¤از نگاهت خواندم¤

از نگاهت خواندم که چقدر دوستم داری ، اشک از چشمانم ریخت و از چشمان خیسم فهمیدی که عاشقت هستم حس کن آنچه در دلم میگذرد ، دلم مثل دلهای دیگر نیست که دلی را بشکند! تو که باشی چرا دیگر به چشمهای دیگران نگاه کنم ، تو که مال من باشی چرا بخواهم از تو دل بکنم! وقتی محبتهایت ، آن عشق بی پایانت به من زندگی میدهد چرا بخواهم زندگی ام را جز تو با کسی دیگر قسمت کنم ، چرا بخواهم قلبم را شلوغ کنم؟ همین که تو در قلبمی ، انگار یک دنیای عاشقانه در قلبم برپاست ، عشقت در قلبم بی انتهاست ! همین که تو در قلبمی بی نیازم از همه کس ، تو را میخواهم و یک کلام فقط تو را ، همین و بس! دلم بسته به دلت ، هیچ راهی ندارد حتی اگر مرگ بخواهد مرا جدا کند از قلبت ! دیگر تمام شد ، تو در من حک شده ای، ای جان من ،تو همه چیز من شده ای! از نگاهت خواندم که مرا میخواهی ، از آن نگاه شد که در قلب مهربانت گم شدم ، تا خواستم خودم را پیدا کنم اسیر شدم ، تا خواستم فرار کنم ، عاشقت شدم! از نگاهت خواندم تو همانی که من میخواهم ، آنقدر پیش خود گفتم میخواهت ، که آخر سر تو شدی مال من ، شدی یار و عشق بی پایان من! از نگاهت خواندم ، چند سطر از شعر زندگی را … نگاهم کردی و خواندی آنچه چشمانم مرا دیوانه کرده است ، و آخر فهمیدی که قلبم تو را انتخاب کرده است! چه انتخاب زیبایی بود ، از همان اول هم دلم به دنبال یکی مثل تو بود ، و اینک پیدا کرده ام تو را ، تویی که دیگر مثل و مانندی نداری، در قلبت جز من ، جایی برای کسی نداری!

