¤پرچین احساس¤

ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻍِ ﻋﺸﻖِ ﺗﻮ ، ﺍﯾﻦ ﺩﻝ ﻏﻢِ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺩﺍﺭﺩ☼ ﺯﯾﺮ ﺑﺎﺭﺍﻧﻬﺎﯼ ﺍﺣﺴﺎﺱ ، ﻏﻤﺖ ، ﻏﻤﺨﻮﺍﺭ ﺩﺍﺭﺩ☼ ﻣﯿﺸﻮﻡ ﮔﻢ ﮔﺸﺘﻪ ﯼ ﺗﻮ ﺗﺎ ﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺑﯿﺎﯾﯽ☼ ﻋﺎﺷﻖ ﭼﺸﻢ ﺳﯿﺎﺗﻢ ، ﮐﺰ ﺣﯿﺎ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺩﺍﺭﺩ☼ ﭘﯿﭽﺶ ﺯﻟﻒ ﮐﻤﻨﺪﺕ ، ﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﺷﻮﺭﯼ ﺑﻪ ﭘﺎ ﮐﺮﺩ☼ ﻣﻮﺝ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ ﭼﺮﺧﺸﺶ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﺩ☼ ﮔﻞ ﺷﮑﻔﺘﻪ ﺩﺭ ﻧﮕﺎﻫﺖ ، ﺗﻮ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﻭﺟﻮﺩﯼ☼ ﻣﺤﻮ ﺍﻧﺪﺍﻡ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ ، ﭼﻮﻥ ﮔﻞ ﺑﯿﺨﺎﺭ ﺩﺍﺭﺩ☼ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﮐﻮﯾﺮﻡ ، ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﮐﻮﯼ ﻫﺴﺘﯽ☼ ﺧﺎﮎ ﮔﺸﺘﻢ ﺩﺭ ﻭﺟﻮﺩﺵ ، ﺷﺎﻣﮥ ﻫﻮﺷﯿﺎﺭ ﺩﺍﺭﺩ☼ ﺷﺪ ﺩﻟﻢ ﺭﺳﻮﺍﯼ ﻋﺸﻘﺶ ، ﺩﺭ ﭘﺲ ﭘﺮﭼﯿﻦ ﺍﺣﺴﺎﺱ☼ ﺍﺯ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺯﻭﺩ ﻓﻬﻤﯿﺪ ، ﮐﻪ ، ﺳﺒﮏ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺩﺍﺭﺩ☼ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻨﺸﺴﺖ ﺩﺭ ﺩﻝ ، ﺑﺎ ﮐﻼﻡ ﺧﻮﺵ ، ﭼﻮ ﻣﺴﺘﺎﻥ☼ ﺧﺎﻣُﺸّﻢ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﺎﻧﺶ ، ﭼﻮﻥ ﺷﮑﺮ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﺩﺍﺭﺩ☼ ﺧﺎﻃﺮﺍﺗﻢ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩﺵ ، ﮔﺸﺘﻪ ﻣﺎﻻ ﻣﺎﻝ ﺑﻮﺩﻥ☼ ﺑﺲ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺗﻔﺴﯿﺮ ﻋﺸﻘﺶ ، ﺑﺎﺯ ﺻﺪ ﻃﻮﻣﺎﺭ ﺩﺍﺭﺩ☼ ﺧﺎﻧﮥ ﺩﻝ ﮔﺸﺘﻪ ﻭﯾﺮﺍﻥ ، ﺩﺭ ﭘﺲ ﺍﯾﻦ ﺗﺎﺏ ﻭ ﺗﺒﻬﺎ☼ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﺩﻝ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺑﺖ ، ﺯﻟﺰﻟﻪ ﺁﻭﺍﺭ ﺩﺍﺭﺩ☼ ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﺭﻭﯾﺎﯼ ﺷﯿﺮﯾﻦ ، ﻣﯿﮑﺸﺪ ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﭘﺮ☼ ﺳﻮﯼ ﺩﻝ ﺁﯾﺪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﮔﻮﯾﺪ ﺍﯾﻦ ، ﺍﻧﮑﺎﺭ ﺩﺍﺭﺩ☼ ﻣﯿﺸﺘﺎﺑﻢ ﺳﻮﯼ ﺑﺎﺭﺍﻥ ، ﺗﺎ ﺳﺮﺍﭘﺎ ﺧﯿﺲ ﻋﺸﻘﻢ☼ ﮐﺎﺵ ﮔﻮﯾﺪ ﺑﺎ ﺯﺑﺎﻧﺶ ، ﮐﯽ ﻏﻢ ﺩﻟﺪﺍﺭ ﺩﺍﺭﺩ ؟☼ ﭘﺎﺳﺨﯽ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺑﮕﻮﯾﻢ ، ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﺤﻮ ﺭﻭﯼ ﯾﺎﺭﻡ☼ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻥ ﺩﻝ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺗﻮ ، ﻗﯿﻤﺘﯽ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺩﺍﺭﺩ

¤فصل بیرنگی¤

ﭼﻨﺪ ﺻﺒﺎﺣﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﺍﻣﺎ ﺫﺭﺍﺕ ﺗﻨﻢ ﻫﻨﻮﺯ ﺗﺠﺰﯾﻪ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺭﺍﻩ ﻣﯽ ﺭﻭﻡ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﺩﺭﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﯾﮏ ﺭﻭﺡ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ. ﺩﺭﺳﺖ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﺍﺯ ﮐﯽ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﺪ ﺍﯾﻦ ﻓﺼﻞ ﺑﯿﺮﻧﮕﯽ ﺷﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﮐﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺍﺯ ﯾﺎﺩ ﻭ ﺷﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﮐﻪ ﻧﻢ ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ ﻧﭽﮑﯿﺪ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭼﺸﻢ ﻭ ﻫﯿﭻ ﺍﺯ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻣﻀﺤﮏ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺧﻨﺪﻩ ﺍﻡ ﻧﮕﺮﻓﺖ ﻭ ﺷﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﺎﻭﺭﻡ ﺍﺯ ﺑﯿﻦ ﺭﻓﺖ. ﺩﯾﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻗﻘﻨﻮﺳﯽ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺯﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﺩﺭ ﻓﺼﻞ ﺗﯿﺮﻩ ﺷﺐ ﻭ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻗﻘﻨﻮﺱ ﺭﺍ ﻓﺴﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ. ﺑﺎﻭﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﮐﻪ ﻋﻤﺮ ﺁﺫﺭﺧﺶ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﮐﻪ ﺍﻧﺸﺎﺀ ﺷﻌﺮﯼ ﺍﺳﺖ ﻧﺜﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻭ ﺷﻌﺮ ﺩﺭﻭﻏﯽ ﺍﺳﺖ ﮔﺎﻩ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻣﻀﺤﮏ ﻭ ﮔﺎﻩ ﻟﻄﯿﻒ ﻭﺳﺮﺍﺏ ﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺟﺎﻣﯽ ﺍﺯ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻧﻤﯽ ﻧﻮ ﺷﺎﻧﺪ. ﭼﻨﺪ ﺻﺒﺎﺣﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﺍﻣﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﺫﺭﺍﺕ ﺗﻨﻢ ﺗﺠﺰﯾﻪ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ

¤فصل بی رنگی¤

ﭼﻨﺪ ﺻﺒﺎﺣﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﺍﻣﺎ ﺫﺭﺍﺕ ﺗﻨﻢ ﻫﻨﻮﺯ ﺗﺠﺰﯾﻪ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺭﺍﻩ ﻣﯽ ﺭﻭﻡ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﺩﺭﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﯾﮏ ﺭﻭﺡ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ. ﺩﺭﺳﺖ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﺍﺯ ﮐﯽ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﺪ ﺍﯾﻦ ﻓﺼﻞ ﺑﯿﺮﻧﮕﯽ ﺷﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﮐﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺍﺯ ﯾﺎﺩ ﻭ ﺷﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﮐﻪ ﻧﻢ ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ ﻧﭽﮑﯿﺪ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭼﺸﻢ ﻭ ﻫﯿﭻ ﺍﺯ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻣﻀﺤﮏ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺧﻨﺪﻩ ﺍﻡ ﻧﮕﺮﻓﺖ ﻭ ﺷﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﺎﻭﺭﻡ ﺍﺯ ﺑﯿﻦ ﺭﻓﺖ. ﺩﯾﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻗﻘﻨﻮﺳﯽ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺯﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﺩﺭ ﻓﺼﻞ ﺗﯿﺮﻩ ﺷﺐ ﻭ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻗﻘﻨﻮﺱ ﺭﺍ ﻓﺴﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ. ﺑﺎﻭﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﮐﻪ ﻋﻤﺮ ﺁﺫﺭﺧﺶ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﮐﻪ ﺍﻧﺸﺎﺀ ﺷﻌﺮﯼ ﺍﺳﺖ ﻧﺜﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻭ ﺷﻌﺮ ﺩﺭﻭﻏﯽ ﺍﺳﺖ ﮔﺎﻩ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻣﻀﺤﮏ ﻭ ﮔﺎﻩ ﻟﻄﯿﻒ ﻭﺳﺮﺍﺏ ﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺟﺎﻣﯽ ﺍﺯ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻧﻤﯽ ﻧﻮ ﺷﺎﻧﺪ. ﭼﻨﺪ ﺻﺒﺎﺣﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﺍﻣﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﺫﺭﺍﺕ ﺗﻨﻢ ﺗﺠﺰﯾﻪ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ

¤سکوت¤

ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﯿﻨﻮﺍﺯﻡ ﺻﺪﺍﯼ ﺳــــﮑﻮﺕ ﻣﯿﺪﻫﺪ ﻭﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮﯾﻦ ﭘﺮﺣﺮﻓﺘﺮﯾﻦ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺗﺮﯾﻦ ﻧﺎﮔﻔﺘﻨﯽ ﻫﺎﯼ ﺷﻌﺮﻣﻦ... ﺳﮑـــــــــــﻮﺕ ﺭﺍ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﺯﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﺗﻌﺎﺑﯿﺮ ﻣﯿﺨﻮﺍﻧﯽ ﻭ...ﻣﯿﺪﺍﻧﯽ... ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺑﻪ <ﺱ> ﺳﺎﺩﻩ ﺍﻡ ﺑﻪ <ﮎ> ﮐﻢ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺗﻮﺍﻡ ﺑﻪ <ﻭ> ﻭﺍﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺯ ﻣﻬﺮ ﺗﻮﺍﻡ به <ﺕ> ﺗﻨﻬﺎ ﺑﯽ ﺗﻮﺍﻡ ﺍﯼ ﺁﻭﺍﯼ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺧﻠﻮﺕ ِ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻏﺮﻕ ﻣﯿﺸﻮﻡ ﺩﺭ ﺭﻭﯾﺎﯼ ﺣﻀﻮﺭﺕ ﻣﺴﺖ ﻣﯿﺸﻮﻡ ﺩﺭ ﺣﺲ ﻭﺟﻮﺩﺕ ﺑﻪ ﺧﻠﺴﻪ ﻣﯿﺮﻡ ﺩﺭ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺻﺪﺍﯾﺖ ﮔﻢ ﻣﯿﺸﻮﻡ ﺩﺭﺟﺎﺩﻭﯼ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﻭ ﺑﺎﺗﻮ ﺩﺭ ﺗﻮ ﺧﻼﺻﻪ ﻣﯿﺸﻮﻡ ﻗﺴﻢ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎﯼ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﯼ ﺳﮑـــــــــــﻮﺕ ﺩﻭﺳﺘـــﺖ ﺩﺍﺭﻡ ...

