¤حقیقت¤

ﭼﻪ ﺳﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﯾﺸﻢ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﯿﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﮐﻮﻟﻪ ﺑﺎﺭﻡ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻡ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻓﺎﻧﻮﺳﯽ ﮐﻢ ﺳﻮ ﺩﺭ ﻧﺎ ﮐﺠﺎ ﺁﺑﺎﺩ ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮﯼ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺑﺮﻭﻡ ﺍﻣﺎ ﭼﻪ ﺗﻼﺵ ﺑﯽ ﺛﻤﺮﯼ! ﻭﻗﺘﯽ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﺑﺎﻓﺪ* ﻭﺣﮑﯿﻢ ﺑﻪ ﺣﮑﻤﺘﯽ ﻧﻤﯽ ﺭﺳﺪ** ﮐﺎﺭﯼ ﺷﮕﺮﻑ ﺍﺯ ﻣﻮﺭﯼ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺍﺳﺖ؟ ﭘﺲ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﮐﻮﻟﻪ ﺑﺎﺭﻡ ﺭﺍ ﺯﻣﯿﻦ ﺑﮕﺬﺍﺭﻡ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﻓﺎﻧﻮ ﺳﻢ ﺭﺍﻩ ﺭﻫﺮﻭﯼ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻨﯽ ﺑﺨﺸﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺑﺎﺷﺪ

¤پرواز¤

ﻣﻦ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻭ ﺗﻮ ﺁﺷﯿﺎﻧﻪ! ﻣﻦ ﺑﺎﻝ ﻣﯽ ﮔﺸﺎﯾﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﺮﻭﺍﺯ؛ ﻭ ﺗﻮ ﺧﺎﺭﻭ ﺧﺎﺷﺎﮎ ﺑﻪ ﺑﺎﺩ ﻣﯽﺳﭙﺎﺭﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﺮﻭﺍﺯ! ﻣﻦﺍﮔﺮ ﭘﺮﯾﺪﻥ ﺁﻏﺎﺯکنم،ﺩﯾﺮﯾﻨﻪ ﻋﺎﺩﺗﯽﺍﺳﺖ؛ﺍﻣﺎﺗﻮﺍﮔﺮﺗﻦﺑﻪﺑﯽ ﺳﺎﻣﺎﻧﯽ ﺑﺎﺩﻫﺎﺳﭙﺮﺩﯼ،اﺯﻋﺎﺷﻘﯽ ﺍﺳﺖ!

غروب

غروب همیشه واسه من نشونی از توبوده برام یه یادگاریه جز اون چیزی نمونده

آمد...