¤فـقــط ﺑــﺎ ﺗــــﻮ¤

ﺑــﺎ ﺗــــﻮ، ﻫــﻤــﻪ ﯼ ﺭﻧﮕــــﻬـﺎﯼ ﺍﯾــﻦ ﺳــﺮﺯﻣـﯿــﻦ ﻣــــﺮﺍ ﻧـــﻮﺍﺯﺵ ﻣـــﯽ ﮐــــﻨﺪ ﺑــﺎ ﺗـــﻮ، ﺁﻫـــﻮﺍﻥ ﺍﯾـــﻦ ﺻــﺤــــﺮﺍ ﺩﻭﺳـﺘــــﺎﻥ ﻫـﻤﺒــــﺎﺯﯼ ﻣــــﻦ ﺍﻧــﺪ ﺑــﺎ ﺗــــﻮ،ﮐــــﻮﻩ ﻫـــﺎ ﺣـــﺎﻣـﯿــــﺎﻥ ﻭﻓــــﺎﺩﺍﺭ ﺧــﺎﻧـــﺪﺍﻥ ﻣــﻦ ﺍﻧــــﺪ ﺑــﺎ ﺗـــﻮ، ﺯﻣـﯿــــﻦ ﮔــﺎﻫـــﻮﺍﺭﻩ ﺍﯼ ﺍﺳــﺖ ﮐــﻪ ﻣــــﺮﺍ ﺩﺭ ﺁﻏــﻮﺵ ﺧــﻮﺩ ﻣــﯽ ﺧــﻮﺍﺑـــﺎﻧـــﺪ ﻭ ﺍﺑـــﺮ، ﺣــﺮﯾــــﺮﯼ ﺍﺳــﺖ ﮐـــﻪ ﺑــﺮ ﮔــــﺎﻫـــﻮﺍﺭﻩ ﯼ ﻣـــﻦ ﮐــﺸﯿــــﺪﻩ ﺍﻧـــﺪ ﻭ ﻃـﻨــــﺎﺏ ﮔــﺎﻫــــﻮﺍﺭﻩ ﺍﻡ ﺭﺍ ﻣــﺎﺩﺭﻡ، ﮐــــﻪ ﺩﺭ ﭘــــﺲ ﺍﯾــﻦ ﮐــﻮﻩ ﻫــﺎ ﻫــﻤﺴـــﺎﯾــﻪ ﯼ ﻣــﺎﺳــﺖ ﺩﺭ ﺩﺳــﺖ ﺧــﻮﯾـــﺶ ﺩﺍﺭﺩ ﺑــﺎ ﺗــــﻮ، ﺩﺭﯾــــﺎ ﺑــﺎ ﻣــــﻦ ﻣــﻬــــﺮﺑـــﺎﻧــــﯽ ﻣـــﯽ ﮐﻨــــﺪ ﺑــﺎ ﺗـــﻮ، ﺳـﭙﯿــــﺪﻩ ﯼ ﻫــــﺮ ﺻــــﺒﺢ ﺑــﺮ ﮔــﻮﻧــﻪ ﺍﻡ ﺑــﻮﺳــــﻪ ﻣــﯽ ﺯﻧـــﺪ ﺑــﺎ ﺗـــﻮ،ﻧــﺴﯿــــﻢﻫـــﺮ ﻟـﺤﻈــــﻪ ﮔـﯿﺴــــﻮﺍﻧـــﻢ ﺭﺍ ﺷـﺎﻧــــﻪ ﻣــــﯽ ﺯﻧــــﺪ ﺑـﺎ ﺗــﻮ، ﻣـــﻦ ﺑــﺎ ﺑـﻬــــﺎﺭ ﻣـــﯽ ﺭﻭﯾــــﻢ ﺑــﺎ ﺗـﻮ، ﻣــﻦ ﺩﺭ ﻋـﻄــــﺮ ﯾــﺎﺱ ﻫـــﺎ ﭘـﺨــﺶ ﻣـیشــوﻡ ﺑــﺎ ﺗــﻮ، ﻣــﻦ ﺩﺭ ﺷﯿــﺮﻩ ﯼ ﻫـــﺮ ﻧﺒــﺎﺕ ﻣﯿﺠــﻮﺷـــﻢ ﺑــﺎ ﺗــﻮ، ﻣـــﻦ ﺩﺭ ﻫـــﺮ شـکــﻮﻓــﻪ ﻣـــﯽ ﺷـــﮑﻔــﻢ ﺑــﺎ ﺗــﻮ، ﻣـــﻦ ﺩﺭ ﻫــــﺮ ﻃﻠــﻮﻉ ﻟﺒـــﺨﻨـــﺪ ﻣﯿــﺰﻧــﻢ، ﺩﺭ ﻫـــﺮ ﺗﻨــﺪﺭ ﻓــــﺮﯾـــﺎﺩ ﺷـــﻮﻕ ﻣـــﯽ ﮐـﺸــــﻢ، ﺩﺭ ﺣــﻠﻘــــﻮﻡ ﻣـــﺮﻏــــﺎﻥ ﻋــﺎﺷــــﻖ ﻣــــﯽ ﺧــــﻮﺍﻧــﻢ ﻭ ﺩﺭ ﻏﻠـﻐــﻞ ﭼﺸـﻤـــﻪ ﻫــﺎ ﻣــﯽ ﺧﻨـــﺪﻡ، ﺩﺭ ﻧــﺎﯼ ﺟــﻮﯾﺒـــﺎﺭﺍﻥ ﺯﻣـــﺰﻣــﻪ ﻣـــﯽ ﮐﻨــﻢ

¤ﮔــﺎﻫــــﯽ ﺑـﺎﯾــــﺪ ﺭﺩ ﺷــــﺪ¤

ﮔــﺎﻫــــﯽ ﺑـﺎﯾــــﺪ ﺭﺩ ﺷــــﺪ ﺑـﺎﯾــــﺪ ﮔـﺬﺷـــﺖ ﮔــﺎﻫـــﯽ ﺑـﺎﯾــــﺪ ﺩﺭ ﺍﻭﺝ ﻧـﯿـــﺎﺯ، ﻧﺨـــﻮﺍﺳـــﺖ ﮔــﺎﻫــــﯽ ﺑــﺎﯾـــﺪ ﮐــﻮﯾـــﺮ ﺷـــﺪ ﺑـﺎ ﻫــﻤـــﻪ ﯼ ﺗﺸــﻨﮕـــﯽ ﻣﻨــﺖ ﻫﯿـــﭻ ﺍﺑـــﺮﯼ ﺭﺍ ﻧـﮑﺸﯿـــﺪ ﮔــﺎﻫــــﯽ ﺑــــﺮﺍﯼ ﺑـــﻮﺩﻥ ﺑــﺎﯾــــﺪ ﻣــﺤــــﻮ ﺷـــﺪ ﺑـﺎﯾــــﺪ ﻧﯿــﺴـــﺖ ﺷــــﺪ ﮔــﺎﻫــــﯽﺑــــﺮﺍﯼ ﺑـــﻮﺩﻥ ﺑـﺎﯾــــﺪ ﻧﺒــــﻮﺩ ﮔــﺎﻫــــﯽﺑـﺎﯾــــﺪ ﺳﯿــﮕــﺎﺭﺕ ﺭﺍ ﺑــﺮﺩﺍﺭﯼ ﻭ ﺭﻫﺴــﭙــــﺎﺭ ﮐــــﻮﭼـــﻪ ﻫـــﺎﯾـــﯽ ﺑــﺸـــﯽ ﮐـــﻪ ﺧﯿــﻠـــﯽ ﻭﻗﺘــــﻪﺭﻫــﮕـــﺬﺭﯼﺍﺯﺵ ﻋﺒـــﻮﺭ ﻧـﮑــــﺮﺩﻩ ﮔــﺎﻫــــﯽ ﺑـﺎﯾـــﺪ ﻧﺒــﺎﺷـــﯽ ﺗـﺎ ﻻﺍﻗــــﻞ ﯾــﻪ ﺟــﺎﯾــــﯽ ﺗــــﻮﯼ ﮔـــﻮﺷـــﻪ ﮐــﻨــــﺎﺭ ﺍﯾـــﻦ ﺷــﻬــــﺮ ﺩﻟــــﯽ ﺑــﺮﺍﺕ ﺗﻨــــﮓ ﺑــﺸــــﻪ…

¤ﺩﻭستــــتﺩﺍﺭﻡ¤

ﺩﻭستــــتﺩﺍﺭﻡ ﻫـــﺎﺭﺍﻧـﮕــــﻪ ﻣـــﯽﺩﺍﺭﯼ ﺑــــﺮﺍﯼ ﺭﻭﺯ ﻣﺒــــﺎﺩﺍ ﺩﻟــــﻢ ﺗﻨــــﮓ ﺷــــﺪﻩﻫــــﺎ ﺭﺍ، ﻋــــﺎﺷــﻘﺘـــﻢﻫــــﺎ ﺭﺍ… ﺍﯾــــﻦﺟﻤــﻠــــﻪﻫـــﺎﺭﺍﮐــــﻪ ﺍﺭﺯﺷــﻤﻨـــﺪﻧـــﺪﺍﻟــﮑـــﯽ ﺧــــﺮﺝ ﮐﺴــــﯽ ﻧــﻤـــﯽﮐــﻨــــﯽ! ﺑــﺎﯾـــﺪ ﺁﺩﻣــﺶ ﭘــﯿــــﺪﺍ ﺷــــﻮﺩ! ﺑـــﺎﯾـــﺪﻫــﻤــــﺎﻥﻟـﺤﻈــــﻪﺍﺯﺧـــﻮﺩﺕﻣــﻄﻤــــﺌﻦ ﺑــﺎﺷـــﯽﻭﺑــﺎﯾـــﺪﺑـــﺪﺍﻧــــﯽ ﮐــــﻪﻓــــﺮﺩﺍ،ﺍﺯﺍﻣــــﺮﻭﺯ ﮔــﻔﺘﻨــــﺶ ﭘﺸـﯿﻤــــﺎﻥ ﻧــﺨــــﻮﺍﻫــــﯽ ﺷــﺪ! ﺳِـﻨـــﺖ ﮐــــﻪ ﺑــﺎﻻ ﻣـــﯽﺭﻭﺩ ﮐــﻠــــﯽ ﺩﻭﺳــﺘـــﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﭘﯿــﺸــــﺖﻣــﺎﻧــــﺪﻩ،ﮐــﻠـــﯽﺩﻟــﻢﺗــﻨــــﮓﺷــــﺪﻩﻭ ﻋـــﺎﺷـﻘﺘـــﻢ ﻣــﺎﻧــــﺪﻩ ﮐــﻪ ﺧـــﺮﺝ ﮐــﺴــــﯽﻧﮑــــﺮﺩﻩﺍﯼﻭﺭﻭﯼ ﻫــــﻢﺗـﻠﻨﺒــــﺎﺭ ﺷــــﺪﻩﺍﻧــﺪ! ﻓــﺮﺻــﺖﻧــﺪﺍﺭﯼ ﺻــﻨــــﺪﻭﻗــــﺖﺭﺍﺧــــﺎﻟــــﯽ ﮐــﻨــــﯽ!. ﺻــﻨــــﺪﻭﻗـــﺖﺳﻨـــﮕﯿــــﻦ ﺷــــﺪﻩﻭﻧــﻤــــﯽﺗــﻮﺍﻧــــﯽ ﺑــــﺎ ﺧــــﻮﺩﺕ ﺑِـﮑﺸـــﯽﺍﺵ… ﺷــــﺮﻭﻉ ﻣــــﯽﮐﻨــــﯽ ﺑــﻪ ﺧـــﺮﺝ ﮐـــﺮﺩﻧــﺸــــﺎﻥ! ﺗـــﻮﯼﻣﯿــﻬﻤــــﺎﻧــﯽﺍﮔـــﺮ ﻧـﮕــــﺎﻫـــﺖﮐــــﺮﺩﺍﮔــــﺮ ﻧــﮕــــﺎﻫــــﺶ ﺭﺍ ﺩﻭﺳــــﺖ ﺩﺍﺷــﺘــــﯽ ﺗــــﻮﯼ ﺭﻗــــﺺ ﺍﮔــــﺮ ﭘــﺎﺑــﻪﭘــﺎﯾــﺖ ﺁﻣــــﺪ ﺍﮔــــﺮ ﻫـــﻮﺍﯾــــﺖ ﺭﺍﺩﺍﺷـــﺖﺍﮔــــﺮﺑــﺎﺗــــﻮ ﺗـــﺮﺍﻧــــﻪﺭﺍﺑــــﻪﺻــــﺪﺍﯼ ﺑــﻠﻨــــﺪ ﺧـــﻮﺍﻧــــﺪ…

¤ﺁﻧﮕﺎﻩﮐﻪ ﺩﻝ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪ ﺩﺳﺘﻬﺎ ﺍﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﻮﺷﺖ¤

دلنوشته عاشقانه یک دانشجو رشته ی ریاضی: ﺗﻮ ﺩﺭﻣﺮﮐﺰﯾﺖ ﺩﺍﯾﺮﻩ ﻋﻤﺮﻣﯽ ﻭﻫﺮﭼﻪ ﻣﯿﮕﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﻣﺪﺍﺭﺕ نمی بینم ﭼﺮﺍ؟ ﻇﺮﻓﯿﺖ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯿﺖ ﺗﺎ ﺑﯿﻨﻬﺎﯾﺖ ﻫﻢ ﻣﻮﺍﺯﻧﻪ ﻧﻤﯿﺸﻮﺩ.ﺭﻧﮓ ﺍﺯ ﺭﺥ ﻣﺠﺎﺯﯼ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭘﺮﯾﺪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﮑﻦ ﺻﺪﺍﯾﺖ ﺩﺭ ﺧﻼﺀ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺮﺳﺪ ﻭﺍﺯ ﮔﺮﻣﺎﯼ ﻭﺟﻮﺩﺕ ﺩﺭ ﺻﻔﺮ ﮐﻠﻮﯾﻦ ﻫﻢ ﮔﻞ ﻣﯿﺮﻭﯾﺪ.ﮐﺴﺮ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺗﻮﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﮐﺮﺩ. ﺩﺭ ﻻﻧﻪ ﻗﻠﺒﻢ ﻫﯿﭻ ﮐﺒﻮﺗﺮﯼ ﺟﺰ ﺗﻮ ﺟﺎﯼ ﻧﻤﯿﮕﯿﺮﺩ،ﻫﯿﭻ ﺧﺎﺻﯿﺖ ﺗﻌﺪﯼ ﻧﻤﯿﺘﻮﺍﻧﺪ ﺍﺩﻋﺎ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﻫﺴﺖ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺗﻮ.ﻫﯿﭻ ﺟﺒﺮﯼ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﺑﻮﺩﻧﺖ ﺭﺍ ﻧﻤﯿﺘﻮﺍﻧﺪ ﺍﻧﮑﺎﺭ ﮐﻨﺪ.ﻧﻮﮎ ﭘﺮﮔﺎﺭ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﻣﺮﮐﺰ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻧﺖ ۳۶۰ﺩﺭﺟﻪ ﻋﻮﺽ ﻣﯿﺸﻮﻡ.ﻗﺪﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﻣﻦ ﺑﯽ ﺩﺳﺘﺎﻧﺖ ﻣﻨﻔﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺟﺬﺭ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﺻﻔﺮ.ﻣﻌﺎﺩﻟﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺟﻮﺍﺏ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﺎﻣﻌﺎﺩﻻﺕ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. ﺗﻨﻬﺎ ﺩﻟﺨﻮﺷﯽ ﺍﻡ ﺩﺭ ﻧﺒﻮﺩﺕ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﻫﺮﯾﮏ،ﯾﮏ ﻧﻘﻄﻪ ﺍﯾﻢ ﻭ ﺩﻭ ﻧﻘﻄﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺧﻂ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯿﺮﺳﻨﺪ ﭘﺲ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭﯾﮏ ﺧﻂ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﯾﻢ.ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﺑﺎﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﯼ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﻢ ﻭﻟﯽ ﻣﯿﺪﺍﻧﻢ ﮐﻢ ﻧﻤﯿﺸﻮﺩ ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ. ﺍﻟﮑﺘﺮﻭﻥ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﺑﻪ ﮔﺮﺩﺵ ﺩﺭ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﭘﺮﻭﺗﻮﻥ ﻭﺟﻮﺩﺕ ﺑﺴﺘﻪ.ﻫﻨﺪﺳﻪ ﯼ ﻗﻠﺒﻢ ﺑﯽ ﺷﮑﻞ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﻗﻠﺐ.ﻧﻮﺍﺭ ﻗﻠﺒﻢ ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻧﺖ ﺳﯿﻨﻮﺱ ﺷﺪﻩ ﻭ ﮔﺎﻩ ﺩﺭ ﻧﺒﻮﺩﺕ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻌﺎﺩﻟﻪ ﺩﺭﺟﻪ ﯾﮏ،ﺧﻄﯽ ﺻﺎﻑ. ﻗﻠﺒﻢ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻧﻘﻄﻪ ﯼ ﻣﺤﺒﺘﺖ. ﻫﯿﭻ ﺧﺎﺻﯿﺖ ﺑﺎﺯﮔﺸﺘﯽ ﻧﻤﯿﺘﻮﺍﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﻗﺒﻞ ﺩﯾﺪﻧﺖ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻭﻗﺘﯽ ﺩﯾﺪﻣﺖ ﺑﺎﺯﮔﺸﺘﯽ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﻧﯿﺴﺖ.ﻫﯿﭻ ﮐﻮﺭﻩ ﺁﻓﺘﺎﺑﯽ ﮔﺮﻣﺎﯼ ﻫﺮﻡ ﻧﻔﺴﺖ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﻋﻨﺼﺮﯼ ﺗﺎﺯﻩ ﺩﺭ ﺟﺪﻭﻝ ﻣﻨﺪﻟﯿﻒ ﻗﻠﺒﻢ ﮐﺸﻒ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﻧﺎﻡ ﺗﻮ. . .

¤زمزمه¤

ﻭﻗﺘﻲ ﺍﻭ ﺁﻣﺪ ﺩﺭﻫﺎﻱ ﻗﻠﺒﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﻳﺶ ﮔﺸﻮﺩﻡ ﻭ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﮐﻮﺩﮐﻲ ﺑﻲ ﺭﻳﺎ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺗﺰﻭﻳﺮ ﺑﺎ ﺁﻏﻮﺷﻲ ﺑﺎﺯ ﭘﺬﻳﺮﺍﻳﺶ ﺷﺪﻡ ﻏﺮﻳﺒﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻓﺮﺳﻨﮓ ﻫﺎ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻭﺭ ﺑﻮﺩ. ﺍﻭ ﻗﺪﻡ ﺑﻪ ﺩﻧﻴﺎﻳﻢ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﺳﻨﮕﺪﻟﻲ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻱ ﺩﺭﺧﺖ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺷﮑﺴﺖ ﺑﻲ ﺁﻧﮑﻪ ﺣﺘﻲ ﺍﺯ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺑﺎﻏﺒﺎﻥ ﺷﺮﻡ ﮐﻨﺪ. ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻢ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﻴﻠﮕﻮﻧﺶ ﻧﻈﺎﺭﻩ ﮔﺮ ﺑﻲ ﻭﻓﺎﻳﻲ ﻫﺎﻳﺶ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺻﺪﺍﻱ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻥ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪ. ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﻭ ﺑﺎﻏﺒﺎﻥ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺘﻢ ﺣﺘﻲ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻭ ﺁﺏ ﭼﺸﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﻧﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎﻳﺶ ﻧﺒﺴﺘﻴﻢ. ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻴﺪ ﮐﻪ ﻫﻢ ﺭﻧﮕﻤﺎﻥ ﺷﻮﺩ. ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﻣﺎ ﻧﺒﻮﺩ. ﺍﻭ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﮔﺮﺩﺑﺎﺩ ﻭﺯﻳﺪ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺷﮑﺴﺖ ﻭ ﺷﮑﻮﻓﻪ ﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﭘﺮﺍﮐﻨﺪ. ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺁﻧﮑﻪ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻓﺮﺍﺗﺮ ﺭﻭﺩ.ﺍﻣﺎ... ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ ﻃﻮﻓﺎﻧﻬﺎ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ ﮔﺮﺩﺑﺎﺩﻫﺎﻱ ﺗﻠﺦ ﺁﻣﺪ. ﺗﻠﺨﻲ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺭﻓﺖ. ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺻﺪﺍﻱ ﻗﺪﻡ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺑﺮﮔﻬﺎﻱ ﺧﺸﮏ ﮐﻪ ﺩﻭﺭﺗﺮ ﻭ ﺩﻭﺭﺗﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺷﻨﻴﺪﻡ. ﺍﻭ ﺭﻓﺖ.ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﻭ ﻫﻤﻪ ﻧﻬﺎﻝ ﻫﺎ ﻭ ﺑﻮﺗﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺑﻬﺎﺭﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺜﻞ ﺑﻬﺎﺭﺍﻥ ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺷﮑﻔﺘﻦ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻳﻢ... ﺍﻣﺎ ﻧﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ... .....