¤خون بهای چشم قلبم¤

ﺧﻮﻥ ﺑﻬﺎﯼ ﭼﺸﻢ ﻗﻠﺒﻢ ﻣﯽ ﺗﭙﺪ.......ﺁﻫﺴﺘﻪ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺑﯽ ﺭﻣﻖ، ﻗﻠﺐ ﭘﺮ ﺗﭙﺶ ﻭ ﺗﭙﻨﺪﻩ ﺍﻡ ﺩﯾﮕﺮ ﺷﺎﺩ ﻧﯿﺴﺖ، ﻏﻤﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﻭﺳﻌﺖ ﯾﮏ ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ، ﺑﻪ ﻭﺳﻌﺖ ﯾﮏ ﺍﻗﯿﺎﻧﻮﺱ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﯾﮕﺮﺷﯿﻄﻨﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﯾﺎﺩ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﮔﻮﯾﯽ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﻎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭِﻧﺒﻮﺩﻧﺖ، ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺨﺘﻪ ﮐﺮﺩﻩ...... ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﻋﺸﻖ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮐﺮﺩ، ﺗﺎ ﺩﺍﺩﺳﺘﺎﻥ ﻋﺸﺎﻕ ﺧﻮﻥ ﺑﻬﺎﯼ ﻗﻠﺐ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﺎﺩ، ﻭﻟﯽ ﮐﻨﻮﻥ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﮕﯿﺮﺩ...... ﺷﺎﻫﺪ ﻋﺸﻘﻢ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺍﺳﺖ، ﺑﻨﮕﺮﺵ،ﭼﻪ ﻧﺎﻣﯿﺪﺍﻧﻪ ﺗﻼﺷﯽ ﻧﺎﻓﺮﺟﺎﻡ ﻭﺑﯽ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﯼ ﻋﺸﻘﺖ ﺩﺍﺭﺩ... ﺁﺭﺍﻡ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺷﺪ، ﺍﯼ ﭼﺸﻢ، ﺍﻧﺪﮐﯽ ﺩﮔﺮ ﺳﺤﺮ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﯽ ﺩﯾﺪ... ﭘﺲ ﺧﻮﺏ ﺑﻪ ﺷﻘﺎﯾﻖ ﺧﻮﻧﺨﻮﺍﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ... ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ ﺑﺮ ﺑﯽ ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ ﺍﺷﮑﺎﻧﺖ ﺍﺳﺖ…