ﺁﻣﺪ،ﺑﯽﺁﻧﮑﻪﻧﻈﺮﻣﺮﺍﺑﭙﺮﺳﺪﺁﻫﺴﺘﻪ ﻭﺁﺭﺍﻡﺁﻣﺪ،ﺁﻣﺪﻭﮐﻨﺎﺭﺗﻨﻬﺎﺋﯽﻣﻦ ﺁﺭﺍﻣﯿﺪ،ﻧﮕﺎﻫﺶﮐﺮﺩﻡ،ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮﺩ،ﺁﺥﮐﻪﭼﻪﺳﺎﺩﻩﻭﭼﻪﺑﯽ ﺩﻏﺪﻏﻪ ﮐﻨﺎﺭﻡﺁﺭﺍﻣﯿﺪﻩﺑﻮﺩ؛ﮔﻮﺋﯽﻫﯿﭽﮕﺎﻩ ﻃﻌﻢﺗﻠﺦﻏﻢﺩﻭﺭﯼﻭﺭﻓﺘﻦﻭﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪﻥﺭﺍ ﻧﭽﺸﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ؛ﺗﺮﺳﯿﺪﻡ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﻤﻪ ﭘﺎﮐﯽﻭﺳﺎﺩﮔﯽﺍﺵ؛ﺗﺮﺳﯿﺪﻡﻭﮔﺎﻣﯽ ﺑﻪﻋﻘﺐﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ؛ﻣﺘﻌﺠﺐﺩﺭﻣﻦ ﻧﮕﺮﯾﺴﺖﻭﺑﻌﺪﻟﺒﺨﻨﺪﯼﺷﯿﺮﯾﻦﺑﺮﻟﺐ ﻧﺸﺎﻧﺪﻭﮔﺎﻣﯽﺑﻪﺳﻮﯼﻣﻦﺑﺮﺩﺍﺷﺖ! ﻧﮕﺎﻫﺶﻫﻤﭽﻮﻧﮕﺎﻩﮐﻮﺩﮐﯽ،ﻧﻮﭘﺎ ﺳﺎﺩﻩﺑﻮﺩﻭﺑﯽﺭﯾﺎ؛ﻭﻣﻦﺍﺯﺁﻧﻬﻤﻪ ﺳﺎﺩﮔﯽﻧﮕﺎﻫﺶﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪﻡ! ﻟﺒﺨﻨﺪﺵﮔﺮﻡﺑﻮﺩ ﻭﺩﻟﻨﺸﯿﻦ؛ ﺍﻣﺎﻣﻦ ﺍﺯ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪﻡ! ﺍﻭﻧﻮﭘﺎﺑﻮﺩﻭﻣﻦﺍﺯﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕﻧﺎ ﭘﺎﯾﺪﺍﺭﺵﺑﯿﻢﺩﺍﺷﺘﻢ؛ﺧﻮﺍﺳﺘﻢﻟﺐ ﺑﮕﺸﺎﯾﻢﻭﺑﮕﻮﯾﻢﺍﯼﺳﺎﺩﻩﺍﯼﭘﺎﮎ؛ ﻣﯿﺘﺮﺳﻢﺍﺯﺭﻭﺯﯼﮐﻪﺍﯾﻦﺑﺮﻕﺷﻮﻗﯽ ﮐﻪﺍﻣﺮﻭﺯﺩﺭﭼﺸﻤﺎﻧﺖﺑﻨﺸﺴﺘﻪﺑﻪ ﻣﺎﺗﻤﯽﺳﺮﺩﻭﺑﯽﺭﻭﺡﮔﺮﺍﯾﺪ ! ﻣﻦ ﺷﮑﺴﺘﻪﻭﺯﺧﻢﺧﻮﺭﺩﻩﺍﻡﺍﺯﻣﻦ ﺑﮕﺬﺭ! ﺑﺮﻣﻦﺭﻭﺍﻣﺪﺍﺭﺗﺠﺮﺑﻪ ی ﻋﺸﻘﯽﺭﺍﮐﻪ ﺑﻪﻣﺎﺗﻢﺭﻓﺘﻦﻧﺸﺴﺘﻨﺖﭘﯿﻮﻧﺪﺧﻮﺭﺩ! ﺧﺴﺘﻪﺗﺮﺍﺯﺁﻧﻢﮐﻪﺗﻮﺍﻧﯽﺑﺮﺍﯼﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺷﮑﺴﺘﻦ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ! ﺍﻣﺎﺁﻧﭽﻨﺎﻥﺳﺎﺩﻩﻭﺯﯾﺒﺎﻭﺩﺭﻣﻦﻣﯽ ﻧﮕﺮﯾﺴﺖﮐﻪﻫﻤﺎﻥﺁﻥﺍﺯﺑﯿﻢﺍﺯﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻧﺶﻣﻬﺮﺧﻤﻮﺷﯽﺑﺮﻟﺐﻧﺸﺎﻧﺪﻡﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺎﺭﻩ ﺍﺵ ﻧﺸﺴﺘﻢ! ﺣﺎﻝﺍﻣﺮﻭﺯﺍﻭﺭﻓﺘﻪﻭﻣﻦﺩﺭﺁﺗﺶ ﻧﺒﻮﺩﻥﻧﮕﺎﻩﺯﯾﺒﺎﯾﺶﺳﺎﺩﮔﯽﮐﻼﻣﺶ ﭘﺎﮐﯽﺩﻝﺑﻪﮔﻨﺎﻩﻧﯿﺎﻟﻮﺩﻩﺍﺵﻣﯽ ﺳﻮﺯﻡ ﻭ ﺩﻡ ﺑﺮ ﻧﻤﯽ ﺁﻭﺭﻡ! ﺑﺎﺗﻮﺑﺎﺗﻮﺍﯼﺁﯾﻨﻪ ی ﭘﺎﮐﯽﻫﺎﺧﻮﺑﯽﻫﺎ ﻫﺮﺟﺎﮐﻪﻫﺴﺘﯽ؛ﻭﻧﻮﺭﻫﺮﺩﻟﯽﮐﻪ ﺑﺎﺷﯽ؛ ﺁﺭﺯﻭﯼ ﺑﻬﺘﺮﯾﻨﻬﺎﯾﻢ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭپی ﺍﺕ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺍﺳﺖ... ﺯﯾﺒﺎﺯﯾﺒﺎﯾﻢﻫﺮﮔﺰﺑﺎﻭﺭﻣﺪﺍﺭﮐﻪﺁﻧﯽ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﺖﮐﻨﻢ؛ﺗﻮﺭﻓﺘﯽﺍﻣﺎﺍﯾﻦﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎﻫﻨﻮﺯﮐﻪﻫﻨﻮﺯﺍﺳﺖﺑﺮﺳﺮپیچ ﻫﻤﺎﻥﺟﺎﺩﻩﮐﻪﺗﻮﺭﻭﺯﯼﻋﺸﻖ ﺧﻮﺍﻧﺪﯾﺶﺑﻪﺍﻧﺘﻈﺎﺭﻣﺤﺎﻝﺑﺎﺯﺁﻣﺪﻧﺖ ﺗﺎ ﺑﻪﻗﯿﺎﻣﺖﻻﻧﻪﮐﺮﺩﻩﺍﻡ؛ﺗﻨﻬﺎﻣﻨﺰﻟﻢ ﺍﯾﻨﺠﺎﺳﺖﻭﻫﺮﮔﺰﻓﮑﺮﺭﻓﺘﻦﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﮐﺮﺩ....

