¤داستان بی بی جون¤

ﺍﺯ ﻫﻤﻮﻥ ﺑﭽﮕﯿﺎﺵ ﻫﯿﭽﻮﻗﺖ ﺟﺮﺍﺕ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﭘﺎﺷﻮ ﺗﻮﯼ ﺍﻭﻥ ﺯﯾﺮﺯﻣﯿﻦ ﮐﺬﺍﯾﯽ ﺑﺬﺍﺭﻩ...ﺯﯾﺮﺯﻣﯿﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﯼ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﭘﺪﺭﺑﺰﺭﮔﺶ ﮐﻪ ﻭﺭﻭﺩﯾﺶ ﺭﻭ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺗﺨﺘﻪ ﭘﻮﺷﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﺍﻭﻥ ﺣﺘﯽ ﺟﺮﺍﺕ ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺩ ﺑﺎ ﺳﺮ ﭘﻨﺠﻪ ﭘﺎ ﺭﻭﯼ ﺗﺨﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﭼﻮﺑﯿﺶ ﺑﺎﯾﺴﺘﺪ.ﺯﯾﺮﺯﻣﯿﻦ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﻭ ﻣﺨﻮﻓﯽ ﮐﻪ ﮔﺎﻩ ﻣﯿﺸﺪ ﺍﺯ ﻻﯼ ﺷﮑﺎﻑ ﺗﺨﺘﻪ ﻫﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎﯼ ﺑﺮﺍﻕ"ﺧﺎﻧﻢ ﺑﯽ ﺑﯽ"ﺭﻭ ﺩﯾﺪ¤¤¤¤بقیه داستان را در ادامه مطلب ببینید¤¤¤¤ ﺍﺯ ﻫﻤﻮﻥ ﺑﭽﮕﯿﺎﺵ ﻫﯿﭽﻮﻗﺖ ﺟﺮﺍﺕ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﭘﺎﺷﻮ ﺗﻮﯼ ﺍﻭﻥ ﺯﯾﺮﺯﻣﯿﻦ ﮐﺬﺍﯾﯽ ﺑﺬﺍﺭﻩ...ﺯﯾﺮﺯﻣﯿﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﯼ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﭘﺪﺭﺑﺰﺭﮔﺶ ﮐﻪ ﻭﺭﻭﺩﯾﺶ ﺭﻭ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺗﺨﺘﻪ ﭘﻮﺷﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﺍﻭﻥ ﺣﺘﯽ ﺟﺮﺍﺕ ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺩ ﺑﺎ ﺳﺮ ﭘﻨﺠﻪ ﭘﺎ ﺭﻭﯼ ﺗﺨﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﭼﻮﺑﯿﺶ ﺑﺎﯾﺴﺘﺪ.ﺯﯾﺮﺯﻣﯿﻦ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﻭ ﻣﺨﻮﻓﯽ ﮐﻪ ﮔﺎﻩ ﻣﯿﺸﺪ ﺍﺯ ﻻﯼ ﺷﮑﺎﻑ ﺗﺨﺘﻪ ﻫﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎﯼ ﺑﺮﺍﻕ"ﺧﺎﻧﻢ ﺑﯽ ﺑﯽ"ﺭﻭ ﺩﯾﺪ ، ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯼ ﻓﻀﻮﻟﯽ ﻣﺜﻞ ﺍﻭﻥ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﺑﻪ ﺗﺼﻮﺭﺵ،"ﺧﺎﻧﻢ ﺑﯽ ﺑﯽ"ﯾﮏ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﭼﺮﻭﮐﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﮐﻼﻩ ﻭ ﺷﻨﻞ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻭ ﻋﺼﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺳﻼﺣﺶ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ. ﺩﺳﺘﻬﺎﯼ ﺍﺳﺘﺨﻮﻧﯽ ﻭ ﭘﺮ ﭼﺮﻭﮐﺶ ﺑﺎ ﻧﺎﺧﻨﻬﺎﯾﯽ ﺗﯿﺰ ﻭ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﯼ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯼ ﺷﯿﻄﻮﻧﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﭘﺎ ﺭﻭ ﺍﺯ ﺣﺪ ﻓﺮﺍﺗﺮ ﻣﯿﺬﺍﺷﺘﻦ ﻭ ﻭﺍﺭﺩ ﺯﯾﺮﺯﻣﯿﻦ ﻣﯽ ﺷﺪﻥ...ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺍﻭﻥ ، ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮﻕ ﭼﺸﻤﺎﺵ ﮐﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺍﺯ ﺍﻭﻧﺎ ﺟﺮﻗﻪ ﺍﯼ ﮐﺸﻨﺪﻩ ﺳﺎﻃﻊ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﺍﯼ ﻣﺜﻞ ﺍﻭ ﺭﻭ ﺍﺯ ﻫﺴﺘﯽ ﺳﺎﻗﻂ ﮐﻨﻪ! ﺍﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﺎ ﻋﺒﻮﺭ ﺍﺯ ﻣﺮﺯ ﺗﺨﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﭼﻮﺑﯽ ، ﮐﺎﺑﻮﺱ ﺑﭽﮕﯿﺎﺷﻮ ﺍﺯ ﺑﯿﻦ ﺑﺒﺮﻩ. ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩﯼ ﮐﻪ30ﺳﺎﻝ ﺍﺯ ﻋﻤﺮﺵ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺎ ﺗﺼﻮﺭ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﯽ ﺑﯽ ﺟﺮﺍﺕ ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺩ ﺣﺘﯽ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻭﺭﻭﺩﯼ ﺯﯾﺮﺯﻣﯿﻦ ﺑﺸﻪ. ﺍﻣﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﺣﺲ ﮐﺮﺩ ﻭﻗﺘﺸﻪ ﻃﻠﺴﻢ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﯽ ﺑﯽ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﺸﻪ ﺗﺼﻤﯿﻤﺶ ﺭﻭ ﻋﻤﻠﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻭﺍﺭﺩ ﺯﯾﺮﺯﻣﯿﻦ ﺷﺪ.ﺯﯾﺮﺯﻣﯿﻦ ﺍﻭﻧﻘﺪﺭ ﻫﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﻧﺒﻮﺩ. ﭘﺮﺗﻮﻫﺎﯼ ﻧﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺑﺎﻻ ﺑﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺯﯾﺮﺯﻣﯿﻦ ﺗﺎﺑﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻗﺪﺭﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻪ ﺟﻠﻮﯼ ﭘﺎﺷﻮ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﺑﺪﻩ. ﺯﯾﺮﺯﻣﯿﻦ ﻣﺘﺮﻭﮐﻪ، ﮔﻮﺷﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﺵ ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ﺍﺯ ﺗﺎﺭ ﻋﻨﮑﺒﻮﺕ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻮﯼ ﺭﻃﻮﺑﺖ ﺍﺯ ﺩﯾﻮﺍﺭﻫﺎﯼ ﮐﻬﻨﻪ ﻭ ﮐﺎﻩ ﮔﻠﯽ ﺍﺵ ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻡ ﻣﯽ ﺭﺳﯿﺪ. ﺍﻭﻧﺠﺎ ﺍﻭﻧﻘﺪﺭ ﻫﺎ ﻫﻢﺗﺮﺳﻨﺎﮎ ﻧﺒﻮﺩ.ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﻻﺷﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﻮﺳﮑﻬﺎ ﻭ ﻣﻮﺷﻬﺎ ﮐﻪ ﮐﻒ ﺍﺗﺎﻕ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﭼﯿﺰ ﺑﯿﺸﺘﺮﯼ ﻭﺍﺳﻪ ﺗﺮﺳﯿﺪﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺷﺖ. ﺍﺗﺎﻕ ﭘﺮ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺻﻨﺪﻭﻕ ﻭ ﮐﺎﺭﺗﻦ.ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺧﻮﺏ ﮐﻪ ﺩﻗﺖ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯼ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﯽ ﯾﮏ ﺗﺨﺘﺨﻮﺍﺏ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺭﻭ ﻫﻢ ﯾﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﯼ ﺍﺗﺎﻕ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﺑﺪﯼ.ﻫﻤﯿﻨﻄﻮﺭ ﺁﯾﻨﻪ ﯼ ﺗﻤﺎﻡ ﻗﺪ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﮐﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺩﺭ ﻃﯽ ﺳﺎﻟﯿﺎﻥ ﺩﺭﺍﺯ ﺩﯾﮕﻪ ﺧﺎﺻﯿﺖ ﺁﯾﻨﻪ ﺑﻮﺩﻧﺶ ﺭﻭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺣﺲ ﮐﻨﺠﮑﺎﻭﯼ ﺍﻭ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺻﻨﺪﻭﻕ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﮐﻪ ﮐﺸﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻗﻀﺎ ﺩﺭﺵ ﻫﻢ ﻗﻔﻞ ﻧﺒﻮﺩ.ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﺸﺪ ﻭﺑﯽ ﺩﺭﻧﮓ ﺩﺭ ﺻﻨﺪﻭﻕ ﺭﻭ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺟﯿﺮ ﺟﯿﺮ ﺗﺮﺳﻨﺎﮐﯽ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩ.ﺍﻭﻟﺶ ﭼﺸﻤﺎﺵ ﺩﺭﺳﺖ ﻧﺪﯾﺪ ﺍﻣﺎ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﻗﺎﺏ ﻋﮑﺲ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺭﻭ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﺑﺪﻩ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺤﺘﻮﺍﯼ ﺻﻨﺪﻭﻕ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﻣﯽ ﺍﻭﻣﺪ.ﺧﻮﺏ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ ﺑﺎ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺯﯾﺒﺎ ﻭ ﺧﯿﺮﻩ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﯼ ﺯﻧﯽﺩﺭ ﺩﺍﺧﻞ ﭼﺎﺭﭼﻮﺏ ﻗﺎﺏ ﻣﻮﺍﺟﻪ ﺷﺪ.ﺯﻧﯽ ﮐﻪ ﭼﺎﺭﻗﺪﯼ ﺗﯿﺮﻩ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﮔﯿﺮﺍﺵ ﺣﺘﯽ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﻗﺎﺏ ﻋﮑﺲ، ﻧﻔﺲ ﺑﯿﻨﻨﺪﻩ ﺭﻭ ﺗﻮ ﺳﯿﻨﻪ ﺍﺵ ﺣﺒﺲ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ.ﺑﺎ ﺩﺳﺘﺎﯼ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﮔﺮﺩ ﻭ ﺧﺎﮎ ﺭﻭﯼ ﻋﮑﺲ ﺭﻭﮐﻨﺎﺭ ﺯﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪ. ﻫﺮﭼﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﺗﭙﺶ ﻗﻠﺒﺶ ﺗﻨﺪﺗﺮ ﻣﯿﺸﺪ...ﺭﺷﺘﻪ ﺍﯼ ﻧﺎﻣﺮﺋﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺩﻭﻧﺴﺖ ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﻧﺸﺎﺕ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻭﻧﻮ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺯﻥ ﻋﺠﯿﺐ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ. ﺯﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ ﺭﺳﯿﺪ ﺗﻤﻮﻡ ﻭﺳﺎﯾﻞ ﺯﯾﺮﺯﻣﯿﻦ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻩ ؛ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮﯼ ﮐﺎﺑﻮﺳﻬﺎﯼ ﺑﭽﮕﯿﺶ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﯿﺸﺪ ؛ ﺯﻧﯽ ﮐﻪ ﺷﺒﺎﻫﺘﯽ ﻋﺠﯿﺐ ﻭ ﺑﺎﻭﺭﻧﮑﺮﺩﻧﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺩﺍﺷﺖ ؛ﺧﻮﺩﺧﺎﻧﻢ ﺑﯽ ﺑﯽ ﺑﻮﺩ....