¤نگاه کن¤

ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ، ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ ﺑﻪ ﺧﺰﺍﻧﯽِ ﺑﺎﻏﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺩﯾﺮﻭﺯ ﺑﺎ ﻫﯿﭻ ﺩﻭ ﭼﺸﻤﯽ ﺗﻮﺍﻥِ ﺩﯾﺪﻥ ﺳﺒﺰﯼ ﺍﺵ ﺩﺭ ﺁﯾﻨﻪ ﻧﺒﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ،ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ ﺑﻪ ﺭﻭﺩﯼ ﮐﻪ ﺻﺪﺍﯼ ﺟﻮﺵ ﻭﺧﺮﻭﺷﺶ ﻧﻮﺍﺯﺷﮕﺮِ ﮔﻮﺷﻬﺎﯼ ﺑﻮﺩﻭﺍﻣﺮﻭﺯ ﺟﺰ ﮔﺮﯾﻪ ﯼ ﺳﻨﮕﻬﺎﯾﺶ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ،ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻫﺎﯾﺶ ﺑﻪ ﻣﯿﻬﻤﺎﻧﯽ ﻣﺎﻩ ﻣﯽ ﺭﻓﺘﻨﺪﻭﺗﺎ ﺳﭙﯿﺪﻩ ﺩﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺭﻗﺺ ﻭ ﭘﺎﯾﮑﻮﺑﯽ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻨﮏ ﺩﺭ ﻏﻢ ﭘﺮﺩﻩ ﯼ ﺳﯿﺎﻩ ﺍﺑﺮﯼ ﺳﻤﺞ ﺩﺭﺑﻨﺪﻧﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ،ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ ﺑﻪ ﻗﻠﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﺟﻨﺒﻨﺪﻩ ﺍﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺮﺍﺕ ﭘﯿﻤﻮﺩﻧﺶ ﺭﺍﻩ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﺩ ﭼﻨﺪﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺗﻨﺶ ﺭﺍ ﺗﮑﻪ ﺗﮑﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭘﺮﺕ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ،ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ ﺑﻪ ﺁﺑﺸﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﻠﻨﺪﯾﻬﺎ ﭼﻪ ﺑﺎ ﺷﮑﻮﻩ ﻭﭘُﺮ ﺻﻼﺑﺖ ﺭﻫﺎﯾﯽ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﺟﺸﻦ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ ﻗﻨﺪﯾﻠﯽ ﺍﺳﺖ ﺳﺨﺖ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻪ ﺭﺍﻩ ﺑﺎﻻﯼ ﺭﻓﺘﻦ ﺩﺍﺭﺩﻭ ﻧﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺁﻣﺪﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ،ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ ﺑﻪ ﺁﺳﯿﺎﺑﯽ ﮐﻪ ﯾﮑﺪﻡ ﺍﺯ ﺗﮑﺎﭘﻮﯼ ﻧﻤﯽ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﻧﺎﻧﯽ ﮔﺮﻡ ﮐﻪ ﺩﮔﺮ ﭼﻮﻥ ﭼﺮﺥِ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﺍﯼ ﻓﺮﺳﻮﺩﻩ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺟﺎﺩﻩ ﺍﯼ ﺗﯿﭙﺎﯼ ﺳﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﻣﺤﺒﺘﯽ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ،ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ ﺑﻪ ﭘﺎﻫﺎﯼ ﭘﺮ ﺍﻣﯿﺪ،ﮐﻪ ﺑﯽ ﻭﻗﻔﻪ ﺳﮑﻮﺕِ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎﯼ ﺷﺐ ﺍﺯﺍﻭ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪ ﺣﺎﻟﯿﺎ ﭼﺸﻢ ﻫﻤﺎﻥ ﮐﻮﯼ ﻭ ﺑَﺮﺯ ﺩﺭ ﻧﺪﯾﺪﻧﺶ ﭘﺮﺧﻮﻥ ﺍﻧﺪ ﻭﺑﺮ ﺻﻮﺭﺕ ﺧﻮﺩ ﭼﻨﮓ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ﺑﯿﺼﺪﺍ ﺭﻭﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ،ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ ﺑﻪ ﻣﻮﺝِ ﺑﯽ ﺻﺪﺍﯼِ ﺷﺐ ﮐﻪ ﺻﺨﺮﻩ ﻫﺎﯼِ ﺳﺨﺖِ ﺳﻨﮕﯽ ﺑﺮ ﺗﻨﺶ ﺗﺎﺯﯾﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ،ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ ﺑﻪ ﻋﺼﻤﺖِ ﻋﺼﺎﯼِ ﭘﯿﺮِ ﭘﺪﺭﺑﺰﺭﮒ ﺗﮑﻪ ﭼﻮﺑﯽ ﺍﺳﺖ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺍﯾﻨﮏ ﮐﻪ ﺑﺮ ﮐﻒ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﮐﻨﯿﺰﮐﯽ ﺑﻮﺳﻪ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ ﻭ ﺳﺮﺧﯽ ﻟﺒﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﯾﺎﺩﮔﺎﺭﯼ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ،ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ ﺑﻪ ﻻﺷﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﮔﺮﻣﯽ ﺧﻮﻧﺸﺎﻥ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺭﺍ ﺍﺯﺧﻮﺍﺑﯽ ﺯﻣﺴﺘﺎﻧﯽ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻃﺮﺍﻭﺕ ﺻﺒﺢ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ،ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ... ﺑﻪ ﺗﻮ... ﺑﻪ ﻣﺎ... ﭼﻮﻥ ﺁﻭﺍﺭ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻓﺮﻭﺭﯾﺨﺘﻪ ﺍﯼ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﭼﻮﻥ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺑﺮﺁﺭﯾﻢ ﺷﺒﺤﯽ ﻣﺎﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻭ ﺑﻠﻌﺪ ﻣﺎﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺒﻮﺩﻧﯽ ﺍﺯﻟﯽ ﻏﺴﻞ ﺩﻫﺪ ﮔﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺍﯾﻢ ﻫﯿﭻ ﮔﺎﻩ ﻭ ﻫﯿﭻ ﺟﺎ... ﺣﺘﯽ ﭼﻮﻥ ﺳﺎﯾﻪ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﺑﺮ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺍﻣﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ،ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ ﮐﻪ ﺩﯾﺮﯼ ﻧﭙﺎﯾﺪ ﺗﺎ ﺻﺒﺤﯽ ﺷﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﺷﺐ ﺑﯽ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ ﺷﺒﯽ ﺷﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﺗﯿﺮﻩ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺩﺭ ﭘﺎﯾﺎﻥ، ﺩﺭ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ،ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ...