢ؛ ♥ ﻟﺐ ﭼﻮ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﺯ ﻟﺐ ﻫﺎﯼ ﻣﻦ؛ ﻣﻮﺝ ﻣﯿﺰﺩ ﻋﺸﻖ ﺩﺭ ﺳﯿﻤﺎﯼ ﺍﻭ؛ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ ﺑﺮ ﻟﺐ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﯾﺶ؛ ﺗﺎ ﮔﺬﺍﺭﻡ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺮ ﻟﺐ ﻫﺎﯼ ﺍﻭ؛ ♥ ﺍﻭ ﺑﻪ ﮔﺮﻣﯽ.«ﺑﻮﺳﻪ ﺩه»ﻣﻦ«ﺑﻮﺳﻪ ﺧﻮﺍﻩ» ؛ ﻣﺴﺖ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺏ ﺑﻮﺳﻪ ﻫﺎ؛ ﭼﻮﻥ ﺩﻭ ﻣﺎﻫﯽ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﻋﺸﻖ؛ ﺑﯿﻦ ﻟﺐ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﺣﺒﺎﺏ ﺑﻮﺳﻪ ﻫﺎ؛ ♥ ﭘﺮ ﻋﻄﺶ ﻟﺐ ﻫﺎﯼ ﺭﺥ ﭘﯿﻤﺎﯼ ﻣﻦ؛ ﻧﺮﻡ ﻧﺮﻣﮏ ﺑﺮ ﮔﻞ ﺭﻭﯾﺶ ﺧﺰﯾﺪ؛ ﺑﺎ ﺳﺮﺍﻧﮕﺸﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﻕ ﺑﻮﺳﻪ ﺩﺍﺷﺖ؛ ﭘﻨﺠﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﺩﺭ ﺑﻦ ﻣﻮﯾﺶ ﺧﺰﯾﺪ؛ ♥ ﺳﺮ ﻧﻬﺎﺩﻡ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﺮ ﺳﯿﻨﻪ ﺍﺵ؛ ﺧﻮﺍﺑﮕﺎﻩ ﻣﺮﻣﺮﯾﻨﯽ ﺩﺍﺷﺘﻢ ؛ ﻟﺐ ﻓﺸﺮﺩﻡ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺑﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﺵ؛ ﺑﻮﺳﻪ ﮔﺎﻩ ﻧﺎﺯﻧﯿﻨﯽ ﺩﺍﺷﺘﻢ؛ ♥ ﺷﯿﺐ ﭘﺴﺘﺎﻧﺶ ﭼﻮ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﺎﻏﻬﺎ؛ ﻋﻄﺮ ﻣﺴﺘﯽ ﺑﺨﺶ ﺳﮑﺮ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﺩﺍﺷﺖ ؛ ﺳﺎﻗﯽ ﻟﺐ ﻫﺎﯼ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻧﻔﺲ؛ ﺳﺎﻏﺮﯼ ﺍﺯ ﺑﻮﺳﻪ ﻫﺎ ﻟﺒﺮﯾﺰ ﺩﺍﺷﺖ؛ ♥ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ ﺑﺮ ﻫﺮ ﮔﻞ ﺑﺎﻍ ﺗﻨﺶ؛ ﺩﻭ ﻟﺐ ﻣﻦ ﺩﻭ ﭘﺮ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺑﻮﺩ ؛ ﻣﺴﺖ ﺑﻮﺩﻡ ﻣﺴﺖ ﻧﮑﻬﺖ ﻫﺎﯼ ﺍﻭ ؛ ﺭﺍﺳﺘﯽ ﭘﺎ ﺗﺎ ﺳﺮﺵ ﮔﻠﺨﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩ؛ ♥ ﺍﺯ ﻟﺒﺎﻥ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺨﺸﺸﺶ ﻧﺮﻡ ﻧﺮﻡ ؛ ﮔﺮﻡ ﺷﺪ ﭘﺎ ﺗﺎ ﺳﺮ ﻣﻦ، ﺩﺍﻍ ﺷﺪ؛ ﻏﻨﭽﻪ ﻫﺎﯼ ﻋﺸﻖ ﻧﻮ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺷﮑﻔﺖ ؛ ﻏﻨﭽﻪﻫﺎ ﮔﻞ ﮔﺸﺖ ﻭ ﮔﻞ ﻫﺎ ﺑﺎﻍ ﺷﺪ؛ ♥ ﻭﺍﯼ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻟﺐ ﻫﺎﯼ ﺷﻮﺭ ﺍﻓﮑﻦ ﮐﻪ ﺑﻮﺩ ؛ ﺍﺯ ﻧﺴﯿﻢ ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﯽ ﻧﺮﻡ ﺗﺮ؛ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻟﺬﺕ ﻣﻮﺝ ﻧﮕﺎﻩ؛ ﺍﯾﻦ یک ﺍﺯ ﺁﻥ ﺁﻥ یک ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮔﺮﻡ ﺗﺮ؛ ♥ ﺁﺗﺶ ﻋﺸﻘﺶ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﺷﻌﻠﻪ ﺭﯾﺨﺖ ؛ ﺭﺍﺳﺘﯽ ﺩﺭ ﻋﺸﻖ ﻭﺭﺯﯼ ﺩﺍﻍ ﺑﻮﺩ؛ ﮔﻠﺮﺥ ﻭ ﮔﻠﭽﻬﺮﻩ ﻫﺎ ﺩﯾﺪﻡ ﺑﺴﯽ؛ ﺍﻭ ﻧﻪ یک ﮔﻞ یک ﺟﻬﺎﻥ ﮔﻞ ﺑﺎﻍ ﺑﻮﺩ؛ ♥ ﮔﻔﺘﻤﺶ:ﺍﯼ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﺧﻮﺏ ﺁﻣﺪی؛ ﺗﺎ ﺑﺘﺎﺑﯽ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺷﺐ ﻫﺎﯼ ﻣﻦ؛ ﺗﻮ ﺷﺮﺍﺑﯽ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﻣﯿﻨﺎﯼ ﺗﻮﺳﺖ ؛ ﺑﺎ ﻟﺒﺖ ﻟﺒﺮﯾﺰ ﮐﻦ ﻣﯿﻨﺎﯼ ﻣﻦ ♥ ﻓﺎﺵ ﮔﻮﯾﻢ:ﺗﺎﺑﺶ ﻋﺸﻘﯽ ﺑﺰﺭﮒ؛ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻧﻢ ﺩﺭ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﺩﺭ ﮔﺮﻓﺖ؛ ﺍﯾﻦ ﺩﻟﻢ ﮐﺰ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﻫﺎ ﻣﯽ ﮔﺮﯾﺨﺖ؛ ﺑﺎﺭ ﺩﯾﮕﺮ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺍﺯ ﺳﺮ ﮔﺮﻓﺖ

رازحلقه

ﺩﺧﺘﺮﮎ ﺧﻨﺪﻩ ﮐﻨﺎﻥ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﭼﯿﺴﺖ ﺭﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺣﻠﻘﻪﯼﺯﺭ؟ ﺭﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﻪ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﻣﺮﺍ ﺍﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺗﻨﮓ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺑﺮ؟ ﺭﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﭼﻬﺮﻩﯼﺍﻭ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﺎﺑﺶ ﻭ ﺭﺧﺸﻨﺪﮔﯽ ﺍﺳﺖ؟ ﻣﺮﺩ ﺣﯿﺮﺍﻥ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺣﻠﻘﻪﯼﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﺍﺳﺖ ، ﺣﻠﻘﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ:ﻣﺒﺎﺭﮎ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﺧﺘﺮﮎ ﮔﻔﺖ:ﺩﺭﯾﻐﺎ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﻣﻌﻨﯽ ﺁﻥ ﺷﮏ ﺑﺎﺷﺪ ﺳﺎﻝ ﻫﺎ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺷﺒﯽ ﺯﻧﯽ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ ﻧﻈﺮ ﮐﺮﺩ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺣﻠﻘﻪﯼ ﺯﺭ ﺩﯾﺪ ﺩﺭ ﻧﻘﺶ ﻓﺮﻭﺯﻧﺪﻩﯼﺍﻭ ﺭﻭﺯﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻣﯿﺪ ﻭﻓﺎﯼ ﺷﻮﻫﺮ ﺑﻪ ﻫﺪﺭ ﺭﻓﺘﻪ ، ﻫﺪﺭ ﺯﻥ ﭘﺮﯾﺸﺎﻥ ﺷﺪ ﻭ ﻧﺎﻟﯿﺪ ﮐﻪ ﻭﺍﯼ ﻭﺍﯼ ، ﺍﯾﻦ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﭼﻬﺮﻩﯼﺍﻭ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺗﺎﺑﺶ ﻭ ﺭﺧﺸﻨﺪﮔﯽ ﺍﺳﺖ ﺣﻠﻘﻪﯼﺑﺮﺩﮔﯽ ﻭ ﺑﻨﺪﮔﯽ ﺍﺳﺖ

ظهرتابستان

ﻣﻌﺸﻮﻕ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺷﯿﺸﻪ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﻣﯽ ﺗﺎﺑﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ ﯾﺎﺩ ﻇﻬﺮﻫﺎﯼ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﻇﻬﺮﻫﺎﯼ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺩﻭﺭ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﺩﺭﺑﺰﺭﮔﻢ ﻇﻬﺮﻫﺎﯼ ﺑﭽﮕﯽ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻫﺎﯼ ﺧﯿﻠﯽ ﺩﻭﺭ ﯾﺎﺩ ﻇﻬﺮﻫﺎﯼ ﺩﺍﻍ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﺯﯾﺮ ﺳﺎﯾﻪ ﺩﺭﺧﺖ ﻫﺎ ﯾﺎﺩﺕ ﻫﺴﺖ؟ ﺩﻟﺒﻨﺪﻡ ﻣﺤﺒﻮﺑﻢ ﯾﺎﺩﻡ ﻫﺴﺖ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻟﺖ ﻣﯽ ﺁﻣﺪﻡ ﻭ ﭘﺎﯼ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺗﺎ ﺁﻥ ﻣﯿﻌﺎﺩﮔﺎﻩ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﺍﺯ ﮐﻮﭼﻪ ﻭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﺗﻮﺑﺎﻥ ﺍﺯ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭﻫﺎﯼ ﺗﻨﮓ ﺍﺯ ﺯﯾﺮ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﭘﺮ ﺳﺎﯾﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻫﻢ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻣﺎﻧﺘﻮﯼ ﺁﺑﯽ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﺟﯿﻦ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺁﻥ ﮐﻔﺶ ﻫﺎﯼ ﮐﺘﺎﻧﯽ ﻭ ﺟﻮﺭﺍﺏ ﻫﺎﯼ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺭﻧﮕﯽ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺁﻥ ﮐﻔﺶ ﻫﺎﯼ ﺍﺳﭙﻮﺭﺕ ﻭﺭﺯﺷﯽ ﺁﺑﯽ ﯾﺎﺩﺕ ﻫﺴﺖ؟ ﭼﻪ ﺭﻭﺯﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮﺩ ﭼﻘﺪﺭ ﺯﻭﺩ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺣﺴﺮﺕ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺗﺎ ﺍﺑﺪ ﺁﻥ ﻣﺴﯿﺮ ﺭﺍ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﯾﺎ ﺳﻮﺍﺭﻩ ﻫﺮ ﺭﻭﺯﻩ ﻃﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﻓﻀﺎﯼ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﻫﺎ ﯾﺎ ﺁﻥ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭﻫﺎﯼ ﺗﻨﮓ ﺟﺎﯼ ﭘﺎﯼ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﻭ ﺻﺪﺍﯼ ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺷﻨﻮﻡ ﻭ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻡ ﻭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺎﻧﻢ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﻨﻢ

دریای خون

ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺟﺎﯼ ﺩﻝ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﺧﻮﻥ ﺩﺭ ﺳﯿﻨﻪ ﺩﺍﺭﻡ؛ ﻭﻟﯽ ﺩﺭ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﺩﻝ ﮐﻢ ﻣﯿﺎﺭﻡ؛ ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺭﻭﺑﺮﻭﯾﯽ ﻣﺚ ﺁﺋﯿﻨﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ؛ ﻭﻟﯽ ﭼﺸﻤﺎﻡ ﺑﺴﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﺳﯿﺮ ﺩﯾﺪﻥ؛ ﻧﻪ یک ﺩﻝ ﻧﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﺩﻝ ﻫﻤﻪ ﺩﻝ ﻫﺎﯼ ﻋﺎﻟﻢ؛ ﻫﻤﻪ ﺩﻝ ﻫﺎ ﺭﻭ ﻣﯿﺨﻮﺍﻡ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ؛ ﺗﻮﯾﯽ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺗﻮﯾﯽ ﺷﻌﺮ ﻣﺠﺴﻢ؛ ﺗﻮ ﻗﺎﺏ ﻗﺼﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺳﺤﺮ ﮔﻞ ﮐﺮﺩﻩ ﺷﺒﻨﻢ؛ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎﺕ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﺨﻤﻞ ﺷﺮﺍﺏ ﻧﺎﺏ ﺷﯿﺮﺍﺯ؛ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﯿﺨﻮﻧﻪ ﺁﻏﺎﺯ ﻫﺰﺍﺭ ﻭیک ﺷﺐ ﺭﺍﺯ؛ ﻣﯿﺨﻮﺍﻡ ﺗﻮ ﺭﻭ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻧﻪ یک ﺑﺎﺭ ﻧﻪ ﺻﺪ ﺑﺎﺭ ﺑﻪ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﻧﻔﺲ ﻫﺎﻡ؛ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﯾﺪﻥ ﺗﻮ ﻧﻪ یک ﭼﺸﻢ ﻧﻪ ﺻﺪ ﭼﺸﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﺸﻤﺎ ﺭﻭ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻡ؛ ﺗﻮ ﺭﻭ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺚ ﮔﻞ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﻮﺋﯿﺪ؛ ﺑﺎ ﻫﺮﭼﯽ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﺩﻧﯿﺎﺳﺖ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮ ﺭﻭ ﺩﯾﺪ؛ ﺗﻮ ﺭﻭ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺚ ﻣﺎﻩ ﺭﻭ ﻗﻠﻪ ﻫﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ؛ ﺑﺎ ﻫﺮﭼﯽ ﻟﺐ ﺗﻮ ﺩﻧﯿﺎﺳﺖ ﺗﻮ ﺭﻭ ﺑﺎﯾﺪ ﺻﺪﺍ ﮐﺮﺩ؛ ﻣﯿﺨﻮﺍﻡ ﺗﻮ ﺭﻭ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻧﻪ یک ﺑﺎﺭ ﻧﻪ ﺻﺪ ﺑﺎﺭ ﺑﻪ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﻧﻔﺲ ﻫﺎﻡ؛ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﯾﺪﻥ ﺗﻮ ﻧﻪ یک ﭼﺸﻢ ﻧﻪ ﺻﺪ ﭼﺸﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﺸﻤﺎ ﺭﻭ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻡