نفس عشق

ﻭﻗﺘﯽﮐﻪﻗﻠﺒﻢ،ﻫﻤﯿﻦﻗﻠﺒﯽﮐﻪﺍﯾﻨﮏ ﻋﺎﺷﻖﺍﺳﺖ،ﺩﺭﮔﻮﺷﻪﺍﯼﺗﻨﻬﺎﺑﻮﺩﻭ ﺧﺴﺘﻪ ﻭﻗﺘﯽﮐﻪﺍﯾﻦﺍﺣﺴﺎﺱ،ﻫﻤﯿﻦ ﺍﺣﺴﺎﺱﺁﺷﻨﺎ،ﭘﺮﺍﺯﻏﻢﺑﻮﺩﻭﺩﺭﻫﻢ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﻧﻪﺳﺘﺎﺭﻩﺍﯼﺑﻮﺩﺩﺭﺁﺳﻤﺎﻥﺗﺎﺭﯾﮑﻢﻭ ﻧﻪ ﻫﻤﺪﻟﯽ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﺗﯿﺮﻩ ﻭ ﺗﺎﺭﻡ ﻭﻗﺘﯽﮐﻪﭘﺮﻧﺪﻩﯼﺗﻨﻬﺎﺑﺮﺭﻭﯼﺷﺎﺧﻪ ﯼﺧﺸﮑﯿﺪﻩ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﻣﯿﺨﻮﺍﻧﺪ ﺷﻌﺮ ﻏﻢ ﺭﺍ ﻭﻗﺘﯽﮐﻪﭼﺸﻤﻬﺎﯼﭘﺮﺍﺯﺍﺷﮑﻢﻋﺬﺍﺏ ﻣﯿﺪﺍﺩ ﻗﻠﺐ ﺗﻨﻬﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺍﻣﯿﺪﯼﻧﺪﺍﺷﺘﻢﺑﻪﺯﻧﺪﮔﯽ،ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽﺭﺍﻣﯿﺪﯾﺪﻡﺑﺎﺣﺎﻟﯽﭘﺮﺍﺯ ﺁﺷﻔﺘﮕﯽ ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﯽ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﭘﺮ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻗﻠﺒﻢﻣﺜﻞﮔﺬﺷﺘﻪﺗﻨﻬﺎﻧﯿﺴﺖ،ﻧﻔﺲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﯽ ﻭ ﺩﻝ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﻦ ﺗﻮﺩﺭﺁﻥﻃﻮﻓﺎﻥﭘﺮﺍﺯﺩﺭﺩﺷﺪﯼﮏﯾ ﻗﺎﯾﻖ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﺣﺘﯽﮏﯾﻟﺤﻈﻪﻓﮑﺮ ﻧﺒﻮﺩﻧﺖﻣﺮﺍ ﻋﺬﺍﺏ ﻣﯿﺪﻫﺪ ﻧﻤﯿﺨﻮﺍﻫﻢﺭﻭﺯﯼﺑﯽﺗﻮﺑﺎﺷﻢ،ﺗﻮ ﻧﺒﺎﺷﯽ ﻭ ﻣﻦ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮﺍﻫﻢ، ﻧﻤﯿﺘﻮﺍﻧﻢ، ﻣﺤﺎﻝﺍﺳﺖ ﺑﯽ ﺗﻮ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﻢ ﺍﯾﻦﻗﻠﺐﻋﺎﺷﻘﻢ،ﻫﻤﯿﻦﻗﻠﺒﯽﮐﻪ ﺍﯾﻨﮏ ﺑﻪ ﺍﻣﯿﺪ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺗﭙﺪ، ﺑﻪﻣﻦﻧﻮﯾﺪﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺷﯿﺮﯾﻦﺑﺎﺗﻮ ﺑﻮﺩﻥ ﺭﺍ ﻣﯿﺪﻫﺪ ﺑﻪ ﺍﻣﯿﺪ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻡ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺁﺭﺯﻭﯾﻢ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺍﻡ ﺧﻮﺩﻡﺭﺍﺩﺭﮐﻨﺎﺭ ﺗﻮﺑﺮﺭﻭﯼﻗﺎﺏ ﺳﻔﯿﺪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺍﻡ...

میخوام باتوقسمت کنم تنهاییم را

ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗـﻮ ﻗﺴﻤـﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺗﻨﻬﺎﯾﯿﻢ ﺭﺍ¤¤ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪﯼﺁﺷﻔــﺘﻪﯼﺷـﯿﺪﺍﯾﯿﻢ ﺭﺍ¤¤ ﭘﺮ ﻣﯿﮑﺸﺪ ﺗﺎ ﺑﯿﮑﺮﺍﻧﻬـﺎ ﺍﯾﻦ ﺩﻝ ﻣﻦ¤¤ ﺁﺭﺍﻡ ﮐﻦ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﻏـــﮏ ﺻﺤـﺮﺍﯾﯿﻢ ﺭﺍ¤¤ ﺁﯾﯿـﻨﻪ ﺍﻡ ﺁﯾﯿـﻨﻪﯼﭼﺸﻤـﺎﻥ ﺳــﺒﺰﺕ¤¤ ﺗﮑﺜﯿﺮ ﮐﻦ ﺑﺎ ﭼﺸــﻢ ﺧﻮﺩ ﺯﯾﺒﺎﯾﯿﻢ ﺭﺍ¤¤ ﺩﺳﺘﻢ ﺑﮕﯿﺮ ﺍﯼ ﺁﺷـﻨﺎ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺣﻀﻮﺭﺕ¤¤ ﭘﯿـــــﺪﺍ ﮐﻨﻢ ﺩﻧﯿــﺎﯼ ﻧﺎﭘـﯿــــــﺪﺍﯾﯿﻢ ﺭﺍ¤¤ ﺩﺭ ﮐﻮﻟﻪ ﺑﺎﺭﻡ ﺟـﺰﻏﻢ ﺗﻨﻬـﺎﯾﯿﻢ ﻧﯿﺴﺖ¤¤ ﭘﺲ ﺑﺎ ﺗﻮﻗﺴﻤـﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺗﻨﻬـﺎﯾﯿﻢ ﺭﺍ (شاعر:مهدی لقمانی)

مثل ستاره

ﻣﺮﺍ ﺷﺒﯿﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﺜﻞیک ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺑﮑﺶ! ﺷﺒﯿﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﺸﺪ ﺧﻂ ﺑﺰﻥ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﮑﺶ؛ﻣﺮﺍ ﺷﺒﯿﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺁﺗﺶ ﻭ ﺩﻭﺩ ﺷﺒﯿﻪ ﭼﺸﻢ ﻭ ﺩﻟﻢ ﻏﺮﻕ ﺻﺪ ﺷﺮﺍﺭﻩ ﺑﮑﺶ؛ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺩﺳﺖ ﺑﮑﺶ ﺑﺮ ﺷﺮﺍﺭﻩ ﺍﻡیک ﺷﺐ ﺑﺴﻮﺯ ﻭ ﻗﻠﺐ ﻣﺮﺍ ﭘﺎﺭﻩ ﭘﺎﺭﻩ ﭘﺎﺭﻩ ﺑﮑﺶ؛ ﻭ ﺯﺧﻢ ﻫﺎﯼ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻦ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻟﺒﺎﺱ ﺑﺮ ﺗﻦ ﺍﯾﻦ ﻗﻠﺐ ﺑﯽ ﻗﻮﺍﺭﻩ ﺑﮑﺶ؛ ﺑﺨﻨﺪ!ﺧﻨﺪﻩﯼﺗﻮ ﺷﻌﻠﻪ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ؛ ﺑﺨﻨﺪ ﻭ ﺷﻌﻠﻪﯼﻣﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ یکﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﮑﺶ؛ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﻦ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺑﮕﯿﺮ ﻭ ﺧﻂ ﺭﺩ ﺑﻪ ﺗﻦ ﻫﺮﭼﻪ ﺍﺳﺘﺨﺎﺭﻩ ﺑﮑﺶ؛ ﺑﺒﯿﻦ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺷﺪﻡ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺍﯼ ﺑﻬﺎﻧﻪﯼﻣﻦ ﻣﺮﺍ ﺷﺒﯿﻪ ﺧﻮﺩﻡ!ﻣﺜﻞیک ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺑﮑﺶ¤¤(شاعر:مهدی لقمانی)¤¤

تنهام گذاشت ورفت

ﭼﻘﺪﺭ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﺮﯾﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ، ﻧﺪﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﻣﻌﻄﻞ ﺷﻪ¤¤ ﻣﻌﻤﺎﯼ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺑﻮﺩ، ﭼﻘﺪﺭ ﺧﻮﺑﻪ ﺍﮔﻪ ﺣﻞ ﺷﻪ¤¤ نهﺍﺷﮑﺶ ﺭﻭ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻡ، ﻧﻪ ﺍﺯ ﻋﺸﻘﻢ ﻓﺮﺍﺭﯼ ﺑﻮﺩ¤¤ یعنیﻫﺮچیﺑﻬﻢ ﻣﯿﮕﻔﺖ، ﺗﻤﻮﻣﺶ ﺳﺮ ﮐﺎﺭﯼ ﺑﻮﺩ؟¤¤ ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﻢ ﺑﺎکی ﺭﻓﺘﻪ، ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﻔﺮ ﮐﺮﺩﻩ¤¤ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰﯼ ﻣﻌﻠﻤﻮﻡ ﻧﯿﺴﺖ، ﺷﺎﯾﺪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺮﮔﺮﺩﻩ؟¤ ﺣﺎﻻ ﻣﻮﻧﺪﻡ ﺑﺎ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ، ﺷﺒﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﻭ ﺑﯿﺪﺍﺭﯼ¤¤ ﻓﻘﻂیکﮔﻮﺷﻪ ﻣﯿﺸﯿﻨﻢ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﺣﺲ ﻫﯿﭻ ﮐﺎﺭﯼ¤¤ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺍﻏﻢ ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﻢ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﭘﺸﺖ ﭘﺎ ﺧﻮﺭﺩﻡ¤¤ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺩﻭﺳﻢ ﺩﺍﺭﻩ، ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺟﺎ ﺧﻮﺭﺩﻡ¤¤ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﺁﺩﻡ ﮔﯿﺠﻢ، ﺑﻪ ﯾﻪ ﻧﻘﻄﻪ ﺷﺪﻡ ﺧﯿﺮﻩ ¤¤ ﺍﺯﻡ ﺩﻟﺨﻮﺭ ﻧﺒﻮﺩ ﺍﻣﺎ، ﭼﺮﺍ ﻧﮕﻔﺖ ﺩﺍﺭﻩ ﻣﯿﺮﻩ؟¤¤ ﭼﻘﺪﺭ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﺮﯾﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ، ﻧﺪﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﻣﻌﻄﻞ ﺷﻪ¤¤ ﻣﻌﻤﺎﯼ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺑﻮﺩ، ﭼﻘﺪﺭ ﺧﻮﺑﻪ ﺍﮔﻪ ﺣﻞ ﺷﻪ ﻧﻪ ﺍﺷﮑﺶ ﺭﻭ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻡ، ﻧﻪ ﺍﺯ ﻋﺸﻘﻢ ﻓﺮﺍﺭﯼ ﺑﻮﺩ¤¤ ﯾﻌﻨﯽ ﻫﺮچیﺑﻬﻢ ﻣﯿﮕﻔﺖ، ﺗﻤﻮﻣﺶ ﺳﺮ ﮐﺎﺭﯼ ﺑﻮﺩ ؟