درسکوت انتظار روی او

ﺩﺭ ﺳﮑﻮﺕ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺭﻭﯼ ﺍﻭ ﻟﺤﻈﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺑﻮﺩ؛ ﻫﻤﭽﻮ ﺭﻩ ﭘﯿﻤﺎﯼ ﺷﺐ ﻫﺎﯼ ﮐﻮﯾﺮ ﺁﺭﺯﻭﯼ ﻣﻦ ﻃﻠﻮﻉ ﻣﺎﻩ ﺑﻮﺩ؛ ♥ ﺩﺭ ﻫﺠﻮﻡ ﻧﺎﺷﮑﯿﺒﯽ ﻫﺎﯼ ﺳﺨﺖ– ﺑﺎ ﻃﻨﯿﻦ ﺯﻧﮓ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ؛ ﺷﻬﺮﺯﺍﺩ ﭼﺸﻢ ﺍﻭ ﺑﺎ ﻧﺎﺯ ﮔﻔﺖ: ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻋﺸﻖ ﻣﺎ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﺪ؛ ♥ ﭘﻨﺠﻪ ﺍﺵ ﭼﻮﻥ ﻗﻔﻞ ﺷﺪ ﺩﺭ ﭘﻨﺠﻪ ﺍﻡ؛ ﺧﻮﻥ ﻋﺸﻘﯽ ﺗﺎﺯﻩ ﺩﺭ ﺭﮒ ﻫﺎ ﺩﻭﯾﺪ ؛ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﻣﻦ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺭﺥ ﻣﻬﺘﺎﺑﯽ ﺍﺵ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺩﻣﯿﺪ؛ ♥ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯾﺶ ﭼﻮﻥ ﺩﻭ ﺯﻧﺠﯿﺮ ﻃﻼ ؛ ﻧﺮﻡ ﻧﺮﻣﮏ ﺣﻠﻘﻪ ﺷﺪ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻧﻢ؛ ﺩﺭ ﺷﮑﻮﻩ ﺑﻮﺳﻪ ﻫﺎﯼ ﮔﺮﻡ ﺧﻮﯾﺶ؛ ﺭﯾﺨﺖ ﺧﻮﻥ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺩﺭ ﺗﻨﻢ؛ ♥ ﻟﺐ ﭼﻮ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﺯ ﻟﺐ ﻫﺎﯼ ﻣﻦ؛ ﻣﻮﺝ ﻣﯿﺰﺩ ﻋﺸﻖ ﺩﺭ ﺳﯿﻤﺎﯼ ﺍﻭ؛ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ ﺑﺮ ﻟﺐ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﯾﺶ؛ ﺗﺎ ﮔﺬﺍﺭﻡ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺮ ﻟﺐ ﻫﺎﯼ ﺍﻭ؛ ♥ ﺍﻭ ﺑﻪ ﮔﺮﻣﯽ.«ﺑﻮﺳﻪ ﺩه»ﻣﻦ«ﺑﻮﺳﻪ ﺧﻮﺍﻩ» ؛ ﻣﺴﺖ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺏ ﺑﻮﺳﻪ ﻫﺎ؛ ﭼﻮﻥ ﺩﻭ ﻣﺎﻫﯽ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﻋﺸﻖ؛ ﺑﯿﻦ ﻟﺐ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﺣﺒﺎﺏ ﺑﻮﺳﻪ ﻫﺎ؛ ♥ ﭘﺮ ﻋﻄﺶ ﻟﺐ ﻫﺎﯼ ﺭﺥ ﭘﯿﻤﺎﯼ ﻣﻦ؛ ﻧﺮﻡ ﻧﺮﻣﮏ ﺑﺮ ﮔﻞ ﺭﻭﯾﺶ ﺧﺰﯾﺪ؛ ﺑﺎ ﺳﺮﺍﻧﮕﺸﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﻕ ﺑﻮﺳﻪ ﺩﺍﺷﺖ؛ ﭘﻨﺠﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﺩﺭ ﺑﻦ ﻣﻮﯾﺶ ﺧﺰﯾﺪ؛ ♥ ﺳﺮ ﻧﻬﺎﺩﻡ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﺮ ﺳﯿﻨﻪ ﺍﺵ؛ ﺧﻮﺍﺑﮕﺎﻩ ﻣﺮﻣﺮﯾﻨﯽ ﺩﺍﺷﺘﻢ ؛ ﻟﺐ ﻓﺸﺮﺩﻡ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺑﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﺵ؛ ﺑﻮﺳﻪ ﮔﺎﻩ ﻧﺎﺯﻧﯿﻨﯽ ﺩﺍﺷﺘﻢ؛ ♥ ﺷﯿﺐ ﭘﺴﺘﺎﻧﺶ ﭼﻮ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﺎﻏﻬﺎ؛ ﻋﻄﺮ ﻣﺴﺘﯽ ﺑﺨﺶ ﺳﮑﺮ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﺩﺍﺷﺖ ؛ ﺳﺎﻗﯽ ﻟﺐ ﻫﺎﯼ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻧﻔﺲ؛ ﺳﺎﻏﺮﯼ ﺍﺯ ﺑﻮﺳﻪ ﻫﺎ ﻟﺒﺮﯾﺰ ﺩﺍﺷﺖ؛ ♥ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ ﺑﺮ ﻫﺮ ﮔﻞ ﺑﺎﻍ ﺗﻨﺶ؛ ﺩﻭ ﻟﺐ ﻣﻦ ﺩﻭ ﭘﺮ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺑﻮﺩ ؛ ﻣﺴﺖ ﺑﻮﺩﻡ ﻣﺴﺖ ﻧﮑﻬﺖ ﻫﺎﯼ ﺍﻭ ؛ ﺭﺍﺳﺘﯽ ﭘﺎ ﺗﺎ ﺳﺮﺵ ﮔﻠﺨﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩ؛ ♥ ﺍﺯ ﻟﺒﺎﻥ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺨﺸﺸﺶ ﻧﺮﻡ ﻧﺮﻡ ؛ ﮔﺮﻡ ﺷﺪ ﭘﺎ ﺗﺎ ﺳﺮ ﻣﻦ، ﺩﺍﻍ ﺷﺪ؛ ﻏﻨﭽﻪ ﻫﺎﯼ ﻋﺸﻖ ﻧﻮ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺷﮑﻔﺖ ؛ ﻏﻨﭽﻪﻫﺎ ﮔﻞ ﮔﺸﺖ ﻭ ﮔﻞ ﻫﺎ ﺑﺎﻍ ﺷﺪ؛ ♥ ﻭﺍﯼ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻟﺐ ﻫﺎﯼ ﺷﻮﺭ ﺍﻓﮑﻦ ﮐﻪ ﺑﻮﺩ ؛ ﺍﺯ ﻧﺴﯿﻢ ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﯽ ﻧﺮﻡ ﺗﺮ؛ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻟﺬﺕ ﻣﻮﺝ ﻧﮕﺎﻩ؛ ﺍﯾﻦ یک ﺍﺯ ﺁﻥ ﺁﻥ یک ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮔﺮﻡ ﺗﺮ؛ ♥ ﺁﺗﺶ ﻋﺸﻘﺶ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﺷﻌﻠﻪ ﺭﯾﺨﺖ ؛ ﺭﺍﺳﺘﯽ ﺩﺭ ﻋﺸﻖ ﻭﺭﺯﯼ ﺩﺍﻍ ﺑﻮﺩ؛ ﮔﻠﺮﺥ ﻭ ﮔﻠﭽﻬﺮﻩ ﻫﺎ ﺩﯾﺪﻡ ﺑﺴﯽ؛ ﺍﻭ ﻧﻪ یک ﮔﻞ یک ﺟﻬﺎﻥ ﮔﻞ ﺑﺎﻍ ﺑﻮﺩ؛ ♥ ﮔﻔﺘﻤﺶ:ﺍﯼ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﺧﻮﺏ ﺁﻣﺪی؛ ﺗﺎ ﺑﺘﺎﺑﯽ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺷﺐ ﻫﺎﯼ ﻣﻦ؛ ﺗﻮ ﺷﺮﺍﺑﯽ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﻣﯿﻨﺎﯼ ﺗﻮﺳﺖ ؛ ﺑﺎ ﻟﺒﺖ ﻟﺒﺮﯾﺰ ﮐﻦ ﻣﯿﻨﺎﯼ ﻣﻦ ♥ ﻓﺎﺵ ﮔﻮﯾﻢ:ﺗﺎﺑﺶ ﻋﺸﻘﯽ ﺑﺰﺭﮒ؛ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻧﻢ ﺩﺭ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﺩﺭ ﮔﺮﻓﺖ؛ ﺍﯾﻦ ﺩﻟﻢ ﮐﺰ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﻫﺎ ﻣﯽ ﮔﺮﯾﺨﺖ؛ ﺑﺎﺭ ﺩﯾﮕﺮ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺍﺯ ﺳﺮ ﮔﺮﻓﺖ

رازحلقه

ﺩﺧﺘﺮﮎ ﺧﻨﺪﻩ ﮐﻨﺎﻥ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﭼﯿﺴﺖ ﺭﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺣﻠﻘﻪﯼﺯﺭ؟ ﺭﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﻪ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﻣﺮﺍ ﺍﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺗﻨﮓ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺑﺮ؟ ﺭﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﭼﻬﺮﻩﯼﺍﻭ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﺎﺑﺶ ﻭ ﺭﺧﺸﻨﺪﮔﯽ ﺍﺳﺖ؟ ﻣﺮﺩ ﺣﯿﺮﺍﻥ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺣﻠﻘﻪﯼﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﺍﺳﺖ ، ﺣﻠﻘﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ:ﻣﺒﺎﺭﮎ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﺧﺘﺮﮎ ﮔﻔﺖ:ﺩﺭﯾﻐﺎ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﻣﻌﻨﯽ ﺁﻥ ﺷﮏ ﺑﺎﺷﺪ ﺳﺎﻝ ﻫﺎ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺷﺒﯽ ﺯﻧﯽ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ ﻧﻈﺮ ﮐﺮﺩ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺣﻠﻘﻪﯼ ﺯﺭ ﺩﯾﺪ ﺩﺭ ﻧﻘﺶ ﻓﺮﻭﺯﻧﺪﻩﯼﺍﻭ ﺭﻭﺯﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻣﯿﺪ ﻭﻓﺎﯼ ﺷﻮﻫﺮ ﺑﻪ ﻫﺪﺭ ﺭﻓﺘﻪ ، ﻫﺪﺭ ﺯﻥ ﭘﺮﯾﺸﺎﻥ ﺷﺪ ﻭ ﻧﺎﻟﯿﺪ ﮐﻪ ﻭﺍﯼ ﻭﺍﯼ ، ﺍﯾﻦ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﭼﻬﺮﻩﯼﺍﻭ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺗﺎﺑﺶ ﻭ ﺭﺧﺸﻨﺪﮔﯽ ﺍﺳﺖ ﺣﻠﻘﻪﯼﺑﺮﺩﮔﯽ ﻭ ﺑﻨﺪﮔﯽ ﺍﺳﺖ

دریای خون

ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺟﺎﯼ ﺩﻝ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﺧﻮﻥ ﺩﺭ ﺳﯿﻨﻪ ﺩﺍﺭﻡ؛ ﻭﻟﯽ ﺩﺭ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﺩﻝ ﮐﻢ ﻣﯿﺎﺭﻡ؛ ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺭﻭﺑﺮﻭﯾﯽ ﻣﺚ ﺁﺋﯿﻨﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ؛ ﻭﻟﯽ ﭼﺸﻤﺎﻡ ﺑﺴﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﺳﯿﺮ ﺩﯾﺪﻥ؛ ﻧﻪ یک ﺩﻝ ﻧﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﺩﻝ ﻫﻤﻪ ﺩﻝ ﻫﺎﯼ ﻋﺎﻟﻢ؛ ﻫﻤﻪ ﺩﻝ ﻫﺎ ﺭﻭ ﻣﯿﺨﻮﺍﻡ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ؛ ﺗﻮﯾﯽ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺗﻮﯾﯽ ﺷﻌﺮ ﻣﺠﺴﻢ؛ ﺗﻮ ﻗﺎﺏ ﻗﺼﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺳﺤﺮ ﮔﻞ ﮐﺮﺩﻩ ﺷﺒﻨﻢ؛ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎﺕ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﺨﻤﻞ ﺷﺮﺍﺏ ﻧﺎﺏ ﺷﯿﺮﺍﺯ؛ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﯿﺨﻮﻧﻪ ﺁﻏﺎﺯ ﻫﺰﺍﺭ ﻭیک ﺷﺐ ﺭﺍﺯ؛ ﻣﯿﺨﻮﺍﻡ ﺗﻮ ﺭﻭ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻧﻪ یک ﺑﺎﺭ ﻧﻪ ﺻﺪ ﺑﺎﺭ ﺑﻪ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﻧﻔﺲ ﻫﺎﻡ؛ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﯾﺪﻥ ﺗﻮ ﻧﻪ یک ﭼﺸﻢ ﻧﻪ ﺻﺪ ﭼﺸﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﺸﻤﺎ ﺭﻭ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻡ؛ ﺗﻮ ﺭﻭ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺚ ﮔﻞ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﻮﺋﯿﺪ؛ ﺑﺎ ﻫﺮﭼﯽ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﺩﻧﯿﺎﺳﺖ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮ ﺭﻭ ﺩﯾﺪ؛ ﺗﻮ ﺭﻭ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺚ ﻣﺎﻩ ﺭﻭ ﻗﻠﻪ ﻫﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ؛ ﺑﺎ ﻫﺮﭼﯽ ﻟﺐ ﺗﻮ ﺩﻧﯿﺎﺳﺖ ﺗﻮ ﺭﻭ ﺑﺎﯾﺪ ﺻﺪﺍ ﮐﺮﺩ؛ ﻣﯿﺨﻮﺍﻡ ﺗﻮ ﺭﻭ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻧﻪ یک ﺑﺎﺭ ﻧﻪ ﺻﺪ ﺑﺎﺭ ﺑﻪ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﻧﻔﺲ ﻫﺎﻡ؛ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﯾﺪﻥ ﺗﻮ ﻧﻪ یک ﭼﺸﻢ ﻧﻪ ﺻﺪ ﭼﺸﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﺸﻤﺎ ﺭﻭ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻡ

شدم خسته من ازجور زمانه

ﻫﻤﻪ ﻋﺸﻖ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺭﺍﺯ ﻭ ﻫﻤﻪ ﯾﺎﺭ؛ ﻫﻤﻪ ﺩﺭﺩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺯﺟﺮ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺯﺍﺭ؛ ﻫﻤﻪ ﻓﮑﺮ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﻭ ﺩﻭ ﺭﻧﮕﯽ ؛ﻫﻤﻪ ﺭﺍﻩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺁﻩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﻫﺎﺭ؛ ﺗﻮ ﺭﻓﺘﯽ ﻭ ﺩﻟﻢ ﺧﺴﺘﻪ ﺯ ﻋﺎﻟﻢ؛ ﺷﺪﯼ ﻏﺎﯾﺐ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﯾﺪﻩﯼ ﺧﻮﻧﺒﺎﺭ؛ ﺗﻮ ﺭﻓﺘﯽ وﻧﮑﺮﺩﯼ ﺯﺩﻟﻢ ﯾﺎﺩ ؛ﻫﻤﻪ ﻧﺎﺯ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺳﺎﺯ ﻭ ﻫﻤﻪ ﻧﺎﺭ؛ ﺑﺒﯿﻦ ﺧﺎﻧﻪﯼﻋﺸﻘﻢ ﺷﺪﻩ ﻭﯾﺮﺍﻥ؛ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺁﻥ ﺩﺧﻤﻪ ﻭ ﺩﯾﻮﺍﺭ؛ ﺷﮑﺴﺘﯽ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺒﯽ؛ ﻫﻤﻪ ﺳﻮﺯ ﻭ ﻫﻤﻪ ﻗﻬﺮ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺧﺎﺭ؛ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﯽ ﻭﻓﺎﯾﯽ ﺩﺭ ﻧﮕﺎﻫﺖ؛ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺑﯽ ﺻﺪﺍ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻪﯼ ﺩﺍﺭ؛ ﺷﺪم ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺟﻮﺭ ﺯﻣﺎﻧﻪ؛ ﺩﻫﻢ ﮔﺮﺩﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺩﺍﺭ

لحظه خداحافظی

ﻏﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﺁﺧﺮﺕو ﺗﻮ ﻟﺤﻈﻪﯼﺧﺪﺍحاﻓﻈﯽ؛ ﮔﺮﯾﻪﯼ ﺑﯽ ﻭﻗﻔﻪﯼﻣﻦ ﺗﻮ ﺍﻭﻥ ﺭﻭﺯﺍﯼ ﮐﺎﻏﺬﯼ؛ ﻗﻮﻝ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺗﻦ ﻧﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ؛ ﭼﻪ ﺑﯽ ﺩﻭﻭﻡ ﺑﻮﺩ ﻗﻮﻟﻤﻮﻥ ﺟﺪﺍ ﺷﺪﯾﻢ ﺁﺧﺮﮐﺎﺭ ؛ ﺗﻮ ﺣﺴﺮﺕ ﻧﺒﻮﺩﻧﺖ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺧﯿﺎﻟﺘﻢ ﺧﻮﺷﻢ؛ ﺑﺎ ﺭﻓﺘﻨﻢ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﯾﺎﺭ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎﻣﻮ ﻣﯿﮑﺸﻢ؛ ﮐﻮﻟﻪ ﺑﺎﺭﻡ ﭘﺮﻩ ﺣﺴﺮﺕ ، ﺗﻮ ﺩﻟﻢ ﯾﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﺩﺭﺩﻩ؛ ﻣﺜﻞ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﺍﯼ ﺗﻨﻬﺎﻡ ﺗﻮ ﺧﯿﺎﺑﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﺳﺮﺩﻩ؛ ﺗﺎ ﺧﯿﺎﻟﺖ ﺑﻪ ﺳﺮﻡ ﻣﯿﺰﻧﻪ ﮔﺮﯾﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮﻩ؛ ﺁﺭﻭﻡ ﺁﺭﻭﻡ ﺩﻝ ﺗﻨﮕﻢ ﺩﺍﺭﻩ ﺑﯽ ﺗﻮ ﻣﯿﻤﯿﺮﻩ

