¤ﺁﻧﮕﺎﻩﮐﻪ ﺩﻝ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪ ﺩﺳﺘﻬﺎ ﺍﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﻮﺷﺖ¤

دلنوشته عاشقانه یک دانشجو رشته ی ریاضی: ﺗﻮ ﺩﺭﻣﺮﮐﺰﯾﺖ ﺩﺍﯾﺮﻩ ﻋﻤﺮﻣﯽ ﻭﻫﺮﭼﻪ ﻣﯿﮕﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﻣﺪﺍﺭﺕ نمی بینم ﭼﺮﺍ؟ ﻇﺮﻓﯿﺖ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯿﺖ ﺗﺎ ﺑﯿﻨﻬﺎﯾﺖ ﻫﻢ ﻣﻮﺍﺯﻧﻪ ﻧﻤﯿﺸﻮﺩ.ﺭﻧﮓ ﺍﺯ ﺭﺥ ﻣﺠﺎﺯﯼ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭘﺮﯾﺪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﮑﻦ ﺻﺪﺍﯾﺖ ﺩﺭ ﺧﻼﺀ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺮﺳﺪ ﻭﺍﺯ ﮔﺮﻣﺎﯼ ﻭﺟﻮﺩﺕ ﺩﺭ ﺻﻔﺮ ﮐﻠﻮﯾﻦ ﻫﻢ ﮔﻞ ﻣﯿﺮﻭﯾﺪ.ﮐﺴﺮ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺗﻮﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﮐﺮﺩ. ﺩﺭ ﻻﻧﻪ ﻗﻠﺒﻢ ﻫﯿﭻ ﮐﺒﻮﺗﺮﯼ ﺟﺰ ﺗﻮ ﺟﺎﯼ ﻧﻤﯿﮕﯿﺮﺩ،ﻫﯿﭻ ﺧﺎﺻﯿﺖ ﺗﻌﺪﯼ ﻧﻤﯿﺘﻮﺍﻧﺪ ﺍﺩﻋﺎ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﻫﺴﺖ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺗﻮ.ﻫﯿﭻ ﺟﺒﺮﯼ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﺑﻮﺩﻧﺖ ﺭﺍ ﻧﻤﯿﺘﻮﺍﻧﺪ ﺍﻧﮑﺎﺭ ﮐﻨﺪ.ﻧﻮﮎ ﭘﺮﮔﺎﺭ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﻣﺮﮐﺰ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻧﺖ ۳۶۰ﺩﺭﺟﻪ ﻋﻮﺽ ﻣﯿﺸﻮﻡ.ﻗﺪﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﻣﻦ ﺑﯽ ﺩﺳﺘﺎﻧﺖ ﻣﻨﻔﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺟﺬﺭ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﺻﻔﺮ.ﻣﻌﺎﺩﻟﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺟﻮﺍﺏ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﺎﻣﻌﺎﺩﻻﺕ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. ﺗﻨﻬﺎ ﺩﻟﺨﻮﺷﯽ ﺍﻡ ﺩﺭ ﻧﺒﻮﺩﺕ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﻫﺮﯾﮏ،ﯾﮏ ﻧﻘﻄﻪ ﺍﯾﻢ ﻭ ﺩﻭ ﻧﻘﻄﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺧﻂ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯿﺮﺳﻨﺪ ﭘﺲ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭﯾﮏ ﺧﻂ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﯾﻢ.ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﺑﺎﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﯼ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﻢ ﻭﻟﯽ ﻣﯿﺪﺍﻧﻢ ﮐﻢ ﻧﻤﯿﺸﻮﺩ ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ. ﺍﻟﮑﺘﺮﻭﻥ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﺑﻪ ﮔﺮﺩﺵ ﺩﺭ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﭘﺮﻭﺗﻮﻥ ﻭﺟﻮﺩﺕ ﺑﺴﺘﻪ.ﻫﻨﺪﺳﻪ ﯼ ﻗﻠﺒﻢ ﺑﯽ ﺷﮑﻞ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﻗﻠﺐ.ﻧﻮﺍﺭ ﻗﻠﺒﻢ ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻧﺖ ﺳﯿﻨﻮﺱ ﺷﺪﻩ ﻭ ﮔﺎﻩ ﺩﺭ ﻧﺒﻮﺩﺕ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻌﺎﺩﻟﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﯾﮏ،ﺧﻄﯽ ﺻﺎﻑ. ﻗﻠﺒﻢ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻧﻘﻄﻪ ﯼ ﻣﺤﺒﺘﺖ. ﻫﯿﭻ ﺧﺎﺻﯿﺖ ﺑﺎﺯﮔﺸﺘﯽ ﻧﻤﯿﺘﻮﺍﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﻗﺒﻞ ﺩﯾﺪﻧﺖ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻭﻗﺘﯽ ﺩﯾﺪﻣﺖ ﺑﺎﺯﮔﺸﺘﯽ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﻧﯿﺴﺖ.ﻫﯿﭻ ﮐﻮﺭﻩ ﺁﻓﺘﺎﺑﯽ ﮔﺮﻣﺎﯼ ﻫﺮﻡ ﻧﻔﺴﺖ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﻋﻨﺼﺮﯼ ﺗﺎﺯﻩ ﺩﺭ ﺟﺪﻭﻝ ﻣﻨﺪﻟﯿﻒ ﻗﻠﺒﻢ ﮐﺸﻒ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﻧﺎﻡ ﺗﻮ. . .