ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﻭ ﺩﺳﺘﻪ ﮔﻞ ﺭﻭ ﺑﺎ ﻟﻄﯿﻒ ﺗﺮﯾﻦ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺗﻮﯼ ﺩﺳﺘﺎﻡ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻫﻨﻮﺯ ﯾﻪ ﺭﺑﻊ ﺑﻪ ﺍﻭﻣﺪﻧﺶ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻧﻤﯽ ﺩﻭﻧﺴﺘﻢ ﭼﺮﺍ ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﻫﯿﺠﺎﻥ ﺯﺩﻩ ﺍﻡ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ ﺯﺩﻡ ﺁﺩﻣﺎﯼ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺑﺮ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪﻣﻮ ﺑﺎ ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺩﯾﮕﻪ ﺟﻮﺍﺏ ﻣﯽ ﺩﺍﺩﻥ ﺩﺭﮔﻮﺵ ﻫﻢ ﭘﭻ ﭘﭻ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﻮ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪﻥ ﺍﺻﻼ ﺑﺮﺍﻡ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮﺩ ﻣﻦ ﻫﻤﺘﻮﻧﻮ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻡ ﻗﺸﻨﮓ ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﯽ ﺑﻮﺩ ﺩﺳﺘﻪ ﮔﻞ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺻﻮﺭﺗﻢ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﭼﻪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺧﻮﺑﯿﻪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﺍﻭﻥ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﺳﻪ ﭼﻘﺪﺭ ﻫﻤﻪ ﺁﺩﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻭ ﺍﻭﻥ ﺣﺴﻮﺩﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺣﺲ ﻭﺳﻌﺖ ﻟﺒﺨﻨﺪﻣﻮ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﺮﺩ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺧﻮﺩﻣﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ,ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻬﺶ ﻣﯽ ﮔﻢ,ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻢ ﺳﺎﻋﺘﻤﻮ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ:ﻫﻨﻮﺯ ﺩﻩ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﯿﭽﺎﺭﻩ ﻣﻦ,ﻧﻪ,ﺑﯿﭽﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺁﺩﻣﺎﯼ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻣﯽ ﮔﻦ...¤¤¤بقیه در ادامه مطلب¤¤¤
ادامه مطلب ...