خواب

ﺧﻮﺍﺏ ﺧﻮﺍﺏ ﺧﻮﺍﺏ ﺍﻭ ﻏﻨﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺭﻭﯼ ﻣﺎﺳﻪ ﻫﺎﯼ ﮔﺮﻡ؛ ﺯﯾﺮ ﻧﻮﺭ ﺗﻨﺪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﭘﻠﮏ ﻫﺎﯼ ﻧﯿﻤﻪ ﺑﺎﺯ ﺧﺴﺘﻪ ﺩﻝ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺟﻮﯾﺒﺎﺭ ﮔﯿﺴﻮﺍﻥ ﺧﯿﺲ ﻣﻦ ﺭﻭﯼ ﺳﯿﻨﻪ ﺍﺵ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﯼ ﺑﻮﻣﯽ ﺗﻨﺶ ﺩﺭ ﺗﻨﻢ ﻭﺯﺍﻥ ﺷﺪﻩ ﺧﺴﺘﻪ ﺩﻝ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺧﻤﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﺎﺳﻪ ﻫﺎﯼ ﺩﺍﻍ ﺑﺎ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺩﺍﻧﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﺻﺪﻑ ﮏﯾﺧﻂ ﺳﭙﯿﺪ ﺑﯽ ﻧﺸﺎﻥ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻣﺶ... ﻣﺜﻞ ﺩﺍﻧﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﻧﻮﺭ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻣﺰﺭﻋﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﺩ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺯﻭﺭﻗﯽ ﮐﻪ ﻣﻮﺝ ﺭﺍ ﯾﺎ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺍﻭﺝ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻣﺶ... ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﭘﻠﮏ ﻫﺎﯼ ﻧﯿﻤﻪ ﺑﺎﺯ ﺧﺴﺘﻪ ﺩﻝ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﺎﺵ ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺳﮑﻮﺕ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺻﻔﺎ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺑﺎﺯﻭﺍﻥ ﻣﻦ ﺧﺎﮎ ﻣﯽ ﺷﺪﯼ ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺳﮑﻮﺕ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺻﻔﺎ... ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺑﺎﺯﻭﺍﻥ ﻣﻦ ﺯﯾﺮ ﺳﺎﯾﺒﺎﻥ ﮔﯿﺴﻮﺍﻥ ﻣﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﻣﯽ ﻣﮑﺪ ﻟﺒﺎﻥ ﺗﻮ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﺗﺸﻨﻪﯼﺗﻦ ﺟﻮﺍﻥ ﻣﻦ ﭼﻮﻥ ﻟﻄﯿﻒ ﺑﺎﺭﺷﯽ ﯾﺎ ﻣﻪ ﻧﻮﺍﺯﺷﯽ ﮐﺎﺵ ﺧﺎﮎ ﻣﯽ ﺷﺪﯼ... ﮐﺎﺵ ﺧﺎﮎ ﻣﯽ ﺷﺪﯼ... ﺗﺎ ﺩﮔﺮ ﺗﻨﯽ ﺩﺭ ﻫﺠﻮﻡ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺗﻦ ﺗﻮ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺑﻮ ﻧﻤﯽ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺎ ﺗﻦ ﺗﻮ ﺧﻮ ﻧﻤﯽ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺩﮔﺮ ﺯﻧﯽ ﺩﺭ ﻧﺸﯿﺐ ﺳﯿﻨﻪ ﺍﺕ ﻧﻤﯽ ﻏﻨﻮﺩ ﺳﻮﯼ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺕ ﻧﻤﯽ ﻏﻨﻮﺩ ﻧﻐﻤﻪﯼﺩﻝ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﻮﺩ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﭘﻠﮏ ﻫﺎﯼ ﻧﯿﻤﻪ ﺑﺎﺯ ﺧﺴﺘﻪ ﺩﻝ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﻮﺝ ﻫﺎ ﺗﻮ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭ ﻣﻦ ﺩﻭﺭ ﻣﯽ ﺷﻮﯼ... ﺑﺎﺯ ﺩﻭﺭ ﻣﯽ ﺷﻮﯼ... ﺭﻭﯼ ﺧﻂ ﺳﺮﺑﯽ ﺍﻓﻖ ﮏﯾﺷﯿﺎﺭ ﻧﻮﺭ ﻣﯿﺸﻮﯼ ﺑﺎ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﺟﺎﻭﺩﺍﻥ ﮐﺸﯿﺪ؟ ﺑﺎ ﮐﺪﺍﻡ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺎ ﮐﺪﺍﻡ ﻟﺐ؟ ﺩﺭ ﮐﺪﺍﻡ ﻟﺤﻈﻪ ﺩﺭ ﮐﺪﺍﻡ ﺷﺐ؟ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﯽ ﺷﻮﻡ... ﻣﺜﻞ ﺭﻭﺯﻫﺎ... ﻣﺜﻞ ﻓﺼﻞ ﻫﺎ... ﻣﺜﻞ ﺁﺷﯿﺎﻧﻪ ﻫﺎ... ﻣﺜﻞ ﺑﺮﻑ ﺭﻭﯼ ﺑﺎﻡ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ... ﺍﻭ ﻫﻢ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺳﺎﯾﻪ ﻫﺎ ﻏﺒﺎﺭ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻣﺜﻞ ﻋﮑﺲ ﮐﻬﻨﻪ ﺍﯼ ﺗﺎﺭ ﺗﺎﺭ ﺗﺎﺭ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺑﺎ ﮐﺪﺍﻡ ﺑﺎﻝ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺍﺯ ﺯﻭﺍﻝ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻭ ﺳﻮﺯﻫﺎ ﮔﺮﯾﺨﺖ! ﺑﺎ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﺷﮏ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﭘﺮﺩﻩ ﺑﺮ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﯿﺮﻩﯼﺯﻣﺎﻥ ﮐﺸﯿﺪ؟ ﺑﺎ ﮐﺪﺍﻡ ﺩﺳﺖ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﺟﺎﻭﺩﺍﻥ ﮐﺸﯿﺪ؟ ﺑﺎ ﮐﺪﺍﻡ ﺩﺳﺖ؟... ﺧﻮﺍﺏ ﺧﻮﺍﺏ ﺧﻮﺍﺏ ﺍﻭ ﻏﻨﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺭﻭﯼ ﻣﺎﺳﻪ ﻫﺎﯼ ﮔﺮﻡ ﺯﯾﺮ ﻧﻮﺭ ﺗﻨﺪ ﺁﻓﺘﺎﺏ...