ﻭﻗﺘﻲ ﺍﻭ ﺁﻣﺪ ﺩﺭﻫﺎﻱ ﻗﻠﺒﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﻳﺶ ﮔﺸﻮﺩﻡ ﻭ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﮐﻮﺩﮐﻲ ﺑﻲ ﺭﻳﺎ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺗﺰﻭﻳﺮ ﺑﺎ ﺁﻏﻮﺷﻲ ﺑﺎﺯ ﭘﺬﻳﺮﺍﻳﺶ ﺷﺪﻡ ﻏﺮﻳﺒﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻓﺮﺳﻨﮓ ﻫﺎ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻭﺭ ﺑﻮﺩ. ﺍﻭ ﻗﺪﻡ ﺑﻪ ﺩﻧﻴﺎﻳﻢ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﺳﻨﮕﺪﻟﻲ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻱ ﺩﺭﺧﺖ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺷﮑﺴﺖ ﺑﻲ ﺁﻧﮑﻪ ﺣﺘﻲ ﺍﺯ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺑﺎﻏﺒﺎﻥ ﺷﺮﻡ ﮐﻨﺪ. ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻢ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﻴﻠﮕﻮﻧﺶ ﻧﻈﺎﺭﻩ ﮔﺮ ﺑﻲ ﻭﻓﺎﻳﻲ ﻫﺎﻳﺶ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺻﺪﺍﻱ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻥ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪ. ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﻭ ﺑﺎﻏﺒﺎﻥ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺘﻢ ﺣﺘﻲ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻭ ﺁﺏ ﭼﺸﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﻧﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻳﺶ ﻧﺒﺴﺘﻴﻢ. ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻴﺪ ﮐﻪ ﻫﻢ ﺭﻧﮕﻤﺎﻥ ﺷﻮﺩ. ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﻣﺎ ﻧﺒﻮﺩ. ﺍﻭ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﮔﺮﺩﺑﺎﺩ ﻭﺯﻳﺪ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺷﮑﺴﺖ ﻭ ﺷﮑﻮﻓﻪ ﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﭘﺮﺍﮐﻨﺪ. ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺁﻧﮑﻪ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻓﺮﺍﺗﺮ ﺭﻭﺩ.ﺍﻣﺎ... ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ ﻃﻮﻓﺎﻧﻬﺎ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ ﮔﺮﺩﺑﺎﺩﻫﺎﻱ ﺗﻠﺦ ﺁﻣﺪ. ﺗﻠﺨﻲ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺭﻓﺖ. ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺻﺪﺍﻱ ﻗﺪﻡ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺑﺮﮔﻬﺎﻱ ﺧﺸﮏ ﮐﻪ ﺩﻭﺭﺗﺮ ﻭ ﺩﻭﺭﺗﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺷﻨﻴﺪﻡ. ﺍﻭ ﺭﻓﺖ.ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﻭ ﻫﻤﻪ ﻧﻬﺎﻝ ﻫﺎ ﻭ ﺑﻮﺗﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺑﻬﺎﺭﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺜﻞ ﺑﻬﺎﺭﺍﻥ ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺷﮑﻔﺘﻦ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻳﻢ... ﺍﻣﺎ ﻧﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ... .....
به امید بهار
عاشقانه ی خوبی بود...خوشم اومد...
راستی ناهید خانوم اگه مایل بودید...لینک کنیم همدیگه رو...؟!!
و خوشحال میشم به دل نوشته هم سربزنید...