ﻣﺮﺩﯼ ﺟﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﺭﺍﻫﺮﻭﯼ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ، ﻧﮕﺮﺍﻥ ﻭ ﻣﻀﻄﺮﺏ. ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﮐﺎﺩﺭ ﺩﺭ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺩﯾﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺑﺎ ﺗﺎﺑﻠﻮﯼ"ﺍﺗﺎﻕ ﻋﻤﻞ." ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﺑﺎﺯ ﻭﺩﮐﺘﺮ ﺟﺮﺍﺡ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺱ ﺳﺒﺰ ﺭﻧﮓ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺎﺭﺝ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ.ﻣﺮﺩ ﻧﻔﺴﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﯿﻨﻪ ﺣﺒﺲ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﺩﮐﺘﺮ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺍﻭ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ. ﻣﺮﺩ ﺑﺎ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﯼ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﺩﮐﺘﺮ:ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ.ﻣﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻼﺵ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﺭﻭ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﺗﺎ ﻫﻤﺴﺮﺗﻮﻥ ﺭﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﺪﯾﻢ.ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺷﺪﺕ ﺿﺮﺑﻪ ﻧﺨﺎﻉ ﻗﻄﻊ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻫﻤﺴﺮﺗﻮﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﻠﺞ ﺷﺪﻩ. ﻣﺎ ﻧﺎﭼﺎﺭ ﺷﺪﯾﻢ ﻫﺮ ﺩﻭ ﭘﺎ ﺭﻭ ﻗﻄﻊ ﮐﻨﯿﻢ. ﭼﺸﻢ ﭼﭗ ﺭﻭ ﻫﻢ ﺗﺨﻠﯿﻪ ﮐﺮﺩﯾﻢ.. ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﻋﻤﺮ ﺍﺯﺵ ﭘﺮﺳﺘﺎﺭﯼ ﮐﻨﯽ,ﺑﺎ ﻟﻮﻟﻪ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺑﻬﺶ ﻏﺬﺍ ﺑﺪﯼ، ﺭﻭﯼ ﺗﺨﺖ ﺟﺎﺑﺠﺎﺵ ﮐﻨﯽ،ﺣﻤﻮﻣﺶ ﮐﻨﯽ، ﺯﯾﺮﺵ ﺭﻭ ﺗﻤﯿﺰ ﮐﻨﯽ ﻭ ﺑﺎﻫﺎﺵ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯽ... ﺍﻭﻥ ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﻪ، ﭼﻮﻥ ﺣﻨﺠﺮﻩ ﺍﺵ ﺁﺳﯿﺐ ﺩﯾﺪﻩ... ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺻﺤﺒﺖ ﻫﺎﯼ ﺩﮐﺘﺮ ﺑﻪ ﺗﺪﺭﯾﺞ ﺑﺪﻥ ﻣﺮﺩ ﺷﻞ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ، ﺑﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺗﮑﯿﻪ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ.ﺳﺮﺵ ﮔﯿﺞ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ. ﺑﺎ ﺩﯾﺪﯾﻦ ﺍﯾﻦ ﻋﮑﺲ ﺍﻟﻌﻤﻞ، ﺩﮐﺘﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ ﻭ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺷﺎﻧﻪ ﻣﺮﺩ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺭﺩ.ﺩﮐﺘﺮ:ﻫﻪ!ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮﺩﻡ... ﺯﻧﺖ ﻫﻤﻮﻥ ﺍﻭﻟﺶ ﻣﺮﺩ!!!!!
چه خبر مسرت آوری بهش داد