دل نوشته

ﺩﻟﺖﮐﻪﺗﻨﮓﻣﯽﺷﻮﺩﻣﯽﺧﻮﺍﻫﯽ ﻫﻤﻪ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﺪ... ﺗﻮ... ﺍﻭ... ﻭ ﺍﻧﺪﮐﯽ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﺷﮑﺎﻑ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ... ﺧﺎﻃﺮﻩﺭﺍﺗﻮﻣﯽﻧﻮﯾﺴﯽﺩﺭﺑﺮﮒ ﮔﻞ ﮐﺎﺷﯽ ﺯﻧﺪﮔﯽ.... ﺍﮔﺮﻧﺒﺎﺷﺪﺑﻪﻫﻤﻪﻣﯽﮔﻮﯾﯽﮐﻪﺑﻪ ﺣﺮﺍﺝﮔﺬﺍﺷﺘﻪﺍﯼﺗﮑﻪﺗﮑﻪﺩﻝﺗﻨﮓ ﺷﺪﻩ ﺍﺕ ﺭﺍ... ﺗﺎﺷﺎﯾﺪﺍﻭﺑﯿﺎﯾﺪﻭﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽﺭﺍﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﻨﺪ...

یادت می آید؟

ﯾﺎﺩﺕﻣﯽﺁﯾﺪﺷﺮﻭﻉﺣﺎﺩﺛﻪﺑﺎﺯﯼﺩﻭ ﭼﺸﻢﺑﻮﺩ...،ﺩﻭﭼﺸﻢﮐﻪﻫﺮﭼﻨﺪ ﻏﺮﯾﺐ،ﺍﻣﺎﮔﻮﯾﯽﺁﺷﻨﺎﯾﺎﻧﯽﺩﯾﺮﯾﻨﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ؟ﺁﺭﺍﻡﻭﺑﯽﺻﺪﺍﺩﺭﯾﮑﺪﯾﮕﺮﻣﯽ ﻧﮕﺮﯾﺴﺘﻨﺪﻭﺑﯽﻫﯿﭻﺣﺮﻓﯽﻭﺗﻼﺷﯽ، ﺁﻫﺴﺘﻪﺁﻫﺴﺘﻪ ﺧﻄﻮﻁ ﻗﻠﺐ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮐﺎﻭﯾﺪﻧﺪ؟! ﯾﺎﺩﺕﻣﯽﺁﯾﺪ،ﻃﻠﻮﻋﻤﺎﻥﭼﻨﺪﺍﻥﺑﻪ ﭼﺸﻢﻧﻤﯽﺁﻣﺪ،ﺍﻣﺎﺁﻫﺴﺘﻪﺁﻫﺴﺘﻪ ﺭﻭﯾﺎﻫﺎﯾﻤﺎﻥﺩﺭﻫﻢﮔﺮﻩﺧﻮﺭﺩ،ﺁﻧﮕﻮﻧﻪ ﮐﻪﻧﻪﺗﻮﺑﯽﻣﻦﻃﺎﻗﺖﻓﺮﺍﺭﺳﯿﺪﻥ ﻓﺮﺩﺍ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﯽﻭﻧﻪ ﻣﻦﺑﯽﺗﻮﺧﺎﻧﻪﯼ ﻗﻠﺒﻢ ﺁﺭﺍﻡ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ؟ ﯾﺎﺩﺕﻣﯽﺁﯾﺪﺑﺰﺭﮔﺘﺮﯾﻦﻫﻢﺁﻏﻮﺷﯽ ﻫﺎﯼﺧﯿﺎﻟﻤﺎﻥ،ﺩﺭیکﻟﺒﺨﻨﺪﮐﻮﺩﮐﺎﻧﻪ ﻭ ﺻﺎﺩﻗﺎﻧﻪﮐﻪ ﺍﺯ ﺗﻪﻗﻠﺐ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﯿﻨﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﯾﺎﺩﻣﯽﺯﺩ،ﺑﺮﺟﻮﯾﺒﺎﺭﻣﺘﻼﻃﻢ ﻧﮕﺎﻫﻤﺎﻥ ﺟﺎﺭﯼ ﺷﺪ؟ . . . ﻫﻨﮕﺎﻣﻪﯼﻋﻈﯿﻤﯽﺑﻮﺩﺗﻮﻟﺪﺩﻭﺳﺘﺖ ﻣﯽﺩﺍﺭﻡ،ﺑﺪﻭﻥﺁﻧﮑﻪﺑﺮﺯﺑﺎﻥﺟﺎﺭﯼ ﺷﻮﺩ،ﺩﺭﺁﻥﺯﯾﺒﺎﻟﺤﻈﻪﯼﻧﺎﺑﯽﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢﮔﺮﻩ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺩﺭ ﻋﻤﻖ ﻧﮕﺎﻫﺖ، ﺟﺎﯼﺟﺎﯼِﻣﺤﺒﺘﯽﻋﻤﯿﻖﺭﺍﻟﻤﺲﻣﯽ ﻧﻤﻮﺩ. ﻧﻤﯽﺩﺍﻧﻢﻓﻬﻤﯿﺪﯼﯾﺎﻧﻪ،ﺍﻣﺎﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪﻡﺯﯾﺒﺎﻟﺤﻈﻪﯼﺗﻮﻟﺪﻧﮕﺎﻫﺖﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻨﻢ؟!ﭼﻘﺪﺭ ﺑﯽ ﺗﺎﺏ ﺑﻮﺩﻡ؟... !!! ﻭﻗﺘﯽﮔﺎﻣﻬﺎﯾﺖ ﺑﻪﻧﺸﺎﻧﻪﯼﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ ﺍﺯﻭﺍﺩﯼﻗﻠﺒﻢﺩﻭﺭﻣﯿﺸﺪ...،ﯾﺎﺩﺕﻣﯽ ﺁﯾﺪﺑﯽﻗﺮﺍﺭﺍﺯﺧﺎﻃﺮﻡﻣﯽﮔﺬﺷﺖ، ﻟﺤﻈﻪﺍﯼﭼﺸﻢﺑﺮﻫﻢﻧﻬﻢ،ﺑﺮﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯼﭘﻬﻨﺖﺑﯿﺎﺭﺍﻣﻢﻭﻋﻄﺮﺣﻀﻮﺭﺕﺭﺍ ﻟﻤﺲﻭﺩﺳﺘﺎﻥﻣﺮﺩﺍﻧﻪﺍﺕﺭﺍﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﻨﻢ،ﺑﻪﺍﯾﻦﺍﻣﯿﺪﮐﻪﺗﻮﺷﻪﺍﯼﺑﺮﺍﯼ ﻓﺮﺩﺍﻫﺎﯼ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻗﻠﺒﻢ ﺑﺎﺷﺪ...؟!! . . . ﻣﯽﺩﺍﻧﯽ،ﺍﺯﺁﻥﯾﺎﺩﺕﻣﯽﺁﯾﺪﻫﺎﯾﯽﮐﻪ ﻗﻠﺒﻢ،ﺩﺭﺧﻠﻮﺕﺧﻮﯾﺶ،ﺍﺯﻗﻠﺒﺖﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪﭼﻨﺪﺑﻬﺎﺭﮔﺬﺷﺘﻪﻭﻣﻦﭼﻨﺪﺑﺎﺭ ﻣﯿﻬﻤﺎﻥﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﻫﺮﮔﺰ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻧﯿﺎﻣﺪﻧﺖ ﺷﺪﻡ...؟ . . . ﻫﻨﻮﺯﻫﻢﻃﻼﯾﯽ ﮔﺎﻣﻬﺎﯾﺖﺩﺭﺁﻥ ﻋﺼﺮ ﺳﺤﺮﺁﻣﯿﺰﮐﻪﺍﺯﻭﺍﺩﯼﻗﻠﺒﻢﺩﻭﺭﻣﯽ ﺷﺪﯼ...ﻭ ﻋﻄﺮ ﺷﻮﺭﺍﻧﮕﯿﺰﻧﮕﺎﻫﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ،ﺑﻪ ﺍﻣﯿﺪ ﻓﺮﺩﺍﻫﺎ ﺑﺪﺭﻭﺭ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯽ...، ﺍﺯﺻﻔﺤﻪﯼﺳﯿﻨﻪﺍﻡﭘﺎﮎﻧﺸﺪﻩ...،ﻫﺮ ﭼﻨﺪﻏﺒﺎﺭﺍﯾﺎﻡ،ﺑﺮﻋﻤﻖﺧﺎﻃﺮﺍﺗﻤﺎﻥ ﻧﺸﺴﺘﻪ. ﯾﺎﺩﺕ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ...